ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νοιώθω πιο χαζή κι απο μπρόκολο. Είμαι αργόστροφη, δεν έχω ευφράδεια λόγου ούτε κριτική σκέψη και πολλές φορές δεν μπορώ να εκφράσω μέχρι και τον πιο απλό συλλογισμό μου και αυτό με κάνει να πνίγομαι. Μακάρι να ήμουν πιο έξυπνη, η ζωή μου θα ήταν πολύ καλύτερη.

Μια μερα πηγαινα στην εστια και αυτος ηταν με ενα μηχανακι και με κοιταζε επιμονα. Καθε φορα που με εβλεπε εκανε γυρους στο τετραγωνο, αρχισε να μου μιλαει και να μου φωναζει. Στην αρχη δεν εδωσα σημασια, ο γυρος στο τετραγωνο εγινε αναμονη στην γωνια και σχεδον παντα μου ελεγε > και τετοια, εγω του ειπα να με αφησει ησυχη και με αναγκασε να βγαλω κινητο και να τον τραβηξω βιντεο, το καταλαβε και εφυγε.Εκει που για μεγαλο χρονικο διαστημα ειχε σταματησει παλι τα ιδια. Πηγαινα σχολη και με ειδε στον δρομο ,αυτος ηταν με το μηχανακι, ανεβηκε πανω στο πεζοδρομιο και αρχισε να μου λεει παλι > εγω του λεω > τελος παντων ευτυχως ειχε κοσμο και με αφησε γιατι αρχισα να τσαντιζομαι και να φωναζω. Μέσα 10 μερες περιπου με εχει ακολουθησει για να μου μιλησει 3-4 φορες.Σημερα παλι τα ιδια και καλεσα στην αστυνομια. Τους εξηγησα την κατασταση και αυτος μπροστα ,εντωμεταξυ μου ελεγε ασε την αστυνομια και μην λες οτι θελεις ελα να σου πω, απομακρυνθηκα μιλωντας με τον αστυνομικο στο τηλεφωνο. Καθε φορα που γυρναγα πισω και κοιταζα αυτος ηταν σταματημενος στο ιδιο σημειο και με κοιταγε.Εχω κουραστει με αυτην την κατασταση, καθε βραδυ που γυρναω σπιτι φοβαμαι μην με απαγαγει καποιος ή με βιασει. Μου εχει γινει εμμονη ιδεα οτι θα παθω κατι κακο.Συγγνωμη για το μεγαλο ποστ.

Παιδιά θα ήθελα μια συμβουλή. Πάσχω από άγχος αποχωρισμού και φοβάμαι συνέχεια κάθε μέρα ότι η σχέση μου και οι φίλες μου θα με εγκαταλειψουν. Φοβάμαι ότι τους κουράζω και δεν καταλαβαίνουν πόσο έντονα το βιωνω. Με θεωρούν υπερβολικη. Κάθε μέρα ξυπνάω με άγχος και φοβάμαι ότι θα μείνω μόνη. Είμαι τρομερά αγχωμένη σ όλη τη διάρκεια της μέρας. Για αυτό φταίει το πως μεγάλωσα. Αλλά πειτε μου πως μπορώ να το ελεγξω

