ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όντας μόνος και βολτάροντας σκέφτομαι πραγματικά τι σημαίνει η αδράνεια και η αλλαγή που δεν είναι προσφιλής για τους μόνους ανθρώπους. Έτσι μου έχουν πει. Ότι είμαι μόνος γι' αυτούς τους λόγους. Πραγματικά αναρωτιέμαι ποιά είναι αυτή η αλλαγή που δεν βλέπω εγώ ή που την σνομπάρω ή οτιδήποτε τέλος πάντων. Ή πώς ακριβώς αδρανώ. Αδυνατώ να καταλάβω. Βέβαια κι όταν ρωτώ τους ανθρώπους που μου προβάλλουν επιχειρήματα όπως τα παραπάνω για τη μοναξιά αδυνατούν να μου εξηγήσουν λεπτομερώς -ή έστω κι εν συντομία- τι ακριβώς εννοούν. Ίσως επειδή ξέρουν κατά βάθος πως λένε ανυπόστατες ανεφάρμοστες ουρανομήκεις ανοησίες. Πώς δηλαδή να ξεφύγω από την αδράνεια; Να υποχρεώνω άτομα που βλέπω γύρω μου να σηκώσουν τα μάτια από το κινητό τους ή να βγάλουν τα ακουστικά τους ή να με προσέξουν και να τους πω να έρθουν λίγο μαζί μου να πάμε κάπου να γνωριστούμε; Ή ποιά ακριβώς είναι η αλλαγή που δεν μου είναι προσφιλής όπως μου λένε κι ότι γι' αυτό παραμένω στη μοναξιά μου; Το ότι κοιτάω ανθρώπους γύρω μου (με καλοπροαίρετη διάθεση, όχι με επίμονο και ηλίθιο βλέμμα) και δεν μου έχει επιστραφεί ποτέ πίσω ούτε ένα ανταποδοτικό βλέμμα;

Περιδιαβαίνοντας την πόλη και αυτά τα Χριστούγεννα (ειδικά την παραμονή) έβγαλα το εξής συμπέρασμα: Τελικά είναι μια αγνή γιορτή αγάπης. Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο. Μόνο αγάπη. Τίποτα υλικό. Γι' αυτό οι ουρές στα κεντρικά πολυκαταστήματα ήταν τεράστιες, γι' αυτό παντού δεν υπήρχε χώρος ούτε να αναπνεύσεις. Ακόμα και τα βιβλιοπωλείαπ ου γενικώς βαράνε μύγες τις άλλες μέρες γιατί είναι γνωστή η αναγνωστική λατρεία του λαού μας, έχει αποτυπωθεί πολλάκις σε έρευνες. Ξέρω, ξέρω, παίρνοντας δώρα δείχνεις την αγάπη σου. Το ξέρω, δεν είμαι χαζός. Δείχνεις ότι σκέφτεσαι τον άλλον. Ότι τον νοιάζεσαι. Ότι του παίρνεις κάτι όμορφο με σκοπό να χαρεί. Απλώς δεν αντέχω την σκόπιμη υποτίμηση των χρημάτων. Κυρίως από αυτούς που έχουν. Και στα οικογενειακά τραπέζια τα πιάτα και τα κουτιά θα έχουν μόνο αγάπη. Αγάπη θα φάνε οι αγαπημένοι. Χρόνια πολλά με υγεία πάντως.

Μόλις εκλεισα τα 30 και δεχω κανει σεξ, μονο φασωματα. Απο επιλογη και απο τυχη ταυτοχρονα. Απο επιλογη διοτι θελω να το κανω με τη γυναικα μου και απο τυχη διοτι δεν βρηκα ακομα αυτη που να εκμπεμπει στο ιδιο μηκος κυματος. Δεν μετανιωνω... αλλα εχω κουραστει λιγο γιατι επιθυμω βαθια την εγγαμη ζωη και ανυπομωνω

