ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ήμουνα σε μια δουλειά 2 χρόνια, εφιαλτική εμπειρία, άγχος, συνάδελφοι και εργοδότες φίδια, ζήλεια, τρομερή υπερπροσπάθεια, εκμετάλλευση στην ουσία, σωματικη, αλλά κυρίως πνευματική, λεφτά της πλάκας. Σήμερα τελείωσε το συμβόλαιό μου επίσημα. Δεν μου το ανανέωσαν, είπαν πως εφταιγα εγώ. Βασικά δεν μου το είπαν, το έμαθα από αλλού φίδια κολοβά δεν είχαν ούτε τα ούμπαλα να μου το πουν στο πρόσωπο. Εχθές ήμουν στενοχωρημένος. Σήμερα εξομολογούμαι οτι δε δίνω δεκάρα. Να πάει στο διάολο και η δουλειά τους και αυτοί οι καραγκιόζηδες. Κάτι καλύτερο θα ρθει. Είμαι πεποισμένος για αυτό, αλλά και να μην έρθει, τελικά, καλύτερα στην ανεργία παρά σε αυτή τη σφυκοφωλιά. Ακόμα και αν πέταξα δύο χρόνια. Αι σιχτίρ, το αφήνω σήμερα πίσω μου. Νιώθω απελευθερωμένος. Προχωράω παρακάτω χωρίς κανένας κερατάς να με σπάσει.

Η σύντροφος μου έχει πάρει 30 κιλά τα τελευταία 3 χρόνια. Τα πρώτα 10 δε μ' ενόχλησαν ούτε τα σχολίασα. Τα επόμενα 10 άρχισαν να με στεναχωρούν και της το είπα. Τώρα πια είμαι σε απόγνωση. Είμαστε μαζί 5 χρόνια, συζούμε τα 3 και πριν 1 χρόνο παντρευτήκαμε. Όταν τη γνώρισα ηταν κοντά στα 60 και τώρα στα 90. Άλλος άνθρωπος!Έχω δοκιμάσει τα πάντα πια. Την πίεσα να κάνει ορμονικές εξετάσεις οι οποίες ήταν άριστες. Την παρακινώ συνέχεια για δίαιτα και γυμναστική και παρότι εγώ δεν έχω ανάγκη, τα κάνω μπας και συμμετάσχει αλλά τίποτα. Αρνείται το πρόβλημα λες και δεν υπάρχει, λες και δεν καταλαβαίνει. Ούτε καν περίπατο δε θέλει πια. Όπου πάμε με το αυτοκίνητο και εφ' όσον παρκάρουμε απ' έξω. Της πρότεινα ψυχολόγο μήπως βοηθήσει και έγινε έξαλλη. Στην αρχή ήμουν ανεκτικός, διακριτικός και υποστηρικτικός. Πλέον έχω αγανακτήσει.Το συζήτησα με έναν φίλο και μου είπε κάτι που δεν είχα σκεφτεί. Οτι από τότε που μείναμε μαζί χαλάρωσε και με θεωρεί δεδομένο. Αυτή η σκέψη, οτι μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο, με εξόργισε αλλά τα βάζω κάτω και δυστυχώς μάλλον "έδεσε τον γάιδαρο της" και άραξε.Ντρέπομαι που το λέω αλλά νιώθω άσχημα ακόμα και να την γνωρίσω στους συναδέλφους μου.Μέχρι εδώ οκ θα μπορούσα να το διαχειριστώ. Το πρόβλημα όμως είναι οτι όσο παχαίνει οι σεξουαλικές ορμές της αυξάνονται ενώ οι δικές μου μειώνονται δραματικά. Τόσο που μου έκανε παράπονα και με πίεζε να το συζητήσουμε. Όσο δεν της έλεγα την αλήθεια υπονοούσε οτι ίσως έχω άλλη. Κι έτσι της είπα την αλήθεια. Οτι φταίει το βάρος της, η αδιαφορία της γι' αυτό και κατ' επέκταση για μένα και τη σχέση μας. Πληγώθηκε, το ξέρω, όπως ξέρω και πολύ καλά οτι καθησυχάστηκε που δεν υπάρχει άλλη. Και συνεχίζει...Και έρχομαι και αναρωτιέμαι...πως θα συνεχίσουμε έτσι; Και πως θα κάνουμε παιδιά; Και με το σεξ; Έχω ξενερώσει. Νιώθω εγκλωβισμένος και απογοητευμένος.Μωρό μου, σου ορκίστηκα να σε αγαπάω και στα ευκολά και στα δύσκολα. Το κάνω και θα συνεχίσω να το κάνω. Σ' αγαπάω αλλά δε σε ποθώ. Δε σε βλέπω πια ερωτικά. Γάμος χωρίς έρωτα για μένα δεν υπάρχει. Αν τύχει και το διαβάσεις εδώ, έχει καλώς. Αν όχι, θα στο πω σύντομα.

