ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχουμε σχέση 1 χρόνο..στην αρχή τα πράγματα ήταν πιο καλά μεταξύ μας ένιωθα πως υπήρχε πιο πολύ ενθουσιασμός και από τον ίδιο και εκφραζόταν πιο πολύ..είχαμε και οι δυο αρκετά θέματα στις φιλίες μας με αποτέλεσμα να κόψουμε εγώ με την τότε φίλη μου η οποία ένιωθα ότι με εκμεταλλεύεται κ αυτός με τους φίλους τιυ που τιυ την έφεραν..μετά βγαίναμε οι δυο μας άντε και καμία φορά και η αδερφή μου μαζί..τώρα βλεπόμαστε κάθε μέρα πέρα από Παρασκευή που σχολαει πιο αργά..τα Σκ μένω σπίτι του και σχεδόν κάθε μέρα αυτός στο δικό μου..εγώ γενικά είμαι ένας άνθρωπος που δεν μπορώ την μοναξιά την φοβάμαι κ νιώθω ότι τον τελευταίο καιρό αυτός το εκμεταλλεύεται αυτό..έχουμε αρκετούς τσακωμούς και ότι γίνει κ να φταίει αυτός παντα για εκείνον θα φταίω ή θα το προκαλώ εγώ..από εκεί που άκουγε όσα του έλεγα για το καλό του και μπυ έλεγε κ πως εγώ τον έφερα στο σωστό το δρόμο και τον έκανα ν λογικευτεί και να θέλει να αλλάξει πράγματα για εμάς τώρα κάνει τα αντίθετα κάποιες φορές λες και θέλει να μπυ πάει κόντρα..όταν κάθομαι να του μιλήσω να του πω ότι νιώθω πως κάτι έχει αλλάξει κ ώρες ώρες μου δείχνει ότι του πέρασε αυτός λέει ότι δεν ισχύει και είμαι τα παντα του το μέλλον του κλπ κλπ και πως με βάζει πάνω από όλους..αλλά πως γίνεται με τον πρώτο τσακωμό να μου φέρεται λες κ δεν τον νοιάζει κ να τα ρίχνει όλα πάνω μου ; Εγώ είμαι αυτή που υποχωρεί κ προσπαθεί το τελευταίο διάστημα τις πιο πολλές φορές..γίνεται να εννοεί ένας άνθρωπος όλα αυτά που λέει κ να υπάρχει αυτή η αλλαγή μετά ; Πως γίνεται να είμαι τα παντα του κ να δείχνει ψυχρότητα όταν μαλώνουμε ; Δεν λέω κάνω κ εγώ σκηνές ζήλειας αρκετές φορές αλλά νιώθω πρι το προκαλεί ο ίδιος κ μου προκαλεί ανασφάλειες και πταν πάω να τιυ το πω αυτό μου την λέει ότι κ καλά τι κάνω μαζί του αφού νιώθω ανασφάλειες ; Δεν προσπαθεί καν να μου μιλήσει από κοντά όμορφα να με κάνει να πιστεύω το αντίθετο και να το φτιάξει κ τις περισσότερες φορές σηκώνεται κ φεύγει κ στέλνει ότι θέλει να πει μέσα από μηνύματα λες κ δεν μπορεί να με αντιμετωπίσει…δεν ξέρω τι να κάνω πραγματικά

