ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με το παιδί αυτο γνωριστήκαμε τις πρώτες μέρες της σχολής(1ο έτος). Γίναμε φίλοι και το πρόσφερα βοήθεια σε κάποια θέματα της σχολής. Ένα βράδυ βγήκα για ποτό με την παρέα μου και ήταν και εκείνος διπλα,οπότε που και που πήγαινα σε αυτόν. Έπειτα ήθελα να φύγω και αφού έφευγε και αυτός με τον φίλο του είπαμε να πάμε μαζί. Κατέληξα σπίτι του επειδή ήταν πιο κοντά με καθόλου πονηρά κίνητρα, αλλά ήδη μια εβδομάδα πριν τον σκεφτόμουν και θα ήθελα ένα φιλί του. Τελικά καταλήξαμε στο κρεβάτι του, το ένα έφερε το άλλο και απο το πουθενά βρέθηκα να το κάνω με τον φίλο μου. Τις επόμενες μέρες το συζητήσαμε και καταλήξαμε στο οτι δεν ψαχνόμαστε για σχέσεις κλπ. Συχνά όμως πιάνω τον εαυτό μου να τον σκέφτεται,όλο ψάχνω αφορμές να τον δώ. Συνήθως αφού το κάνουμε καθόμαστε αγκαλιά και μιλάμε για ότι μας απασχολεί αλλά κατα τα άλλα δεν με βλέπει ερωτικά λέει. Γενικά είναι ο τύπος που βρίσκεται σε κλαμπ με διαφορες κοπέλες όμως όταν μιλάω εγώ με άλλους στραβώνει. Έχω κολλήσει με τα μάτια του δεν μπορώ να τον δω πια φιλικά τι να κάνω;;; Επίσης κάποιες φορές τον έχουμε φέρει στην παρέα με συμφοιτητές μας,κανείς δεν τον συμπαθεί όλο μιλαει για τον εαυτο του και καυχιεται ή είναι πολυ απόλυτος με τις απόψεις του όμως εγώ τον υποστηρίζω πάντα. Κάνω λάθος;; Πρέπει να απομακρυνθώ;;;

Καλημερα !!!! Βγαινω με ενα παιδι ειμαστε στην ηλικια των 30 και οι 2. Βρισκομαστε 1 φορα τη βδομαδα ,γιατι εγω εργαζομαι απο το πρωι μεχρι το βραδυ. Την πρωτη φορα αναγνωριστικη φυσικα,η 2η και αυτη αναγνωριστικη. Ειχαμε ενα θεμα επικοινωνίας καθως στο χωρο εργασιας μου ειναι δυσκολο να εχω το κινητο μαζι μου ,οποτε καθυστερω ,αυτος το παιρνει σαν αδιαφορια κλπ . Το θεμα λοιπον ειναι,ειναι οτι ενω θελει και το λεει ποσο του αρεσω κλπ στα μηνυματα ειναι κοφτος ,ενω εκεινος στελνει να δει τι κανω ή καλημεροκαληνυχτες,ειναι ψυχρος.Φυσικα δεν ζητησα αγαπουλες ,θα κριντζαρα και εγω,αλλα ζητησα κατι πιο ανθρωπινο ,κατι να συνεχισεις την κουβεντα,νιωθω οτι πιεζω εγω μια κατασταση ,μια συζητηση,οποτε πλεον αποφασισα να μην ξανα στειλω και να σταματησω να ασχολουμαι. Σας εχει συμβει κατι παρομοιο;

Γειά σας. Έχω τελειώσει το πανεπιστήμιο το Νοέμβρη και ψάχνω για δουλειά. Έχω στείλει βιογραφικά παντού, σε καθηγητές, συμφοιτητές, recruiters, γραφείο διασυνδέσεων σχολής και εταιρίες μέσω linkedin και με απορρίπτουν, άλλοι δεν απαντάνε (ή αλλιώς το λεγόμενο ghosting) ή 2 τηλεφωνικές κλήσεις με το ζόρι την εβδομάδα παρόλο που είναι ATS Friendly (δηλαδή να μην απορρίπτεται αυτόματα). Έχω απελπιστεί από την κατάσταση της αγοράς εργασίας ειδικά στην πληροφορική γιατί τεράστιος ανταγωνισμός, ζητάνε πολλά πράγματα με 1-2 χρόνια εμπειρίας για κάποιον απόφοιτο, οι πολλαπλοί γύροι συνεντεύξεων είναι αγχωτικοί και τα λεφτά δεν καλύπτουν έναν νέο για την ανεξαρτησία του από τους γονείς. Δεν ξέρω τι να κάνω. Έχει καταντήσει σαν τυχερό παιχνίδι η εύρεση εργασίας. Μάλιστα δεν έχω κάνει networking.

