Στις εσχατολογικές προφητείες που κάνουν τον γύρο του διαδικτύου και δεν κυκλοφορούν πια μαζί με τη Σύνοψη και τους Βίους Αγίων από γιαγιά σε γιαγιά, θα μας συμβεί μεγάλο κακό. Τα σημάδια του θα εμφανιστούν κάποια στιγμή έντονα, αλλά επειδή δεν θα τα καταλάβουμε, θα πέσουμε στον γκρεμό που οδηγεί πάντα η αμαρτία. Μετά πάλι κάτι θα γίνει κι εμείς, μόνοι ανάμεσα σε πολλούς, ο περιούσιος λαός, ο κάπου-κάπου αμαρτωλός, θα ανακάμψουμε.

Το καλό με τις εσχατολογικές προβλέψεις είναι πως πάντα υπάρχει τρόπος να επιβεβαιώνονται. Πάντα θα συμβαίνει κάποιο κακό και οι προφήτες θα παίρνουν πιστοποίηση ενορατικότητας, προδιαγράφοντας το φοβιστικό μέγεθός του. Κανένας προφήτης δεν θα διακινδυνεύσει να προβλέψει αριθμούς του τζόκερ. Μπορεί απλώς να επιβεβαιώνεται, μιλώντας για τα χειρότερα που έτσι κι αλλιώς συμβαίνουν στον κόσμο.

Όσο πλησιάζουμε προς τις εκλογές θα πληθαίνουν οι γέροντες Παΐσιοι της πολιτικής. Που προβλέπουν ένα ζοφερό μέλλον, αλλά θα αποφεύγουν, όπως ο διάολος το λιβάνι, να μιλάνε για το παρελθόν. Το παρελθόν είναι καταγεγραμμένο και περιέχει όλα τα στοιχεία της αποδεικτικής διαδικασίας. Ποιος έκανε τι και πότε. Αντιθέτως, το μέλλον έχει την αοριστία που μπορεί να χωρέσει από υποσχέσεις έως σενάρια καταστροφής.

Σύμφωνα με τους γέροντες Παΐσιους, που εκτός από υποψηφιότητα για προφήτες έχουν  για βουλευτές, η Ελλάδα κινδυνεύει να χάσει τον ευρωπαϊκό της προσανατολισμό και να βρεθεί εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού εκνευρίσει αφάνταστα τον προτεσταντικό, τιμωρητικό χαρακτήρα της Μέρκελ.

Όταν το 2008 ξεκίνησε η παγκόσμια οικονομική κρίση, κανένας δεν περίμενε πως κάποια απλήρωτα στεγαστικά δάνεια στη Φλόριντα θ’ απειλούσαν να γκρεμίσουν όλο το οικονομικό οικοδόμημα της Γουόλ Στριτ και του Σίτι. Η συνοχή και η εξάρτηση των τραπεζών δουλεύει μια χαρά στην παγκοσμιοποιημένη ευρυθμία, αλλά γίνεται ντόμινο όταν πάει κάτι στραβά. Αν όλο αυτό συνέβη με στεγαστικά δάνεια, σκεφθείτε τι θα γίνει, αν στη θέση τους μπει μια χώρα, όπως η Ελλάδα. Και τι θα σημαίνει παραπέρα σε πολιτικό επίπεδο για το όραμα της «Ενωμένης Ευρώπης».

Η Γερμανία κερδίζει μια χαρά την περίοδο της κρίσης, την ώρα που οι άτακτες χώρες του Νότου ρίχνονται στην πυρά των μνημονίων, με διαφορετικό επιχείρημα η καθεμία. Αλλά, περιέργως, με ίδια συνταγή και ίδιο μνημόνιο. Αν ρωτήσεις γιατί η Ισπανία, που δεν έχει έλλειμμα όπως η Ελλάδα, είναι σε κρίση, θα σου πουν λόγω της φούσκα του real estate. Αν ξαναρωτήσεις γιατί η Ιρλανδία, που ήταν υπόδειγμα δημοσιονομικής τάξης, στον αντίποδα της ατίθασης Ελλάδας, καταρρέει, θα σου πουν κάτι άλλο. Η θεραπεία, όμως, είναι η ίδια. Λιτότητα.