Εδω κ 4 μηνες εβγαινα με ενα παιδι απο τη δουλεια. Τις προαλλες αυτος δουλεψε στην ιδια βαρδια με μια κοπελα η οποια ειναι καινουργια με την οποια ειμαστε πολυ φιλες. Εκεινη του ανεφερε οτι ειμαστε φιλες αλλα δεν του ειπε οτι ξερει οτι ειμαστε μαζι γιατι το κραταμε κρυφο στη δουλεια. Γενικα ψιλομιλουσαν οσο δουλευαν κ εκεινη καποια στιγμη ειπε "ειμαι κουρασμενη" κ εκεινος της απαντησε "εχεις καποιον να σου κανει μασαζ σπιτι?" κ γενικα εκανε κατι περιεργα σχολια προς εκεινη. Καποια στιγμη της ζητησε το τηλεφωνο της κ εκεινη του το εδωσε κ αφου εφυγαν απο τη δουλεια εκεινος της εστειλε μηνυμα (μου εστειλε η φιλη τα σκρινσοτ), τη αν εφτασε σπιτι κ αυτη δεν απαντησε κ μετα αυτος της ειπε "μαλλον δε θες να μου μιλησεις, δεν πειραζει". Αλλα δεν ειμαι ηλιθια, καταλαβα που το πηγαινε οποτε με συνοπτικες διαδικασιες τον σουταρα. Γι αυτο που εγινε θεωρω οτι αποκλειστικη ευθυνη εχει αυτος, ωστοσο οσο η φιλη μου μου εξηγουσε πως εγιναν τα πραγματα ειχα μια απορια "οκ, εκεινος ειναι μαλακας που σου ζητησε το τηλεφωνο σου, εσυ γιατι το εδωσες ετσι ευκολα απο τη στιγμη που εχεις σχεση κ ξερεις οτι κ αυτος εχει σχεση μαζι μου κ απο τη στιγμη που μαλλον μπορουσες να φανταστεις που το παει?" Γιατι δεν ρωτησες εστω "γιατι χρειαζεσαι το τηλεφωνο μου?"; Δεν της αποδιδω ευθυνες γι αυτο που συνεβη απλα θα περιμενα να κρατουσε μια παραπανω αποσταση ειδικα αφου ο αλλος αρχισε να της κανει ερωτησεις του στυλ "εχεις καποιον να σου κανει μασαζ?". Θεωρω οτι με το να μην του βαλει λιγο ορια σ' αυτα τα περιεργα που τη ρωτουσε κ με το να του δωσει ετσι ευκολα το τηλεφωνο της του εδωσε το πρασινο φως οτι ενδιαφερεται παρολο που δεν ενδιαφεροταν. Ε και κακα τα ψεματα, η πλειοψηφια των αντρων αν βρουν μια κοπελα που να φαινεται διαθεσιμη ή προθυμη για φλερτ, θα αρπαξουν την ευκαιρια. Εμενα αν καποιος αντρας που δεν ξερω καλα με ρωτουσε αν εχω σπιτι μου καποιον να μου κανει μασαζ θα του ελεγα "δε σε αφορα τι κανω σπιτι μου". Ετσι κρατας τον αλλον σε μια αποσταση κ του ξεκοβεις οτιδηποτε μπορει να ειχε στο μυαλο του να κανει. Σαφως κ καποιος που θελει να φλερταρει θα το κανει οπως κ να χει κ ο συγκεκριμενος φανταζομαι ειχε φλερταρει κ με αλλες πριν απο τη φιλη μου απλα εφοσον δεν μπορεις να ελεγξεις τη συμπεριφορα του αλλου, μπορεις τουλαχιστον να ελεγξεις την αντιδραση σου και να μην του δινεις την εντυπωση οτι ενδιαφερεσαι. Γιατι αν κρατας καποιον σε αποσταση θα ερθει πιο δυσκολα να σε φλερταρει. Δηλαδη κ με μενα πριν μου ζητησει το τηλεφωνο μου ειχε δει καποια σημαδια οτι ενδιαφερομαι, δεν ηρθε ετσι απο το πουθενα να μου ζητησει το τηλεφωνο μου. Οποτε δεν ξερω, μπορει κ η φιλη μου να ηταν πιο διαχυτικη μαζι του απ οσο μου ειπε. Γενικα δεν ξερω τι να πιστεψω γιατι ναι μεν ξερω οτι ο συγκεκριμενος ανθρωπος που ημουν μαζι του ειναι μαλακας (ειχα κ αλλα δειγματα αλλα ειπα να δωσω μια δευτερη