ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

καινούργιο φιλμ δεν ξέρω αν παίζεται ακόμα ήταν εξαιρετικό. Ναι μεν θρίλερ αλλα εχει απίστευτα μηνύματα που περνάει. Σε δεύτερο πλάνο δείχνει τους πιτσιρικάδες να απελευθερώνονται απο αδίστακτους καταπιεστικουσ γονείς με τη μάσκα των προστατευτικών, για χάρη ενός κοινού σκοπού με τα φιλαράκια τους, αυτού του να νικήσουν ενα τέρας ντυμένο κλόουν που εξαφανίζει παιδιά. Το τέρας κλόουν νικιέται όταν ο ερωτευμένος πιτσιρικάς νικάει το φόβο που τρέφει το τερασ για να σώσει την κοπελίτσα, η αγάπη και η φιλια νικάει το φόβο. Win fear and you will win death...run Macedonians ruuuuuuuuunnnn...Δες το!

Πριν από 10 μέρες γνώρισα ένα παιδί...μου άρεσε εκ πρώτης όψεως και του άρεσα και εγώ. Αρχίσαμε να βγαίνουμε και τα φτιάξαμε. Εγώ είμαι 21, δεν έχω ξανακάνει σχέση και ενώ ένιωθα ενθουσιασμό, προσπαθούσα να πατάω στην γη, μάλιστα στην αρχή δε το παραδεχόμουν κιόλας. Οι φίλες μου μού έλεγαν να το απολαύσω, διότι οι πρώτες μέρες δε θα ξανάρθουν...εγώ όμως από τότε, βρίσκομαι μονίμως σε μια αντίφαση...μια που τον βλέπω και θέλω να τον βουτήξω, μια που πιάνω τον ευατό μου συγκρατημένο...Οι φίλες μου λένε ότι σε αυτά τα πράγματα κάνεις ότι νιώθεις, αλλά εμένα με φοβίζει πολύ αυτό που συμβαίνει. Δε μπορώ να καταλάβω τι νιώθω ακριβώς...δε θα έπρεπε να μην τα σκεφτόμουν όλα αυτά αν ήμουν τρελά ενθουσιασμένη; Εν τω μεταξύ, σε λίγες μέρες φεύγει για δουλειά στο εξωτερικό και γυρνάει σε 2 μήνες...χθες που βρεθήκαμε ένιωθα ότι υπήρχε αυτή η σκιά ανάμεσα μας και δεν ήμουν και πολύ θερμή...είναι πολύ καλό παιδί, μου φέρεται πολύ καλά και είναι η μόνη θετική εμπειρία που έχω αποκομίσει πάνω στον τομέα αυτό...πιστεύω πως θα ήθελα να το προσπαθήσω αλλά δε θα ήθελα να τον πληγώσω αν δε μου βγει στη πορεία από απόσταση...τι να κάνω; εσείς με αυτά που διαβάζετε πιστεύετε ότι μου αρέσει αλλά φοβάμαι ή ότι δε ξέρω γενικά ακόμη τι μου γίνεται και πρέπει να δω πως θα προχωρήσει; Θα μου πείτε τώρα ότι εγώ και μόνο εγώ ξέρω τι νιώθω καταβάθος, αλλά πιστέψτε με σας ζητάω τη γνώμη σας, με βάση τη δική σας εμπειρία, γιατί σε αυτό το κομμάτι είμαι τρομερά άβγαλτη.

