ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Γειά σας παιδιά .Είμαι καψούρα με έναν από τη δουλειά νομίζω του αρέσω και εγώ .Αλλά κάνεις μας δεν κάνει το πρώτο βημα.τι να κάνω πείτε μου.

είσαι ό,τι πολυτιμότερο υπάρχει

Ναι!! Σε ζηλεύω!! Το παίζω κουλ και άνετη,βλέπεις δεν θέλω να νιώσεις κάποιου είδους καταπίεση..προτιμώ να καταπιέζομαι η ίδια..να βράζω μέσα μου από ζήλια...να κλαίω όταν δεν είμαστε μαζί..Δεν θα στο πω όμως..Ζηλεύω όποια άλλη κοπέλα σε πλησιάζει,ζηλεύω Όταν βγαίνεις τα βράδια,ζηλεύω τις φίλες σου..Δεν θα στο πω όμως..βλέπεις ο έρωτας σε κάνει να τα βλέπεις όλα κάπως διαφορετικά,να τα νιώθεις πιο έντονα..να γίνεσαι παράλογος..Έιμαι τυχερή που έχω έναν άνθρωπο που με προσέχει και με φροντίζει Όπως Εσύ..γι'αυτό δεν θα σου πω τίποτα..απλά θα κάνω οτι μπορώ για να σε κάνω χαρούμενο..

Έμαθα μια δυσάρεστη είδηση. Αύριο θα πρέπει να δείξω πολλή δύναμη για να το αντιμετωπίσω και να το νικήσουμε. Αν θέλετε στείλτε μας θετική ενέργεια. Ευχαριστώ εκ των προτέρων και να έχουμε ΟΛΟΙ ΜΑΣ την υγειά μας. Αμήν

