ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν είμαι καθόλου αντιπαθητικό άτομο. Γενικά έχω ένα καλό χαρακτήρα με τους άλλους και φαίνεται ότι με συμπαθούν... Αλλά ως εκεί απλά γνωστή τίποτα άλλο... Έχω χάσει τους παλιούς μου φίλους από απόσταση κάποιοι είναι μακριά,έφυγα και εγώ ένα διάστημα και δεν είχα επαφή...είμαι σε μια σχέση εδώ και αρκετό χρόνια και έφυγα και λόγο δουλειάς για αρκετό καιρό και μετά απλά δεν ξέρω ντρεπόμουν να τους πάρω να βγούμε τελικά βγήκα 2 με 3 φορές μαζί αλλά όταν είναι κάποιοι άνθρωποι που ήξερες να πάντα για αυτούς που περνούσατε χρόνο μαζί να μην έχετε επαφή νιώθω λες και κάτι έχει ραγίσει και ποτέ δεν τους έχω πει πως νιώθω πως τους αγαπάω ακόμα γιατί ήταν άτομα που πραγματικά περνούσα καλά και από βλακεία μου έκοψα κάθε επαφή και γενικά δεν έχω φίλους από τότε βλέπω τους γύρω μου που έχουν παρέες και πραγματικά λέω τι έχω κάνει γιατί το έχω κάνει αυτό στον εαυτό μου? Τι να κάνω πείτε μου? είμαι σε αδιέξοδο.

... παρέα, αλλά παρέα δεν μπορεί να βρεθεί. Ειλικρινά, έχω απελπιστεί. Δεν αντέχω άλλη τη μοναξιά. Θέλω να βγω, να ζησω. Κουράστηκα να ξοδεύω τη ζωή μου. Απλά δεν αντέχω. Έχω ξεπεράσει τα όρια αντοχής μου προ πολλού...

Είμαι άντρας 24. Αντιμετωπίζω ένα χρόνιο πρόβλημα υγείας που ξεκίνησε από τα 18. Σαν να μην έφτανε αυτό έσπασα και το πόδι μου πρόσφατα και νιώθω ότι τα τελευταία χρόνια δε ζω. Δεν έχω καμία σχέση με τα παιδιά της ηλικίας μου. Μέχρι τα 18 ζούσα μια πολύ φυσιολογική ζωή, με φίλους σχέση και ήμουν πολύ κομπλέ. Όμως από τότε που έμαθα για το πρόβλημα άρχισα να πέφτω. Οι φίλοι και η κοπέλα, όταν στην πιο δυσκολη μέχρι τώρα φάση της ζωής μου χρειάστηκε να με στηρίξουν, όχι μόνο με πούλησαν αλλά με κορόιδευαν και πίσω από την πλάτη μου. Από τα 18 και μετά αντί να γλεντήσω τη ζωή μου σα νέος φοιτητής, ελάχιστες είναι οι φορές που βγήκα για καφέ ή ποτό γιατί άρχισα να χάνω τα μαλλιά μου και είχα την αποδοχή ελάχιστων ανθρώπων από τη σχολή, οι οποίοι αργότερα με πούλησαν. Είμαι χάλια ψυχολογικά για τα χρόνια που έχω χάσει κλεισμένος στο σπίτι. Απ' ότι φαίνεται θα περάσω την υπόλοιπη ζωή μου έτσι μίζερα. Δεν είμαι μίζερος άνθρωπος αλλά δε βλέπω καμιά ελπίδα να έχω μια φυσιολογική ζωή. Το πρόβλημα υπάρχει ακόμα αλλά δεν είναι τόσο σοβαρό. Όμως αισθάνομαι ότι δεν νοιάζεται κανείς για εμένα. Νιώθω ότι ντροπιαζω και τον κόπο τον γονιών μου γιατί είμαι 6ο έτος και χρωστάω αλλά 20 μαθήματα. Δεν έχω καθόλου καλή ψυχολογία για να διαβάσω. Βαρέθηκα τους πάντες και τα πάντα. Όλοι έξω γλεντανε, πάνε για μπάνιο, μεθάνε και ζουν τη ζωή τους και εγώ όλο μέσα μέσα μέσα. Γιατί η ζωή είναι τόσο άδικη; Δεν έγραψα την εξομολόγηση για να κλαφτω και να πω τον πόνο μου. Την έγραψα για να μου πει κάποιος εάν υπάρχει λύση και ποια είναι αυτή, όταν όλα πάνε στραβά. Έχω περάσει από όλες τις φάσεις. Τη μια ήμουν φουλ δυνατός και το πάλευα την άλλη με έπαιρνε από κάτω. Βελτίωση όμως δεν είδα ποτέ. Αυτό που με πειράζει πιο πολύ είναι που δεν έχω φίλους και σχέση. Ίσως αν είχα ανθρώπους να με στηρίζουν, να είχα καλή ψυχολογία. Αλλά που να τους βρω; Στο σπίτι; Οκ αρκετά σας κούρασα, το κλείνω εδώ το θέμα μου.

