Ποτέ μου δεν κατάφερα να πάρω δημόσιο αξίωμα, τίτλο ή θέση. Είναι αλήθεια πως δεν το επεδίωξα – αλλά ούτε και κανείς μου το πρότεινε. Γι' αυτό ίσως θαυμάζω αυτούς που όλη τους τη ζωή κάνουν συλλογή από αξιώματα και τίτλους. Πρωταθλητής, νομίζω, σε αυτό το αγώνισμα είναι ο κύριος Χρήστος Παπουτσής.
- Και τι δεν υπήρξε αυτός ο άνθρωπος! Διαβάζω το βιογραφικό του σημείωμα και θαμβώνομαι. Ξεκίνησε ως φοιτητοπατέρας του ΠΑΣΟΚ, έγινε πρόεδρος της ΕΦΕΕ, για να διατελέσει μετά διαδοχικά: τρεις φορές ευρωβουλευτής, μία επίτροπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τέσσερις φορές βουλευτής στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, δύο φορές υπουργός, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος αλλά και Γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής και του Εκτελεστικού Γραφείου του ΠΑΣΟΚ καθώς και δεκάδων επιτροπών και οργάνων της ελληνικής και ευρωπαϊκής διοίκησης. Σκεφθείτε ακόμα πως, όπως διαβάζω, έχει τιμηθεί με το Ανώτατο Παράσημο Gran Oficial de Orden Libertador Bernardo O' Higgins από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Χιλής, όπως και με το Ανώτατο Μετάλλιο μετά σταυρού από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας της Αυστρίας.
- Και τώρα αναλαμβάνει καθήκοντα εκπροσώπου της Ελλάδος στην Παγκόσμια Τράπεζα. Τα μεγαλεία συνεχίζονται!
- Είναι, λοιπόν, να μη ζηλεύω έναν τέτοιον άνθρωπο και μία τέτοια καριέρα; Μία φορά διαχειριστής της πολυκατοικίας μου έχω διατελέσει και ακόμα μου λείπουν κοινόχρηστα.
- Θαυμαστό πράγμα αυτά τα ελληνικά κόμματα. Ξεκινάς μικρός στις φοιτητικές παρατάξεις, βάζεις καλές κομματικές βάσεις και η καριέρα σου είναι εξασφαλισμένη. Ήδη ως φοιτητής το «πολιτικό 5» και το πτυχίο το έχεις σίγουρο, διαβάσεις-δεν διαβάσεις. Από εκεί και πέρα διορίζεσαι. Διορισμό στον διορισμό, γίνεσαι γνωστός κι εκλέγεσαι (πάντα με τη βοήθεια του κομματικού μηχανισμού). Κι αν παραμείνεις πιστός, ασφαλώς στο τέλος επιβραβεύεσαι. Αυτοί που διαφοροποιούνται, που εκφράζουν γνώμη, που τολμούν έστω και να κρυφοκοιτάξουν έξω από το μαντρί, χάνονται και ξεχνιούνται. Αλλά εσύ εκεί. Κανένα ναυάγιο δεν σε απειλεί. Κι αν ακόμα αρθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων – οι κομματικοί υπάλληλοι παραμένουν, βράχοι ακλόνητοι.
- Δεν ήξερα κι εγώ, λέω, να χωθώ σε κανένα κόμμα εξουσίας, να βολευτώ! Μπορεί να γινόμουνα και δήμαρχος. Μια ζωή ανεξάρτητος, πήγα στα γεράματα κι έμπλεξα με τους «Ταύρους» του Στέφανου Μάνου, που ήταν κάτι σαν τους αναρχικούς της κεντροδεξιάς. Παπουτσής, βέβαια, δεν θα μπορούσα να γίνω – τέτοια ταλέντα δεν έχω.
- Πάντα πρώτη επιλογή: Παπούτσι από το κόμμα σου...
Χορτάτος. Με κάβα κρασιών. Με έπαυλη. Αυτοκίνητα. Καταθέσεις. Κοσμήματα. Πισίνα. Σπουδές των παιδιών στο Κολλέγιο και στις ΗΠΑ. Σεμνός. Υπάκουος. Θρήσκος.
Α, ναι. Θα έχει χρηματοδοτήσει την ανέγερση του καμπαναριού της εκκλησίας του χωριού του.
Jim Hacker: Anything else you'd like to ask me, Kathy?
Kathy: Just one last question. As cabinet minister with all this power, what have you personally achieved?
Hacker: Achieved? Oh, well, all sorts of things. Membership of the Privy Council, membership of the Party Policy Committee…
Kathy: No, I mean things you've actually done that makes life better for other people.
Hacker: Makes life better?
Kathy: Yes.
Hacker: For other people? There must be a number of things. After all, that's what one's job is all about, isn't it? 18 hours a day, 7 days a week.
Kathy: Could you give me one or two examples, though? Makes it a bit boring otherwise.
Hacker: Examples. Difficult to know where to start. So much of government is collective decisions. All of us together, best minds in the country, hammering it out.
Kathy: Yes, but what is it you will look back on afterwards and say "I did that." You know, like a writer can look at his books.
Hacker: Government is a complex business, Kathy. So many people have to have their say. These things take time. Rome wasn't built in a day… Of course — good heavens, is that the time? I really must be getting my boxes. You have to excuse me, Kathy.
Kathy: Oh, thank you.
Hacker: Thank you so much. Such fun, having this little talk. And you'll let me approve the article, before you print it, right, just as we agreed?
Kathy: Bye.
Hacker: Bye.
Hacker's wife: Bright kid.
Hacker: That's the last interview I give for a school magazine. She asked some very difficult questions.
Όμως η ποιότητα του ανθρώπου Μάνου -τουλάχιστον ηθικά, ασχέτως του αν διαφωνώ πολιτικά-, σε σχέση με τους περισότερους πολιτικούς ξεχωρίζει πολύ όμως. Τόσο, που το σχόλιο σου, αν και είμαι απέναντι, με ενοχλεί (επειδή είναι εύστοχο).