Πλένω τα μάρμαρα που σε περιστοιχίζουν και θυμάμαι που έπλενα τα χεράκια και τα ποδαράκια σου. Σε είχα σαν παιδί μου και σε φρόντιζα, παρόλο που ήμουν το δικό σου. Λυπάμαι τόσο πολύ που οργίστηκα όταν αρρώστησες και δεν μπορούσες πια να φροντίσεις τον εαυτό σου. Αντί να σφίγγω τα δόντια και να κάνω για σένα ό,τι χρειάζεται, αλλά ανέκφραστα τόσο που νόμιζες οτι δεν σ'αγαπούσα, έπρεπε μια φορά τουλάχιστον να δεις την αλήθεια. Πόση πίκρα ένιωθα, πόσο έκλαψα, πόσο σκιζόταν η καρδιά μου όταν πονούσες, πόσο φοβήθηκα την ζωή χωρίς εσένα.Τώρα περιμένω από πάνω σου να καεί το κεράκι και μαζί του καίγεται και η ψυχή μου.Θα ήθελα τόσο πολύ να είσαι πάλι κοντά μου, η έλλειψή σου με μαραίνει. Τίποτα δεν είναι πια το ίδιο χωρίς εσένα ούτε η χαρά ούτε το γέλιο.Το μόνο πια που μου απέμεινε είναι η ελπίδα οτι αναπαύεσαι. Οτι άφησες πίσω σου όλα αυτά που σε παίδεψαν και υπάρχεις κάπου καλύτερα.Μακάρι κάποια στιγμή να ανταμώσουμε, μου λείπεις πολύ.

Εδώ κ 6 περίπου μήνες είμαι μαζί με ένα παλικάρι, με το οποίο η ιστορία μας ξεκίνησε καιρό πριν, γίνανε διαφορά, χαθήκαμε και μετά μου ζήτησε συγνωμη. Η αλήθεια είναι ότι ενώ εγώ ήμουν διστακτική στην αρχή, εκείνος ήθελε παρά πολύ να είμαστε μαζι κ επέμενε για αυτό και τελικά ενεδωσα και τον ερωτεύτηκα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν ζούμε στην ίδια πόλη, και το χειρότερο είναι ότι δουλεύουμε κ οι 2 πολλές ώρες με αποτέλεσμα να είναι δύσκολο να βρεθούμε ακόμη κ τα σαββατοκύριακα. Εδώ κ πολύ καιρό σκέφτομαι πως θα καταλήξει όλο αυτο, δεδομένου ότι δεν μπορώ να "γκρινιαζω" συνέχεια επειδη δεν βλεπόμαστε και θεωρώ ότι η γκρίνια θα κουράσει κ τον ίδιο πράγμα που δεν το θέλω. Αλήθεια δεν ξέρω τι να κάνω...Τον αγαπάω πολύ και περνάω τελεια απο κάθε άποψη αλλα δεν ξέρω πως να αντιδράσω σε όλο αυτο...Ελπίζω να μην σας μπέρδεψα πολύ :)

Σπουδάζει στο εξωτερικό και γνωρίσε έναν τύπο που την περνάει 20 χρόνια. 20 ολόκληρα χρόνια! Είναι λέει ερωτευμένη μαζί του. By the way η αδερφή μου 21 και εκείνος 41. Δεν γίνεται να υπάρχει τόση μεγάλη διαφορά ηλικίας. Είναι ο πρώτος της και είναι φυσικό να είναι ενθουσιασμένη. Όσο για εκείνον δεν τον έχω γνωρίσει για να ξέρω τι πρόθεση έχει. Γιατί σχέση δεν το λες με έναν τύπο 20 χρόνια μεγαλύτερο. Την αγαπάω την αδερφή μου και δεν θέλω να πληγωθεί.

Δυο άτομα από την παρέα δεν μου γέμιζαν το μάτι πώς να το κάνουμε και Τελικά αποδείχτηκε ότι είχα δίκιο άρχισαν τα πισώπλατα τους έβγαλα από τη ζωή μουΕιλικρινά νιώθω πιο ήρεμη .Τι ωραία επιτέλους μακριά μου οι τοξικοι και κυνικοί απάνθρωποι.Οξω ρε αρκετά ανεχτηκα! !!!Από δω και πέρα ηρεμία και γαλήνη !!!-Ανακουφισμένη