Αναρωτιέμαι αν εγώ τα βλέπω λάθος η αν είναι λάθος. Μεγάλωσα επαρχία με πολλή όμορφα αθώα και αγνά παιδικα χρόνια. Είχα μια μεγάλη μακροχρόνια σχέση, έχει λήξει εδώ και χρόνια. Απο τοτε που ξεκινησα λοιπον το να βγαινω ραντεβου με διαφορους ανθρωπους κατεληξα σε ενα σωρό διαφορετικούς τύπους και φυσικά όλοι είναι εξω απο τα νερά μου. Υπάρχουν αυτοι που ενδιαφέρονται για μια ξεπετα, αυτοι που θέλουν σχέση αλλά να είναι κυνηγός η γυναίκα, οι προβληματικοι λόγω διαφορων εθισμων, οι άλλοι που θέλουν καβατζα μια κοπέλα ενω έχουν σχέση, αυτοι που είναι μαμακιδες και έχουν φτασει τα 40 και τρώνε με τα τάπερ της Μάμας, αυτοι που θέλουν να ζουν μαζί με τη συντροφο τους δίπλα η πανω κάτω με τους γονεις τους, αυτοι που την βρίσκουν να πηγαίνουν σε νυχτερινα μαγαζια και στα ξενοδοχεία για ... Χωρίς να μπαίνουν στη διαδικασία να μάθουν το άτομο με το οποίο βγαίνουν. Δηλαδή ο κοινός παρονομαστής είναι ποτε θα σε ρίξουν στο κρεββάτι. Οκ θα γίνει αναμφίβολα και αυτό κάποια στιγμή αλλά δεν χρειάζεται χρονος να μαθει ο ένας τον άλλο, να δεις αν μπορείς να ταιριαξεις και να ανεχτεις καποιες καταστάσεις; ΕΛΕΟΣ.Και μέσα σε όλα αυτά τα ανιαρα ραντεβού λίγων ημερών..γνωρίζεις κάποιον που είναι συναισθηματικός - "σχεσακιας" υποτίθεται και έχει ενα η δυο χαρακτηριστικά απο τα προαναφερθέντα. Καλό παιδι αλλά...αρκεί; Όχι δεν αρκει.Και σκέφτομαι μήπως φταιω εγώ. Ίσως δεν μου κανει η νοοτροπία αυτή και ίσως είναι μονο Ελληνική..η κακή Ελληνική. Ίσως αυτοι οι άντρες που ψάχνω είναι πιασμένοι η κάπου στο εξωτερικό. Σίγουρα κάτι κάνω λάθος. Μάλλον η ειλικρίνεια, η αυθεντικότητα μου και ισως η εσωστρεφεια μου δεν είναι τα ατού μου. Παρολα αυτά νιώθω εγκλωβισμένη και οτι κάποια στιγμή πρέπει να συμβιβαστω. Αλλά αλήθεια με τι να συμβιβαστω; Με εναν άντρα που σκέφτεται μονο τον εαυτό του σε τελική ανάλυση και δεν έχει απογαλακτιστει; Ημαρτον. Οκ και εγώ δεν είμαι τέλεια αλλά νιώθω οτι δεν μπορω να βρω κάποιον που να θέλει έστω και τα απλα που θέλω. Μια επαφη ουσιαστική, ενα ενδιαφέρον μέσα στη μέρα που να μην αποσκοπεί αυτό κάπου, ενα πρωινό περπάτημα, μια βόλτα στη θάλασσα, που να μην σκέφτεται τις αποστάσεις δεν λέω 50χλμ αλλά Νορμάλ πραγματα. Και το Νορμάλ βλέπω είναι και το πιο δύσκολο και δυσεύρετο. Είμαι στα όρια μου και σκέφτομαι οτι όσο κάθομαι εδώ προκοπή δεν κάνω. Μήπως πρέπει να κάνω μια νέα αρχή εξωτερικό; Εννοώ οτι εκεί είναι διαφορετική η κουλτούρα με θετικά και αρνητικά αλλά μήπως εκεί είναι λίγο καλύτερα;

Σε πόσο χρονικό διάστημα, σταματάς να διεκδικείς κάποιον άνδρα; Είμαι κοπέλα και ενώ το αντικείμενο του πόθου μου δείχνει θετικός απέναντί μου, δεν κάνει καμία κίνηση και αυτός αλλά αντιθέτως μου δείχνει με τον τρόπο του οτι πρέπει να τον διεκδικήσω περισσότερο....Πότε πρέπει να σταματήσω; Στις 2 προτάσεις απόρριψης καφέ; Στις άλλες δύο προτάσεις απόρριψης του να βρεθούμε κάπου μόνοι μας, αν δεν θέλει να χάνει την ώρα του στους καφέδες; Στην διεκδίκηση των 4 μηνών;Μπα, οτι και να κάνω δεν βλέπω να τον κερδίζω.... Ή διεκδικώ με χάλια τρόπο ή δεν γουστάρει καθόλου και απλά περνάει την ώρα του.... Αλλά παρόλα αυτά θέλει να τον διεκδικήσω και να τον κερδίσω....

