ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν με αγαπάει πια.Εκανα ότι μπορούσα στα πλαίσια που μου άφησε.Δε θα της στείλω ούτε θα την πάρω ποτέ ξανά τηλέφωνο.Αν ήξερε πόσο την αγαπάω δε θα χωρίζαμε ποτέ.Δεν θα καταλάβει πως είναι , νομίζει ότι είναι συμπαντική δικαιοσύνη και ότι είμαι πολύ λίγος γ αυτήν .Λογικά κάτι άλλο θα υπάρχει στη ζωή της που θα γυαλίζει σε σχέση με μένα .Το πήρα απόφαση πια ότι δεν υπάρχει ελπίδα για το μεταξύ μας .Το άφησε να λιμοκτονεί και τώρα πεθαίνει.Θα έδινα τα πάντα για αυτήν , λυπάμαι τόσο πολύ που είναι νάρκισσος .Έχει βαφτίσει εμένα έτσι ενώ δε βλέπει πως έχει γίνει .Εύχομαι να είναι καλά και με όποιον ασχολείται να την προσέχει.Μακαρι να μπορούσα να ζήσω ξανα μια νύχτα αγκαλιά μαζί της στο παιδικό μου δωμάτιο ή μια μέρα που γελάγαμε μαζί στο τότε σπίτι μας .Κρίμα για μένα που σε αγάπησα γιατί να σε ξεαγαπησω δε μπορώ όσο και να περνάει ο καιρός γατούλα.

Την σκέφτομαι συχνά τελευταία. Έχουμε 2 χρόνια που χωρίσαμε και τα είχαμε περίπου 1μιση χρόνο. Ήταν η πρώτη σχέση στην οποία ένιωσα αυτό το κάτι, σαν να βρήκα τον άνθρωπό μου. Χωρίσαμε και από τότε δεν βρήκα κάποια να την ξεπεράσω..

Γι' άλλους τα σ/κ είναι όνειρο. Εμένα πια έχουν γίνει εφιάλτης. Όλη μέρα σπίτι, μην έχοντας όρεξη να κάνω τίποτα. Δεν έχω καθόλου φίλες και φίλους, όσο παράξενο και αν φαντάζει αυτό. Στα 30 μου περίμενα να βγαίνω για ένα ποτό το Σάββατο, ένα κυριακάτικο καφεδάκι με φίλες ή και κάποιο ταίρι. Εγώ μένω με τους γονείς μου μέσα... Δεν θέλω συμβουλές, έτσι κι αλλιώς και μόνη μου τόλμησα να βγω το καλοκαίρι και γυρνούσα σπίτι σε ακόμα πιο κενή ψυχολογική κατάσταση, καμία σχέση με τις χαζομάρες του ίντερνετ ότι βγαίνεις έξω μόνος / η και γίνεται πιο όμορφη η καθημερινότητά σου. Να μην αναφέρω ότι ως κοπέλα έχει γίνει πια και επικίνδυνο με αυτά που ακούω. Και σε μαθήματα χορού δοκίμασα να πάω και κανείς δεν έχει όρεξη να γνωρίσει άνθρωπο, πήγαινα κι έφευγα. Ώρες ώρες λέω πραγματικά για ποιον λόγο ζω ή για να το γράψω πιο σωστά υπάρχω. Σας ευχαριστώ που διαβάσατε την μαυρίλα μου αλλά έτσι νιώθω πια, παραίτηση και ξερό ψωμί.

Ρε παιδιά,θέλω να τις απόψεις σας.Με μια συνάδελφο στη δουλειά νομίζω ότι κάτι παίζει...Συχνά-πυκνά με κολακεύει,λέει ότι χαίρεται όταν είμαστε ίδια βάρδια,ή ακόμα με αγγίζει στα χέρια κλπ...Σκέφτομαι να της προτείνω να βγούμε για κανα καφέ,αλλά είμαι αναποφάσιστος,γιατί είναι διαχυτικός άνθρωπος γενικά και κάνω λάθος,είμαστε και σε εργασιακό περιβάλλον.Πώς λέτε να κινηθώ;Thanks

Δεν φταίνε οι άνθρωποι που δεν έχουν σχέση σε αυτή τη ζωή. Δυστυχώς συμβαίνει. Και θα ήθελα παίρνοντας παράδειγμα από τον εαυτό μου που δεν θα ήθελα να είμαι μόνος κι έρημος αλλα είμαι. Και να το πω και σε ανθρώπους που καλοπροαίρετα λένε πως όλοι οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν τον έρωτα και είναι στο χέρι τους να συμβεί αυτό. Κι ότι πρέπει να βρουν τρόπο όσοι άνθρωποι δεν έχουν τον έρωτα στη ζωή τους να τον βάλουν μέσα σε αυτή. Όχι δε γίνεται. Παίζουν ρόλο πολλά πράγματα. Για να το δώσω με ένα παράδειγμα: Είναι σαν να ρωτάνε δέκα ανθρώπους αν θα έβλεπαν ερωτικά κάποιον άνθρωπο. Και να απαντούν όχι. Και μετά οι ίδιοι που απάντησαν όχι, να πηγαίνουν σε αυτόν τον άνθρωπο και να του λένε πως δικαιούται τον έρωτα και πρέπει να κάνει κάτι για να μη μένει μόνος στη ζωή του. Κι ότι είναι στο χέρι του. Εντάξει ας πω ότι ίσως να υπάρχει κάποιο ταίρι για όλους. Αλλά όσοι δεν το βρίσκουν επί χρόνια στον χώρο που κινούνται δεν μπορούν να κάνουν tour σε όλη τη χώρα ή στον κόσμο γενικότερα για να το βρουν. Είμαι βαθύτατα λυπημένος για τη ζωή μου που κυλάει μες στη μοναξιά και κυρίως γιατί και το μέλλον θα είναι έτσι. Νιώθω μια εσωτερική λύπη που δεν αποτυπώνεται ούτε στο ελάχιστο στις λέξεις, ό,τι κι αν πω.

