Είχα εδώ και κάποιο καιρό μια εκκρεμότητα μέσα μου: να καταγράψω με ριζοσπαστικό τρόπο τις σύγχρονες ερωτικές σχέσεις, μέσα από μια πλοκή αποκλειστικά ερωτικών σχέσεων, περίπου σαν να έγραφα μια ροζ ιστορία. Τα τελευταία τρία χρόνια, αφού κατέληξα στην πλοκή και άρχισα να γράφω το true love, μια «καθοδηγητική» ιδέα κυριαρχούσε μέσα μου, ένα ξεχασμένο σύνθημα από το Μάη του ‘68: «Όσο περισσότερο κάνω έρωτα τόσο περισσότερο θέλω να επαναστατώ, όσο περισσότερο επαναστατώ τόσο περισσότερο θέλω να κάνω έρωτα».

Είμαι ένας άνθρωπος χωμένος ως το λαιμό στην τεχνολογία του διαδικτύου. Η ανάπτυξη του κοινωνικού web τα τελευταία χρόνια ανέτρεψε τα παραδοσιακά κανάλια επικοινωνίας και επαφών. Το ερωτικό διαχέεται ελεύθερα στην ελευθεριακή κοινωνία του διαδικτύου, κι αυτό, για μένα, έναν άνθρωπο που βασανίζεται μονίμως να αυξήσει τα ποσοστά ελευθερίας που του επιτρέπει η κοινωνία, είναι εξαιρετικό. Όπως και για εκατομμύρια άλλους κατοίκους του κυβερνοχώρου. Σήμερα που περισσότερο από ποτέ ο έρωτας (μαζί και η απόκτηση συντρόφου) πουλιέται και αγοράζεται (και μάλιστα πολύ πιο φτηνά απ' ό,τι παλιότερα), η πραγματικότητα του διαδικτύου αποτελεί ένα εξαιρετικό δοκιμαστήριο, ένα test room για τις αντοχές της απτής πραγματικότητας.

Το true love γεννήθηκε μέσα από αυτή την ανάγκη: να κατανοήσω εγώ (και μαζί μου ο αναγνώστης) σε ποιο βαθμό η ζωή μας την εποχή του διαδικτύου άλλαξε ως προς την επιλογή του ερωτικού συντρόφου, σε ποιο βαθμό ο έρωτας, μια εξ ορισμού ανατρεπτική πράξη, μπορεί σήμερα να αντισταθεί στην αγριότητα της αγοράς, σε ποιο βαθμό η κονσερβαρισμένη κατανάλωση του τύπου σπίτι-παιδί-αυτοκίνητο εξακολουθεί να είναι πειστική, σε ποιο βαθμό ο έρωτας εξακολουθεί να απελευθερώνει επαναστατικά τις δυνάμεις της ζωής, σε ποιο βαθμό τελικά, η «αληθινή αγάπη» αποτελεί τεχνητή έλλειψη, νεύρωση, ιδεολόγημα ή απλά είδος σε ανεπάρκεια.

Τώρα που το ξαναδιαβάζω, νομίζω πως ναι, κάποιες απαντήσεις τις βρήκα...