ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εντέλει η μητέρα μου πέθανε! Μόνη με πόνο. Δεν είχα άλλο υπομονή να την πείσω για τα απλά ώστε να μπορέσω να τ φροντίσω! Δύσκολος ανθρωποσ με ψυχολογικά προβλήματα που ποτέ δεν αποδεχτηκε! Μπαινοβγαινε στ νοσοκομεία το τελευταίο 5 μηνο, οι γιατροί την είχαν βγάλει ότι έχει σωασ τασ φρενασ... Το τελευταίο μήνα δεν έιχα επαφές μαζί της. Οι κοινωνικόι λειτουργοι μου έλεγαν δεν θέλει να συνεργαστεί δεν μπορείς να κάνεις κάτι εξαφανισου! Κ φτάσαμε στο σήμερα με κάλεσαν ότι είναι πλέον στ μεθ σε πολυ δύσκολη κατάσταση... Κ έτσι έφυγε! Θα ηρεμήσει η ψυχή της! Εύχομαι κ η δική μου! Μια προσευχή για τους ανθρώπους και τις οικογένειες τουσ που παλεύουν με ψυχολογικά προβλήματα

Σας έχει τύχει να ανήκετε στην κατηγορία των ανθρώπων που τους άλλους δεν τους νοιάζει αν πάθουν κάτι ή αν δεν έχουν κάτι; Δε λέω ότι δεν νοιάζει τους αγνώστους αλλά ούτε τους συγγενείς ή τους φίλους. Για κάποιους ανθρώπους το να μην έχουν τίποτα το θεωρούν οι άλλοι φυσιολογικό. Αυτό μου συνέβαινε ανέκαθεν. Δηλαδή όταν δεν έχω χρήματα ή φίλους ή έρωτα ή οτιδήποτε που έχω ανάγκη στη ζωή μου αυτό οι άλλοι (ακόμα και οι λεγόμενοι δικοί μου άνθρωποι) το προσπερνούν. Αδιαφορούν επιδεικτικά. Αντιδρούν με στυλ ''ε, κάποτε θα γίνει κι αυτό''. Αυτή η αντίδραση όσον αφορά εμένα υπήρχε πάντα από τους άλλους. Απ' όταν ήμουν μικρός και δεχόμουν σχολική κοροϊδία μέχρι τώρα που έγινα μεσήλικας. Θυμάμαι μια ζωή και σε οικογενειακά ή φιλικά τραπέζια να γίνεται μέγα θέμα συζήτησης το αν κάποιος άλλος έχει οικονομικό πρόβλημα. Το δικό μου ποτέ. Έλεγαν ''ε, θα 'ρθει η ώρα που θα πιάσεις κι εσύ λεφτά στα χέρια σου''. Ή που γινόταν κοσμοϊστορικό ζήτημα ο χωρισμός κάποιου ή κάποιας. Ας πούμε χώρισε η ξαδέρφη, όλοι πλερέζες και πόσο δίκιο έχει. Εγώ όταν σπάνια τολμούσα να πω όταν με ρώταγαν ότι είμαι μόνος η απάντηση ήταν ''ε, θα βρεις κι εσύ τον έρωτα''. Το ίδιο και για φιλίες.

Ο αλλος να δηλώνει αφόρητα ερωτευμένος μαζί σου, ότι δεν μπορεί να αντέξει μέρα μακριά σου και ότι θα τα παλέψετε όλα μαζί και στην πρώτη ασήμαντη παρεξήγηση να τα παρατάει όλα και να σε αφήνει; λέγοντας ότι δεν θα κάνει πίσω για το συναίσθημα του;

Θα θέσω τον προβληματισμό μου. Έχω μια φίλη που κάνουμε πολύ παρέα τα τελευταία 15 χρόνια αλλά είναι λίγο καιρός τώρα πράγμα που δεν είχε συμβεί μέχρι τώρα που έχω παρατηρήσει ότι αυτά που νιώθω αρχίζουν και ξεπερνούν τα φιλικά μόνο συναισθήματα. Καταβαθος ξέρω ότι σίγουρα με βλέπει μόνο φιλικά αλλά είναι πλέον αργά να αλλάξουν οι ισορροπίες από φιλία σε κάτι παραπάνω;

Βαρέθηκα πια με τα παιχνίδια που παίζουν σχεδόν όλοι με τα συναισθήματα των λίγων που θέλουν κάτι ουσιαστικό. Μόνο εγωισμός, δειλία, υπεκφυγές και φασούλες. Έχουμε γίνει ελεύθεροι σωματικά και καταπιεσμένοι ψυχικά. Τριανταρίζω και βλέπω παντού τα ίδια. Κουράστηκα.

