Τι άλλαξε στη Monika αυτά τα δυο χρόνια που μεσολάβησαν από το «Avatar»;
Εκτός απ' το ό,τι άλλαξα σπίτι (γέλια); Πριν βγει το «Avatar» δεν πίστευα σε καμιά περίπτωση ότι θα γινόταν αυτό που ακολούθησε.
Δεν το ευχόσουν;
Ναι, αλλά άργησα να το συνειδητοποιήσω. Αυτό που άλλαξε για μένα ήταν που απέκτησα μουσική οικογένεια, που ταξιδέψαμε πολύ μαζί.
Είχε τίμημα αυτή η επιτυχία;
Δεν αισθάνομαι ότι έκανα και καμιά τεράστια επιτυχία.
Αυτό, έστω, που κατάφερες. Δεν ήταν και λίγο.
Είχε τίμημα. Και προσωπικό μάλιστα. Η επιτυχία σε απομακρύνει στα μάτια των άλλων και μέρα με τη μέρα, κάθε ώρα σχεδόν και με κάθε σου λέξη κρίνεσαι συνέχεια, σε βάζει σε μια τέτοια διαδικασία. Είναι όλοι πολύ πιο αυστηροί. Σε παρεξηγεί ο άλλος π.χ. που δεν θα του πεις καλημέρα επειδή ήσουν αφηρημένη. Απ' την άλλη, δεν μπορείς να τα έχεις όλα, δεν γίνεται να χαίρεσαι που γίνεσαι γνωστός και να σε ενοχλεί που σου μιλάνε στον δρόμο. Είναι μέσα σε όλο αυτό το πακέτο που βιώνω. Ήταν έντονο, αλλά δεν βγήκα και στην τηλεόραση, δεν είμαι και διασημότητα. Θυμάμαι άκουγα σε ένα μαγαζί μια παρέα που έλεγαν «είναι η Monika δίπλα μας» και κάποια της λέει «α, ποια είναι αυτή, δείξ' τη μου γιατί δεν βλέπω τηλεόραση!» (γέλια). Για να υπάρχεις πρέπει να σε δείξει η τηλεόραση. Αν υπάρχει κάτι για το οποίο είμαι περήφανη, είναι ότι ακολούθησα αυτή την άποψή μου.
Έχεις αισθανθεί να αλλάζει η στάση κάποιων ανθρώπων απέναντί σου;
Έχω αισθανθεί να γίνονται κάποιοι προκατειλημμένοι απέναντί μου, αλλά μπορώ να μπω στη θέση τους. Έχω λάβει μήνυμα από κάποια γνωστή μου που μου λέει ότι «μετά από αυτό τον ντόρο που είχε γίνει δεν ήθελα με τίποτα να σε ακούσω, ακόμα κι όταν σε πετύχαινα στα ραδιόφωνα άλλαζα σταθμό. Τυχαία άκουσα τον δίσκο σου και τελικά πήγα και τον αγόρασα. Είναι η νοοτροπία που ο καθένας θέλει να ανακαλύπτει κάτι μόνος του».
Ίσως επειδή δεν υπάρχουν πια άνθρωποι που μετράει η γνώμη τους, όπως παλιότερα.
Είναι δύσκολο να εμπιστευτείς πια το hype.
Όταν περάσεις σε πιο μεγάλο κοινό, κάποιοι σε ξεγράφουν, το αισθάνονται ως κάποιου είδους προδοσία.
Δεν είναι λίγο λυπηρό αυτό; Είναι σαν μια ομάδα που δουλεύει για το καλύτερο και, όταν κάποιος ξεχωρίζει, ξαφνικά γίνεται αντιπαθής και οι υπόλοιποι τον απορρίπτουν, τον σνομπάρουν. Ενώ όλοι βοήθησαν για να γίνει κάτι καλό.
Έχει αλλάξει η στάση των φίλων σου απέναντί σου;
Όχι. Τη δική μου «αλλοίωση» τη σκέφτηκα κάποιες φορές, ελάχιστα, πάντα σε βάζει σε μια δοκιμασία η «επιτυχία». Τα πάντα όμως εξαρτώνται από τον τρόπο που βλέπεις εσύ κάποια πράγματα. Σε όλη αυτή την πορεία του «Avatar» θέλω να πιστεύω ότι δεν άλλαξε τίποτα σε μένα, μέσα μου δεν άλλαξε τίποτα. Η οικογένειά μου και οι φίλοι μου είναι αυτό που ήταν πάντα για μένα.