Ειμαι 17 χρονων και η μανα μου χωρισε με τον πατερα μου πριν απο 7 χρονια για λογους ψυχολογικους (ηταν ανευ λογου νευρικος, την καταπιεζε, δεν την αφηνε να βγει απλα με τις φιλες της, ηταν σκληρος μαζι της χωρις αυτη να κανει κατι..ουτε προκλητικη ηταν ουτε τιποτα..ειχε περασει και δυσκολα παιδικα χρονια,επισης μ'αυτα και μ'αυτα επαιρνε και αντικαταθληπτικα και πολλες φορες μικρη την ειχα δει που εκλαιγε και εκεινη μου ελεγε οτι την ποναγε η κοιλια της...παντως στην αρχη του γαμου τους(20 χρονων ηταν περιπου και οταν.χωρισαν περιπου στα 37 ο πατερας μου και η μανα μου 35) ηταν καλα και χαρουμενοι κτλπ. Η πεθερα της μανας μου ηταν απαυτες που πετανε σποντες στις νυφες τους και της πεταγε που κ που ενα " μου πηρες μακρια τον γιο μου και τον εχεις εκει " δηλαδη στην αθηνα ενω αυτη μενει κρητη..ε τελος παντων πολλα εχουν γινειαλλα η μανα μου δεν ειναι απαυτες τις πονηρες..δεν ελεγε τιποτα κακο για κανεναν. αυτη τα ξερει και καλυτερα, και χωρισαν). Μετα τον χωρισμο τους απεκτησα και εχω προβληματα απτην μερια του πατερα μου που μου εχουν δημιουργησει ψυχολογικη πιεση και αγχος. Θυμαμαι χαρακτηριστικα τα πρωτα χρονια που χωρισαν πηγαινα 6η δημοτικου και για 1-2 χρονια οταν με επαιρνε τηλ. Και εβλεπα οτι ειναι αυτος μου ερχοτανε αυτοματα,αθελα μου να κλαψω. Με ειχε γεμισει με τα ψυχολογικα του, μου εβγαζε το βαρος του χωρισμου γιατι τελικα οσο και αν δεν το περιμενε απτην μανα μου, εκεινη βρηκε το κουραγιο και τον χωρισε και σημερα εχει ορθοπατησει! Αυτος δεν ηθελε να χωρισουν και οποτε πηγαινα σπιτι του που τοτε ειχε νοικιασει με γεμιζε με χαρακτηρισμους της μητερας μου που με στενοχωρουσαν, εβγαζε τον πονο του σε μενα χωρις να φταιω εγω.Μαλιστα στις αρχες επαιρνε τηλ την μανα μου και τις ελεγε να με φερει σπιτι γιατι εκλαιγε το βραδυ αν.κοιμομουν εκει απο πανω μου ..Επισης με επαιρνε τηλεφωνα μονο και μονο για επιτηρηση τυπου "που ειναι η μανα σου" "τοσο αργα και λειπει;" " και εισαι μονη σου εκει αη καλα" , ενω εκεινη παλευε για ενα μεροκαματο σε 2 και 3 δουλειες γιατι ο πατερας μου δεν εδινε ουτε 50αρικο ενω ειχε μισθο 1000 και ευρω, και καλα για να την εκδικηθει και οτι αφου θελησε ετσι αυτη να δουλευει τωρα..ολα αυτα μου εχουν δημιουργησει ψυχολογικα ..δηλ. να φοβαμαι που ειμαι και τι κανω γτ οταν παιρνει τηλ εγω αυτοματως δακρυζω πραγματικα, και λεει " αη καλα αυτη η μανα σου βλαμμενη ειναι; σε εχει αφησει εκει περα τοσο μακρια μονη σου;" δεν μπορει να καταλαβει οτι εχω φτασει 17 χρονων! Νομιζει οτι ειμαι ακομα ανικανη..λεει μεχρι να.ενηλικιωθω δεν φευγει απο δω για να παει κρητη ενω συχνα κλαψομουνιζει "τι θες ρε Μαρια να καθομαι εδω μοναχος μου;" νιωθει οτι εδω περα ειναι μονος, ολη η οικογενεια του ειναι κρητη, εγω του λεω πηγαινε και θα ερχομαι να σε βλεπω σιγα αλλα αυτος συνεχιζει να μενει γιατι τον "καιει" τι κανει και η απο'δω πλευρα..ενω η μανα μου τον εχει διαγραψει τελειως αυτος μεχρι προσφατα εχει ακομα στο νου του τι κανει η μανα μου! Ολα πανω μου ειχαν πεσει! Περναγε με το αμαξι εξω απτη δουλεια της και κοιταγε αν ειναι το αμαξι της εκει η αν λεει ψεματα! Και με επαιρνε τηλ να μου το πει να.αγχωθω! Σα να του 'κρυβα κατι σαν να μου εκανε ανακριση! Δεν το καταλαβενετε..αα ναι και ενα περιστατικο! Τον 1ο χρονο που χωρισαν αυτος ψαχνοταν, ηθελε να δει τι κανει η μανα μου, δεν ηθελε να εχει ουτε ιντερνετ ουτε φβ ουτε τπτ τα εψαχνε ολα! Και καποια στιγμη κοιμομουν 2 το βραδυ στον καναπε και η μανα μου ηταν με το λαπτοπ( που ο πατερας μου δεν ηξερε οτι ειχαμε, δηλ το ειχαμε κρυφα εγω και αυτη-που αυτος δεν επρεπε καν να εχει λογο για το τι κανει η μανα μου αφου χωρισαν-αλλα πιστευω δεν το περιμενε με την καμια οτι θα χωριζαν-) στον απορροφητηρα και καπνιζε κιολας..καποια στιγμη μπουκαρει απτο μπαλκονι, της παιρνει το λαπτοπ και το πεταει κατω..θριψαλα..νομιζω ξυπνησα λιγο πιο μετα..φωνες! Η μανα μου δεν μπορουσε να υπερασπιστει τον εαυτο της μπροστα του..εκλαιγε οπως εκανε παντα γιατι δεν ξερω ειναι ευαισθητη απτη φυση της( και γω το χω αυτο δηλ. Με το παραμικρο κλαιω.) Δεν θυμαμαι και πολλα...μετα η μανα μου εκλαιγε πολυ πηρε τηλ μια φιλη της μιλαγαν εγω ειχα μεινει αφωνη με ολα αυτα και αμιληκτη. Μετα απαυτο για καναν χρονο κλειναμε συνεχεια τα πατζουρια για καναν χρονο! ..αυτα θα συνεχισω με αλλα οταν ξαναβρω το κουραγιο..και θα σας πω για την σημερινη κατασταση της μανας μου.. εγω παντως ακομα διατηρω μια κατωτερη σταση τον πατερα μου..τα τελευταια χρονια του λυκειου κυριως εχω ξεπερασει πολλα και το ευχομαι να αποβαλλω καθε ψυχολογικο που μου εχει δημιουργησει ολο αυτο. σιγουρα απτα λεγομενα μου θα πειτε οτι οντως δεν ηταν κατι το τρομερο αλλα εγω το βιωσα πολυ πιο αλλιως απαυτα ..ευχαριστω αν το διαβασατε!