Πονάω. Μακάρι να μπορούσα να κοιμάμαι όλη μέρα. Δεν έχω ζωή, φίλους, σχέση, ανεξαρτησία, τίποτα.

Γεια σας παιδιά είμαι μία κοπέλα που έχω πάει σεζόν με το αγόρι μου σε ένα νησί.. είμαστε μάγειρες .. με το σύντροφο μου είμαστε 4 χρόνια μαζί πάμε μαζί κάθε χρόνο σεζόν και είμαστε γενικά πάρα πολύ δεμένοι έχουμε περάσει πάρα πολλά μαζί.. μου έχει σταθεί σε πάρα πολλά δύσκολα πράγματα όπως και εγώ άλλωστε υπάρχει έρωτας ανάμεσά μας δηλαδή τα πάμε πάρα πολύ καλά δεν μπορώ να πω ότι έχουμε κάποιο πρόβλημα πέρα από κανονικά πλαίσια κάποιο μικρό τσακωμό ή οτιδήποτε άλλο... φέτος στη δουλειά είναι ένα παιδί πάρα πολύ όμορφο ψηλό μελαχρινό και η αλήθεια είναι ότι νιώθω ότι με φλερτάρει προσπαθώ να κάνω α χιούμορ σε φιλικό επίπεδο δεν ξέρω τι ακριβώς να κάνω και θα ήθελα να τη γνώμη σας επί του θέματος... ποτέ δεν έχω σκεφτεί να απατήσω το αγόρι μου και προφανώς δεν θα το έκανα απλά είμαι ένας άνθρωπος που μόνο και στην ιδέα θα νιώσω τύψεις.. βέβαια σχέση μας με αυτό το παιδί είναι μόνο στη δουλειά ούτε έχουμε ανταλλάξει τηλέφωνα και τέτοια εγώ τα αποφεύγω και κάποια στιγμή που είπε να πάμε όλοι μαζί για ποτό και αυτό το αποφεύγω... γενικά σε όλη τη βάρδια με κοιτάει κάπως και εκεί που θα μιλάμε για τη δουλειά μπορεί να μου πετάξει κάτι γενικά νιώθω ότι με κοιτάει πονηρά.. δεν ξέρω αν έχετε βρεθεί και εσείς αντιστοιχη θέση απλά θα ήθελα τη γνώμη σας..

Την ερωτεύτηκα, της το ψιλοέδειξα, το κατάλαβε, δεν την ξαναείδα. Δεν εμφανίστηκε εκεί που συναντιόμασταν. Εκτός κι αν πηγαίνει άλλες ώρες. Αλλά πάντα άλλες ώρες πηγαίνει; Γιατί παλιά τύχαινε και συναντιόμασταν και τώρα όχι; Μια ζωή αυτό μου συμβαίνει. Μια ζωή χωρίς υπερβολή το λέω. Από τα μαθητικά μου χρόνια μέχρι τώρα που γέρασα. Ποτέ μια θετική ανταπόκριση έτσι γι' αλλαγή. Μια φορά. Μια φορά μια αλλαγή. Τίποτα.

Τελικα η εμφανιση ειναι το παν. Και οχι μονο σε προσωπικο, αλλα και σε επαγγελματικο επιπεδο. Σε απορριπτουν με την πρωτη ματια, χωρις να εχουν απλωσει το χερι να παρουν να διαβασουν το βιογραφικο. Με το καλημερα σας, λενε οτι εχουν βρει ατομο. Και μετα παει ο ομορφος η η ομορφη της παρεας και προσλαμβανοντα. Λυπαμαι πολυ που η εμφανιση εχει μεγαλυτερη αξια απο το βιογραφικο. Το ιδιο και στις σχεσεις. Ολα ξεκινανε απο την εμφανιση.

Προ πέντε λεπτών συνέβη μπροστά μου μια χυλόπιτα. Λίγα μέτρα μακριά μου. Μεταξύ νέων ατόμων, στα είκοσι plus. Πω, πω, πόσο ντρέπομαι. Έχω ξαναζήσει παρόμοια φάση αλλά ποτέ δεν θυμάμαι πόσο στ' αλήθεια ντροπιαστική είναι η απόρριψη μέχρι που το ξαναέζησα μ' ένα ακόμα παράδειγμα.