Είναι αυτό το άβαταρ το τέλος της μουσικής όπως την ξέρουμε;

Είναι αυτό το άβαταρ το τέλος της μουσικής όπως την ξέρουμε; Facebook Twitter
Η Miku είναι κάτι όπως το YouTube ή το Soundcloud, αλλά με πρόσωπο και «προσωπικότητα», κατά μία έννοια...
0

Γίνεται ένα άβαταρ να είναι το μέλλον της ποπ μουσικής; Η Hatsune Miku, που τα τελευταία 7 χρόνια είναι 16 ετών, έχει γίνει κάτι σαν θρύλος για ένα μεγάλο μέρος των πιτσιρικάδων σε ολόκληρο τον κόσμο. Η Miku είναι μία από τις πιο διάσημες ποπ σταρ της Ιαπωνίας, έχει ανοίξει συναυλίες της Lady Gaga, έχει συνεργαστεί με τον Pharell, έχει 2,5 εκατομμύρια θαυμαστές στο facebook κι έχει εμφανιστεί καλεσμένη στο «Late Show» του David Letterman. Πραγματική σταρ, ναι. Το ζήτημα όμως είναι ότι δεν είναι καθόλου πραγματική.


Η Miku είναι ένα άβαταρ που προβάλλεται σε μια τρισδιάστατη οθόνη, ένα δημιούργημα της Crypton Future Media, ένα Vocaloid: ένα πρόγραμμα που χρησιμοποιεί ηχογραφημένες φωνές σε μια βάση πληροφοριών, που της επιτρέπουν να τραγουδάει. Και πώς τραγουδάει; Ανθρώπινες φωνές ηχογραφούνται σε σύντομα δείγματα, αυτά αποθηκεύονται σε μια βάση πληροφοριών, η οποία γίνεται το λογισμικό για τραγουδιστές και παραγωγούς, και μετά χρησιμοποιούνται ως ένα εναλλακτικό της φωνής της.
Παρόλο που είναι εντελώς ψηφιακή, η επιτυχία της βασίζεται στην ανθρώπινη ικανότητα. Ακόμα πιο επαναστατικό είναι το γεγονός ότι η μουσική της –συμπεριλαμβανομένων των τραγουδιών που λέει στις συναυλίες– είναι γραμμένη από τους θαυμαστές της, κάποιοι από τους οποίους δεν μπορούν να διαβάσουν μουσική και δεν είχαν νιώσει την ανάγκη να γράψουν ένα τραγούδι πριν εμφανιστεί η Miku. Στέλνουν τραγούδια, αυτά περνούν από επεξεργασία και μετά ακούγονται με τη φωνή της. Έτσι δικαιολογείται ακόμα περισσότερο ο πανζουρλισμός που προκαλεί με τις «ζωντανές» εμφανίσεις της. Είναι ένα άβαταρ διαδραστικό. Είναι περισσότερο ένας «αγωγός» μέσα από τον οποίο ένα σωρό κόσμος μπορεί να εκφραστεί.

Και μπορεί να βρίζεις και τη Miku. Τουλάχιστον είναι από τα ελάχιστα ποπ icons με κοινό που ακούει τα κομμάτια της.


Τον περασμένο Νοέμβριο ήταν μεγάλο θέμα στο «New York», που έγραφε: «Εξαρτάται ποιον ρωτάς: μπορεί να είναι ο προάγγελος ενός ριζικά διαφορετικού μέλλοντος στην ποπ μουσική ή ένας ολογραφικός δαίμονας της Αποκάλυψης».

H Miku είναι η ενσάρκωση της ανθρώπινης δημιουργικότητας. Τραγουδάει ποπ τραγούδια γραμμένα από τους θαυμαστές της με ανώδυνους τίτλους, όπως «Μοιράσου τον κόσμο», και αυτοί οι ίδιοι φαν της ουρλιάζουν ο ένας στον άλλο όταν την βλέπουν στη σκηνή. Από την άλλη, η Miku δεν υπάρχει. Και αν τόσοι άνθρωποι έχουν ήδη γίνει φανατικοί οπαδοί ενός άβαταρ, σε πόσο καιρό θ' αρχίσουμε όλοι να λατρεύουμε μια ποπ κουλτούρα δημιουργημένη από υπολογιστές και χωρίς ψυχή; Όσο για το πόσο ζωντανή είναι η εμφάνισή της όταν μπορεί να βρίσκεται σε δύο ή και περισσότερα μέρη ταυτόχρονα, σε διαφορετικά σημεία του κόσμου, είναι μάλλον αστείο να το συζητάς. Μπορεί ένα άβαταρ να έχει οπαδούς, ακόμα κι αν δεν μπορεί να ποζάρει για φωτογραφίες ή να μοιράζει αυτόγραφα; Μπορεί ένα άβαταρ να είναι celebrity; Φυσικά και μπορεί, το θέμα είναι τι θα απογίνουν οι πραγματικοί σταρ (από σάρκα και αίμα).


