ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εγώ είμαι πάλι. Όποιος έχει διαβάσει την εξομολόγηση μου στις 25/05 ''Πότε έρχεται ο έρωτας τελικά; " θα καταλάβει. Ο άνθρωπος αυτός που παρουσίαζα λοιπόν βγήκε τελείως τρελός. Τον χώρισα κ του εξήγησα τι με πηραζει. Τι με πηραζει; που εγώ ήμουν φουλ κολλημένη κ εκείνος όχι. Κ δεν μου έδειχνε κ πολύ ενδιαφέρον. Εδώ κ 2 εβδομάδες με απειλεί, με βρίζει, μου μιλαει άσχημα (ότι βρισιά υπάρχει στο ελληνικό λεξιλόγιο κ όχι μονο) μου εύχεται τα χειρότερα κλπ. Πρώτα μου είπε πως με αγαπάει (χάχα τρελό, πότε πρόλαβε; εδώ καλά καλά δεν με ήθελε) κ μετά άρχισε τα βρισίδια. Όλα με μνμτα εννοείται. Δεν υπάρχει περίπτωση να τον δω πότε. Τον έχω κάνει μπλοκ από παντού. Το συμπέρασμα μου είναι πως οι περισσότεροι 40+ εάν δεν έχουν κάνει ήδη οικογένεια είναι πολύ κομπλεξικοί. Επίσης όταν νιώθετε πράγματα για τον άλλον κ τα δείχνετε κ εαν δεν παίρνετε πίσω τίποτα, φύγετε όσο είναι νωρίς. Εγώ περίμενα 5 μήνες κ ιδού το αποτέλεσμα. Μην χάνουμε χρόνο με κακούς ανθρώπους σαν αυτόν. Καλή συνέχεια κ τα μάτια δεκατέσσερα φίλοι μου.

μου ο δερματολόγος με είδε σήμερα που είχα ιδρώσει και λέει να χαλαρωσω γιατί δεν κάνει τόση ζέστη, του εξήγησα ότι περπατούσα γρήγορα στο δρόμο για αυτό ζεστάθηκα έτσι. Καθώς προχωρούσε η εξέταση έκανα αέρα γιατί ακόμα ζεσταίνομουν και λέει 'ακομα ζεσταίνεσαι'; Ναι του λέω και καθώς άρχισε να γράφει συνταγή μου λέει 'ε....νέα κοπέλα είσαι... λογικό!'. Το είπε με νόημα. Θεωρείτε ότι ήταν ένα διακριτικό πείραγμα-πεσιμο;

Θέλω να πω στα παιδιά ότι πράγματα υπάρχουν άπειρες διέξοδοι πέραν των εξετάσεων αυτών για να αποκτήσουν μια ειδικότητα. Προσωπικά θεωρώ την όλη διαδικασία υπερεκτιμημένη. Άλλωστε η νέα εποχή επίταση άτομα με πολλές δεξιότητες. Η εξειδίκευση σε ένα μόνο πράγμα έχει πεθάνει. Οπότε μην σκατε. Κανείς δεν χάνεται.