ευκαιρια κ τι καταλαβα?) αλλα κ η σταση της φιλης μου παρολο που μου εστειλε τα μηνυματα κ ηταν ειλικρινης με προβληματιζει λιγο, δηλαδη καποιος που τα χει με τη φιλη σου σου ζηταει το τηλεφωνο σου κ εσυ το δινεις ετσι απλα? Η συμμετεχεις σε συζητησεις περιεργου περιεχομενου με τον συντροφο της φιλης σου κ δεν νιωθεις την αναγκη να τις διακοψεις? Στην τελικη κ συντροφος δικος μου να μην ηταν, ηταν ενας ανθρωπος που γνωρισε για πρωτη φορα, κ του επετρεπε να τη ρωταει τοσο προσωπικες ερωτησεις χωρις να θετει ορια? Δεν ξερω... Δεν θελω να το πιστεψω αλλα ωρες ωρες σκεφτομαι οτι μαλλον η φιλη μου καταλαβε που το πηγαινε ο αλλος οταν της ζητησε το τηλεφωνο της κ του το εδωσε απλα κ μονο για να παρει την επιβεβαιωση οτι ο τυπος αν και δεσμευμενος ηθελε να την φλερταρει. Δηλαδη οτι εβαλε την προσωπικη της αναγκη για επιβεβαιωση πανω απο την φιλια μας.

Μένω Αθήνα αλλά πάω συχνά στο χωριό μου γιατί έχω πολλούς φίλους εκεί. Τον τελευταίο χρόνο ένας φίλος, μου γνώρισε τον κολλητό του, τον Μ. Ο Μ.απο την αρχή με φλέρταρε αλλά δεν είχα δώσει σημασία. Την τελευταία φορά που πήγα στο χωριό, είχαμε βγει για ποτό παρέα και έτυχε κάτι και μείναμε οι δυο μας με τον Μ. Γελάσαμε πάρα πολύ - ταιριάζουμε στο χιούμορ - και γενικά ήπιαμε και πολύ. Ήμουν τέρμα μεθυσμένη και μου είπε να περάσουμε από το σπίτι του και καλά να πάρει κάτι. Αλλά εκεί άρχισε να επιμένει επειδή ήμουν ντιρλας να κοιμηθώ σπίτι του. Αρνήθηκα ευγενικά και με κατεβασε σπίτι μου με το μηχανάκι. Γενικά μου την έπεφτε πολύ όλο το βράδυ, όλο με άγγιζε κτλ. Ο Μ. ειναι ψηλό, γεροδεμένο παιδί και πολύ όμορφος με πολύ ωραίο χαμόγελο. Θα ήθελα πολύ να κάνω μαζί του σεξ. Ήμουν στο τσακ να κάτσω σπιτι του. Αλλά θα χαλάσει μετά η παρέα γιατί σχέση από απόσταση δεν γίνεται, θα μπουν αλλα στην μέση. Και επίσης δεν είμαι κοπέλα της μιας βραδιάς. Είμαι συναισθηματική και μετά αν τον ερωτευτώ , κακό δικό μου. Μπορεί να μου την ξαναπέσει όταν θα ξαναπάω στο χωριό. Αλλά δεν έχω σκοπό να ενδώσω. Όμως τον σκέφτομαι πολλές φορές.

Νιώθω αηδιασμένη από την συμπεριφορά πολλών ανθρώπων τα τελευταία 3,5 χρόνια. Τόσο πολύ που δεν θέλω να έχω καμμία σχέση με κάποιους,ούτε έχω καμμία όρεξη να γνωρίσω καινούρια άτομα , ειδικά για σχέση. Δεν αφήνω κανένα να με γνωρίσει σε βάθος. Έχω χάσει κάθε εμπιστοσύνη. Ήμουν που ήμουν κλειστή τώρα πια έχω σιχαθεί και επίσημα. Κάποιες φορές αναρωτιέμαι έτσι θα είναι από δω και μπρος;δεν θα περάσει ποτέ το ξενέρωμα; δεν ξέρω πραγματικά. Προβληματίζομαι.