Η Miku είναι κάτι όπως το YouTube ή το Soundcloud, αλλά με πρόσωπο και «προσωπικότητα», κατά μία έννοια. Και σκιαγραφεί πώς έχει αλλάξει η μουσική βιομηχανία: «Οι μουσικοί μπορούν να γράφουν, να κάνουν παραγωγή και να διανέμουν τη δουλειά τους σε μια μεγάλη ποικιλία από πλατφόρμες, για ένα τεράστιο κοινό. Οι καλλιτέχνες δεν χρειάζονται την εταιρεία για τη διανομή πια, εξελίσσονται ανεξάρτητα και μπορούν να διαθέσουν οι ίδιοι τη δουλειά τους, απευθείας.


Και δεν είναι μόνο η Miku η απόδειξη ότι έχει αλλάξει εντελώς ο τρόπος που αντιλαμβάνεται ο σημερινός ακροατής τη μουσική – και όχι μόνο την ποπ μουσική».

Πόσο καιρό έχεις να ακούσεις μουσική από κανονικό ηχοσύστημα; Πότε αγόρασες τελευταία CD; Πότε άκουσες τελευταία ολόκληρο άλμπουμ; Το streaming σήμανε το τέλος της μουσικής, τουλάχιστον όπως την γνωρίζαμε. Υπάρχουν μυριάδες τρόποι να ακούσεις μουσική σήμερα –στο ραδιόφωνο, σε κάθε συσκευή, στα πάντα εκτός από CD (RIP)–, αλλά αυτό που δίνει τον πιο μεγάλο έλεγχο στον ακροατή είναι το Ίντερνετ μέσα από sites όπως το Spotify, το Pandora και το Rdio, όπου οι χρήστες βάζουν τα μουσικά τους γούστα και «διδάσκουν» ποια τραγούδια είναι δημοφιλή ή ποιοι καλλιτέχνες. Έπειτα, αυτά μπορούν να παίξουν παρόμοια μουσική ή που να ταιριάζει με τα γούστα τους. Αυτός ο μηχανισμός που καταλαβαίνει τι αρέσει στους ακροατές μπορεί να φαίνεται ιδιοφυής, αλλά δεν είναι τέλειος. Η διαδικασία που χρησιμοποιεί δεδομένα για να εντοπίσει τι μας αρέσει καταλήγει σε φιάσκο. Όσο πιο πολύ ακούμε ένα τραγούδι, τόσο πιο πολύ εμφανίζεται μέχρι αηδίας (παντού!) και τόσο πιο πολύ τα στούντιο θέλουν να το αναπαράγουν. Κι επειδή σε όλους αρέσει το οικείο, οι ίδιοι ήχοι επανεμφανίζονται, κάνοντας την ποπ μουσική μονότονη. Ποτέ δεν είχες πιο μεγάλη ποικιλία από ήχους για να επιλέξεις (δωρεάν), αλλά ποτέ δεν ήταν και πιο «απρόσωπες» και βαρετές οι επιτυχίες. Γι' αυτό και είναι εντελώς αναλώσιμες και μετά από μερικές ημέρες, κυριολεκτικά, δεν τις θυμάται κανείς.

Και παρόλο που έχεις μια τεράστια δεξαμενή από τραγούδια που ανανεώνεται καθημερινά, τα πιο πολλά από αυτά που γίνονται επιτυχίες είναι όσα ανακυκλώνονται συνέχεια στις πλατφόρμες που παρακολουθείς.


Το 2015 υπήρξαν τρία νέα μοντέλα για να κυκλοφορεί κανείς μουσική, που κανένα δεν είναι στην ουσία καινούργιο: η διαρροή του άλμπουμ (Madonna, Björk, χιλιάδες άλλοι), το άλμπουμ-έκπληξη χωρίς καμία ανακοίνωση (Beyoncé, Drake, Kendrick Lamar) και το άλμπουμ που κυκλοφορεί με το ζόρι ως application-δώρο στο iΡhone (U2-Apple Songs of Innocence).
Η μουσική έχει γίνει τόσο αναλώσιμη και τόσο προσιτή, που σχεδόν δεν την προσέχεις. Σε συνοδεύει την ώρα που δουλεύεις, αλλά δεν την επιλέγεις, τσεκάρεις αποσπασματικά και απλώς δοκιμάζεις. Ακούς από τα ηχεία του laptop και το πολύ να κάνεις ένα κλικ για να μπει το τραγούδι στα αγαπημένα σου. Μετά πας στο επόμενο. Ακυρώνεις μήνες δουλειάς, ηχολήπτες, ακούς μόνο μουσική συμπυκνωμένη σε 4 MB και μετά μιλάς για την κατάντια της μουσικής και τις απρόσωπες επιτυχίες. Και μπορεί να βρίζεις και τη Miku. Τουλάχιστον είναι από τα ελάχιστα ποπ icons με κοινό που ακούει τα κομμάτια της.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Μουσική / Νανά Τράντου: «Οι συναυλίες δεν θα πεθάνουν ποτέ, είναι μια εμπειρία»

Η artistic και managing director της High Priority Promotions, η μόνη γυναίκα με αυτήν τη θέση στην Ελλάδα, μιλά για τις συναυλίες, τη μουσική σήμερα, τις αλλαγές σε καλλιτέχνες και κοινό και το Memory Corner με τα ιδιαίτερα vintage ρούχα, την άλλη μεγάλη της αγάπη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses».