Καλησπέρα σας έχω ένα πρόβλημα που θέλω να το λύσω αμμεσα κιόλας γι'αυτό και γράφω εδώ μέσα. Θελω την γνώμη σας η την εμπειρία σας η το οτιδήποτε θα μπορεί να μου δώσει μια λύση. Γνώρισα μεσω μιας φίλης μου έναν άνδρα 30 χρόνων ο οποίος μου άρεσε και τον βρήκα ενδιαφέρον άνθρωπο βγήκαμε πρώτο ραντεβού σε μια καφετέρια μιλήσαμε είπαμε πολλά πράγματα και ο ίδιος με ρώτησε πόσες σχέσεις είχα στο παρελθόν εγώ με δηλια και επειδή η φίλη μου μού είπε πως είναι συνεσταλμένος σαν ανδρας και ντροπαλός αποφασισα να του πω ένα ψέμα ότι είχα μόνο μια σχέση γιατί είμαι και 23 και απορρησε άρχισε να μου λέει όμορφη κοπέλα και μόνο μια σχέση κλπ . Όταν εγώ τον ρώτησα αν είχε σχέση μου είπε πως ποτέ του δεν έκανε σχέση και πως ποτέ του δεν έχει πάει με γυναικα εννοειται έπαθα σοκ απανωτά εγκεφαλικά και νόμιζα με δούλευε λέω αποκλείεται 30 χρόνων να μην έχει κάνει ποτέ στη ζωή του σεξ . Κάθομαι και σκέφτομαι πως γίνεται αυτό δεν είχε ποτέ την ανάγκη για μια τέτοια επαφή?είμαι 23 χρόνων έκανα 4 σχέσεις άσχετος που του το έκρυψα και στη τελική και πολύ καλά έκανα γιατί φάνηκε πως χάρηκε που είχα μόνο 1 σχέση και δεν ήθελα να τον στεναχωρήσω . Η φίλη μου μού είπε ειναι συνεσταλμένος, ντροπαλός, αλλά το ότι είναι 30 και τα ποιο ουσιώδες δεν έκανε κάτι δεν μου κολλάει δν έχει φιλήσει ποτε γυναίκα να της πιάσει το χέρι τίποτα απολύτως. Και μαζί μου από το πρωτο κιόλας ραντεβού ήταν πολύ ντροπαλος. Κανονίσαμε για δεύτερο ραντεβού την Πέμπτη αλλά εγώ με ότι μου είπε και με την βιασύνη να κανουμε σχέση έχω ψιλοξενερωση γιατί πολύ απλά ούτε βιάζομαι ούτε τίποτα απλά βγαίνουμε να γνωριστούμε καλύτερα αλλά ούτε το χέρι δεν μου έπιασε ήταν όλο στο πάτωμα το βλέμμα είπαμε αλλά τόση ντροπή? Μετά λέω φταίει που είναι από χωριό? Γιατι στα χωριά η ανθρωποι δεν αγκαλιάζονται να δώσουν το χέρι για μια νέα γνωριμια?όλα μου φενονται κάπως και δεν ξέρω τι να κάνω μαζί του είναι πολύ νωρίς το ξέρω αλλά δεν είναι περίεργο να είναι παρθένος 30 χρονων?πείτε μου εσεις είμαι παράλογη μήπως?

μένουμε σε ενα μικρο σπίτι εγώ (ετών 30) και οι γονείς μου (60+). Έμεινα χωρίς δουλειά και αναγκάστηκα να γυρίσω στο σπίτι - μαζί τους. Καβγάδες γίνονται για το παραμικρό. Ο πατέρας μου μου μιλάει πολύ άσχημα, με μειώνει, ακόμα και ξύλο μου έχει ρίξει. Λείπω από το σπίτι όλη μέρα, περνάω την ώρα μου στα παγκάκια, ψάχνω για δουλειά, οτιδήποτε αρκεί να μην τον βλέπω.

Με την πρώην μου χωρίσαμε πρίν από 4 μήνες.Να πώ την αλήθεια,τώρα που σκέφτομαι πιό καθαρά,το έχω μετανιώσει γιατί εγώ της είπα να χωρίσουμε,ήθελα να μείνω μόνος.Χωρίσαμε σε καλό κλίμα,αλλά ούτε έχουμε συναντηθεί ούτε έχουμε μιλήσει από τότε.Στα social δέν με έχει μπλοκάρει,αλλά με αγνοεί κατά κάποιο τρόπο.Σε λίγες μέρες έχει γενέθλια και θέλω να την πάρω να της ευχηθώ,έχω σκεφτεί ακόμα και να της στείλω δώρο,αλλά δέν ξέρω πώς θα αντιδράσει.Όταν χωρίσαμε,κατάλαβα ότι το πήρε πολύ ψύχραιμα και ότι δέν θα ήθελε να γίνουμε εχθροί.Ποιά είναι η γνώμη σας;

είναι ένα σπάνιο και καλό παιδί. Πανέξυπνος, όμορφος, με εξαιρετικά έξυπνο χιούμορ και με καρδιά που δε βρίσκεται εύκολα. Έκανε λάθος επιλογές, του ήρθαν και στραβά τα πράγματα και τώρα σε ηλικία 35 ετων είναι μέσα στη γκρίνια. Γκρίνια για τα οικονομικά, για όλα. Κάθε φορά που τον βρίσκω λέει συνέχεια πόσο μας αδίκησε ο πατέρας μας και πόσο μας χαντακωσε. Έχει δίκαιο και εμένα με πιάνει το παράπονο και η οργή όμως τελικά συνειδητοποίησα ότι καποια πράγματα που δε μπορώ να αλλάξω από αυτά που έκανε ο πατέρας μας, τα αφήνω πίσω και τα προσπερασα. Δεν ισχύει το ίδιο για τον αδερφό μου όμως. Πλέον έχω καταλάβει ότι κάθε φορά που θα τον δω θα μου μεταφέρει όλα αυτά τα αρνητικά συναισθήματα που νιώθει. Το κάνει για να ξέσπασει όμως το θέμα είναι ότι έχουμε μια μάνα με κατάθλιψη και αυτό δε βοηθάει. Αυτόν ποιος θα τον βοηθήσει θα μου πείτε...δεν ξέρω τι να κάνω και τι να του πω καθώς είναι απαρηγόρητος και έχασε τα νιάτα του με τα λάθη του πατέρα μας. Η εργασία στην Ελλάδα δε βοηθάει επίσης. Απλά δε μπορώ άλλο αυτή την αρνητική ενέργεια που μπαίνει μέσα μου και με σαπίζει ούτε τελικά μπορώ να χαρώ κάτι από τη ζωή μου όταν νιώθω ότι η οικογένειά μου είναι δυστυχισμένη. Τι να κάνω για να τον βοηθήσω;

