Ο Αποστόλης Τότσικας βρέθηκε από μικρό παιδάκι ανάμεσα σε ηθοποιούς και καλλιτεχνικές παρέες κι έζησε από κοντά το θέατρο, τις πρεμιέρες και τον κόσμο που τα άλλα παιδιά έβλεπαν από απόσταση στο πανί. «Ήταν ένα δυνατό ερέθισμα όλο αυτό», λέει, «ένα σοκ που μπήκε στο υποσυνείδητό μου και όταν ήμουν στην Γ' Λυκείου αποφάσισα κι εγώ να γίνω ηθοποιός. Έναν μήνα πριν από τις Πανελλήνιες πήγα να δώσω εξετάσεις στο Εθνικό». Ο πατέρας του, Γιάννης Τότσικας, είναι ηθοποιός με ρόλους σε σημαντικές ταινίες του ελληνικού σινεμά, όπως στην Αναπαράσταση του Αγγελόπουλου. «Ο ουσιαστικός λόγος που με οδήγησε στη δραματική σχολή ήταν η παράξενη αίσθηση που είχα νιώσει όταν είχα δει αυτή την ταινία» εξηγεί. «Ήθελα να φτιάξω αυτό τον ρεαλισμό και να τον υπηρετήσω και ταυτόχρονα είχα την ανάγκη να εκτονωθώ και να εκφραστώ».
«Το μετάνιωσες ποτέ;». «Όχι, δεν το μετάνιωσα. Το μόνο που θα με έκανε να το μετανιώσω θα ήταν η επιθυμία μου να γίνω μουσικός. Η μουσική είναι η μεγαλύτερή μου αγάπη, μετά το θέατρο». Από τη στιγμή που τελείωσε τη σχολή ο Αποστόλης είχε την τύχη να παίξει αρκετούς ρόλους στο θέατρο, στο σινεμά και στην τηλεόραση και να γίνει ένας από τους πιο δημοφιλείς ηθοποιούς της γενιάς του. «Πάντα ήμουν τυχερός άνθρωπος», λέει, «αλλά η τύχη έχει σχέση με την ενέργεια που εκπέμπεις. Είναι ο συνδυασμός της σκέψης για κάτι που θέλεις πολύ να κάνεις και του οραματισμού, όταν βλέπεις ότι μπορεί να γίνει. Και χρειάζεται αυτοπεποίθηση, να είσαι σίγουρος ότι θα γίνει».
#quote#
Παρόλο που έγινε γνωστός κυρίως μέσα από τους ρόλους του στην τηλεόραση, δηλώνει κυρίως οπαδός του σινεμά. «Ο κινηματογράφος είναι η μεγαλύτερή μου αγάπη, από πάντα, από μικρός. Έχει την ίδια διαδικασία με αυτήν του θεάτρου και το θέατρο δεν αντικαθίσταται με τίποτε άλλο. Μου αρέσουν οι πρόβες, ο τρόπος που βρίσκεις τα πράγματα, οι ασκήσεις για να γίνεις καλύτερος. Δεν λέω ότι δεν μου αρέσει η τηλεόραση, απλώς είναι ένα μέσο αδικημένο από εμάς τους ίδιους. Δεν την είδα ποτέ ως κάτι εύκολο. Είναι ένα μέσο στο οποίο μπορεί να κάνεις καταπληκτικά πράγματα – βλέπεις σε τι επίπεδο έχουν φτάσει οι ξένες σειρές. Ό,τι τροφή δώσεις στον κόσμο, αυτή θα πάρει, αλλά θα έχει και τις αντίστοιχες αντιδράσεις. Ο κόσμος καταλαβαίνει αν κάτι δεν είναι καλό και δεν το βλέπει. Χρειάζεται να έχεις φαντασία και πατέντα. Αν την αντιμετωπίσεις ως παλιόπραμα, ε, παλιόπραμα θα βγει και το αποτέλεσμα». Μιλάμε για την επιτυχία της καθημερινής σειράς στην οποία πρωταγωνιστεί, το «Μπρούσκο» του ΑΝΤ1 (όπου παίζει τον Σήφη) και τις αντιδράσεις του κόσμου, που σε ταυτίζει με κάποιον ρόλο. «Δεν είναι τόσο δύσκολο να βγεις αλώβητος από την υπερέκθεση και να κρατήσεις την προσωπική σου ζωή για σένα, αρκεί να το θέλεις» λέει. «Μπορείς να προστατευτείς στην τηλεόραση, αν ξέρεις τι θέλεις. Αν είσαι συνεπής με τον εαυτό σου, το καταλαβαίνει και ο κόσμος».