Με έχουν ματιάξει μωρε ή μηπως εχω χαμηλη νοημοσυνη τελικά και γι'αυτο και δεν μπορώ να βγω απο αυτη την κατάσταση;; Ηδη ο πατερας μου με αποκαλει ηλίθια που δεν δουλευω, ουτε εχω φιλους. Δεν του πεφτει λογος και είναι απαράδεκτος που κανει υποδείξεις σε εμένα για το πώς να ζησω ενω ειμαι αρκετά ανω των 30, αλλα βλέποντας οτι δεν εχω καταφέρει ακόμα να γλιτωσω απο αυτον, αρχιζω να πιστεύω οτι οντως εχω καποια νοητικη επάρκεια. Αφου ολοι οι συνομηλικοι μου εχουν προχωρησει σε καποιους τομείς τη ζωη τους, ενω εγω οχι. Εχω αρχισει να πιστευω οτι οντως εχω νοητικό έλλειμμα τελικά και τα πτυχία τα πηρα ΜΟΝΟ λογω διαβάσματος.Δεν ειχα ποτέ δυσκολίες μάθησης. Ετσι νομιζα οτι ημουν πανω απο το μεσο ορο νοητικα. Ωσπου η πραγματικη ζωη με διέψευσε. Τα περισσοτερα δημιουργικα υποτιθεται χρόνια μου τα έχω περάσει παραμένωντας δυστυχως στην ίδια ακριβώς κατάσταση. Σαν αγαλματάκι ακούνητο. Κάθε μέτα στην ίδια κατάσταση κοιμάμαι και ξυπνάω: άνεργη και χωρίς άντρα. Να συνεχισω να στέλνω βιογραφικά μεσα απο emails και να ψάχνω συντροφο απο τυχαια προφιλ στο φέισμπουκ?? Τι αλλο να κάνω για να αλλαξω την (ανυπαρκτη) ζωή μου?? Γιατί ειμαι ανικανη να βρω δουλεια και αντρα? Μηπως λογω μικρης ευφυΐας τελικα δεν ξερω πώς να ζησω την ζωη μου; Πειτε μου εσείς πώς θα ξεκολλουσατε απο αυτό το αέναο τέλμα, παρακαλώ.

Κάθε μέρα σκέφτομαι πως δεν υπάρχει λόγος να σηκωθώ από το κρεβάτι. Κάθε μέρα. Δεν υπάρχει μέρα που να μην το σκεφτώ έτσι όπως είμαι ξαπλωμένος. Ο λόγος που σηκώνομαι τελικά δεν είναι σε καμία περίπτωση το μικρό μεροκάματο που παίρνω, είμαι αυτό που ελαφρά την καρδία αποκαλείται ''φτηνά εργατικά χέρια''. Μπορώ και κάποια μέρα αν ειδοποιήσω να μην πάω στη δουλειά, αρκεί να μη γίνεται συνεχόμενα, τέλος πάντων δικαιούμαι ρεπό. Ο λόγος που σηκώνομαι είναι μια απόλαυση που σκέφτομαι ότι θα έχω καθώς θα σηκωθώ από το κρεβάτι. Κυρίως το κάπνισμα και η σοκολάτα. Όχι ταυτόχρονα. Ή και γενικά το φαγητό. Το ψωμί με μέλι ας πούμε το πρωί. Και το μεσημεριανό που θα πάρω. Ξέρω ότι κάποιοι ίσως διαγνώσουν κατάθλιψη. Έχω εξεταστεί ιατρικά και δεν πάσχω από κάτι τέτοιο. Επίσης δεν μου φαίνεται καθόλου ότι νιώθω έτσι μέσα μου. Δηλαδή δεν είμαι με κατεβασμένη μούρη, από τη στιγμή που θα σηκωθώ προσπαθώ όπως μπορώ να φτιάξω τη διάθεσή μου. Να χαμογελάσω, να σκεφτώ κάτι όμορφο. Όχι να είμαι χαζοβλακοχάχας αλλά να μη φαίνεται η σκοτεινιά η εσωτερική μου έξω μου. Δεν γελάω ούτε αντιδρώ προσποιητά στα εξωτερικά ερεθίσματα, απλά αντιδρώ αληθινά. Ωστόσο η μοναξιά