εβγαινα περυσι με ενα παιδι, κατα βαση για σεξ. με ξαναπροσεγγισε προσφατα αλλα εγιναν παλι καποια προκαταρκτικα αλλα παλι θα ελεγα οτι δεν εμεινα ικανοποιημενη. Πιστευετε αξιζει ο κοπος να ξανακανω κατι μαζι του μπας και μεινω ικανοποιημενη; νομιζω οτι ειναι χασιμο χρονου, σας ευχαριστω

Από την ημέρα που χώρισα έχασα πλήρης εμπιστοσύνη σε κάθε άνθρωπο που υπάρχει. Και να που βρέθηκε ένας και μου έταξε τον κόσμο όλο. Άλλαξε πόλη για μένα, ταξιδεύει χιλιόμετρα για να πάει στην δουλειά, μου λέει πως με αγαπά, φοβάται να μην τον χωρίσω και μου κάνει και σκηνές ζήλειας. Εγώ επειδή έχασαν την εμπιστοσύνη μου από τον πρώην κινήθηκα λίγο ύπουλα και κοίταξα τον κινητό του. Χωρίς να μου δώσε κάποιο.δικαιομα απλά ήθελα να βεβαιωθω ότι είναι όντως αυτός ο άνθρωπος μου. Και προς έκπληξη μου μιλάει με κάποια εδώ και 2 μήνες και εγω χαμπάρι.. Την λέει πόσο την θέλει και ότι είναι ότι ποίο όμορφο έχει δεί, κατα τα άλλα εμένα αγαπάει.. Αυτή τον γράφει κανονικά, μάλλον καταλάβε ότι δεν παίρνει η μπογιά του και συνεχίζει να είναι μαζί μου. Τώρα πείτε μου εσείς πως ψυχολογατε τον τύπο. Και πείτε μου εγώ πως να του πω πως κοίταξα στο φεισμπουκ του ντρέπομαι. Από την άλλη ζούμε στο ίδιο σπίτι και θέλω απλά να τον σκοτώσω αν και συγκρατείεμαι γιατί πρέπει πρώτα να βρω ενοίκιο και μετά να φύγω. Δεν το πιστεύω ότι μόυ συνέβη πάλι αυτό. Γιατί; Γιατί δεν είμαι ποτέ αρκετή για κάποιον; 30 χρόνων έγινα και ακόμη να βρω τον έρωτα θέλω να κλάψω αλλά από τα νεύρα μου καί την αδικία μου δεν μπορώ.