Βρέθηκα χθες πάλι μόνος απέναντι στη μεγάλη οθόνη. Πράγμα όχι σπάνιο, επισκέπτομαι αυτούς τους χώρους συνήθως δυο-τρεις φορές την εβδομάδα. Γυρνώντας από εκεί έβλεπα ζευγαράκια στο δρόμο πιασμένα χέρι-χέρι. Ακόμα και άντρες σε προποτζίδικα ή καφετέριες να βλέπουν κάποιον αγώνα που ενημερώθηκα πως είχε χθες. Σκέφτηκα ότι ακόμα κι αυτοί έχουν αγαπημένες. Οι αγαπημένες τους όταν αυτοί ζούνε τις στιγμές των αθλητικών, βγαίνουν με τις φίλες τους ή κάνουν κάτι άλλο. Προσωπικά θα ήθελα ένα ταίρι που να πηγαίνουμε μαζί και στα ταξίδια της μεγάλης οθόνης και σε ποιητικές εκδηλώσεις και σε μουσικές και θέατρο και σε φεστιβάλ και σε παρουσιάσεις βιβλίων και after hour μουσικά πάρτυ. Όχι να με ακολουθεί, να προπορεύομαι εγώ κι αυτή να την έχω για έξοδο. Να έχει τα ίδια ενδιαφέροντα μ' εμένα, να πηγάζουν από την ψυχή της ώστε να επιθυμεί να πηγαίνουμε μαζί. Οι περισσότεροι άνθρωποι βαριούνται να πηγαίνουν σε τέτοιες εκδηλώσεις. Δεν τους κατηγορώ, απλά το βλέπω γύρω μου ανέκαθεν. Ακόμα και διαφορετικά γούστα να είχα με το ταίρι μου, θα ήθελα να αλληλοστηριζόμαστε, να πηγαίνει ο ένας όπου και η άλλη κι ας μην έχει άμεση σχέση με τα ενδιαφέροντα του καθενός. Βλέπω πως όσα άτομα ασχολούνται με τέτοια πράγματα δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό είναι καταδικασμένα να μείνουν μόνα, ειδικά αν υστερούν και σε εμφανισιακά προσόντα. Δεν λέω ότι θα έπρεπε να προτιμώνται άτομα σαν κι εμένα, λέω τι θα επιθυμούσα. Επειδή ο κόσμος είναι αφάνταστα σκληρός (''η ψυχή μου είναι ανήλικη κι ο κόσμος 18+'' λέω σε ένα γραπτό μου εδώ και χρόνια) ξέρω πως τα σχόλια θα είναι ότι δεν ψάχνω τον έρωτα αλλά ένα άτομο να με ακολουθεί στις εξόδους, ότι δεν γίνονται αυτά τα πράγματα κατά παραγγελία, ότι δεν μπορείς να παραγγείλεις έναν άνθρωπο που να συντονίζεται με τις δικές σου επιθυμίες και το ακόμα χειρότερο ότι δεν ασχολούμαστε με κάτι που μας αρέσει για να βρούμε ταίρι αλλά επειδή αγαπάμε τη συγκεκριμένη ενασχόληση. Αυτά καταλαβαίνει πάνω-κάτω ο κόσμος. Προσωπικά ασχολούμαι με την τέχνη ''εκ γενετής'', έγραψα πρώτη φορά στα επτά μου χρόνια στίχους κι από τα εφηβικά μου χρόνια εδώ και είκοσι τέσσερα χρόνια πηγαίνω σε θεάματα καλλιτεχνικά κι ασχολούμαι καθημερινά γιατί είναι η ζωή μου. Δεν ψάχνω ταίρι μέσα από την καλλιτεχνική μου ενασχόληση, ψάχνω τη ζωή μου. Ούτε κολλάω, ούτε ενοχλώ ποτέ. Πάντα διακριτικός ανάμεσα στους άλλους