Είμαι με ενα αγορι περίπου 8 χρονια.. Πριν 2 χρονια ελειπε για περίπου 7 μηνες στο εξωτερικό αλλα ειχαμε επικοινωνία. Σε αυτους τους 7 μηνες καποια στιγμή μου ζητησε να χωρίσουμε αλλα αμέσως το πηρε πισω δεν ηταν καλα ψυχολογικά εντομεταξυ και εγω χαλια μου ελειπε παρα πολυ και ενας πολυ κοντινός συγγενείς μου ηταν άρρωστος δεν ξερω αν φταίνε αυτα αλλα τον απάτησα με ενα αλλο παιδι. Δεν ξερω γιατί το εκανα αυτο δεν μου άρεσε καν απλα το εκανα και το εχω μετανιώσει οσο τπτ αλλο στην ζωη μου δεν μπορω καθε μερα κλαιω νιωθω τύψεις δεν ξερω αν πρεπει να το πω ή οχι. Δεν θελω να χωρίσουμε τον αγαπώ πάρα πολύ.. Πειτε μου κατι βοηθεια

Είμαι 25 χρόνων και λόγω του ότι ζω και σπούδασα στην πόλη μου, δεν έχω φύγει ποτέ από το πατρικό μου όπου ζω με αυστηρούς γονείς. Γενικά πάντα είχαν θέμα έστω και να βγω μια βόλτα με μια φίλη/φίλο. Επίσης να πω ότι η εγνοια τους είναι απλά να είμαι στο σπίτι, αλλά και όταν κάθομαι μέσα δεν ασχολούνται καθόλου μαζί μου, ούτε καν τα τυπικά. Φέτος λοιπόν θέλω να πάω διακοπές μαζί με το αγόρι μου (που φυσικά δεν ξέρουν ότι έχω), όμως δεν ξέρω πως.. Προφανώς δεν έχω πάει ποτέ διακοπές με φίλους ή μόνη μου. Πιστεύετε ότι χρειάζεται να ξέρουν κάτι; αν τους πω κάτι τι θα φανεί πειστικό;

γεια σας.. τη πέμπτη δίνω για δίπλωμα. ξανά. τι εννοώ με το ξανά; στα 22 μου και σαν φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη ξεκίνησα μαθήματα. κόπηκα όχι 1, όχι 2 αλλά 3 φορές. πραγματικά έπρεπε να κοπώ τη πρώτη.. αλλά ξέρετε λίγο πως πάει.. εγώ τότε νόμιζα θα πατάξω το σύστημα και δεν ήθελα να τα δώσω τα λεφτά! ήξερα ότι μπορώ! φτάνουμε λοιπόν στο σήμερα, 28 χρονών... δίνω ξανά για δίπλωμα στην επαρχεία και ο φόβος μου είναι σε άλλα επίπεδα. όχι για την οδήγηση! για την εξέταση. ξέρω μέχρι που μπορώ αλλά στην ιδέα της εξέτασης καταρρέω.. δεν είναι φυσιολογικό το καταλαβαίνω. αλλά δεν έχω βρει τρόπο να το ελέγξω. είναι η αχίλλειος πτέρνα μου. Όλα αυτά τα γράφω τώρα που μόλις συνήλθα από μια κρίση πανικού στη προσπάθεια μου να εξηγήσω σε φίλο μου τι δεν έκανα καλά σήμερα στο μάθημα. ξέρω πως υπάρχουν μεγάλα και σοβαρά προβλήματα και αυτό δεν είναι σε καμία περίπτωση. μπορείτε να γελάσετε με τις φορές που κόπηκα! να είστε όλοι καλά <3