Μουσική / Q Lazzarus: Tο τραγικό στόρι του θρυλικού κομματιού «Goodbye Horses»

Για χρόνια η Q Lazzarus του «Goodbye Horses», μία από τις πιο αδικημένες ερμηνεύτριες στην ιστορία της ποπ μουσικής, παρέμενε μια μυστηριώδης φιγούρα, τώρα όμως ένα μουσικό ντοκιμαντέρ φωτίζει τη ζωή της.
ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΠΑ
Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Μουσική / Eddie Dark: «Γράφω μουσική επειδή έχω σιχαθεί τα πάντα»

Από μικρός ένιωθε αποσυνάγωγος. Πιστεύει ότι τα κόμικς είναι η μόνη μορφή τέχνης που είναι τελείως αφιλτράριστη και πιστεύει ότι η γενιά του θα μείνει στην ιστορία ως η γενιά που έχασε τα καλά πράγματα στο τσακ. Ο μουσικός Eddie Dark είναι ο Αθηναίος της εβδομάδας.
M. HULOT
Ερμής

Μουσική / Ermis: «Το τρέμολο του μπουζουκιού ήταν ο αγαπημένος μου ήχος από νιάνιαρο»

O περιζήτητος νέος συνθέτης που έχει συνεργαστεί με τον Good Job Nicky, τη Μαρίνα Σάττι, τη Χάρις Αλεξίου και τον Sidarta επαναπροσδιορίζει τον ήχο του μπουζουκιού και της κλασικής μουσικής με σεβασμό και τόλμη.
M. HULOT
Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Daily / Άξιζαν κάτι καλύτερο τα «100 Χρόνια Ελληνικής Δισκογραφίας»

Τα δώδεκα επεισόδια της ομώνυμης σειράς βρίσκονται στο Ertflix, η παρακολούθηση της σειράς όμως υπονομεύεται συχνά από την συμβατική και στεγνή προσέγγιση, και η στημένη παρουσία της Χάρις Αλεξίου στο ρόλο της παρουσιάστριας-αφηγήτριας δεν βοηθάει.  
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
«Πολυαγαπημένη μου Βίβιαν»: Στο φως η επιστολή που έγραψε ο Μάλκολμ ΜακΛάρεν στην Βίβιαν Γουέστγουντ λίγο πριν τον θάνατό του

Μουσική / Η επιστολή μεταμέλειας του Μάλκολμ ΜακΛάρεν προς τη Βίβιαν Γουέστγουντ, λίγο πριν τον θάνατό του

Τα αποκαλυπτήρια μιας επιστολής γεμάτης μετάνοια αλλά και πικρία, την οποία έγραψε –αλλά δεν έστειλε ποτέ– ο διαβόητος μάνατζερ των Sex Pistols προς την πρώην σύντροφο και συνοδοιπόρο του.
THE LIFO TEAM
APON: «Δεν είναι θέμα συγκυριών, είναι θέμα αξίας το αν θα ξεχωρίσεις μέσα στο χάος της σημερινής μουσικής»

Μουσική / APON: «Όταν πήγα να δειγματίσω τα πρώτα μου τραγούδια, γελάγανε»

Η πρωτοφανής επιτυχία ενός νεαρού τραγουδοποιού που με το πρώτο άλμπουμ του προκαλεί πανδαιμόνιο στο ραδιόφωνο και στις μουσικές πλατφόρμες, ενώνοντας μουσικά ένα ετερόκλητο κοινό κάθε ηλικίας.
M. HULOT
H βαθιά υπνωτική ενέργεια του DJ Nobu

Μουσική / H βαθιά υπνωτική ενέργεια του DJ Nobu

Κάθε σετ του είναι μια κατάδυση, μια αργή πτώση σε υποσυνείδητα μοτίβα, σε αχαρτογράφητους ήχους, σε σκοτεινούς διαδρόμους που παραπέμπουν περισσότερο σε τελετουργία παρά σε πάρτι. Ένας από τους σημαντικότερους DJ's της εποχής μας έρχεται στην Αθήνα για ένα βράδι.
ΦΩΦΗ ΤΣΕΣΜΕΛΗ
Χελμός

Μουσική / Χελμός: 30 στιγμές από το πιο «ψηλό» φεστιβάλ του καλοκαιριού

Στημένο στα 1.700 μέτρα, το 3ο Helmos Mountain Festival υποδέχτηκε μερικά από τα πιο αγαπημένα ονόματα της εγχώριας σκηνής, σε ένα τριήμερο που συνδύασε μουσική, φύση και κορυφές - κυριολεκτικά και μεταφορικά.
LIFO NEWSROOM