ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω τόσο μόνη. Και όχι γιατί δεν τα χω καλά με τον εαυτό μου. Μου αρέσει να περνάω χρόνο μόνη μου. Αλλά τελευταία νιώθω την ανάγκη μιας αγκαλιάς. Ενός πλάσματος που θα έχει αγάπη να μου δώσει όση έχω κι εγώ.Είναι ανυπόφορο να μην μπορώ να αγκαλιάσω τους αγαπημένους μου ανθρώπους γιατί αυτοί ζουν μακριά μου. Και το χειρότερο είναι πως όταν τους είχα κοντά μου, δεν ένιωθα τόσο έντονα την ανάγκη αυτή. Αγκαλιάστε, λοιπόν, όλα τα αγαπημένα πρόσωπα που έχετε κοντά σας γιατί κάποιοι δεν μπορούμε να το κάνουμε.

Κανενας αντρας δεν με εχει κοιταξει ερωτικα.Σε κανεναν δεν αρεσα ποτε. Δεν ξερω πώς ειναι να εισαι αρεστη στο αλλο φυλο. Κανενας αντρας δεν με εχει δει ποτε σαν γυναικα. Ειναι λες και δεν υπαρχω για το αντρικο φυλο. Εχω απελπιστει γιατι ειμαι 33 χωρις πρωτη σχεση και πιθανοτατα μονη για παντα.Εχω χασει καθε ελπιδα πλεον.Δεν εχει νοημα πια ουτε να βαφομαι ουτε να ντυνομαι ωραια ουτε τιποτα. Σας τα γραφω και κλαιω .Κουραστηκα.

Να απελευθερωθώ , να τον αφήσω στη μνησικακία του ,στα κόμπλεξ ,τις ανασφάλειες του, θέλω να βρω μια δουλειά , να ζήσω χωρίς φόβο , να ναι τα παιδιά μου ευτυχισμένα ... τα διέλυσε με την παράνοια του ...να φύγω Θεέ μου , να φύγω να ζήσω μια καλή ζωή όχι για μένα για τα παιδιά μου...λίγο ακόμα λίγη υπομονή να τελειώσει Επιτελους

Επειτα απο 2 χρονια εργασίας με απελυσαν . Ασχημο συναίσθημα να σε απολύουν και ακόμη πιο ασχημο να εισαι άνεργος στα καλυτερα σου χρόνια. Όμως υπαρχει και η φωτεινή πλευρά του νομίσματος . Διαμένω με τους γονεις και τον αδερφό μου σε ευρύχωρο διαμέρισμα. Αν ημουν στο νοίκι και άνεργος δεν θα ειχα που την κεφαλή κλίνη . Τώρα τουλάχιστον έχω κάπου να μείνω. Επισης ευτηχως που δεν εχω δική μου οικογένεια. Διοτι οικογένεια και ανεργία ειναι παρα πολυ σκληρο πράγμαΩς θετικός χαρακτήρας εύχομαι μακάρι να βρω δουλειά σύντομα.Δίμετρος παλίκαρος 39 ετών

Μακάρι να σταματούσε ο χρόνος για λίγο. Να έκλεινε τα μάτια του, για να μπορούσα να τον αγγίξω, χωρις να καταλάβει οτι είμαι εγώ. Να μπορούσα να του δώσω εστω ένα φιλί, να νιώσω πως είναι να τον φιλάς, να τον χαϊδέψω, να τον πάρω αγκαλιά. Μακάρι..