Σου αρέσουν τα παραμύθια το ξέρω. Έχεις μάθει να βάζεις στοιχεία απο παραμύθια στην καθημερινότητά σου. Και κάνεις ό,τι μπορείς για να μπεις στο όνειρο, χάνεσαι σε δρόμους ψάχνοντας να βρεις την χώρα των θαυμάτων σου. Ο χρόνος για σένα δε μετράει όπως για όλους τους άλλους. Γυρνάς τους δείκτες του ρολογιού υπέρ σου μπροστά πίσω. Βλέπεις τους μονοκερους στους τοίχους να ζωντανεύουν και να σε πλησιάζουν για να σε πάρουν σε ταξίδια μακρινά. Και δε σε πηγαίνουν τόσο μακριά όσο νόμιζες. Αλλά δεν ήθελες κιόλας. Με ασφάλεια ξερεις να περιπλανιέσαι σε επικίνδυνα μονοπάτια. Φλερτάρεις με τους λύκους που σε κυνηγάνε. Φτιάχνεις ξόρκια με τις μάγισσες που σου ταράζουν τον ύπνο. Και δε γυρνάς στην άμαξά σου πριν τις δώδεκα ακόμα κι αν γίνεται τελικά κολοκύθα. Και οταν νιώθεις Μονή έρχεσαι να είχες φτερά να μπορούσες να άραζες για λίγο στα σύννεφα να παρατηρούσες απο ψηλά τον κόσμο και να ζωγραφιζες ουράνια τόξα. Μα το τζίνι σου δε βγαίνει απ'το λυχνάρι γιατι το καταχώνιασες χρόνια πριν κάτω απ'τα σεντόνια σου. Και σκέφτεσαι προς στιγμήν πως ίσως θα μπορούσες να εξημερώσεις ένα ολόδικό σου τριαντάφυλλο όπως ο μικρός πρίγκιπας για να σου κάνει παρέα. Όμως στον δικό σου πλανήτη δε χωράνε λουλούδια μονο πέταλα που τα φέρνει ο άνεμος και τα παίρνει πίσω μετά απο λίγο. Κι οταν τελειώνει το ένα όνειρο πηγαίνεις σε άλλο. Δε σε ξυπνάνε ούτε τα φιλιά ούτε θα δάκρυα. Εσύ διαλέγεις ποτε και πως θα τελειώσουν τα παραμύθια σου. Δε σου φτάνει αυτη η πραγματικότητα. Δεν είσαι έτοιμη για τον πραγματικό κόσμο ακόμα Αλίκη μου.... Θα ήθελες πολύ να σε λένε Αλίκη. Και για μένα είσαι η μοναδική Αλίκη. Θα γράφω για σένα να ξερεις. Κι ας μην ηταν γραφτό να μπω ούτε σε ένα παραμύθι σου.

Είδα μαγαζιά που έχουν βάλει ήδη δέντρο. Θέλω να φτιάξουμε και μελομακάρονα, κουραμπιέδες, δίπλες τώρα αυτήν την στιγμή! Η μαμά μου λέει ότι είναι νωρίς ακόμα. Δηλαδή πότε θα στολίσουμε το δέντρο???? Η κολλητή μου ήδη το έχουν στολίσει!!!!

Οτι ειμαι εγκυος.Και αυτο αν ισχυει θα με στιγματίσει.Κατι τετοιο δε θα μπορουσε να κρατησει.Μια λυση υπαρχει.Και εκείνος; Είναι διατεθειμένος να με βοηθησει σε αυτο; -γυναίκα,18