Έχω ξαναεξομολογηθει εδώ για την κοινωνικη μου φοβία κ τη δυσκολία μου να γνωρίζω νέο κόσμο. Από το ιντερνετ γνωρίστηκα με μία κοπέλα και το βλέπουμε φιλικα το πράγμα. Τη και μοναδική φορά που βγήκαμε έξω προσπαθουσα να ειμαι γελαστός σε γενικές γραμμές πλην ομως φαινοταν ότι ήμουν αγχωμενος (μιλούσα γρήγορα, κολλούσε ο λόγος μου η κλπ) κ νομίζω της το πέρασα αυτό. Πρέπει να αγχώθηκε κι αυτή (εγώ την αγχωσα, από μόνη της αγχώθηκε;-δεν ξέρω) μου είπε δε αρκετές φορές ότι νιώθει περίεργα απο κοντά γιατί με συνήθισε αλλιώς από το ιντερνετ. Τεσπα - να μην πολυλογώ - είπαμε θα τα ξαναπούμε ιντερνετικα.Το ερώτημα είναι να της πω "ξέρεις τι, συγγνώμη δυσκολεύομαι με τα κοινωνικά κλπ αλλά θελω πολυ να κάνουμε παρέα" για να μη με παρεξηγήσει κ ν μου δώσει έστω μία δεύτερη ευκαιρία; Ή να συνεχίσω να προσποιουμαι ότι είναι νορμάλ, ενώ φαίνεται ότι είμαι αγχωμενος-απομακρος;Να σημειωθεί ότι με αγνώστους διαδικτυακά (και με τους οικείους) εχω χιούμορ αλλά από κοντά με άγνωστο άνθρωπο δύσκολα θα πω αστεία. Όμως με αυτήν την κοπελα, αν και την περνάω 5 χρόνια (εγώ είμαι 27), ταιριάζουν τα ενδιαφέροντα κ οι απόψεις μας αρκετά και δε θα ήθελα πάλι να φάω φιλικη απόρριψη. Αν και το έχω ξεπεράσει το θέμα της απόρριψης, θεωρώ πως θα ειναι κρίμα να μην κάνουμε παρέα, γτ τη βρίσκω εξαιρετικά ταιριαξιμη μαζί μου κ που να βρω άλλην τόσο ταιριαστή παρέα ενώ δυσκολεύομαι κιόλας με τα διαπροσωπικά; Να της ανοιχτώ λοιπόν (με κίνδυνο να φανω weird και να με ξεκοψει) προσμένοντας σε μία στοιχειώδη κατανόηση για να χαλαρώσω ετσι και να είμαι ο εαυτός μου ή ως μεγαλύτερος και υποτίθεται πιο έμπειρος-ωριμος θα πρέπει να μη δείξω τίποτα (με κίνδυνο να με ξεκόψει επειδή είμαι βαρετός η απομακρος-αγχωδης);Οι στατιστικολόγοι για πείτε... ποσο είναι το risk ratio? Ευχαριστώ για την προσοχή (αναμένω συμβουλές - ιδιαίτερα από τον x-files, sex-files η όπως άλλιως λεγεται, τον οποίο εκτιμω για τις απόψεις του πάνω σε αυτά τα ζητήματα)!

