Θέλω να ρωτήσω όλου εσάας, μις κι είμαστε εδώ, πιστεύοντας πως θα μου απαντήσετε αληθεινά ¨Γιατί όσο μεγαλώνουμε απομακρυνόμαστε?¨ολοι νιώωθουμε πως κλειδωνόμαστε στον εαυτό μα, δεν πιστεύουμε, δεν αγαπάμε, λέμε ένα ηεια στο πέρασμα και τέλος... Γιατί χάσαμε την μυροδιά της ζωή ? Νιώθω πολύ μόνο πεοσπαθώντα να έχω μια στενή επαφή, έναν φίλο, όμως, όσα και να τους έκανα, κανένα δεν θέλει να δεθούμε, κανένας δεν είναι εδώ όταν του χρειάζομαι αν και έδωσα τα παντα μου γι΄αυτούς, κερνούσα,δώριζα,βοηθούσα,άκουγα τα προβλήατα, έλυνα... κι όμω, να με, μονο, στο δωμάτιο μου, χωρί φλίλο,κοντινό και κολλητό... ¨Ολοι τους είναι ευγενικοί, όμο κανένα εμένα δεν με καλεί για ένα πτό.Εγώ είμαι ένας γνωστό, κανενος προταιρεότητα. Δεν έχουνε χρόνο, λένε.... και άλλα τέτοια που ξέρουμε πάρα πολύ καλά πω είνα μόνο οι προφάσεις και ωέματα. Θα αυτοκτονήσω...