Όλα αυτά που μπορεί να συμβούν είναι τόσο πολύπλοκα και τόσο μη προβλέψιμα, που η επιχειρηματολογία της οικονομικής Αποκάλυψης που έρχεται μοιάζει περισσότερο με το άγχος απατεώνα παπά που κλέβει το παγκάρι, φοβίζοντας με τα κακά του κόσμου. Τους άλλους, βέβαια.

Τα τηλεοπτικά πάνελ έχουν γεμίσει με ρήτορες της σωτηρίας. Σιγά μη δεν μας έσωζαν. Προφήτες του μελλοντικού κινδύνου. Αυτοαποκαλούνται «ευρωπαϊστές». Οι άλλοι είναι «δραχμολάγνοι» και οπαδοί της «απομόνωσης». Η εξήγηση του ποιος είναι τι και -περισσότερο-πόσο δίκιο έχει δεν μπορεί να αναλυθεί στα λίγα λεπτά αγωνίας της Όλγας Τρέμη.

Οι «ευρωπαϊστές» των τηλεπαραθύρων, όμως, έχουν παρελθόν. Είναι ευρωπαϊστές αυτοί που δημιούργησαν ένα κράτος γραφειοκρατίας, αναξιοκρατίας, πελατειακών σχέσεων; Που δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη του εκσυγχρονισμού που θα χτυπούσε τη διαφθορά, που θα απέτρεπε τη λειτουργία της κοινωνίας με όρους συμμορίας και θα απαγόρευε στα εκλεκτά της μέλη να παίρνουν μίζες; Είναι ευρωπαϊστές αυτοί που ασκούσαν πολιτική με όρους δεκαετίας ’60 και πολιτεύονταν με κομπορρημοσύνη και ψέματα βλαχοδήμαρχου; Είναι ευρωπαϊστές όσοι έκαναν όλη τη χώρα, αντί για ευρωπαϊκή χώρα που παράγει, μια κομπλεξική επαρχία του σύγχρονου κόσμου; Μάλλον όχι. Ευρωπαϊστής δεν είναι αυτός που κλίνει τη λέξη Ευρώπη σε όλες τις πτώσεις ή δημιουργεί φαντάσματα για να φαντάζει απειλητική. Ευρώπη δεν είναι μόνο η Μέρκελ, ούτε μόνο οι γυαλιστεροί πύργοι της Bundesbank και των τραπεζών. Η Ευρώπη είναι πολιτισμός, κοινωνικά κινήματα, οι βασικές αρχές του Δικαίου που θεμελίωσαν τον σύγχρονο κόσμο. Ούτε μπορεί να παραπαίει ανάμεσα στους άστεγους της Αθήνας και τις εξαγωγές των Μερσεντές.

Όποιος θέλει αυτή την Ευρώπη πρέπει να την υποστηρίξει, πριν τα σχέδια μιας ελίτ την καταστρέψουν. Και πρέπει να ζητήσει την πραγματική ενοποίηση και όχι την εικονική με ένα κοινό νόμισμα, όπως το ευρώ, που δεν ανταποκρίνεται σε καμιά οικονομική και πολιτική πραγματικότητα. Επίσης, πρέπει να την προσδιορίσει ως Ευρώπη του κοινωνικού κράτους και των δικαιωμάτων όσων την κατοικούν.

Η Ευρώπη δεν έχει ανάγκη από προφητείες για το τέλος του κόσμου αλλά από όραμα. Πολύ περισσότερο η Ελλάδα. Μέσα στη μιζέρια που γίνεται το καλύτερο εργαλείο χειραγώγησης πρέπει να αναπτυχθεί μια οραματική Ελλάδα που θα βάλει κανόνες, αλλά και όρους. Και δεν εννοώ, βέβαια, όρους δανείων.