μου κι ειδικά τώρα λίγο πριν τα 40 μου, μου δίνει πάντα ένα πλάκωμα στην καρδιά. Δεν γκρινιάζω σε άλλους (δεν έχω και πού να γκρινιάξω) αλλά τέλος πάντων ακόμα και γνωστούς που έχω δεν ξέρουν τίποτα ούτε γκρινιάζω σε αυτούς για τη μοναξιά μου. Ξέρουν ότι ζω μόνος αλλά μέχρι εκεί. Νιώθω βαθιά μέσα μου ένα αίσθημα να με πλημμυρίζει. Θέλω πάρα πολύ να εκφραστώ και φιλικά κι ερωτικά, κάτι που δεν έχει συμβεί στη ζωή μου. Το έχω ανάγκη. Όταν λέω ερωτική έκφραση δεν εννοώ μόνο τη σεξουαλική. Εννοώ να υπάρξει μια αλληλεπίδρασή μου ερωτική, μια ανταλλαγή ερωτικών φιλοφορνήσεων μεταξύ εμού και κάποιου ατόμου της προτίμησής μου. Το ίδιο και φιλικά, να νιώσω ότι έχω κάποιον άνθρωπο που να με νοιάζεται και να νοιάζομαι. Δυστυχώς αυτό δεν πρόκειται να συμβεί και με γεμίζει ανείπωτη θλίψη. Η καθημερινότητά μου είναι μια ρουτίνα. Όπως των περισσότερων ανθρώπων. Δηλαδή πρωί δουλειά ή ρεπό-ξεκούραση, μεσημέρι φαγητό, απόγευμα πάω σε συγκεκριμένα μέρη για συγκεκριμένα πράγματα, κυρίως καλλιτεχνικά. Δεν είμαι αθλητικός τύπος, δεν μ' ενδιαφέρει, ούτε το να γυρνάω σε μαγαζιά. Γνωρίζω ανθρώπους και χάνουμε επαφή στο πέρασμα του χρόνου, ίσως να φταίω κι εγώ σε αυτό. Το θέμα είναι τι μπορώ να κάνω; Τίποτα. Το ''κάνε δραστηριότητες'' που προτείνεται συνήθως ως λύση είναι ασύμφορο οικονομικά για μένα αλλά και γραφικό επίσης, ειδικά στην ηλικία μου, λίγο πριν την τέταρτη δεκαετία της ζωής μου. Δηλαδή να αποκτήσω ένα όψιμο ξαφνικά ενδιαφέρον για το χορό; Ή να πάω ξαφνικά για πλέξιμο; Τρόπος του λέγειν, ελπίζω να καταλαβαίνετε πώς το εννοώ (που σιγά να μην αλλά τέλος πάντων). Γράφω, διαβάζω, ελπίζω, ονειρεύομαι και τα χρόνια περνούν. Αυτό. Επίσης δεν θέλω να δοκιμάσω διαδικτυακές γνωριμίες. Δηλαδή να κάνω προφίλ ή να μπω σε sites γνωριμιών και να αρχίσω τα ατελείωτα μηνύματα και ανταλλαγή mail και να μιλάω μέσω εφαρμογών. Δεν μου αρέσει. Θέλω το δια ζώσης. Αν είναι για γραπτή γνωριμία, μπορώ να γράψω κι εγώ κείμενα και να τα στέλνω στον εαυτό μου, να είμαι σαν κι αυτό το ανέκδοτο που λένε ''έτρεχε μόνος του και βγήκε δεύτερος''. Με θλίβει που έχω τόσα χρόνια μπροστά μου και τελικά θα πεθάνω μόνος. Βλάβη ανήκεστος η ζωή μου. Πολύ νωρίς να τελειώσει, πολύ αργά για να αλλάξει, είχα γράψει κάποτε όταν ήμουν νεότερος σε ένα τετράδιο κι αυτή η φράση έρχεται να με συναντήσει τώρα στη ζωή μου περισσότερο από ποτέ. Δεν πρόκειται να έρθει τίποτα, αυτά τα τετριμμένα ''αν αγαπήσεις τον εαυτό σου θα γίνεις πόλος έλξης για τους άλλους ή για άτομα ίδιας ιδιοσυγκρασίας