Λάθη μπορείς να δεις; Κάτι που δεν το έκανες όπως έπρεπε;
Και γιατί να μην έχω κάνει λάθη; Όταν σκέφτεσαι τα λάθη σου, ουσιαστικά είναι σαν να περίμενες κάτι διαφορετικό και δεν το πέτυχες. Εγώ δεν περίμενα τίποτα, γιατί όσο πιο πολλά περιμένεις τόσο πιο μεγάλες είναι οι απογοητεύσεις. Για μένα όλο αυτό που έζησα ήταν τόσο πέρα από τις προσδοκίες μου που είμαι πολύ ικανοποιημένη.
Τώρα τι περιμένεις;
Τώρα δεν είναι το ίδιο πράγμα. Ακόμα κι εγώ η ίδια συγκρίνω καταστάσεις. Κατά τη διάρκεια της ηχογράφησης του «Exit» προσπάθησα όσο μπορούσα να βγάλω από το μυαλό μου ότι έχω ήδη ένα δίσκο. Στο «Avatar» το πιο μεγάλο λάθος ήταν ότι δεν είχα βίντεο, δεν ασχολήθηκα καθόλου με αυτό το θέμα... Στην περιοδεία που έκανα πέρσι έκανα αρκετά λάθη, αλλά μία εμπειρία δεν μπορείς να την πεις καλή ή κακή, απλά τη βιώνεις και γίνεσαι καλύτερος ή χειρότερος. Το «Avatar» μπορώ να το δω ως μια ιστορία που μπορώ να τη διηγηθώ, μία ιστορία όμως που δεν θα ήθελα να επαναλαμβάνω κάθε χρόνο.
Στις συνεργασίες σου έχεις δυσκολέψει καθόλου;
Ίσως έχω γίνει λίγο πιο απαιτητική. Ήθελα καθετί που έχει μέσα ο δίσκος να έχει την απαραίτητη προσοχή, η ενορχήστρωση, οι δεύτερες φωνές. Κι αυτά βγήκαν αυθόρμητα όμως, γιατί όσο περισσότερο τα μελετάς, τόσο γίνονται ένα ψεύτικο, συσκευασμένο πράγμα.
Πόσο διαφορετικό είναι το «Exit» σε σχέση με το «Avatar»;
Κάποια κομμάτια έχουν πολύ πιο καθαρή δομή, θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάποια είναι πιο ποπ, αλλά απ' την άλλη το «Yes I do» ή το «Studio House» είναι πολύ αντισυμβατικά τραγούδια όσον αφορά τη δομή τους και τη μελωδία τους. Είναι αυτό που έχω στο μυαλό μου, που γράφω στο σπίτι μου, στο δωμάτιό μου. Αξιοποίησα την εμπειρία μου από τις συναυλίες και έβαλα τον ρυθμό που έλειπε στο «Avatar». Έβαλα δυνατά τύμπανα, έναν βαρύ ρυθμό που να στερεώνει λίγο τη δυναμική και τον ερωτισμό που ήθελα να βγάλω σε αυτόν το δίσκο. Είμαι πολύ ικανοποιημένη από το αποτέλεσμα, τα πιο πολλά κομμάτια είναι έτσι ακριβώς όπως τα είχα σκεφτεί. Συνολικά για το δίσκο είχα 27, ηχογράφησα 17 και τελικά για το άλμπουμ επιλέξαμε 12.
Το επόμενο βήμα ποιο θα είναι; Το εξωτερικό το σκέφτεσαι;
Είναι μια δύσκολη υπόθεση το εξωτερικό, γιατί είναι μια τεράστια αγορά που για να πετύχεις χρειάζεται να τα πάρεις όλα απ' την αρχή. Είμαι διατεθειμένη να θυσιάσω πολλά πράγματα στη ζωή μου για να την κάνω, αλλά χρειάζεται να βρεθεί το κατάλληλο έδαφος, όπως έγινε κι εδώ. Δεν μπορώ να ξεκινήσω να πάω στο εξωτερικό έτσι, χρειάζεται προεργασία όλων των ανθρώπων που δουλεύουν μαζί μου. Θα μπορούσα να αρχίσω απ' το μηδέν, σε μικρά κλαμπ χωρίς καλό ήχο, αλλά πρέπει να σε υποστηρίζει ένα επαγγελματικό team για να αντέξεις. Χώρια που αυτήν τη στιγμή είναι πολύ ηλεκτρονικός ο ήχος που κυριαρχεί και έντονο το ποπ στοιχείο...
