ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το αποφάσισα και θα γίνει ,σε λίγο θα χρειάζομαι όχι έναν αλλά δυο ψυχιάτρους αυτή τη παρακμή δεν την αντέχω· έχω χάσει τον ύπνο μου και όλη αυτή η μιζέρια μας έχει ισοπεδώσει.

Έχω ενα πρόβλημα :/ το οποίο μπορεί να μοιάζει σε κάποιους ασήμαντο αλλά λόγω του ότι του χρόνου δίνω πανελλήνιες με απασχολεί ιδιαίτερα : ειμαι θετική κατεύθυνση κανω Φυσική και Άλγεβρα φροντιστήριο χημεία ,όμως ,δεν κάνω μιας και είχα πέρισυ 19,20 και έγραψα 20 αλλα φέτος έχω έναν χάλια καθηγητή ο οποίος κάνει τα βασικά και εξηγεί με κάτι βλάκες (όπου πανε και φροντιστήριο). Εν το μετάξι δουλεύω μόνος και έχω προχωρήσει παρά πολύ και τα ξέρω... απλός φοβαμαι λίγο .Θέλω να μου πει κάποιος ,αυτά που κανω φέτος στην χημεία (δευτέρα λυκείου ) μου χρειάζονται για του χρόνου; ή αν όχι όλα ποια κομμάτια;

Είμαι στο φροντιστήριο που πήγαινα τότε γιατί χρειάζομαι λίγη βοήθεια για την σχολή σε ενα μαθημα και στον δρόμο μου ερχόντουσαν τόσες και πόσες αναμνησεις που νιώθω ότι θέλω να γραψω. Αρχίζω λοιπον...Τον χαβαλε που κάναμε εδώ στο μικρό μας τμήμα. Μια μέρα που είχαμε κάνει έξτρα ώρα τρώγαμε όλοι μαζί πατατάκια και εγώ γκρινιάζα. Την μέρα που είχε χιονίσει και παίζαμε χιονοπολεμο. Το μανάβικο απέναντι που αγόραζα μήλα (κερασμενα ήταν γιατί με συμπαθούσε ο μαναβης). Θυμάμαι επίσης την πρώτη μέρα της Τρίτης λυκείου που έκλαιγα επειδή δεν ήθελα να πάω σχολείο ( τελικά το σχολείο σαν σχολείο ούτε τότε το χωνεψα).Θυμάμαι που στα κενά με μια φίλη μου η μόνη μου την βγάζαμε στις κούνιες απέναντι. Θυμάμαι την 5 ήμερη που αν και ολοι μας είχαν στην απέξω είχες έρθει να μου κάνεις έκπληξη και είχα χαρεί τόσο που πέρασα απέναντι τρεχοντας πατώντας εκείνη την πολύ διακριτική τσιριδα ... Θυμάμαι τις πρώτες μας μέρες και τις φορές που ερχόσουν να πάρεις από το μάθημα και τρώγαμε μαζι. Θυμάμαι το Πάσχα που ήμουν τόσο ερωτευμένη , εκείνη την βραδινη βόλτα στην θάλασσα, την μέρα των γενεθλίων μας και άλλες πολλές στιγμές... Θυμάμαι που γυρναγα σπίτι το μεσημέρι και κοιμόμουν μόλις ένα 15', η που επινα τσάι άκουγα αν είναι δυνατόν βαριά ρεμπέτικα και ελυνα ασκήσεις με το τσατ με τα παιδιά από το φροντιστήριο ανοιχτό...Ααααχ νοσταλγία!

Καταφερα να μην ποναω πια που δε σε βλεπω, και που πιθανοτατα δε θα σε δω ξανα. Η ζωη ηταν ομορφη κοντα σου αυτους τους λιγους μηνες, μα ειναι ωραια και μακρια σου. Δεν ειναι οτι πια δε μου λειπεις, μα το πηρα αποφαση. Πρεπει να ζησω, οχι απλα να υπαρχω. Οι ανθρωποι μου με χρειαζονται κι εγω εκεινους. Το χαμογελο στολιζει ξανα το προσωπο μου, και η θλιψη χανεται σιγα σιγα απο τα ματια μου. Καποιες στιγμες λιγων λεπτων ξεχναω πως υπαρχεις. Θα τα καταφερω να συνελθω, το ξερω. Να εισαι ευτυχισμενος, δε ζηταω τιποτα αλλο γιατι σ αγαπω και ξερω πως αυτο ειναι το σωστο και το καλυτερο που μπορει να γινει.

