50 ημερες,50 ολοκληρες μερες. Ποσο δυσκολο φαινοταν αυτο το ταξιδι στην αρχη του.Τοτε που μια γ@@ενη εσωτερικη φωνη ουρλιαζε απο τα βαθυ της ψυχης σου να συνεχισεις να καταστρεφεσαι,πως εισαι νεος ακομα κι εχεις δικαιωμα στο παραστρατημα κι αλλα τετοια. Μια φωνη που ακομα κι οταν εκλεινες τ'αφτια σου για να μην την ακους και εν τελει καταφερνες να την αποφυγεις,αυτη επερνε σαρκα και οστα και ερχοταν στον υπνο σου,στα ονειρα σου.Εκει σου εδειχνε σε πληρη αναπαρασταση τις εντονοτερες στιγμες που εχεις ζησει ποτε.Μια ηδονη που δε μπορει να την αντικαταστασει ουτε ο ερωτας,ουτε η αγαπη,ουτε το σεξ.Δεν υπαρχει μετρο συγκρισης,ειναι καλυτερη σε ολα.Κι ας κυλιοσουν μεσα στα σκατα. Το πιο δυσκολο κομματι της απεξαρτησης ειναι οι σκεψεις,που ολες τους καταληγουν σε ενα τεραστιο "γιατι".Γιατι να πρεπει να φτασω στο εσχατο σημειο ωστε να παραδεχτω οτι χρειαζομαι βοηθεια.Η μονη εξηγηση που μπορω να δωσω ειναι πως αν το παθος σου δε σε γονατισει εντελως,εσυ πιστευεις πως ακομα μπορεις να το ελεγξεις.Ετσι πιστευεις κι αυτο σε ακουει και χαμογελαει πονηρα γιατι ξερει πως θα φαει κι αλλη σαρκα απο τη σαρκα σου. Σημερα λεω να μου κανω κι αλλο δωρο.Να μεινω κι αποψε καθαρος.