Έχουμε έναν φίλο καλό παιδί αλλά ο αδερφός του είναι εξώλης και προώλης.Έχει κάνει φυλακή κλέβει και από όποιον μπορεί τρώει χρήματα χωρίς να τα επιστρέφει ποτέ.Τώρα τον έχουν μάθει όλοι και δεν του δανείζει κανείς πια λεφτά.Το θέμα είναι ότι ο φίλος δεν έχει ξεκόψει λέει ότι έναν αδερφό έχει δεν μπορεί να τον κάνει τελείως πέρα.Ο κόσμος τον βλέπει που και που μαζί με τον αδερφό του και αυτό δημιουργεί κακές εντυπώσεις.Δεν βρίσκει εύκολα δουλειά γιατί δεν θέλουν να μπλέξουν με τον αδερφό του.Του λέμε αφού δεν μπορεί να ξεκόψει πλήρως να σηκωθεί να φύγει να πάει αλλού να ζήσει.Αν μείνει εκεί που τους ξέρουν δεν θα δει ποτέ προκοπή, η τελευταία του σχέση τον άφησε εξ αιτίας του αδερφού του.Δεν είναι αυτοκόλλητοι αλλά κάπου κάπου τους βλέπεις μαζί ή ο αδερφός του πάει στο σπίτι του.Ο κόσμος δεν έχει άδικο να τους αποφεύγει δεν μπορούν να ξέρουν τι ρόλο παίζει ο καθένας. Γιατί να πάρεις κάποιον για δουλειά που έχει τέτοιον αδερφό και δεν τον έχει κάνει πέρα; Η πρώην του είχε πει ότι δεν θέλει πάρε δώσε με τον αδερφό του να παντρευτούν να τον έχει στον γάμο της και συχνά πυκνά μέσα στο σπίτι της. Ο τύπος είναι οξύθυμος δεν μπορείς να συνεννοηθείς μαζί του.Πίνει και μπλέκει με γυναίκες σαν κι αυτόν όντως δεν γίνεται η κοπέλα έχει όλα τα δίκια. Του λέμε ότι θα πάει χαμένος αν μείνει στην πόλη του μια ζωή θα πληρώνει για τις αμαρτίες του αδερφού του.Αυτός λέει ότι δεν είναι σαν τον αδερφό του εμείς το ξέρουμε οι άλλοι όμως; Και η κοπέλα του το ήξερε αλλά τον χώρισε τι να το κάνει όταν έχει τον άλλον μέσα στα πόδια της; Του είχε πει να σηκωθούν να φύγουν αλλά ο φίλος λέει δεν θα ξεσπιτωθεί και ότι δεν είναι δίκαιο να φύγει ο ίδιος από τον τόπο του αφού δεν έχει κάνει κάτι κακό. Ας κάτσει εκεί που είναι να τον κοιτάζουν με μισό μάτι να φτύνει αίμα μέχρι να βρει ένα μεροκάματο και να μην τον πλησιάζει καμία κοπέλα. Έτσι που το πάει θα χάσει και τους λίγους φίλους που έχει καλά του είπε ένα παιδί δεν ξανακάθεται μαζί του γιατί ποτέ δεν ξέρει πότε θα σκάσει μύτη ο αδερφός του να τους φορτωθεί.

Εγώ δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν.. Την σκέφτομαι μου λείπει και κάνω σενάρια για το πότε και αν ξανά βγεί κάτι. Αυτή θεωρώ ότι μια χαρά είναι χωρίς εμένα , δεν καίγεται κ δεν σκέφτεται. Της έδωσα αφορμές για κουβέντα αλλά τίποτα. Πάνε δυο μήνες και κάτι χωρίς το παραμικρό. Σίγουρα δεν γίνεται να ξέρουμε τι έχει ο καθένας στο κεφάλι του. Κ παλαιότερα είχα ξανά περάσει τα ίδια με αυτήν και τελικά με σκεφτόταν , τώρα όμως δεν νομίζω ότι είναι το ίδιο. Θέλω τόσο πολύ να πάω εκεί που εργάζεται να την δω , να την αντίκρυσω έστω για λίγο αλλά ξέρω ότι θα λυγίσω , ότι θα είμαι χάλια και θα το δει δεν είναι χαζή. Δεν ξέρω τι να κάνω πλέον. Θέλω τόσο πολύ να πάω να την δω κ να της μιλήσω.