Νιώθω εξαντλημένος.Εργασία βαριά , ψυχικά ασταθής , ανθρώπινες σχέσεις χάος , οικογένεια με ψυχικά θέματα . Νόμιζα ότι στα 34 θα είχα βρει το νόημα , οικογένεια ίσως παιδιά και αυτήν που αγαπώ δίπλα μου . Πλέον δεν υπάρχει τίποτα στο πλάνο παρά μόνο εξάντληση , ψυχική κυρίως.Βλέπω στα σοσιαλ να ανεβάζουν στορυ ζευγαρακια που ξέρω τι γίνεται από πίσω και αηδιάζω , ένας εφιάλτης για ρομαντικούς ανθρώπους με ενσυναίσθηση.Θελω απλά την αγκαλιά της και να ξεκουραστώ. Πόσο μάταιο , να ζεις έτσι .Θα μου πεις να είσαι ευγνώμων για ότι έχεις υγεία ακόμα νέος ωραίος , και ? Τι να τα κάνεις όλα αυτά στο τέλος χωρίς αγάπη ..απλά ζεις .. Εμπιστοσύνη δηλαδή ,κάτι ανώτερο από την αγάπη .Είχα μια τελευταία ελπίδα να τη δω και να φιλιομαστε με πάθος όπως τη πρώτη φορά.Δεν ήταν έτσι , επιφυλακτική , δεν με έχει και ούτε πρόκειται να με συγχωρέσει.Θελω απλά να κοιμάμαι για πάντα .Μπας και ξυπνήσω και έχει τελειώσει ο εφιάλτης που λέγεται νέα τάξη των ανθρωπίνων σχέσεων.Να ξυπνήσω σε ένα κόσμο που νιώθει.

Θα ήθελα να είχα έρωτα κι ας ήταν ψέμα. Δείχνει ανώριμη σκέψη αλλά είναι ώριμο συμπέρασμα μετά από χρόνια. Δεν εννοώ να με ερωτεύονταν χωρίς να ερωτεύομαι εγώ. Εννοώ κάτι αμφίδρομο. Αλλά από το τίποτα καλύτερα να είχα έναν άνθρωπο στη ζωή μου κι ας υποκρινόταν ότι ήταν ερωτευμένη μαζί μου. Είναι καθημερινή μου σκέψη, όχι κάτι λόγω του κλίματος της αγιοβαλεντίνικης μέρας.

Την 14 Φεβρουαρίου την σιχαίνομαι πλέον. 24 χρόνων τον άλλο μήνα και πάντα είμαι μόνη ποτέ δεν την γιόρτασα με κάποιον που να είμαι ερωτευμένη και είμαι....

Και είμαι single. Ούτε μία βόλτα δε μπορώ να πάω χωρίς να δω ζευγαράκια αγκαλιασμένα.Όλα μου θυμίζουν την μοναξιά και την εργένικη κατάστασή μου. Χρόνια πολλά στους ερωτευμένους/ες!

Ειμαι 20 χρονων και για καποιο λογο επρεπε τα τελευταια 3 χρονια να μου τυχαινουν κατι κουφες απανωτες δυσκολιες και η ζωη μου να μοιαζει λες και ειναι απο κινηματογραφικη ταινια. Ουτε μια μερα δεν εχω αναπαυση. Το αποκορυφωμα ολων αυτων ειναι οτι με τα πιο προσφατα θεματα που μου ετυχαν δεν μπορω να παω κανονικα στη σχολη μου που μου αρεσει πολυ, να δωσω εξετασεις κανονικα, και να κοιμαμαι σαν ανθρωπος ενω κινδυνευω απο αυτο καθημερινα. Ουτε να χαζεψω στο ιντερνετ δεν μπορω, ουτε να κανω πραγματα που κανουν ολα τα ατομα στην ηλικια μου. Επισης μεσα στην οικογενεια μου και εκτος αυτης δεν μπορω να εκφραζομαι ελευθερα και αυτο δεν βοηθαει την κατασταση. Το αστειο ειναι οτι το να βγω απο ολο αυτο, ειναι το ιδιο δυσκολο με το να κανω απεξαρτηση απο ναρκωτικα. Το παλευω 8 μηνες τωρα και δεν μπορω να ορθοποδησω. Η ζωη μου εχει διαλυθει και αποτελειται απλα απο απανωτες κρισεις. Το αστειο ειναι, οτι εγω την διελυσα...