ή δίπλα τους στη μοναχική μου θέση. Εδώ τα σαρκαστικά σχόλια θα φωνάξουν: ''Κι αφού είσαι τόσο κελεπούρι όπως λες γιατί είσαι μόνος;''. Γιατί δεν είμαι κελεπούρι ούτε εμφανισιακά ούτε γενικά. Ξέρω προκαταβολικά τι σχόλια θ' ακούσω γιατί έχω μάθει με τα χρόνια να αποκωδικοποιώ τις αντιδράσεις έχοντας λάβει μέρος σε πολλές συζητήσεις είτε ως συνομιλητής είτε ως ωτακουστής. Ξέρω πως όλα γίνονται αλλά κάποιες ζωές είναι έτσι η φτιαξιά τους ώστε να μένουν μαραζωμένες. Η δική μου έτσι είναι. Ξέρω πως υπάρχουν πολλά άτομα που αγαπούν την τέχνη κι έχω κάνει γνωριμίες σε διάφορα μέρη. Ο έρωτας δεν ευδοκίμησε αν κι ερωτεύτηκα. Δεν με ερωτεύτηκαν. Δεν λέω πως μου χρωστάνε να με ερωτευτούν, ούτε ότι φταίνε οι άλλοι, απλά δεν με ερωτεύτηκαν. Μπορεί σε κάποια περιοχή να υπάρχει μια γυναίκα που να νιώθει όπως εγώ, να επιθυμεί τον έρωτα, να ασχολείται με οποιαδήποτε τέχνη ή απλά να της αρέσει η τέχνη αλλά εδώ που ζω δε συμβαίνει. Μπορεί αν τύχαινε και γνωριζόμασταν να της άρεσα κιόλας, το αποκλείω αλλά δεν ξέρω. Αν μένει όμως σε άλλη χώρα, σ' άλλη περιοχή ή σ' ένα νησί ή σ' ένα χωριό, πού να το ξέρω εγώ και πώς να βρεθούμε; Το θέμα είναι πως εδώ που ζω δε συνέβη. Προκαταβολικά καλό μήνα εύχομαι και να είστε καλά. Και συγνώμη για τα βολεμένα άτομα που εκνεύρισα με τη βιωματική μου αλήθεια, ελπίζω να γαληνέψουν σύντομα.

Είμαι σχεδόν 30 και ελεύθερος. Δεν εργάζομαι μόνιμα κάπου, έχω κάνει διάφορες δουλειές και τώρα είμαι άνεργος. Βλέπω όλους γύρω μου να έχουν σχέσεις και απλά μαραζώνω από τη ζήλια μου. Μα πως τα καταφέρνουν;.. μία δουλειά ίσα ίσα σου παρέχει τα βασικά για επιβίωση (ενοίκια, λογαριασμοί, φαγητό, κτλπ) και αυτοί όχι μόνο επιβιώνουν αλλά και ζούνε, πάνε σε κλαμπ, σε μπαρ, σε ταξίδια, εδώ και εκεί.. πως καταφέρνουν στα 25-30 τους να έχουν πράματα που απλά δεν είναι εφικτό να τα έχουν; Πρέπει να κάνει 2 δουλειές πλήρους απασχόλησης ο καθένας για να βγάζει αρκετά ώστε από τα έσοδα της μιας να επιβιώνει και από τα έσοδα της άλλης να καλοπερνάει με την κοπέλα του, και αυτό δεν είναι εφικτό, επειδή 8+8 = 16, και +8 οι ώρες του ύπνου = 24. Δηλαδή δε θα έπρεπε να είχαν χρόνο για κάτι άλλο, μόνο δουλειά και ύπνο, και όμως, αραλίκι όλη μέρα και ζωή και κότα. Πως γίνεται αυτό, πως το κάνουν; Δεν μιλάω για τον 1 στους 500 που έχει πλούσιους γονείς. Πολλοί ζουν έτσι. Πως το κατάφεραν; Γιατί εγώ να μην κάνω τέτοια ζωή; Γιατί;..

