ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Alexandra Dadario

Καλησπέρα είμαι 24 χρόνων και μεγάλωσα σε μια οικογένεια που ο πατέρας μου χτυπούσε εμένα, τα αδέρφια μου και τη μητέρα μου. Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες για το θέμα. Η όλη κατάσταση έχει σταματήσει μιας και οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 18 αλλά όλα αυτά που έζησα δεν μπορώ να τα ξεπεράσω και νομίζω μου δημιουργούν προβλήματα στη σχέση μου. Προσπαθώ πολύ να μην γίνω σαν εκείνον απλά νομίζω ότι χρειάζομαι μια ψυχολογική υποστήριξη αλλά λόγω οικονομικών είναι πολύ δύσκολο. Γνωρίζει κάποιος κάποιον σύλλογο στον οποίο μπορώ να απευθυνθώ η οτιδήποτε τέτοιο? Και για να προλάβω ίσως κάποια σχόλια δεν πήγα νωρίτερα επειδή πίστευα ότι μπορούσα να το διαχειριστώ μόνος κάτι που έχω καταλάβει πως δεν γίνεται και ξέρω ότι έχω κάνει λάθος που δεν έχω κάνει τόσο καιρό αλλά καλύτερα αργά παρά ποτέ! Ευχαριστώ πολύ

Για κάποιους το καλοκαίρι είναι η καλύτερη περίοδος του χρόνου. Για μένα είναι η χειρότερη γιατί μέσα στην μοναξιά μου δεν παλεύεται όλος αυτός ο καιρός...Μακάρι φέτος να είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα, αλλά δε το βλέπω...Και όλα αυτά τα 25 μου...

Μισώ τον πατέρα μου...ελπίζω κανένας να μην βρίσκεται στην θέση μου!Γυναίκα 23 χρονων

Τι άλλο θα δούμε!Σερφάρω στο ιντερνετάκι, μπαίνω σε ένα site οπου στα πλάγια της σελίδας έχει διαφημίσεις. Και τι διαφήμιζε; ΤΙ ΔΙΑΦΗΜΙΖΕ;Αποτριχωτική κρέμα για άντρες. Δε λέω τη μάρκα, για να μην κάνω διαφήμιση.Κι έγραφε ''εύκολη αποτρίχωση σε πέντε λεπτά μόνο''.Έλεος ρε παιδιά!Εντάξει, λίγο ξύρισμα στο πρόσωπο, αλλά ΑΠΟΤΡΙΧΩΤΙΚΗ ΚΡΕΜΑ;;;;;;Θα μου πείτε, έρχεται το καλοκαίρι.Και;Ζήτω στις αξύριστες και τους αξύριστους.Υπάρχουν ωραιότατα μη αποτριχωμένα σώματα ΚΑΙ γυναικεία ΚΑΙ αντρικά.Είχα γνωρίσει μια κοπέλα που ήταν πανέμορφη και δεν ξυριζόταν ποτέ. Μόνο περιστασιακά έκοβε κάποιες τρίχες λίγο με ψαλιδάκι. Ούτε κόμπλεξ είχε με το σώμα της, ούτε τίποτα. Ούτε πω, πω, πώς θα βάλω μαγιό και τέτοια. Ακομπλεξάριστη και υπέροχη.Και σίγουρα υπάρχουν και άντρες αυτού του στυλ.Άκου αποτριχωτική κρέμα. Πεταμένα λεφτά για κάτι τόσο ωραίο. Για να εξαφανίσεις κάτι τόσο ωραίο, δηλαδή τις τρίχες του ανθρώπινου σώματος!!!!!Μα πού βαδίζουμε επιτέλους;

Από αύριο, καλοκαίρι.Καλοκαίρι στην Αθήνα. Με τις αττικές θάλασσες να γίνεται από τώρα πατείς με - πατώ σε, και τη θερμοκρασία να καραδοκεί, απειλητική, να πάρει την ανιούσα.Και ως γνωστόν, ζέστη+καυσαέριο+νέφος = χάλι.Θέλω από τώρα διακοπές, αλλά δεν έχω λεφτά.