Δεν χωράει σε μία εξομολόγηση ο πόνος που νιώθω για αυτή την απώλεια. Δεν ξέρω τι μουσική ακούει ο/η καθένας/καθεμιά εδώ μέσα αλλά για μένα ο Βασίλης Καρράς ήταν ο αγαπημένος μου τραγουδιστής. Με συντρόφευε σε κάθε δυσκολία στη ζωή μου, σε κάθε χωρισμό ήταν σε όλα εκεί. Έβρισκα παρηγοριά στη μουσική του και ποτέ δεν ένιωσα πως μπορεί κάποιος να με καταλάβει όπως ο στίχος των τραγουδιών του. Ήταν ο ορισμός της καψούρας και του ερωτικού πόνου και μιλούσε κατευθείαν στη καρδιά μου. Δεν μπορώ να πιστέψω πως όντως "έφυγε", είχε δηλαδή χρόνια προβλήματα με την καρδιά του αλλά ήταν τόσο ξαφνικό σήμερα, παραμονή Χριστουγέννων, να γίνει αυτό, τόσο απότομα και ξαφνικά. Ακούω τα παλιά του τραγούδια και πραγματικά δεν θυμάμαι κεγώ πόσο καιρό έχει να χαλαστει τόσο η ψυχολογία μου. Αντίο Βασίλη. Θα σε θυμόμαστε για πάντα...

Πόση ανθρώπινη βλακεία μπορεί να χωρέσει σε έναν μόνο τοίχο!; Ψάχνω να βρω αν εγώ είμαι βλάκας και δεν καταλαβαίνω, αλλά ρε φίλε... Μου καίγονται τα εγκεφαλικά κύτταρα όταν ψάχνω να δω πως σκέφτεται και συζητά ο κόσμος, χαζοποιωντας (ΝΑΙ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΛΕΞΗ ΕΝΤΑΞΕΙ?!) το σεξ και ανάγοντας το σε κάτι όπως το μπάντζι τζαμπινγκ στο οποίο όμως ο ένας σπρώχνει τους άλλους επειδή τον έχει μεγάλο. Αντί να το δουν ξέρω γω σαν ταίριαγμα, σαν επικοινωνία, σαν κάτι φυσικό ξέρω γω..? ΝΤΙΠ ΓΙΑ ΝΤΙΠ ΟΜΩΣ. XD

Ειμαι 25 ολοι λενε ποσο καλος χαρακτηρας ειμαι αλλα δεν κραταει η φιλια για πολυ. Μονο εγω προσπαθω... Τυχεροι οσοι εχετε αληθινους φιλους και που μοιραζεστε μαζι τους χαρες,λυπες,ανησυχιες,επιτυχιες...

Συχνά παραπονιέται για τη δουλειά μου, που δουλεύουμε σαβατοκυριακα και αργίες, που είναι λίγος ο μισθός κτλ. Όμως μου αρέσουν οι άνθρωποι που δουλεύω μαζί τους. Συχνά πυκνά πηγαίνω για συνεντεύξεις αλλού, όμως δεν βάζω τα δυνατά μου γιατί δεν θέλω να με πάρουν, νιώθω άνετα εδώ που είμαι, αυτό συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Φοβάμαι πολύ το επόμενο βήμα, δεν νιώθω έτοιμη, δεν θα είμαι ποτέ? Νιώθω ηλίθια που είμαι έτσι. Γυρεύω την ασφάλεια και μερικές φορές βαριέμαι κιόλας