Γνώρισα κοπέλα...Συνοπτικά:Κούκλα...Έξυπνη...Θυληκιά και ταυτόχρονα αντράκι...Με ωραίο υφάκι...Και ενδιαφέρουσες απόψεις για διάφορα θέματα...Το πρόβλημα;Οι εμπειρίες της...Είναι παρθένα...Είχα κάτι υποψίες αλλά πρόσφατα το βεβαίωσα...Δεν έχουμε κάνει κάτι ακόμα αλλά αλλάζει κατά πολύ το πράγμα καθώς σαν άντρας οφείλω να είμαι σίγουρος για το τι θέλω. Σίγουρος μιας και η κοπέλα είναι πολύ σημαντικό πως θα λάβει και τι θα λάβει από την πρώτη της εμπειρία καθώς θα την επηρεάσει και αργότερα...Αυτό το ''άγχος'' μου ήθελα να μοιραστώ...Σε περίπτωση απορίας είμαι 22 και η κοπέλα είναι 19, να μην λέτε ότι βρήκα καμιά πολύ μικρή...:p

Είμαι 18 χρονων και τελειωνω το λυκειο. Επειδη δεν θα παω σε πανεπιστηιο ψαχνω μια δουλεια με καλο μισθο για να μπορεσω να νοικιασω. Ενδιαφερομαι για babysitter γιατι δινουν καλα λεφτα και ειναι μια ευχαριστη για εμενα δουλεια η ενασχοληση με τα παιδακια. Το προβλημα ειναι οτι οι περισσοτεροι γονεις θελουν πτυχια παιδαγωγικα η προυπηρεσια ακομα και διπλωμα οδηγησης που δεν εχω...και κυριως ενδιαφερονται για μεγαλυτερες ηλικιες... Τι λετε αν ψαξω κι αλλο λετε να τα καταφερω να βρω καποιους που να τους ενδιαφερω και να με προτιμησουν η να στραφω αλλου για δουλεια;;;

Δεν ξέρω πως να αντιμετωπίσω αυτο που μου συμβαινει..βρίσκομαι σε μια σχεση οπου εγω ολο δειχνω την αγαπη μου και ο φιλος μου συνεχως με γραφει..δεν δινει βαρυτητα στα θελω μου και συνεχεια βγαινει βραδινές ωρες.και μου λεει πως κ καλα δουλευει ως αργα..δεν δειχνει να νοιαζεται για μένα και ας λεει πως με αγαπαει..πειτε μου σας παρακαλω μια λυση..πως θα καταλαβω αν νιωθει για μενα αληθινα συναισθήματα..απο την αλλη εγω ειμαι ανοιχτο βιβλιο και του εχω δώσει ολο υο ενδιαφέρον μου και την αγαπη μου το ξερει κ μου λεει πως πιεζεται και δεν μπορει τοσο πολυ την αλλη να ειναι σκυλακι..πιστευω οτι βγαίνει κ με αλλες αλλα ο εγκεφαλος μου δεν θελει να το δεχτει...να τον χωρίσω ή να μενω να βασανιζομαι? Αλλα η αγάπη ρε παιδια ..Αυτή πως φευγει απο το κεφαλι σου?οσα ζησατε ενα χρονο τωρα?

...η πρωτη ταινια με την οποια εχω κλαψει.Το τελος είναι πραγματικα όλα τα λεφτα, κριμα που ο πρωταγωνιστής δεν ζει και πεθανε νεος...εξαιρετικος ηθοποιος...σιγουρα αν ζουσε, θα ειχε διαπρέψει και σε πολλες άλλες ταινιες. Επισης πολύ καλο και το soundtrack της ταινιας...τωρα που το θυμήθηκα, νομιζω κομματι του ειχε παιξει και σ'ενα επεισοδιο απ'το 50-50..αχαχαχαχ..α ναι..νικηφορος, παυλος και μιμης σε τουρκικη βραχονησιδα :D