με σένα'' δεν ισχύουν. Είναι ωραίες θεωρητικούρες αλλά δεν ισχύουν. Ζω πολλά χρόνια μόνος μου και δεν έγινα πόλος έλξης για τίποτα. Γνώρισα κάποιους ανθρώπους, πέρασα μερικές ευχάριστες στιγμές και τέλος. Ούτε απελπισία βγάζω στους άλλους, ούτε γνωρίζει κανείς την ερωτική μου ζωή ούτε τη συζητάω ούτε τίποτα. Μόνος μου περνάω τον Γολγοθά. Είμαι όπως όταν ήμουν μικρός που ο παιδίατρος έλεγε στη μακαρίτισσα μητέρα μου πως ''όλα τα παιδάκια όταν τα εξετάζω και τα πιέζω ή τα τρυπάω για εμβόλιο βγάζουν ένα ααα, ο δικός σας τίποτα, σιωπηλός και ήσυχος, ο καλύτερος επισκέπτης μου είναι''. Πλέον επισκέπτης της ζωής μου.

Πριν από μερικές ημέρες βρέθηκα σε ένα πολύ όμορφο μέρος, στο κέντρο της Αθήνας, προσκεκλημένος ενός φίλου μου, για να πάρουμε μαζί πρωινό. Το μέρος ήταν απλά απίστευτο -ποτέ μου δεν είχα βρεθεί σε παρόμοιο μέρος και ούτε καν μπορούσα να φανταστώ ότι υπάρχουν τέτοια μέρη στην Αθήνα- , το περιβάλλον άκρως πολυτελές, ωραίος κόσμος στα γύρω τραπέζια, το πρωινό απλά ''δεν υπήρχε'', που λέμε, όλα εύγευστα, φρεσκότατα και προσεγμένα μέχρι την τελευταία τους λεπτομέρεια και το προσωπικό άκρως φιλικό, εξυπηρετικό και ταυτόχρονα καθόλου ''δήθεν'' . Πραγματικά, απίστευτη αίσθηση. Και τώρα κάποιος ίσως πει: Έλα τώρα, ένα πρωινό ήταν, μην τρελαθούμε κι όλας''. Και όμως, μπορεί να ήταν ένα πρωινό, αλλά ταυτόχρονα ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Και πάνω που τα σκεφτόμουν όλα αυτά, το άτομο με το οποίο είμασταν μαζί, μου είπε ότι ο ίδιος πηγαίνει πολύ συχνά και παίρνει πρωινό στο συγκεκριμένο μέρος, ενώ πολλές φορές πηγαίνει και για γεύμα ή για δείπνο. Οι τιμές του πρωινού απλά απλησίαστες, όσο για τις τιμές για ένα γεύμα ή ένα δείπνο, εκεί το πράγμα ξέφευγε εντελώς. Πέρασα απίστευτα όμορφα και όταν έφυγα, τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα. Από την μία αισθανόμουν πολύ μεγάλη χαρά και ικανοποίηση για την όλη εμπειρία, ταυτοχρόνως όμως, αναλογιζόμουν το πόσο όμορφα μπορούν να περνάνε κάποιοι, την ίδια στιγμή που κάποιοι άλλοι, όπως και εγώ άλλωστε, δυσκολεύονται οικονομικά και δεν έχουν χρήματα για πολύ πιο απλά πράγματα. Κακά τα ψέματα, τα χρήματα μπορεί από μόνα τους να μην φέρνουν την ευτυχία, αλλά δεν θα παύσουν ποτέ να είναι απαραίτητο συστατικό της. Όταν έχεις την τσέπη γεμάτη, παίζεις άλλη μπάλα, όπως και να το κάνουμε. Απολαμβάνεις άλλη ποιότητα ζωής, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει, ακόμα και αν πρόκειται απλώς για ένα πρωινό και όχι μόνο, φυσικά...