Από μια γυναίκα που δεν φοβάται να τσαλακωθει? Να πετάνε οι τρίχες στα μαλλιά, να σε διορθώνει στα λάθη σου... Να είναι ανέμελη και να μην την νοιάζει η εμφάνιση αλλά η συμπεριφορά, άντε καλό καλοκαίρι :)

Θα μπορούσα να παραθέσω τίτλους εξομολογησεων, αλλά βαριέμαι. Είναι φανερό πια ότι κάποιες εξομολογησεις μικροδιηγηματα είναι φτιαχτες.Θεωρει κανένας τη στήλη μέρος για να τεστάρει τα θεματα της έμπνευσης του; Γιατί εγώ προσωπικά βαρέθηκα να διαβάζω ιστορίες καλοδουλεμενες, αλλά φανερά ψεύτικες.Θα μου πείτε... Αν δεν υπήρχαν κι αυτές τι θα διάβαζαμε; για τις ερωτικές απογοητεύσεις; Σας καταλαβαίνω παιδιά, αλλά ανεβάστε τουλάχιστον την εξομολόγηση ταυτη, να υποψιαστουν κι οι ανυποψίαστοι σχολιαστές.

Οποτε θελω να αγορασω τζιν παντελονι προβληματιζομαι για το νουμερο που μου ταιριαζει. Το πρωι πηγα και αγορασα ενα ελαστικο. Θεωρουσα οτι θελω το 36. Μου εκανε καλα. Η πωλητρια επεμενε οτι χρειαζομαι το 34 γιατι θα ανοιξει λιγο. Με επεισε. Το ξαναφορεσα στο σπιτι. Με στενευει στα μπουτια. Ελπιζω να μην εκανα βλακεια και πηρα μικρο. Στη μεση ειναι καλο. Μονο στα μπουτια το νιωθω καπως ασφυκτικο. Εχω μπερδευτει. Σκεφτομαι να το αλλαξω.

αφου υπαρχουν τοσοι μονοι γιατι να υπαρχουν τοσοι μονοι;

για κάποιον, όταν τα προβλήματα του τα κάνεις δικά σου.........οτιδήποτε άλλο είναι υποκρισία......

Η πρωην μου ηταν ζηλιαρα και δεν μ αφηνε να χορευω...επειδη δεν χορευε εκεινη δε θα χορευα και γω....επειδη με οποια χορευα μου την επεφτε η της την επεφτα.Επειδη το τάνγκο ειναι μια αγκαλιά.Μια αγκαλια και ενας χορος που σε ταξιδευει αλλου....φιλια σε όλους!

δεν μπόρεσα να γυμναστώ ποτέ. Πάντα ξεκινούσα και πάντα σταματούσα. Με κουράζει το βαριέμαι απογοητεύομαι και έφτασα 44 ετων με κοιλιές και στηθος 70χρονου. Τώρα τι κάνουμε;

Μολις χωρισα (30 χρονων)...σχεση περιπου 2.5 χρονων..δεν εβλεπε μελλον στη σχεση μας, δεν επερνε αυτα που ηθελε...η αληθεια ειναι οτι η σχεση με ειχε κουρασει και μου επερνε πιο πολλη ενεργεια απο οσο θα επρεπε...ζω σε μια πολη/ χωρα που δε γνωριζω κανενα(εκτος απο συναδελφους), αλλα ηρθαμε γιατι εκεινη βρηκε πρωτη δουλεια (συμπτωση αλλα ειναι και η χωρα οπου καταγετε)Νιωθω οτι θελω απλα να τα παρατησω ολα και να φυγω.Δε γνωριζω τη γλωσσα, νιωθω μονος.Χζευω το τιντερ μπας και μου αναπτερωσει το ηθικο, αλλα η αληθεια ειναι οτι την αγαπω και δεν θελω καμια αλλη απο αυτη διπλα μου.Εχω δυο πιθανους προορισμους Αγγλια/ Ελλαδα. Ελλαδα βεβαια εχω θεμα με το στρατο...Ειναι πολλα που νιωθω και πολλα που εχω στο κεφαλι μου.Γνωριζω οτι δεν εινα οτι χειροτερο μπορει να συμβει στη ζωη, αλλα πραγματικα δε μπορω να δω στη παρουσα φαση πως να φτιαξω μαργαριτες με τα λεμονια..