Πριν ξεκινήσει το καλοκαίρι σταμάτησα από μια δουλειά στην οποία πήγαινα για 2 μόλις μήνες, ίσα ίσα για να βγάλω κάποια χρήματα γιατί τα είχα ανάγκη για τις σπουδές μου. Στην δουλειά αυτή γνώρισα μια κοπέλα με την οποία κάναμε ελάχιστη παρέα και έτυχε μερικές φορές να με πάει σπίτι το βράδυ αν και ήταν 5 λεπτά με τα πόδια. Το θέμα είναι ότι ήταν αρκετά αγενής με το προσωπικό, την "έλεγε" στους άλλους για μικρές χαζές λεπτομέρειες του στυλ "είστε όλοι ανίκανοι εδώ" και πολλοί την σχολίαζαν ότι κάνει bullying και συμπεριφέρεται άσχημα. Εμένα δεν με ενδιέφερε ούτε ερχόμουν σε αντιπαράθεση μαζί της γιατί ήξερα ότι σε λίγο καιρό θα φύγω και απλά έκανα υπομονή. Όταν έφυγα, με διέγραψε από τα σοσιαλ. Πέρασαν αρκετοί μήνες κ με ξανά πρόσθεσε στέλνοντας μου να δει τι κάνω. Μόλις απάντησα ότι "είμαι καλά, εσύ;"Εκεί άρχισε να μου στέλνει ένα κατεβατο με πολλά μηνύματα, κείμενα για την ακρίβεια τα οποία περιελάμβαναν προσβολές, απειλές και άσχημους χαρακτηρισμούς. Η κοπέλα αυτή είναι σχεδόν 30 κ τα μηνύματα της μεταξύ πολλών έλεγαν ότι "εαν ξαναπάρεις το όνομα μου στο στόμα σου θα βρω την μητέρα σου κ θα της πω πράγματα για σένα". Εκεί κατάλαβα ότι δεν υπήρχε κανένα νόημα να μπω στην διαδικασία να συζητήσω μαζί της σοβαρά. Να σημειωθεί ότι έπαιρνε φαρμακευτική αγωγή όπως ηρεμιστικά και αντικαταθλιπτικά και περνούσε κρίσεις πανικού και πήγαινε σε ψυχίατρο. Δεν ξέρω αν παίζουν ιδιαίτερο ρόλο σε ότι έχει να κάνει με την συμπεριφορά της απλά το αναφέρω γιατί ήταν και ο κυρίως λίγος για τον οποίον προσπάθησα να διαχειριστώ με περισσότερη κατανόηση και λεπτότητα το ζήτημα. Στο τέλος της ημέρας, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε τι σταυρό κουβαλάει ο καθένας κ λίγη ενσυναίσθηση πάντα χρειάζεται. Έτσι λοιπόν δεν έδωσα έκταση στα μηνύματα της ούτε ανταπέδωσα στις απειλές. Ίσα ίσα της είπα ότι εκτιμώ όσα είχες κάνει για εμένα, δεν έχω κανέναν λόγο να ασχοληθώ με εσένα και καμιά επικοινωνία δεν έχω με κανένα άτομο από το προσωπικό. Κυριολεκτικά την μια μέρα σταμάτησα την δουλειά και την επόμενη μέρα επέστρεψα πίσω στην πόλη που σπουδάζω. Από ότι μου είπε όταν έφυγα από την δουλειά τοτε, λίγες μέρες μετά κάποια άτομα είπαν ότι μίλησα πισώπλατα για αυτήν ( τα ίδια άτομα που την σχολίαζαν ότι κάνει μπουλινγκ) και ήθελε να ξεσπάσει τώρα κ να τα βγάλει από μέσα της. Ο προβληματισμός μου εμένα είναι ο εξής.. δεν ξέρω αν το διαχειριστικά σωστά. Αισθάνομαι αδύναμη από την μια διότι δεν απάντησα αναλόγως σε έναν άνθρωπο που με μείωσε με το έτσι θέλω ένα πρωί που θυμήθηκε ότι έχει νεύρα μαζί μου, κι από την άλλη ξέρω ότι αν συνέχιζα την διαμάχη θα της έδινα πιθανόν αυτό που ήθελε δηλαδή την αφορμή να αρχίσει ένας μακρύς