Είμουν γενικά απο μικρή που με θυμάμαι περίεργη φυσιογνωμία....κλειστή,νευρική και αρκετά ντροπαλή,θα μπορουσα να πω και αντικοινωνική.Οχι στο σημείο ομως να μη μπορούσα να κάνω φιλίες.Εκανα αλλα θα ταν μονο με ενα ατομο αποκλειστικά.Για κάποιο λογο θεωρουσα πως επρεπε να χω μονο μια κολλητη φίλη και δε χρειαζόταν να μιλάμε με αλλους και να γίνουμε παρέα.Αυτο οδηγησε στο οταν να μασταν τελικα σε "παρεακια" λογω πρωτοβουλιας της κολλητης να αισθανομαι περιεργα και αμηχανα κατι που η ιδια εκανε χειροτερα γιατι και μου το κοπανουσε και με κοροιδευε πολλες φορες αλλα και το λεγε και σε αλλους και με κοροιδευαν και κεινοι,αν και δημοτικο ειμασταν τοτε οποτε τι να περιμένεις.Με λιγα λογια ειμουν απ τα παιδια που στα περισσοτερα παρτυ που τα καλουσαν δεν πηγαιναν απο δικη τους θεληση...η πηγαιναν σε λιγα μονο,δεν επερνα την τοτε κολλητη μου τηλεφωνο γιατι "βαριομουν" και με επερνε μονο εκεινη.Προτιμουσα να απομονωνομαι και να παιζω μονη μου στο σπιτι παρα να βγω να παιξω με αλλα παιδια,οι φορες που ηθελα παρεα αλλων ηταν σπανιες.Ουτε σε δραστηριοτητες ηθελα να συμμετεχω ομαδικες η να εχω καμια ασχολια εξωσχολικη παρολο που μου ελεγαν οι δικοι μου...μονο παραδοσιακους και αγγλικα εκανα.Αυτο με ακολουθησε σε ολες τις ταξεις του δημοτικου αν και ειχε βελτιωθει καπως η κατάσταση μεχρι το γυμνασιο οπου εκει περασα και πολλα δυσκολα.Ειχα στην αρχη ενα κλειστο παρεακι απο 2 3 κοριτσια τα οποια ηθελαν να ανοιχτουν και να γινουν πιο "γνωστα" με αποτελεσμα να μου κανουν τη ζωη δυσκολη και να με κοροιδευουν ωσπου να φυγω απ αυτες και να υπομενω τα πειραγματα τους οντας ολομοναχη χωρις κανενα απολυτως φιλο/φιλη μεχρι να τελειωσει το γυμνασιο.Δεν ειμουν αρκετα δυναμικη ωστε να τους κοψω τον αερα να σταματαγαν δυστυχως.Ενιωθα τοσο σκουπιδι και φοβησμενη που ουτε στη ταξη συμμετειχα,ειχα σταματησει ολοσκαιρως να διαβαζω και να ασχολουμε με τα μαθηματα και γενικα το γυμνασιο το περασα ολομοναχη σα το φαντασμα.Μετα στο λυκειο καπως βελτιωθηκαν τα πραγματα αλλα δυστυχως η εμπειρια του γυμνασιου με γεμισε με τοσα πολλα κομπλεξ και χαμηλη αυτοεκτιμηση που πολλα τα κατεστρεψα μονη μου.Ηθελα να γινω καποια αλλη και να δειχνω πιο "ψευτοδυναμικη" ετσι πολλες φορες ελεγα ψεμματα στη φιλη που χα βρει (η οποια ηταν πολη καλη κοπελα και δεν ειχε καμια σχεση με αυτες που ειχα σε γυμνασιο και δημοτικο)για τον εαυτο μου εδειχνα οτι ειμουν συνεχεια σε εξοδους και οτι γενικα ειμουν αναισθητη και τ α χα ολα γραμμενα...δε διαβαζα επεισης καθολου οπου και αυτο με την σειρα του δε με εβγαλε σε καλο δρομο (αλλα αυτο ειναι μια αλλη ιστορια την οποια τωρα στα 19 παλευω να δορθωσω ωστε να σπουδασω και γω).Παρολα αυτα και παλι στο λυκειο δεν ειχα πολλες παρεες και αρκετοι με ειχαν στη καζουρα και παλι (και με το δικιο τους μπορω να πω γιατι με τοση μυθομανια και διθενια και ανουσια ψευτομαγκια σιγουρα θα το τραβαγα το πειραγμα πάνω μου).Καπως ετσι πέρασα και το λύκειο.Εχω βελτιωθεί σε αρκέτα πράγματα απο τότε και με καποια θεματα τα χω βρει με τον εαυτο μου και γενικα τα παω λιγο καλυτερα στη κοινωνικη ζωη.Παρολα αυτα μεχρι και τωρα κουβαλάω καποια θεματακια πιστευω που με εμποδιζουν απ το να ειμαι εντελως χαλαρη και ο εαυτος μου και να μπορω να κανω πιο ευκολα φιλιες.Δε ξερω πως μπορω να τα αποβαλλω αυτα....ακομα και σημερα...να ειναι καλα αυτοι που το διαβασαν όλο !