Κάποια απομεσήμερα μεταδίδεται ένα σπανιόλικο (βραζιλιάνικο μήπως;) σίριαλ που κυριολεκτικά είναι εύρημα, αισθητικό «μαργαριτάρι», περιστατικό για επιστημονική ανακοίνωση σε σεμινάριο ασχημολογίας. Τα βαριά «χαρτιά» του είναι οι γυναίκες. Τσούρμο από μουνάρες, με τροφαντά βυζιά, επιδέξιους κώλους, πρόσωπα κοντυλογραμμένα κι από κοντά νεαροί κομψοί μέχρι απελπισίας, με σώματα γυμναστηριακά, ξουρισμένοι ακόμα και στ’ αυτιά, γόητες άνευ σχολίων. Η πλοκή αφορά πάντα την ανθρώπινη εμπάθεια, σε σκανδαλώδη αντίθεση με την ευμάρεια που μπαινοβγαίνει επιδεικτικά σε κάθε σκηνή. Ο μέσος θεατής θα πρέπει να νιώθει αλυσιδωτά σοκ πολιτισμικής ζήλειας, καθότι θα ήθελε να βιώσει όλες αυτές τις δύσκολες καταστάσεις όπου η σάρκα παίζει το τούμπανο και το χρήμα το ζουρνά. Ξεχάσαμε όμως τον γκεστ σταρ. Δηλαδή τη μεταγλώττιση. Όλα τα πλάσματα μιλούν τη νεοελληνική, παρατονισμένη ισπανιστί ή πορτογαλιστί, και δεν υποδύονται ρόλους, αλλά σκοπίμως τους παρωδούν (κάτι σαν Λοπέ ντε Βέγκα σκηνοθετημένος από τον Τσιφόρο). Ρωτάμε φίλες που τα μεσημέρια μένουν σπίτι τους και δεν σηκώνουν κουβέντα: Μα τι λες, δεν υπάρχει καλύτερο σίριαλ…