Έχεις σκεφτεί να βάλεις διαφορετικά στοιχεία στον ήχο σου;
Όχι. Δεν μπορώ να το κάνω μόνο λόγω εποχής ή για διέξοδο από τη φάση που βρίσκομαι - ιδανικά για μένα θα ήθελα να διατηρήσω το ύφος μου και κάθε φορά να ανεβαίνω ένα σκαλοπατάκι. Θα ήθελα να έχω κάτι που να με χαρακτηρίζει.
Έχεις βγάλει τίποτα από τη μουσική; Πώς ζεις;
Από τους γονείς μου ζω. Μην ξεχνάς ότι είμαι ακόμα φοιτήτρια. Κι όσα έχω βγάλει, τα έχω επενδύσει σε όργανα (γέλια). Βρίσκομαι στην εποχή της επένδυσης, στο ξεκίνημα. Έχω δύο κιθάρες, πλήκτρα, τύμπανα, πήρα μπουζούκι.
Σκέφτεσαι να συνεχίσεις τις σπουδές σου;
Χρωστάω εφτά μαθήματα για να τελειώσω το Μαθηματικό και δεν νομίζω ότι είμαι καλή σε αυτό. Ίσως να έκανα κάποιες σπουδές στη μουσική. Είναι σαν ναρκωτικό η μουσική, εθίζεσαι. Σκέψου ότι ακόμα και στο πανεπιστήμιο που είμαι και διαβάζω, το μυαλό μου τρέχει μόνο στη μουσική. Είναι αδύνατο να τη βγάλω απέξω και να αφοσιωθώ στην επιστήμη μου. Δεν γίνεται. Απ' τη μουσική προέρχονται οι πιο έντονες εμπειρίες που έχω βιώσει στη ζωή μου και δεν υπάρχει γυρισμός.
Τι σου έχει λείψει πιο πολύ;
Τα live. Είναι αστείο, γιατί όταν κάναμε live μου έλειπε το στούντιο...
Σχόλια για τα κομμάτια:
«Αway from my land»
Δεν έχει να κάνει με τη χώρα, όταν λέω «land» εννοώ τον τόπο καταγωγής κάποιου. Κάποια στιγμή είχα σκεφτεί ότι όταν φεύγει κάποιος μακριά από τον τόπο καταγωγής του μπορεί να γίνεται ανήθικος. Το είχα πρωτοπαίξει στον Ιανό, αλλά κανείς δεν το πήρε χαμπάρι. Για μένα ήταν η μεγάλη στιγμή του δίσκου, περίμενα πώς και πώς να ηχογραφήσω με την ορχήστρα αυτό το κομμάτι.
«Ça commence bien»
Είναι παλιό κομμάτι, του 2005, κι από τα πρώτα κομμάτια που ηχογράφησα στο σπίτι, μετά το «Over the hill», αλλά έμεινε έξω από το «Avatar». Έβαλα τύμπανα, άλλαξε ο ρυθμός κι έγινε ένα τελείως καινούργιο κομμάτι. Μιλάει για τις ερωτικές σχέσεις κι είναι από τα αγαπημένα μου.
«Never»
Έχει πολύ πλάκα γιατί το έγραψα κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του δίσκου. Επειδή είχε καθυστερήσει ο κιθαρίστας για μισή ώρα άρχισα να το παίζω στο πιάνο ασυναίσθητα, χωρίς να ξέρω καν αν είναι δικό μου. Άρεσε σε όλους και το ηχογραφήσαμε. Είναι πολύ συναισθηματικό κομμάτι, μιλάει για όταν χωρίζεις με κάποιον και δεν πιστεύεις ότι η τελευταία στιγμή που είστε μαζί είναι όντως η τελευταία. Είναι σαν να αφηγούμαι μία ιστορία.