Καλημέρα. Είμαι παντρεμένη και έχω ενα παιδί 3 ετών. Πέρασα μια κρίση στον γάμο μου που ξεκίνησε επειδή με έβριζε ο άντρας μου. Πήρα το παιδί και πήγα στο πατρικό μου σπίτι μόνη καθώς δεν ήταν εκεί κανείς. Με πλησίασε στα social κάποιος απο εκεί και αναπτύξαμε μια διαδικτυακή σχέση καθώς όλο και όλο βρεθήκαμε μέσα σε ενάμιση χρόνο 3 φορές δεν ήταν ολοκληρωμένη σεξουαλικά. Όμως εγω με αυτό το άτομο δέθηκα γιατί με υποστήριξε ψυχολογικά τότε αν και μετά έδειξε πως δεν σκέφτηκε κάτι παραπάνω για εμάς. Τώρα πια ξαναπροσπαθούμε και ο άντρας μου είναι καλός όμως εγω νιώθω ενα κενό δεν ξέρω αν είμαι ευτυχισμένη έχω συνέχεια δεύτερες σκέψεις. Έχω κάνει και ψυχανάλυση και πραγματικά δεν ξέρω τι θέλω. Ταλαιπωρούμαι…

Τελικά αν βρίσκεσαι στην ηλικιακή ομάδα των 30- 35 και δεν έχεις οικογένεια είσαι καταδικασμένος σε αιώνια μοναξιά.. Οι φίλοι όλοι έχουν προχωρήσει στη ζωή τους με γάμους και παιδιά και έρχεται η απομάκρυνση καθώς πλέον δεν υπάρχουν κοινά ενδιαφέροντα. Μόνιμος σύντροφος πολύ δύσκολο να βρεθεί καθώς οι επιλογές περιορίζονται και οι εναπομείναντες μη δεσμευμένοι ή και χωρισμένοι με παιδιά συνήθως είναι συναισθηματικά μη διαθέσιμοι.. Δύσκολες είναι και οι νέες γνωριμίες είτε σε προσωπικό είτε σε φιλικό επίπεδο αφού στην εν λόγω ηλικιακή ομάδα δύσκολο να πετύχεις ελεύθερο/η που να έχει το χρόνο και τη διάθεση να διαθέσει σε εξόδους κλπ. Έτσι λοιπόν, ενώ έχεις τις δυνάμεις και την όρεξη για να κάνεις ένα σωρό πράγματα και με πολλή προσπάθεια τα κάνεις μόνος σου έως ένα βαθμό, εν τέλει κουράζεσαι και σταματάς να παλεύεις με την προσπάθειά σου.. Και τότε κάθε Παρασκευή απόγευμα ξεκινάει η απελπισία.. Η απελπισία που οι δύο επόμενες μέρες θα περάσουν αργά αργά και βασανιστικά περιμένοντας και πάλι τη Δευτέρα για να ξανανιώσεις μέσα από τη δουλειά σου και τις δραστηριότητες ότι ζεις και εσύ... Όλοι οι "σοφοί" λένε ότι η ζωή είναι γεμάτη ευκαιρίες, ότι τα πάντα ρέουν και ότι η κάθε μέρα είναι διαφορετική.. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι όλες οι μέρες είναι ίδιες.. Αισθάνομαι σαν τον Bill Murray στη μέρα της Μαρμότας... Ευτυχώς που αύριο είναι Δευτέρα και θα πάω για δουλειά....

