Χωρις φιλους, παρεες, γκομενα και ενα ατομο με κατανοηση. Εφυγαν ολοι μαζικα χωρις ουτε μια εξηγηση, χωρις ουτε μια λεξη. Εφυγαν χωρις. Ειναι αστειο, δεν μπορω να καταλαβω τι τους ωθησε ολους σε αυτην την αποτομη αλλαγη συμπεριφορας. Σαν να ειχαν κανονησει να με κανουν χωμα. Χωρις αυτους λοιπον, αλλα συνεχιζω να εχω εμενα και πολυ φοβαμαι πως κοντευω να με χασω και σιγα σιγα παραιτουμαι απο τη ζωη. Τι να την κάνω μία ζωή χωρίς εμένα; Κουραστηκα. Νομίζω παραιτουμαι απο το να με φροντιζω και να με αγαπαω. Δεν θελω να το αφησω να γινει, γιατι ξερω, πως μου αξιζουν γενναιοι ανθρωποι και ομορφες καταστασεις στη ζωη μου, μονο που, γνωριζοντας αυτα και καθως ειμαι στην αναμονη τοσο καιρο για να ερθουν αποθαρρυνομαι και τεινω προς τα να παρατησω. Εχω κανει αξιολογες προσπαθειες να κρατησω ατομα κοντα μου, ατομα με ουσια και με παθος, αλλα ματαια. Εχω κανει προσπαθειες και πλησιασα αρκετα την ευτυχια μονο που εμεινα ενα βημα εξω απο τον κυκλο της χαρας και τα ματια μου γεμισαν παλι δακρυα. Χωρις, λοιπον.