Θα ηθελα την γνωμη σας σχετικα με κατι.Εχοντας χασει 17 κιλα μεχρι στιγμης βρισκομαι πλεον στα 69 και εχω υψος 1.70.Συμφωνα με την ζυγαρια θα επρεπε να χασω καποια κιλακια ακομα αλλα οι περισσοτεροι μου λενε οτι ειμαι στα φυσιολογικα μου τωρα.Εγω ειμαι μεν ικανοποιημενη γιατι πιστευω οτι εχει βοηθησει και η γυμναστικη (βεβαια υπαρχουν καποιες περιοχες που χρειαζονται δουλιτσα).Το θεμα τωρα ειναι να χαλαρωσω λιγακι και να χασω τα υπολοιπα σιγα σιγα η να κανω παλι τις υπερβολες μου για να φτασω επιτελους εκει που θελω;Η αληθεια ειναι πως πλεον δεν μου εχει κολλησει μονο και μονο γιατι θελω να χασω τα κιλα αλλα οταν τρωω λιγο παραπανω(δηλαδη ας πουμε φυσιολογικα) νιωθω οτι αφηνω τον ευατο μου να χαλαρωσει, οτι σταματαω να προσπαθω, οτι ξαναγινομαι λαιμαργη κλπ κλπ. Και αυτο με εκνευριζει και με απογοητευει.

Ζω με τους δικους μου, εδω και ενα χρονο δουλευω...οι δικοι μου μου λενε να μαζευω και αυτα τα λεφτα να μην τα χαλαω...ελα ομως που θελω να κανω πραγματα...θελω να πιω και τον καφε μου εξω, θέλω να παω και το ταξιδι μου το σκ. Ολα αυτα δεν τα καταλαβαινουν και θελουν να τους δινω ολο τον μισθμο μου! Και τσακωνομαστε γαυτο και απογοητευομαι με τις αποψεις τους και την νοοτροπια τους!

Ξερεις μερικες φορες βλεπεις ανθρωπους γυρω σου να εκφραζουν το παραπονο οτι δεν καταφεραν να πουν οσα ηθελαν σε ανθρωπους που απομακρυνθηκαν και εφυγαν απο την ζωη τους. Οτι δεν τους δοθηκε η ευκαιρια.Ασχημο δεν λεω...Αλλα ξερεις τι ειναι ακομα πιο ασχημο;Οταν εσυ ο ιδιο απο "επιλογη" σου αποφασισες να κοψεις επαφες.Οταν εσυ ο ιδιος στερεις απο τον εαυτο σου αυτη την δυνατοτητα.Οταν "επιλεγεις" να φυγεις χωρις να εκφρασεις οσα νιωθεις, οσα σκεφτεσαι, οσα σε απασχολουν...Αλλα η αληθεια ειναι πως ειτε το ηθελα πραγματικα ειτε οχι το εκανα.Το ηθελα σωστα;Επιλογη μου δεν ηταν;Αλλα δεν θα σου πω ψεματα ωρες ωρες ευχομαι να μπορουσα εστω να σου μιλησω για μια τελευταια φορα.Ευχομαι να γινοταν κατι..Χαζο ε;Να τα αφηνεις ολα πισω σου και μετα να περιμενεις αυτο το κατι..Αλλα δεν εχω τα μουτρα να επιστρεψω τωρα.Εφυγα χωρις λογο να γυρισω ξανα και να σου πω τι;Οποτε ναι θα το αφησω στην τυχη του.Απλα οσο παει διαπιστωνω διαρκως το ιδιο πραγμα..Απομακρυνομαι συνεχεια απο ανθρωπους οχι επειδη δεν ενδιαφερομαι αλλα γιατι πιστευω οτι δεν με χρειαζονται στην ζωη τους.Μου λειπεις πολυ πολυ πολυ.

Γεια σας, Είμαι 24 χρονών έχω τελειώσει τις σπουδές μου και από την πρώτη λυκείου είμαι ερωτευμένη μ έναν καθηγητη από το σχολείο μου. Έχω κάνει κάποιες σχεσεις αυτά τα χρόνια αλλά ποτε δεν μου έφυγε αυτό που νοιώθω γι αυτον. Τον θέλω πολύ εδώ και 9 χρονια αλλά δυσκολεύομαι να του το πω. Αυτός είναι 50 χρονων και ανυπαντρος. Ξέρω ότι η διάφορα ηλικίας είναι μεγαλη αλλά θα ήταν άδικο να μην ξέρει ότι κάποια είναι τόσο ερωτευμένη μαζί του. Τι πιστεύετε ότι πρέπει να κάνω?