Δέκα χρόνια κομμάτια

Δέκα χρόνια κομμάτια Facebook Twitter
0

Πολλά από τα (δυσοίωνα κυρίως) σενάρια που είχαν γραφτεί στην αρχή της δεκαετίας για την «κατάσταση των πραγμάτων» αποδείχτηκε τελικά ότι δεν ήταν ευφάνταστες εικασίες, μισοψημένες θεωρίες ή κουλτουριάρικες αυθαιρεσίες αλλά η πραγματικότητα που βιώνουμε - όσο μπορούμε να την αντιλαμβανόμαστε εκτός οθόνης υπολογιστή ή κινητού.

Το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν υπάρχει επιστροφή από το ίντερνετ: το διαδίκτυο μάς συνδέει όλους ανά πάσα στιγμή, αν και συχνά το χρησιμοποιούμε ως καθρέφτη -επικοινωνούμε για τα «κολλήματά μας» με τους «ομοίους μας»- και όχι ως μεγεθυντικό φακό που ανοίγει τους ορίζοντες της αντίληψής μας για τον κόσμο.

Για τη χαζοχαρούμενη χρήση των συστημάτων κοινωνικής δικτύωσης δεν ξέρω τι να πω - απλά δεν το πιάνω, αλλά αν οι άνθρωποι τη βρίσκουν έτσι, και δεν τους νοιάζει ότι μοιάζουν με βαρεμένους δημόσιους υπάλληλους που ψευτοδιασκεδάζουν την κωλοβάρα τους στην καλύτερη περίπτωση και με αυτιστικούς τύπους στη χειρότερη, με γεια τους με χαρά τους. Από το ΜySpace (πολλές σελίδες του οποίου έχουν πια αραχνιάσει) στο Facebook και πιο πρόσφατα στο Τwitter, η ηλεκτρονική ψιλοκουβέντα διαπερνά την καθημερινότητα σαν λευκός θόρυβος. Twitter σημαίνει «τιτίβισμα». Οι άνθρωποι «τιτιβίζουν» και δεν ντρέπονται! Φυσικά κατανοώ ότι πρόκειται επίσης για εμπορικά εργαλεία εξαιρετικής αποτελεσματικότητας - ήδη πολλοί παλαιοί και νέοι «entrepreneurs» τα χρησιμοποιούν για μαζικές μπίζνες στο διαδίκτυο.

Σε εποχές οικονομικής κρίσης, εξάλλου, πάντα ξεπηδάνε διάφοροι επιτήδειοι που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την αναμπουμπούλα και το καθεστώς ανασφάλειας.

Από την άλλη, ο περίφημος εκδημοκρατισμός της έκφρασης / της ευκαιρίας / της διασημότητας εντέλει, μέσω του ίντερνετ, αφήνει όλους ανικανοποίητους με τον ρόλο του θεατή / ακροατή / καταναλωτή. Και οπωσδήποτε κανείς δεν μοιάζει πια διατεθειμένος να πληρώνει για μουσική ή για σινεμά από τη στιγμή που μπορεί να κατεβάζει τζάμπα σχεδόν οτιδήποτε. Οι ταλαντούχοι επαγγελματίες δημιουργοί όμως έχουν την απαίτηση να αμείβονται αδρά για το έργο τους και καλά κάνουν.

Ποιος θα χρηματοδοτεί όμως στο μέλλον μεγάλες φροντισμένες παραγωγές, αν τις κατεβάζουν όλοι τζάμπα; Υπάρχει ο κίνδυνος κάποια στιγμή να βλέπουμε μόνο φτηνά home made video μικρού μήκους στο YouTube, αυτοσχέδια σκετσάκια και αποκαλυπτικά «upskirt» και «nipslip» ανθρώπων απ' όλο τον κόσμο που δεν είναι καν επώνυμος.