Δε θέλω να έρθουν οι γιορτές, όλο κλάμα μου προκαλεί το γιορτινό κλίμα. Θα έπρεπε να το έχω συνηθίσει αλλά δεν συμβαίνει αυτό. Μοναξιά και χαρούμενες φάτσες καταναλωτών. Υπάρχουν στιγμές που μου αρέσει κάπως αυτό το γιορτινό κλίμα αλλά μου φέρνει δάκρυα και λύπη συνήθως. Η απάντηση ξέρω είναι βρες παρέα (γιατί είναι πανεύκολο, όλες οι παρέες που κυκλοφορούν εκεί έξω δίνουν τεράστια σημασία στους μόνους ανθρώπους) και σταμάτα να είσαι μίζερος. Παλιομίζερε κακομοίρη. Δεν σου χρωστάει να σε κάνει κανείς παρέα. Οι φιλίες θέλουν κόπο, κάποιοι μόχθησαν για να έχουν παρέες και ποιότητα ζωής. Ευχαριστώ πολύ. Τα ξέρω. Καλές γιορτές.

Υπάρχει μια αδικία που με πληγώνει. Όταν κάποιος είναι ευγενικός και με καλούς τρόπους τότε δυστυχώς θεωρείται ανόητος ή εκνευριστικός. Δε λέω πως συμβαίνει πάντα έτσι αλλά προσωπικά έχω αυτό το βίωμα. Εντάξει δεν μ' έχουν προσβάλλει πολλές φορές για τους καλούς μου τρόπους, αν κι έχει συμβεί κι αυτό αλλά μιλάω για την άποψη που επικρατεί γενικά. Επίσης ξέρω πως υπάρχουν δήθεν ευγενικοί άνθρωποι που έχουν από πίσω άσχημες συμπεριφορές, πως είναι χειρότερη η προσποιητή ευγένεια κι όλα αυτά. Τα γνωρίζω πολύ καλά όλα αυτά. Μιλάω όμως γενικά για την άποψη που υπάρχει για τους ευγενικούς ανθρώπους, πως είναι ανόητοι, βαρετοί, υπερβολικά συναισθηματικοί και τέτοια. Ενώ για όσους έχουν σκληρό στυλ λένε πως έτσι είναι ο τρόπος τους, είναι οξύθυμοι, τι να κάνουμε; Αυτή είναι η δικαιολογία. Δε λέω πως όλοι ψάχνουν την αγένεια και τη σκληρότητα ή ότι θέλουν να τους φέρονται άσχημα αλλά όπως και να 'χει έχει πέραση το σκληρό προφίλ, θαυμάζουν τον δυναμικό χαρακτήρα κι εντάσσουν τη δυναμικότητα σε αυτό το στυλ. Είναι μια αλήθεια που δεν παραδεχόμαστε δυστυχώς. Όλοι λένε λατρεύουν την ευγενική συμπεριφορά και τι ωραίο να 'χεις τρόπους αλλά για παρέα ή για οποιαδήποτε σχέση προτιμούν άλλους ανθρώπους, τους ''δυναμικούς''. Σκεφτόμουν πως ακόμα και ψυχανάλυση να πάει να κάνει κάποιος άνθρωπος ή ψυχολογική στήριξη, αυτό συμβαίνει στους ευγενικούς κι εσωστρεφείς ανθρώπους. Δεν έχει πάει κάποιος να πει ας πούμε ότι θέλει να κάνει ψυχανάλυση ή ψυχοθεραπεία επειδή πληγώνει τους γύρω του με άσχημες συμπεριφορές. Συνήθως για θεραπεία πάνε άνθρωποι που τους έχουν βλάψει, όχι κάποιος που έχει βλάψει. Καημό το 'χω να ακούσω πως πήγε κάποιος να βελτιωθεί ως χαρακτήρας κι ένιωσε ότι χρειάζεται ψυχοθεραπεία επειή βλάπτει τους γύρω του. Συνήθως οι άνθρωποι με άσχημες συμπεριφορές σχεδόν όλοι λένε ότι ε, έτσι οξύθυμοι είναι, δε γίνεται να αλλάξουν και θεωρούν πως δε χρειάζονται και θεραπεία επειδή δεν είναι ''μαλθακοί '' κι ''αδύναμοι''. Δυστυχώς η ευγένεια εκλαμβάνεται ως ηλιθιότητα όλο και περισσότερο σε αυτό τον κόσμο, κι έχω εκατοντάδες καθημερινά παραδείγματα γι' αυτό που λέω. Πραγματικά λυπάμαι.