ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαβαζω τις εξομολογησεις και τελικα Υπαρχει πολυς πονος γυρω μας. Καμουφλαρουμε τα προβληματα μας ή ντρεπομαστε γι αυτα. Φοραμε το χαμογελο του τζοκερ και βγαινουμαι εξω. Το ινσταγκραμ με την τελεια ζωη δεν βοηθαει. Βλεπουμε σαχλοεκπομπες για να ξεχαστουμε και ζηλευουμε κιολας τη ζωη των celebrities. Αραγε ποσος πονος υπαρχει και στο χωρο της τηλεορασης.Ευχομαι να φτιαξουν ολα για ολους τους βασανισμενους συμπεριλαμβανομενου και του εαυτου μου.

Δεν την ονειρευομουν ετσι τη ζωη μου.ΟΧΙ δεν ζητουσα ποτε τιποτα απο τα στοιχειωδη αλλα οχι αυτο.

Χωράνε σε ένα κάδο από τους μικρούς οχι απ τους μεγάλους

Είμαι μακριά από τον έρωτα της ζωής μου, και αυτό με κάνει να στεναχωριέμαι, με αποτέλεσμα να το έχω ρίξει στο ποτό, την καραντίνα γενικά την περνάω με πολύ ποτό και τσιγάρα. Δεν ξέρω μέχρι που μπορώ να φτάσω, και το θέμα είναι ότι εκείνη δεν μου σηκώνει συνέχεια το τηλέφωνο, με αποτέλεσμα να με κάνει να μπαίνω σε υποψίες ότι με απατάει. Δεν αντέχω άλλο.

Πως παίρνεις την απόφαση ότι κάτι έχει τελειώσει, ενώ μέσα σου αισθάνεσαι πρώτη φορά ότι όλα θα γίνουν όπως πριν;

Μετά από 3 ολόκληρους μήνες. Τα είχαμε 2 χρόνια, αλλά από ότι φαίνεται με θέλει ξανά πίσω... τον θέλω και εγώ....

Το αγορι μου ειναι 33 χρονων εγω 30 και ειναι αλβανικης καταγωγης...δεν καταλαβαινω γιατι πρεπει να απολογουμαι γι αυτη μου την επιλογη..η αληθεια ειναι οτι εχει ο.τι εψαχνα σε εναν ανθρωπο, με καταλαβαινει μ αγαπαει και γω το ιδιο και μου προσφερεξ τα παντα...οι δικοι μου αρχικα αντεδρασαν ασχημα, τον γνωρισαν και εχουν μια καλη εικονα γι αυτον ομως δεν παυουν να μου λενε οτι ηταν ενα μεγαλο πληγμα να ειμαι με Αλβανο...και οτι οποιος και να το ακουσει δε θα του ερθει καλα...και τους λεω οτι δε βρηκα σε ελληνα αυτα που βρηκα αε αυτον ...δηλαδη πειτε μου τι πρεπει να κανω?να χωρισω απο εναν ανθρωπο που λατρευω και εχει οσα εψαχνα επειδη ειναι αλβανοσ και να αρχισω να ψαχνω εναν ελληνα που θα ειναι οπως τον θελω εγω που ειναι αμφιβολο αν θα τον βρω?Και μου λενε 'δε σου ειπαμε να τον χωρισεις ομως η αληθεια ειναι οτι δε θα αρεσει σε κανεναν η καταγωγη του'. Δηλαδη τι πρεπει να γινει?γιατι να εχω μια σχεση και αυτη να αποτελει προβλημα?

Με την καραντινα αυτη ηρθε η στιγμη να αντιμετωπισω την αληθεια καταματα...να αποδεχτω οτι οσοι εχασα απο τη ζωη μου μου λειπουν και δεν υπαρχει περιπτωση να ξαναγυρισουν..οχι γιατι δεν το ηθελαν αλλα γιατι δε μπορουν εκει που βρισκονται...η ζωη μου τα εφερε δυσκολα γι αυτο δε μπορω μεχρι τωρα να το ξεπερασω..γιατι ειναι κομματι της παιδικης μου ηλικιας και κυριως της προστασιας..το συνειδητοποιησα βλεποντας ενα εργο με τον πατερα που αγκαλιαζει την κορη..ο παππους το εγγονι....αυτο ειναι που μου λειπει τοσο πολυ και μονο με την αισθηση της αγκαλιας τους θα ενιωθα ανακουφιση...οσο και αν τους εψαξα δεν τους βρισκω παρα μονο στις αναμνησεις μου...πρεπει να προχωρησω τη ζωη μου ομως..αλλα δυστυχως ολα ηρθαν δυσκολα εξαιτιας της ανεργιας και του κορονοιου αλλα και εξαιτιας του πατερα μου...για μενα δε φοβαμαι τοσο...οσο για τον αδερφο μου που ολα τα βρισκει ματαια, ειναι 35 με μια δουλεια που παιρνει 500, η μανα μου χωρις συνταξη να τη βοηθαμε εγω και ο αδερφος μου και μενοντας παρανομα στο ιδιο μας το σπιτι που ο πατερας μου το υποθηκευσε και αναγκαστήκαμε να κανουμε αποποιηση κληρονομιας...εγω ειμαι με τον ανθρωπο μου πια στο σπιτι μας ομως για τη μανα κσι κυριως τον αδερφο μου ανησυχω...δε βλεπω φως στον οριζοντα...θελω να ειναι καλα οι δικοι μου...κουραστηκα...

Μεγάλη απάτη η ζωή τελικά....

Καποιος εκανε ενα ποστ με το παραπανω τιτλο. Θα ηθελα να του πω οτι σιγουρα δεν υπαρχει καποιος που να μην μετανιωνει. Κι εγω ειμαι ενας απ'αυτους. Και τις περισσοτερες φορες αν ειμαστε μικροι μετα που μεγαλωνουμε και γυριζουμε το νου μας πισω βρισκουμε κατι. Εγω ας πουμε δεν θελω καν να σκεφτομαι την περιοδο που ημουν 18-26 (Εκει που εισαι περιπου ενηλικας.)Σιγουρα θα γεμιζα ενα τετραδιο.