διαπληκτισμος. Έχω επηρεαστεί από όλο αυτό και με έχει ταράξει αρκετά σε σημείο να έχω η ίδια νευρικότητα κ να μην μπορώ να συγκεντρωθω στις υποχρεώσεις μου. Με την συγκεκριμένη καμία σχέση δεν έχω, ούτε είχα ποτέ στην ουσία. Το ερώτημα μου είναι πώς διαχειριζόμαστε τέτοιες καταστάσεις για να κρατάμε την ψυχική μας ηρεμία σε ισορροπία; πως πατάμε διαγραφή σε αυτούς τους ανθρώπους και στα λόγια τους; δεν με τρόμαξαν οι απειλές της, ούτε με έριξαν οι προσβολές της γιατί ξέρω ποια είμαι προφανώς και δεν περιμένω από έναν άνθρωπο που δεν με ξέρει να με κρίνει.. απλά με ενόχλησε αυτή η άνεση του άλλου να μπει σε ένα πληκτρολόγιο κ να αρχίσει να πετάει δηλητήριο σε έναν άλλον που δεν ξέρει τι περνάει, και σε τι ψυχολογική κατάσταση μπορεί να βρίσκεται.. με τρομάζει αυτή η ανθρωποφαγία και η έλλειψη σεβασμού που υπάρχει. Μια λύση που έχω σκεφτεί είναι να διαγράψω για αυτόν ακριβώς τον λόγο τα σοσιαλ.. για να μην έχει κανείς την δυνατότητα εύκολης και άμεσης επικοινωνίας ξανά μαζί μου. Αν και ξέρω ότι τέτοιου είδους ανθρώπους και συμπεριφορές υπάρχουν δυστυχώς παντού, δεν υπάρχει τρόπος να το αποφύγουμε αλλά θα ήθελα πολύ να μάθω πώς να το διαχειρίζομαι για να μαι σωστή και με τον εαυτό μου αλλά και ως προς τους άλλους.Ευχαριστώ εκ τών προτέρων για τις απαντήσεις.

Σημερα ειχαμε επισκέψεις απο φιλικό ζευγαρι των γονιων μου. Με ξερουν απο τότε που ήμουν 4χρονων αλλα τους βλεπουμε μια φορα τα 10 χρονια . Μιλανε στο τηλεφωνο με τους γονείς μου. Τωρα ειμαι 36. Και οταν με ρωτησε η γυναικα στο άκυρο (που ειδε μια κουβερτουλα πανω στον καναπέ) αν χουχουλιάζω χαζεύοντας τηλεόραση (ενώ ξέρει οτι ειμαι άνεργη) και μετά ειπε μονολογώντας: 'Τι να κάνει και αυτη; Κατι πρεπει να κάνει", εγω ένιωσα τέρμα άχρηστη. Μου εκατσε τοσο στραβα που την σκεφτομαι συνέχεια αυτη την φράση που ειπε. Το οτι μένω με γονείς στην ηλικια αυτη με καίει σαν έγκαυμα 2ου βαθμου.Κάθε μέρα μια δοκιμασια Ειναι τρομερό. Ενω εχω χρηματα να φυγω απο εδω δεν θα αντεξω για πανω απο 4 μηνες χωρίς δουλειά. Φοβάμαι να φύγω απο εδω μέσα, μήπως βρεθώ στον δρόμο. Δουλειά Ελλαδα εχω σταματήσει να σκέφτομαι οτι θα βρω. Δεν ψαχνω καν. Θέλω να πάω σε ευρωπαικη της οποίας την γλώσσα μιλώ. Πώς να ξεπεράσω την φοβία μου μην βρεθώ άστεγη;; Η μανα μου ειναι εξαιρετικά χειριστική και με εχει τρομάξει να μην φυγω γιατι δεν θα κάνω τίποτα λεει. Θα βρεθω "έρμαιο στους δρόμους". Πιο πολυ εξαιτιας της θελω να φυγω. Ουτε άντρα δεν με αφηνει να έχω. Οταν βγαινω έξω και επιστρεφω περνώ απο ανάκριση στην ηλικια αυτη!! Με εχει ευνουχισει και πρεπει να φυγω. Πειτε μου να πάω σε ψυχολογο πρώτα ή να ανοιξω απλώς την πόρτα και να φύγω; Εχω απελπιστεί και δεν δύναμαι να σκεφτώ καθαρά.