Από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησε η σχέση μας. Λουλούδια κάθε μέρα και καφέ με αρτοποιήματα κάθε πρωί. Στην αρχή δεν είπα κάτι αλλά όσο περνούσαν οι μήνες, το πρωινό επεκτάθηκε σε δύο έξτρα σακούλες delivery έξω από την πόρτα μου με μεσημεριανό και βραδινό καθημερινά, και τα βράδια σε ακριβά μαγαζιά να ανοίγει σαμπάνια χωρίς να με αφήνει να πληρώσω. Επειδή θα ανρωτιέστε, φυσικά και άρχισα να του εκφράζω το ότι δεν μου αρέσει όλο αυτό και με φέρνει σε δύσκολη θέση, στην συνέχεια δημιουργούσα καυγά αλλά και πάλι συνέχιζε. Η δικαιολογία που χρησιμοποιούσε ήταν ότι του άρεσε να φροντίζει τους ανθρώπους που έχει δίπλα του, και πολλές φορές αναφερόταν σε ακριβά δώρα που έπαιρνε σε φίλους του για να τους κάνει χαρούμενους. Μια μέρα εφόσον μου έσκασε πανάκριβο δώρο στην πόρτα, έξαλλη πλέον να του λέω ότι καλώς η κακώς δεν μου έχει λείψει τίποτα από την οικογένεια μου, και πλέον η δουλειά μου, μου επιτρέπει να ζω και με παραπάνω άνεση, για να με εντυπωσιάζουν τέτοια πράγματα και αυτός απόλυτα θιγμένος να με κατηγορεί. Ώσπου από τρελά ερωτευμένη που ήμουν μαζί του, που και μια κάρτα να μου έγραφε απλά θα ήμουν χαρούμενη, με ξενέρωσε γιατί έκανε φλεξ τα λεφτά του, κρίμα...

Φοβάμαι να ανοίγομαι πλεον. Εχω περάσει διάφορες δύσκολες καταστάσεις στη ζωή μου. Το θέμα μου είναι ότι προτιμώ να τα αντιμετωπίζω όλα μόνη μου. Δεν θέλω να βαρύνω ποτέ το κλίμα ή να ψυχοπλακώσω τον περίγυρο μου, κάποιες φορές όμως μου είναι τόσο δύσκολο να μην εχω κάποιον να μιλήσω. Προσπαθώ να κάνω πλάκες, να έχω μονίμως ζωγραφιστό ένα χαμόγελο στο προσωπο μου, ενώ μέσα μου κλαίω και υποφέρω.

Πέρα από τα παραπάνω ειλικρινά σκέφτομαι πόσο τοξικό έχει γίνει το εργασιακό περιβάλλον. Γιατί η λέξη εργασία έχει εξευτελιστεί τόσο πολύ; Γιατί ισοδυναμεί μόνο με άγχος, στρες (περιγράφω ελαφριές καταστάσεις!) Προφανώς και γνωρίζω τους λόγους, αλλά αυτό που με στενοχωρεί είναι ότι τρώμε τα πάντα στην μάπα και δεν αντιδρούμε σε τίποτα. Για παράδειγμα, η γενιά του Πολυτεχνείου έκανε τον αγώνα της (ανεξάρτητα από τα επακόλουθα). Εμείς (προσωπικά ανήκω στη νέα γενιά) καθόμαστε και μασάμε τα πάντα, έχουμε πλήρως αποβλακωθεί. Πολλές φορές έχω σκεφτεί να ασχοληθώ με την πολιτική, επειδή ειλικρινά θέλω να προσφέρω κι έχω ιδέες. Όμως κι εκεί, με αυτά που βλέπω και διαβάζω, λέω μακριά... Μια γενιά πλήρως ευνουχισμένη.