έχεις ερωτευτεί κάποιον που είναι "καλύτερος" από σένα σε πολλούς τομείς και νιώθεις ότι δεν του αξίζεις?

Σκέφτομαι πόσο πολύ θα ήθελα να βρω εκείνον τον άνθρωπο που θα μπορώ να τον λέω δικό μου. Στη 1 Γενάρη του 2017 νόμιζα ότι μπορούσα ν' αφεθώ αλλά με έκανε να καταλάβω με τον πιο χυδαίο τρόπο ότι λογάριαζα μόνη μου. Ένα μέρος μου τον αγαπάει ακόμη αν και πραγματικά ξέρω πλέον τι είναι και πόσο τρομακτικά προσποιητός μπορεί να γίνει. Δεν του είχα ζητήσει ποτέ κάτι, δεν χρειαζόταν να νιώσει το ίδιο με μένα. Τον αγαπούσα και μου έφτανε, κι αν τον ενοχλούσε η αγάπη μου θα μαζευόμουν. Αλλά όχι να με αδειάζει έτσι. Πόσο κρίμα.

Η κοπέλα μου, από την πρώτη μέρα σχέσεις μου χτυπάει συνέχεια ότι "όσο κρατήσει η σχέσεις μας" και "όσο κρατήσει" . Με εκνευρίζει που το χτυπάει, της το λέω ότι δεν μαρεσει αλλά μου λέει ότι είναι αρχή ακόμα και γνωριζόμαστε. Ενώ δείχνει ενδιαφέρον και να με κυνηγάει από την άλλη πετάει αυτό και ξενερωνω. Σκέφτομαι ότι μήπως με έχει μέχρι να βρει κάποιον άλλον εφόσον σκέφτεται από τώρα το ενδεχόμενο να μην κρατήσουμε..?

τους γονεις μου να γερνανε.Με εκαναν σε μεγαλη ηλικια και οσο μεγαλωνω τοσο περισσοτερο φοβαμαι οτι καποια μερα δεν θα τους εχω.Αλλα ετσι ειναι η ζωη δυστυχως

Δεν ήξερα σε ποιόν άλλον να μιλήσω. Ο Πατέρας μου γυρνάει μεθυσμένος κάθε μέρα, είμαι 17 Και αυτό το ζω από τα 6 μου. Η μάνα μου δεν αντέχει άλλο, αλλά μου λέει ότι αυτό είναι "αρρώστια" και δεν θα άφηνε ποτέ κάποιον άνθρωπο που χρειάζεται βοήθεια. Όλη αυτή η κατάσταση με έκανε να ωρίμασω απο πολύ μικρή ηλικία, για να μπορώ να προστατέψω τα μικροτερα αδέρφια μου από την επιθετική του συμπεριφορά.Όλοι αυτοί που ξέρουν για την κατάσταση του Πατέρα μου, μου λένε Κουράγιο,Αλλά αυτό είναι απλά μια λέξη.Φέτος δίνω και Πανελλήνιες,αν περάσω εκεί που είναι το όνειρο μου, ποιός θα είναι εκεί για τα αδέρφια μου; η μάνα μου δεν θα αντέξει μόνη,Και το ξέρω.Τον αγαπάω, όταν δεν είναι πιωμενος μας ζητάει συγγνώμη και λέει ότι θα σταματήσει να πίνει.Αλλά πάντα ξαναπινει. Πόσο ζηλεύω όταν βλέπω κοπέλες να θεωρούν σοβαρό πρόβλημα, ότι τους γράφει το αγόρι τους,η ότι χώρισαν.

Βγαινω με μια κοπελα που ειναι 3 χρονια μεγαλυτερη απο μενα.Εγω ειμαι 21.Αλλα απο οτι δειχνει της αρεσω,τουλαχιστον αυτο καταλαβαινω.Αλλα δεν ξερω,αυτη η διαφορα ηλικιας μου φαινεται καπως.Αυτο