Έχω το εξής δίλημμα στις προσωπικές μου σχέσεις: όσες γνωρίζω (είτε από την αληθινή ζωή είτε διαδικτυακά από social -φίλη φίλου- ή dating app) και είναι κοντά ηλικιακά με μένα (27μισό είμαι) είναι κάπως ανώριμες, δε ξέρω γιατί συμβαίνει αυτό, το αποδίδω (χωρίς να θέλω να μιλάω με στερεότυπα και τέτοια) στην χειραφετημένη αυτή ηλικία που πλέον έχεις τελειώσει το πανεπιστήμιο (ή όποια άλλη σχολή) και μετακόμισες φεύγοντας από τους γονείς σου, έχεις μία σταθερή εργασία και συνεπώς άλλη αυτονομία σε σχέση με πριν που και από αυτούς ζητούσες χαρτζιλίκι αλλά και έμενες μαζί τους. (δε μιλάω για αυτές που μένουν ακόμα με γονείς ή δεν δουλεύουν) οπότε είναι κάπως πιο της καλοπέρασης μιας και πλέον μπορούνε να το κάνουν ελεύθερα αυτό (δεν κρίνω καμία συμπεριφορά, απλά γράφω όλα όσα παρατήρησα) ζήτημα να μίλησα με μία ή δύο σε αυτή την ηλικία που να ήθελαν σοβαρή σχέση, όλες ήταν του χαλαρού εώς και πολύ χαλαρού, για να μη το πω ωμά. Αντιθέτως, αυτές στα 30 με 35, είναι ακριβώς αυτό που ψάχνω, δηλαδή γυναίκες που 9 στις 10 θέλουν σοβαρά πράματα με προοπτική τον γάμο και τα παιδιά, κάτι που εγώ -αν και δεν είμαι και πολύ μεγάλος- θέλω πάρα πολύ. Με την μητέρα μου έρχομαι συχνά σε διαφωνία για αυτόν τον λόγο, μου λέει πως συχνά η διαφορά ηλικίας οδηγεί σε προβλήματα, χάσμα γενεών, κτλπ, και επειδή αυτή είχε 15+ χρόνια διαφορά ηλικίας με τον πατέρα μου, νομίζει πως όλες οι σχέσεις με διαφορά ηλικίας είναι καταδικασμένες. Είπα απλά να το γράψω κάπου, δεν με ενδιαφέρει τόσο η δική της άποψη απλά την έγραψα για να ακούγονται όλα. Εσείς τι πιστεύετε; Παίζει τόσο σημαντικό ρόλο η διαφορά ηλικίας;

Γνωριστήκαμε μέσα από σοσιαλ, εγώ ηξερα πως ήταν αυτος οχι γιατί δεν ήθελα να στειλω . Μιλούσαμε κάθε μερα ακομα και κλήσεις . Εν τελεί αποφασίσαμε να βρεθουμε από κοντά στη πόλη μου , ήμουν καπως αγχωμένη αλλά εγινε κάτι μεταξύ μας. Ήταν λες και γνωριζόμασταν χρόνια . Μετα από αυτο μιλούσαμε με τον ίδιο ρυθμό και θέλαμε πως και πως να ξαναβρεθούμε . Ήταν σίγουρος ότι θα ρίξω ακυρο αν και το έκανα μετα ξανα φιληθήκαμε . Δεν μπορουσα να ξερω από τοτε γιατί ήμουν κολλημένη στο μυαλό μου με ένα απωθημένο . Αν και είχε ξεκαθαρίσει ότι θέλει να το δουμε κρατούσε ακομα και το χέρι μου εγώ ειπα ότι θέλω να το σκεφτω. Την τελευταία βδομάδα είναι καπως απόμακρος επειδή αρρώστησε δεν θα καταφέρουμε να βρεθουμε . Λέει ότι θα κανουμε καιρό μετα και δεν έχει νοημα. Έχει κακιά εμπειρία απο σχέσεις απο απόσταση και δεν το θέλει. Αν δεν είμαστε μαζί αναγκαστικά θα μείνουμε γνωστοί χωρίς να μιλάμε συχνά , μου ειπε ότι δεν υπάρχει κάποια άλλη , πως όντως το θελουμε . Εγώ αποφάσισα να στειλω ξεκαθαρισμένο το ότι θέλω να το δουμε αλλά δεν απάντησε ακομα. Γιατί ξαφνικά εγινε έτσι ; Έχω κολλήσει γιατί είχα συνηθίσει να μιλαμε κάθε μερα και να με ρωτάει για τα παντα. Τωρα λέει δεν είναι αδιαφορία απλώς προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες, εγώ έχω κολλήσει . Έφταιξα που δεν ήξερα και ήμουν μπερδεμένη αλλά δεν είναι δυνατόν να ξέρω από το πρώτο ραντεβού . Το να βρεθούμε μια φορά το μήνα το θεωρεί κοροϊδία αλλά άμα δεν βγεις και δεύτερη και Τρίτη φορά πως θα καταλάβεις ;Θεώρησα ότι ήταν γρήγορο για τα δεδομένα μου . Αν και είπε να το δούμε. Μάλλον τα σκατωσα . Ήταν πρώτη φορα που πίστεψα ότι θα ξεπεράσω το απωθημένο . Τι κάνω;

Όλοι εύχονται τα καλύτερα και μετά σε αφήνουν μόνο. Να περάσεις τέλεια, υγεία, χαρά, ευτυχία, αλλά άντε γειά τα λέμε.