Ο πατέρας μου με υποτιμάει μου μιλάει σαν να είμαι σκουπιδι επειδή γυρνάω αργά στο σπίτι και εγώ από την πλευρά μου δεν δίνω καμιά αναφορά..ειναι 85ετων και έχουμε 50χρονια διάφορα ηλικιας.καποτε του είχα πει 'μπαμπά νομίζω το τάδε παιδί με ερωτευτηκε.και μου απάντησε :εσένα δεν πρόκειται ποτέ κανείς να σε ερωτευτεί.επισης εχω ένα σκυλάκι 3μιση χρόνια τα 3χρόνια το είχα κρυφά .εδώ και μισό χρόνο μένει σπίτι μας το σκυλακι..τώρα πήρε τηλέφωνο στον δήμο της περιοχής μας και με το έτσι θέλω θέλει να το πάρουν και έχει ήδη ξεκινήσει την διαδικασία.οτι και αν γίνετε φταίω πάντα εγώ και πάντα λέει ότι θα με πάει στον εισαγγελεα εάν τολμήσω να το κρατήσω .το σκυλάκι μου δεν έχει τσιπακι ούτε είναι στηρωμένο.δεν ξέρω .έχω φρικαρει.ζω υπό τους όρους του διότι όπως λέει το σπίτι είναι δικό του και πως θέλω να φάω την περιουσία.και ότι θα γίνετε ότι πει εκείνος γιατί μας θέλει να μας κάνει στρατιωτάκια του μιας και κάποτε απέτυχε να μείνει ως στρατιωτικός και του χει μείνει κουσουρι.οταν αρχίζει να φωνάζει κατεβάζει χριστους και Παναγιες και σε μένα και στην μάνα μου.

Γιατί ορισμένοι σύντροφοι /σύζυγοι ανεξαρτήτως φύλου τείνουν να υποτιμούν με σχόλια το άλλο μέλος της σχέσης ; Στη δική μου περίπτωση , το ταίρι μου πχ μπορεί να μου προτείνει τελευταία στιγμή να βρεθούμε , δεν προλαβαίνω να περιποιηθώ τον εαυτό μου όσο θα ήθελα , και έπειτα μπορεί να σχολιάσει τα ρούχα μου ενώ της εξηγώ ότι μπορούσε να με ενημερώσει νωρίτερα ώστε να προσέξω πιο πολύ το ταίριασμα των ρούχων. Σε άλλη περίπτωση μπορεί να είμαι κουρασμένη από τη δουλειά , να μου ζητάει να με δει και να σχολιάσει το κουρασμένο πρόσωπο μου , η τη διαφορά ηλικίας μας η οποία φαίνεται πιο έντονα στο πρόσωπο στις ρυτιδες και μαύρους κύκλους όταν είμαι κουρασμένη ως εκ φύσεως. Κατανοώ τα σχόλια για τα ρούχα. Για το θέμα της ηλικίας (8χρονια διαφορα ) και της κούρασης όμως γιατί να υπάρχουν σχόλια; δεν θα έκανα ποτέ αντίστοιχο σχόλιο. Τι εξυπηρετεί ; και σε άλλα ζευγάρια έχω ακούσει υποτιμητικά σχόλια. Τι κερδίζουν αυτοί οι άνθρωποι ; που αποσκοπούν αυτά τα σχόλια ; Αν θα έκανα ένα σχόλιο είναι για κάτι θετικό , να τόνωσω το ταίρι μου .