Οι τάσεις και οι ιδέες εξαπλώνονται με ραγδαίους ρυθμούς και αφομοιώνονται με ακόμα πιο ιλλιγγιώδη ταχύτητα από το σύστημα του μάρκετινγκ. Όπως είχε πει κι ο Frank Zappa στα τελευταία του, όσο πιο «ψαγμένοι» είναι οι άνθρωποι στο εταιρικό σύστημα τόσο λιγότερες είναι οι πιθανότητες να προωθήσουν κάτι πραγματικά  ψαγμένο. Η μεγάλη τάση είναι περί ελέγχου και ασφάλειας, και όλοι -στη Δύση- μάθαμε να είμαστε καλά παιδιά, να ανεχόμαστε την κατάργηση πολλών κεκτημένων ατομικών ελευθεριών στο πλαίσιο του «πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας» (λες και οι «τρομοκράτες» είναι όλοι ίδιοι και έχουν κοινή ατζέντα) και να λέμε κι ευχαριστώ. Δεν λέω ότι υπάρχει κάποιο σατανικό πλάνο σκοτεινών δυνάμεων για τη χειραγώγηση των μαζών, αλλά είναι πραγματικά απίστευτο πόσο πρόθυμα δεχόμαστε να παραχωρούμε βασικά συνταγματικά δικαιώματα στην υπηρεσία της προστασίας, υποτίθεται, «του πολίτη» / «των νοικοκυραίων» / «του κοσμάκη» / «της νομοταγούς ηθικής πλειοψηφίας». Ο όρος «μηδενική ανοχή» είχε πρωτοχρησιμοποιηθεί στα τέλη της δεκαετίας του '80 για να τονίσει την αντίθεση άνευ όρων σε φαινόμενα ρατσιστικής βίας, και σήμερα έχει γίνει το επίσημο σλόγκαν καταστολής των διωκτικών Αρχών σε όλο τον πλανήτη. Παραμένει συνεπώς επίκαιρη η ρήση του Βενιαμίν Φρανγκλίνου, όπως εκφράστηκε πριν από διακόσια και βάλε χρόνια: «Αυτοί που δέχονται να παραχωρήσουν ουσιαστικές ελευθερίες προς όφελος μιας προσωρινής ασφάλειας, δεν αξίζουν ούτε την ελευθερία ούτε την ασφάλεια».

Shortcut
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Δ. Πολιτάκης / Αναζητώντας το μυστικό του Γιάννη Πετρίδη

Στις 29 Μαρτίου συμπληρώθηκαν σαράντα έξι χρόνια από την πρώτη εκπομπή του ανθρώπου που μας έμαθε να ακούμε μουσική, όμως, παρά την οικειότητα, το κύρος και τη γνώση που εκπέμπει ακόμα η φωνή του από τα ερτζιανά, ο ίδιος παραμένει σε μεγάλο βαθμό ένα μυστήριο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Δ. Πολιτάκης / 200 χρόνια «κρυφό σχολειό»

Πέρα από τις εθιμοτυπικές τελετουργίες της αρμόδιας επιτροπής, ο εορτασμός των 200 χρόνων από το ’21 θα μπορούσε να γίνει αφορμή για μια βαθύτερη αντίληψη των συναρπαστικών γεγονότων εκείνης της εποχής από αυτή που μας χάρισε το σχολείο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Δημήτρης Πολιτάκης / Αποχαιρετισμός στην κυρία Μιράντα

Πηγαίνοντας μετά από καιρό σε σπίτι φίλων, είδα στην εξώπορτα το αγγελτήριο θανάτου της ηθοποιού Μιράντας Κουνελάκη που έμενε στην ίδια πολυκατοικία και για χρόνια «επέβλεπε» στοργικά και διακριτικά τις νεανικές μας τρέλες.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Δημήτρης Πολιτάκης / H περίπτωση του Άκη Πάνου, που ακόμα μας στοιχειώνει

Ούτε το έργο ενός δημιουργού μπορεί εύκολα να διαγραφεί ούτε όμως και η σύνδεσή του με τις όποιες αποτρόπαιες πράξεις. Μένει εκεί, σαν ανεξίτηλη κηλίδα που διαβρώνει και συρρικνώνει το σέβας, το δέος, την εκτίμηση, την απόλαυση. Αυτό είναι το τίμημα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Δημήτρης Πολιτάκης / Βρίσκοντας καταφύγιο στη μοιρολατρία και στα εποχικά μαγαζιά

Έχει ανάγκη ο κόσμος να περιβληθεί στην απομόνωσή του από ένα γιορτινό σκηνικό, από μια λαμπερή ψευδαίσθηση, ξορκίζοντας μια χρονιά που έγινε η προσωποποίηση όλων των δεινών που έχουν πέσει στο κεφάλι μας, όχι μόνο της πανδημίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Δημήτρης Πολιτάκης / Η πανδημία και η λαχτάρα μας να «σώσουμε τα Χριστούγεννα»

Ας είμαστε προετοιμασμένοι για σεμνές, ταπεινές, υπερβατικές γιορτές, όπως θα έπρεπε δηλαδή πάντα να είναι, αν πιστέψουμε όλες αυτές τις χριστουγεννιάτικες ταινίες που βλέπουμε μια ζωή.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Απόδραση από την Αθήνα

Δημήτρης Πολιτάκης / Απόδραση από την Αθήνα

Παίζει ξανά δυνατά ως σενάριο ή ως όραμα μέσα στην πανδημία η οριστική φυγή από τη μητρόπολη και η μετεγκατάσταση σε κάποια ιδανική γωνιά της επαρχίας με άμεση πρόσβαση σε φύση, βουνά, ακρογιαλιές, δειλινά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