Κάθομαι και σκέφτομαι πόσα πράγματα στερείσαι όταν είσαι μόνος.Και πόσο τυχεροί είναι όσοι έχουν έναν άνθρωπο δίπλα τους,ειδικά σε τέτοιες δύσκολες εποχές.Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα από την μοναξιά.Και ειδικά την μοναξιά που δεν τελειώνει.Θες να κάνεις ένα ταξίδι,δεν έχεις έναν άνθρωπο μαζί.Θες να πας ένα σινεμά,πας μόνος σου σαν φυλακόβιος.Θες να κανεις μια βόλτα χέρι χέρι με κάποιον,όπως τόσοι που βλέπεις γύρω σου,αλλά την κάνεις μόνος σαν σκύλος.Και το βράδυ σπίτι,πάλι μόνος με τον υπολογιστή και την τηλεόραση.Μόνος,μόνος,μόνος,μόνος...Κρίμα πραγματικά για όσους περνάμε αυτό το μαρτύριο.Και συμφωνώ με κάτι που διάβασα σε μια άλλη εξομολόγηση,ότι όσο είσαι μόνος,μαζεύεις τόση αγάπη μέσα σου αλλά δεν έχεις πού να την δώσεις.