ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ξεκινησα διαιτα στης 22 μαρτιου 2017. Πηγα σε μια (εξερετικη) διαιτολογο και τωρα που σας γραφω (27 Δεκεμβριου 2017) ειμαι 82.5. Ημουν 124 κιλα αλλα αυτο δεν εχει σημασια. Ειναι δυσκολο το ξερω. Και εγω υπαρχουν εβδομαδες που δεν χανω. Εχουν υπαρξει και 2 φορες που πηρα καποια γραμμαρια, και μετα απο αυτα τα γραμμαρια καθομουν και εκλεγα με τις ωρες. Ελεγα στον εαυτο μου ποσο ασχημη ειμαι ποσο χαζη πως κανενα αγορι δεν θα με κοιταξει ετσι οπως ειμαι. Και ειναι η αληθεια ακομα και με 41 κιλα λιγοτερα κανεις δεν με κοιταει. Αλλα εχω δρομο μπροστα μου εχω ακομα 15 κιλα... υπαρχουν στιγμες που μου μοιαζει βουνο και καποιες αλλες παλι οχι.Οσες απο εσας εχετε προβλημα με τα κιλα να ξερετε πως μπορειτε να τα χασετε ακομα και χωρις γυμναστικη. ΠΡΟΣΟΧΗ! Το να χασετε τοσο πολλα κιλα τοσο γρηγορα δεν ειναι απαρετιτα καλο. Αυτο το πραγμα σου καταστρεφει την ψυχολογια.

Έχω να σου πω πολλά και δεν μου επιτρεπεται Επιλέγω να φύγω,γιατί δεν μπορώ να είμαι δίπλα σου με κλειστό στόμα αλλά ούτε και να μιλήσω και να εκθέσω πρόσωπα υπεράνω πάσης υποψίας.Δεν έχω τρόπο να μείνω και να σε κοιτάζω στα μάτια και να μην μπορώ να σου πω ακόμη και αυτά που δεν θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς.Αρκετά βασανιστήκαμε.Σ'αγαπώ να προσέχειςΥγ.Αν θέλεις να μαθαίνεις την αλήθεια να κοιτάς πρώτα τα μάτια των ανθρώπων όταν σου μιλούν και μετά να ρωτάς την καρδιά σου

Για καιρο ειχα παρει την κατω βολτα. Συνεχως σκετενοχωριομουν που ειμαιβκο μονη χωρις σχεση εδω κ καιρο. Ενιωθα πως δεν αρεσω σε κανεναν κ ολα ειναι αδιαφορα και ματαια. Προ ημερων, ενω γυρνουσα σπιτι, ειδα τη γειτονισα (στην ηλικια μου) που κουτσαινει. Κ εγινε το κλικ. Ολοι εχουμε προβληματα... για τον καθενα το δικο του ειναι το μεγαλυτερο. Και ετσι ειναι. Ολοι εχουμε τους δαιμονες μας. Ομως,παντα θα μπορουσε να ναι και χειροτερα. Γι αυτο, ας χαρουμε την καθε στιγμη! Να κλαψουμε, να πονεσουμε, αλλα και να χαρουμε!

Με τον άντρα μου περιμένουμε το πρώτο μας παιδί.. Είχε μια μακρόχρονια σχέση πριν από μένα.. Έχουν περάσει 5 χρόνια από τότε.. Είμαστε πολύ καλά απλά με ενοχλεί που στο fb της εχει ακόμα και μάλιστα ξεκλείδωτες κάποιες φωτογραφίες τους από παλιά.. Ίσως είναι κόμπλεξ αυτο που νιώθω αλλά ώρες ώρες μου φαίνεται σχεδόν προσβλητικό και αγενές από μέρους της. Με τον άντρα μου φυσικά και δεν πρόκειται να το συζητήσω απ την άποψη πως δεν θέλω τέτοιες μικροπρεπειες να μπαίνουν στην κουβέντα μας.. Όμως εμένα μου τη σπάει να φαίνονται δημόσια οι φωτογραφίες.. Να το ξεχάσω η να κάνω κάτι; και αν ναι τι;

Όταν είχαμε σχέση είχε πει σε μια φίλη μου να βγουν για καφέ. Μου το είπε η κοπέλα. Τσακώθηκα μαζί του, τι δουλειά είχε να πάει για καφέ μαζί της αφού είχαμε σχέση. Τελικά συνέχισα μαζί του και τον παντρεύτηκα. Και...παντρεμένοι πλέον...ακόμα το μυαλό του σε εκείνη. Το σκηνικό επαναλήφθηκε ενώ πίστευα οτι είχε κλείσει το θέμα. 4 χρόνια μετα και της ξαναπροτείνει καφέ. Αυτή τη φορά το έμαθα μόνη μου. Παντρευτήκαμε και ακόμα κάνει βλακείες. Και αυτό που με ενοχλεί περισσότερο είναι ότι νιώθω πως έχει κόλλημα με τη συγκεκριμένη.