Έχουν απομένει μόνο μερικές μέρες για την πρεμιέρα του έργου Το φιλί της Γυναίκας Αράχνης όπου πρωταγωνιστεί στο θέατρο 104 στο Γκάζι και, παρόλο που πάντα έχει άγχος πριν από την πρεμιέρα, μιλάει με ενθουσιασμό για τον ρόλο του Βαλεντίν: «Παίζω έναν πολιτικό κρατούμενο στο κελί μιας φυλακής. Είναι πραγματικός επαναστάτης γιατί συνέχεια αυτοαναιρείται, συνέχεια προσπαθεί να γίνεται καλύτερος κι έχει μια ποιότητα και μια εντιμότητα. Και είναι πολύ πραγματιστής, προτιμάει να ξεφεύγει με απλά και όμορφα πράγματα, να διαβάζει, να ακονίζει το μυαλό του, να είναι συνεχώς έτοιμος για τον αγώνα του κάνοντας θυσίες – δεν είναι εύκολο. Αλλάζει αρκετά επειδή το θέλει και ο ίδιος, είναι στη φύση του. Είναι ο ορισμός του κομμουνιστή, να μπορείς να είσαι εκεί για τον άλλον. Θεωρώ ότι το έργο είναι πιο επίκαιρο από ποτέ και θα είναι για πάντα, αν δεν αλλάξει η ανθρώπινη αντιμετώπιση από κοινωνικής άποψης απέναντι στα πράγματα. Το έργο αναφέρεται γενικά στο διαφορετικό ή σε αυτό που ορίζουμε ως διαφορετικό. Διαδραματίζεται σε μια φυλακή και σε μια χούντα, είναι πολύ στενά τα πράγματα από κάθε άποψη. Πρόκειται για μια κατάσταση που είναι πολύ ψυχοφθόρα, δεν ξέρεις ποιον να εμπιστευτείς. Δεν φουλάρει το συναίσθημα, είσαι πάντα καταπιεσμένος. Το θέμα είναι τι κάνεις γι' αυτό! Αν ο άνθρωπος θέλει να ξεφύγει, ξεφεύγει».
«Όντως γινόμαστε όλο και πιο συντηρητικοί όσο βουτάμε πιο βαθιά στην κρίση;». «Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω αυτήν την κοινωνία. Από τη μία έχεις το Ίντερνετ, από την άλλη βλέπεις όλα αυτά που συμβαίνουν και μας πάνε πίσω. Κι όσο πιο μεγάλο το χάος, τόσο πιο άμεση είναι η προβατοποίηση. Είναι περίεργη η κοινωνία. Αφενός το παίζει σκληρή και ηθική και αφετέρου έχουμε διαφημίσεις για το dating. Δεν το κατακρίνω, απλώς δεν έγινε κάτι γι' αυτό, δεν αντέδρασε ποτέ κανένας. Τι να λέμε τώρα, εδώ γίνονται πόλεμοι για το τίποτα».
«Ποια είναι η πιο μεγάλη ελευθερία που καταπατείται σήμερα;». «Η δουλειά-δουλεία είναι μια καταπάτηση της ελευθερίας, το ότι, δηλαδή, πρέπει να δουλεύουμε μόνο για να βγάλουμε λεφτά. Η χειρότερη είναι η καταπάτηση του ιδιωτικού απορρήτου. Δεν υπάρχει κανένας σεβασμός στα δικαιώματα των ανθρώπων».
«Πόσο διαφορετικός είναι ο Αποστόλης σε σχέση με πέντε χρόνια πριν;». «Πολύ διαφορετικός. Εμπιστεύομαι δύσκολα, αλλά, παρ' όλα αυτά, είμαι άνθρωπος που του αρέσει να είμαι με κόσμο, να συζητάω. Έχω όμως αρχίσει να φιλτράρω περισσότερο φίλους και γνωριμίες και είμαι πολύ καλύτερα. Δεν είναι και ό,τι καλύτερο να είσαι καχύποπτος, αλλά προσπαθώ να βρω μια ισορροπία. Υπάρχουν άνθρωποι που νομίζουν ότι έχεις πιάσει τον παπά απ' τα αρχίδια και εκμεταλλεύονται αυτό που είσαι».
«Θα κατέβαινες υποψήφιος με κάποιο σχήμα για τον Δήμο της Αθήνας;». «Δεν θα κατέβαινα σε καμία περίπτωση – εν είναι η δουλειά μου. Δεν έχω και το μυαλό να το κάνω κι έχω την εντιμότητα να πω ότι είμαι άσχετος και άχρηστος σ' αυτό τον τομέα».
«Στο έργο είσαι ένας μεγάλος επαναστάτης. Εσύ ποια θεωρείς τη μεγαλύτερη επανάσταση, Αποστόλη;». «Η μεγαλύτερη επανάσταση είναι να νοιάζεσαι για τον άλλον, η αγάπη».
σχόλια