Και εγώ να σκέφτομαι που είσαι.. Και με ποιον.. Να αναρωτιεμαι πως τα ξεχασες ολα τοσο γρηγορα.. Πως προχωρήσεις ετσι ευκολα.. Πως μπορείς να δηλωνεις χαρουμενη.. Εσυ, που έλεγες τόσα.. Μακάρι να σε ξέπλενε η βροχή που πέφτει απο μέσα μου..

Γιατι ομως αγαπημενη μου μητέρα, δεν το καταλαβαινεις;Γιατι γκρινιάζεις και μου κρατάς μουτρα; Το μονο που κάνω είναι να μένω στο σπίτι του αγαπημενου τα Σ/κ..Το ξερω οτι εισαι συντηρητικός ανθρωπος ..αλλα και εγω ειμαι 30 χρονών πια..Σε καταλαβαίνω που ανησυχείς, άλλωστε πάντα με πρόσεχες και με προσέχεις..Αλλα με πληγώνεις οταν μου κρατάς μούτρα..με κάνεις να χω τύψεις..'Σ'αγαπώ..

Ειμαι στα 42 , εργάζομαι ( παίρνω 492 ευρω και κατι ψιλά το μήνα έτσι για την ιστορία ) και μένω με γονείς . Με εχουν μαθει να αγαπω και να βοηθώ στις σπιτικές δουλειές (ψώνια , καθάρισμα σπιτιού , πλύσιμο πιάτων , λιγο μαγείρεμα κ.α) αλλα ώρες ώρες αισθάνομαι ασχημα γιατι εχω δει αλλους -αλλες να μένουν μόνοι τους.Αραγε υπαρχουν αλλοι στην ιδια κατασταση με μενα ??

Ημουν με ενα παιδι 2 χρονια και τελευταια ειχε απομακρυνθει πολυ σε σημειο να μην μιλσμε κ να βλεπομαστε.. η αιτία ηταν κατι προβληματα μεταξυ των γόνιων του τα οποια τον στεναχώρουσαν.. ζητησε χρονο να ηρεμησει κ εκανα πισω.. η κατασταση δεν αλλαξε και τελικα τον χωρισα γιατι με εφθειρε η σταση του απέναντι μου και ενιωθα οτι υπαρχει κατι αλλο που τον ενοχλει κ ενιωθα οτι με κοροιδευει κ βρίσκει δικαιολογιες.. Τελικά 5η μέρα χωρισμένοι και καμια επαφη!! Μου εχει λειψει αλλα δεν μπορω να κανω κατι!!!! :/

Δεν έχω κάποια ιστορία να εξομολογηθώ αλλά μια απορία προς όλες εσάς που βρήκατε τον άνθρωπο της ζωής σας. Λίγο πριν τα 33 και μόνη μου με μερικές αποτυχημένες σχεσούλες και ποτέ κάτι μακροχρόνιο, να είμαι λίγο πριν το στάδιο του να πω πως ‘’οκ,δεν βρίσκουν όλοι τον άνθρωπό τους οπότε ας κοιτάξω τι θα κάνω με την ζωή μου και ας μείνω μόνη μου, θα πάρω καμιά γατούλα..’’.Απογοήτευση και ίσως και λίγη μιζέρια; Ναι, ίσως και να ισχύει. Να είμαι μια χαρά κοπέλα και να είμαι μόνη μου. Όλοι γύρω μου προχωράνε και εγω να μένω στάσιμη. Να υπάρχουν στιγμές που που να σκέφτομαι πως θα έρθει και σε εμένα αυτός ο άνδρας και πως όσο τον ψάχνω εγω άλλο τόσο με ψάχνει και αυτός και άλλες στιγμές που να λέω πως πρέπει να ξυπνήσω και να σταματήσω να ταξιδεύω στο ροζ συννεφάκι μου και πως αν υπήρχε κάποιος και για μένα, θα είχε έρθει ήδη. Πότε περιμένει δλδ να έρθει; Και αν έρθει, ισχύει αυτό που λένε ότι θα το καταλάβεις όταν έρθει εκείνος ο ένας ακόμα και από την πρώτη ματιά και το πρώτο φιλί; Και τι καταλαβαίνεις τελικά; Ότι θα έρθει από εκεί που δεν το περιμένεις;