Τι κάνεις όταν μέσα σε μια μέρα χάνεις οτι νόμιζες οτι είχες χτίσει; Είμαστε και οι δύο 22. Του είχα πει οτι είμαι ερωτευμένη μαζί του και δεν το συζητήσαμε ποτέ. Μετά αρχίσαμε να μιλάμε πιο έντονα και κάθε μέρα. Η συμπεριφορά μας τελείως σαν ζευγάρι συζητούσαμε οικογενειακά θέματα , τον φρόντιζα τον πρόσεχα δεν υπήρχε στιγμή που να ήμασταν μαζί και να μην τον είχα αγκαλιά και να μην τον χαίδευα. Το καλοκαίρι συνέβη μια σημαντική απώλεια στην ζωή του. Ήμουν εκεί για αυτόν όσο μπορούσα λόγο της απόστασης. Όταν τον είδα απο κοντά τον είδα να κλαίει σαν μωρό για όλα αυτά που βίωνε. Είπαμε οτι είμαστε εκεί ο ένας για τον αλλο οτιδήποτε και αν χρειαστεί. Θεώρησα οτι δεν ήταν περιοδος να συζητησουμε το μεταξυ μας γιατι είχε ήδη αρκετα να διαχειριστει. Οι συζητησεις που ακολουθησαν μεσω μηνυματων ήταν γλυκές, με καρδιές και έντονο φλερτ. Μέχρι που χθες απο το πουθενα ανέβασε μια φωτογραφία με μια που ήταν ξεκάθαρο οτι είναι κοπέλα του. Τον ρωτησα τι γίνεται με εμάς και προσπαθησε να το αποφύγει μέχρι που το όρισε ως φιλία το μεταξύ μας κατι που του είπα ότι προφανώς δεν ισχύει. Πως γίνεται ένας άνθρωπος να σε κοροιδευει έτσι ,ένω το μόνο που έκανες ήταν να τον αγαπάς και να τον φροντίζεις. Πως γίνεται να τον έχεις δει να κλαιει και ευαλωτο και να ανακαλυπτεις ότι ειναι καιρό με αυτη και δεν είχε αναφέρει κατι.

και όχι κάτι από εσένα, γιατί έτσι αντικατάσταση πανεύκολα στα μάτια του..

Η συναδελφος. Ειμαι κοπέλα bi. Και πριν απο ενα χρονο πηγα σε μια καινουργια δουλεια. Μετα απο 6 μηνες ηρθε και μια αλλη κοπελα 38 χρονων. Εγω 26. Γενικά τα παμε πολυ καλα!!!! Συνεργαζομαστε πολυ καλα και εχουμε πολυ χημεια. Γελαμε πολυ. Γενικα εχουμε ταιριαξει. Ωστοσο, δε μιλαμε μεσω μηνυματων, μεχρι σήμερα που μου επιασε τη κουβεντα και λεγαμε πολλα. Βασικα βλακεις λεγαμε και γελουσαμε. Καποια στιγμη μου λεει οτι γελαει με το γελιο μου και της αρεσει που γελαω και κατι τετοια. Δε ξερει φυσικα για τη δικη μου σεξουαλικοτητα. Δε θελω να παρεξηγησω κάτι απλα ηταν πρωτη φορα που μιλησαμε τοσες ωρες για εκτος δουλειάς. Και με τοση οικειοτητα εκτος δουλειας.Στην αρχη το σκεφτηκα πολύ φιλικα και κομπλε αλλα μετα απο αυτες τις κουβεντες απορησα. Μια αποψη;;;

Το τελευταιο καιρο νιωθω εντονα την αναγκη για επισκευθω ψυχολογο. Θελω να μιλησω γι αυτα που με απασχολουν χωρις καποιον να με κρινει και να μου φωναζει (οπως κάνει η οικογενεια μου, με αγαπανε αλλα δεν με καταλαβαινουν).Δεν ξερω ακουω τοσα για την ψυχαναλυση, κυριως απο την τηλεοραση που δεν ειμαι σιγουρη αν δουλευει.

Θέλω τις απόψεις σας! Σε σουπερμάρκετ δουλεύω, και προφανώς λόγω COVID τα πράγματα είναι δύσκολα. Το θέμα είναι ότι σπουδάζω παράλληλα. Παρά το ότι μείωσα το ωράριό μου δεν έχει βοηθήσει καθόλου, το άγχος είναι στα ύψη. Έχω φτάσει λίγο στο απροχώρητο. Δεν ξέρω αν θα ήταν καλό να παραιτηθώ και αν ναι να το κάνω όσο πιο σύντομα γίνεται ή να προσπαθήσω να το παλέψω μέχρι το τέλος του χρόνου πχ