Του έφτιαξα το πιο όμορφο κουτάκι και του έβαλα μέσα κουραμπιέδες και μελομακάρονα που είχα φτιάξει εγώ. Το τύλιξα με μια όμορφη κορδέλα και του το άφησα έξω από την πόρτα. Έχουν περάσει τόσες μέρες και δεν μου έχει πει ούτε ένα «ευχαριστώ». Διάλεξα με τόση υπομονή και αφοσίωση τα γλυκά από το ταψί , να είναι τα πιο όμορφα για εκείνον. Όλη μου την κρυφή και ανείπωτη αγάπη για εκείνον, την έβαλα σε ένα κουτάκι μικρό και την τύλιξα με μια σατέν κορδέλα. Μια αφορμή έψαχνα να με κοιτάξει στα μάτια, να γίνω για λίγο σκέψη του, να ακούσω το όνομα μου από τα χείλη του. Βρίσκεται τόσο κοντά μου, αλλά είναι τόσο μακριά μου. Θα ήθελα να φορέσω έναν αόρατο μανδύα, να μπω στο δωμάτιο του την ώρα που κοιμάται και να του κλέψω ένα φιλί.

Έχω εδώ και κάποιες μέρες που ο φίλος μου με χώρισε με την εξής ατάκα: "δεν ξερω τι θελω"..κατα την αποψη μου οταν καποιος λεει κατι τετοιο ειναι απλα δικαιολογία..θα προτιμούσα ειλικρινεστετα να ήταν πιο ξεκάθαρος και να έλεγε κάτι του τύπου :βαρέθηκα,ξενέρωσα,δεν με ελκυεις πλέον...κουράστηκα να κάθομαι πλέον πίσω και να αναρωτιέμαι κάθε φορά που έφταιξα..σε αυτό το σημείο να τονίσω πως αυτό είχε γίνει και το καλοκαίρι καθώς με χώρισε λέγοντας πως και οι δυο θέλουμε διαφορετικά πράγματα αλλά εγώ η ανόητη τον δέχθηκα πίσω μόλις γύρισε(προφανώς γτ δεν βρήκε κάτι καλύτερο στο προσκήνιο αλλά τότε ήμουν πολύ ενθουσιασμένη για να σκεφτώ με σύνεση)..ένας φαύλος κύκλος που ήρθε η ωρα να κλείσω τελειωτικά Υ.Γ αφού χωρίζετε που χωρίζετε βρείτε κάτι πιο εύλογο..Έτσι μας πληγωνετε περισσοτερο

Πρωτη σχεση στα 19, που κρατησε μεχρι τα 23...... απο τοτε τιποτα...... πλεον στα 27 ειμαι μονιμα μεσα στη γκρινια και την μιζερα...... δεν με ευχαριστει τιποτα.. θελω να ζησω τον ερωτα ξανα......

25 χρόνια σ αυτόν τον κοσμο είμαι απογοήτευση με πόδια.. Πριν από λίγα χρόνια διαγνωστηκα με οριακή διαταραχή προσωπικότητας και διπολική διαταραχή... Μετά από αυτό όλοι με παράτησαν.. Τόσα χρόνια ήμουν τυφλή έκανα την πάπια έλεγα ψέματα συνέχεια κρυβομουν από όλους και όλα, απλά πέρναγα καλά για λίγο χρονικό διάστημα... Τώρα που προσπαθώ προς το καλύτερο και να σταθεροποιησω τις διαταραχές μου, που σταμάτησα να ψεύδομαι όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο... Η χρόνια κατάθλιψη μου με πνίγει, δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα ούτε να φροντίσω τον εαυτό μου, μένω μόνη μου σε μια απομακρυσμενη περιοχή χωρίς συγκοινωνία δεν έχω κανέναν να μιλήσω νιώθω πλέον ανύπαρκτη... Ούτε να βγω δεν μπορώ εδώ που μένω κ όσο και να προσπαθώ δεν γίνεται τίποτα.... Φέτος ήταν τα χειρότερα Χριστούγεννα της ζωής μου... Ειχα μόνο ένα δώρο κ αυτό από την μάνα μου, έφαγα mac and cheese μόνη μου βλέποντας το home alone, ενώ όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι σ αυτόν τον κοσμο τρώγανε ωραία φαγητά και περναγαν όμορφα με οικογένεια και φίλους... Ξέρω ότι κάνεις δε θα διαβάσει το κείμενό μου γιατί είμαι αόρατη... Αλλά άμα το διάβασεις τυχαι@ αγνωστ@ σε παρακαλώ άμα γνωρίζεις άτομο που να πάσχει από κάποια από τις παραπάνω διαταραχές μην τον αφήσεις στο περιθώριο γι αυτόν τον λόγο. Άνθρωποι είμαστε κ εμείς και δυστυχώς με πιο έντονα συναισθήματα από τους άλλους.. Αυτό που περνάω δεν το εύχομαι ούτε στο χειρότερο εχθρό μου.. Ελπίζω το 2018 να είναι λίγο καλύτερο για εμένα... Αλλά δεν το νομίζω...

Εύχομαι το νέο έτος να μου φέρει στο δρόμο μου μια όμορφη σχέση. Δεν έχω περάσει ποτέ τις γιορτές με έναν έρωτα. Κάθε τέτοια εποχή, σκέφτομαι πως πέρσι τα ίδια ευχόμουν και μελαγχολώ. Οι άνθρωποι δεν είμαστε φτιαγμένοι για να ζουμε μόνοι. Θέλω κάποιον να μου δώσει όση αγάπη μου έχει λείψει, να μου δώσει όσα χάδια έχω στερηθεί, να μου δώσει όσα φιλιά ποτέ δεν δέχτηκαν τα χείλη μου. Η ψυχή μου δεν αντέχει άλλο τόση μοναξιά.