«Our love or not»
Μιλάει για τις ανθρώπινες σχέσεις που διακόπτονται συνέχεια και ωστόσο δεν διαλύονται. Ο Guy, o Γερμανός που έχει το στούντιο που ηχογραφούσαμε, μας πρότεινε να πάμε για κάποια από τα κομμάτια στη Λειψία, όπου έχει κάποια από τα καλύτερα πιάνα του κόσμου. Πήγαμε λοιπόν μια μέρα εκδρομή σε ένα κτίριο που είχε χτιστεί μόνο και μόνο για να στεγάσει το συγκεκριμένο μοντέλο πιάνου. Μπήκα στη φανταστική αίθουσα και σε ένα take, με φωνή και πιάνο, έπαιξα αυτό το κομμάτι. Είναι πολύ προσωπική στιγμή.
«Fantasy»
Το έγραψα πέρσι το καλοκαίρι, όταν η Φελίσια, η κολλητή μου, ανακοίνωσε ότι θα έφευγε φέτος στη Νέα Υόρκη για μεταπτυχιακό. Σκέφτηκα τη Νέα Υόρκη όχι ως πόλη, αλλά ως ένα μέρος που οι άνθρωποι πηγαίνουν για να βγάλουν περισσότερα χρήματα, για να γίνουν καλύτεροι, πιο αυστηροί με τον εαυτό τους και τη δουλειά τους. Κάτι σαν τις αρχές του 20ού, αιώνα που οι άνθρωποι έπαιρναν τα καράβια μόνο και μόνο για να ονειρευτούν μια καλύτερη ζωή, χωρίς να είναι σίγουρο αν θα τη βρουν.
Το επόμενο είναι, κατά τη γνώμη μου, είναι το ποπ κομμάτι το δίσκου, το οποίο είναι ακόμα άτιτλο. Έχει βαριά τύμπανα και το είχα γράψει μια μέρα μέσα στο αυτοκίνητο, κυριολεκτικά. Σημείωνα στο κινητό και, ακριβώς όπως το είχα σκεφτεί, αποτυπώθηκε στο δίσκο. Είναι επίσης από τα αγαπημένα μου κομμάτια.
«Yes I do»
Είναι το ελληνικό στοιχείο του δίσκου. Για πρώτη φορά έπαιξα μπαγλαμαδάκι και μπουζούκι. Πήγα κι αγόρασα ένα μπουζούκι και την ίδια μέρα ηχογράφησα αυτό το κομμάτι, το οποίο το έγραψα να το κάνω δώρο σε έναν γάμο. Είναι αρκετά θεατρικό κομμάτι, γιατί υπάρχει η χορωδία που σαν αρχαίος χορός μιλάει για αγάπη.
«Wisecracks»
Είναι το κιθαριστικό κομμάτι που αναφέρεται στις ειρωνικές ατάκες που πετάνε συνέχεια οι νέοι άνθρωποι και γενικά στην ειρωνεία στον τρόπο ζωής μας, στις σχέσεις μας και στον έρωτα. Γράφτηκε πέρσι στην περιοδεία και είναι ένα βήμα πιο μπροστά απ' το «Avatar».
«Studio House»
Είναι ένα κομμάτι που έγραψα για τα γενέθλια μιας φίλης μου, γι' αυτό και έχει αυτήν τη μελωδία. Όταν γύρισα στο σπίτι και πήγα στο υπόγειο στούντιο έβαλα στίχους και το ηχογράφησα.
«Exit»
Είναι το πιο γρήγορο κομμάτι που έχω γράψει από άποψης τέμπο, το έγραψα πέρσι στις πυρκαγιές. Έτσι θα λέγεται και ο δίσκος.
«Τhe star of the sign»
Είναι επίσης παλιό, το έγραψα πριν από 6 χρόνια. Το έγραψα θέλοντας να πω σε κάποιον να χωρίσουμε χωρίς να τον στεναχωρήσω.
«Cherry Blossom»
Είναι το κομμάτι που κλείνει τον δίσκο, προσπαθώντας να δώσω μια αίσθηση απελευθέρωσης, μια αισιόδοξη τάση να φύγεις προς όλες τις κατευθύνσεις.
σχόλια