ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Άν και έχουν περάσει 3 μήνες από το χωρισμό μας,σκέφτομαι σοβαρά να είμαστε ξανά μαζί γιατί ταιριάζαμε ερωτικά σε απίστευτο βαθμό.Κάθε φορά ήταν και η καλύτερη,δέν είναι υπερβολή αυτό που γράφω.Κρατάμε κάποια επαφή,δηλαδή μόνο μιλάμε,κι εκείνος με παρσκαλάει να τα ξαναβρούμε.Δέν έχει καταλάβει ότι δέν ταιριάζουμε σε άλλα πράγματα,όσες φορές κι άν του το έχω εξηγήσει.Παρ'όλα αυτά,μου λέει ότι θα κάνει κάθε προσπάθεια να διορθώσει όσα με ενοχλούν,αρκεί να είμαστε μαζί.Δέν γίνεται να αλλάξει ούτε εκείνος ούτε εγώ στις ηλικίες που είμαστε,23 εγώ και 25 εκείνος.Είναι όμως αυτή η ανάγκη που ανέφερα,και το απόλυτο ταίριασμα που είχαμε.Δέν νομίζω να ξαναζήσω κάτι αντίστοιχο με άλλον,αλλά προσπαθώ με νύχια και με δόντια να συγκρατηθώ.Δέν ξέρω όμως για πόσο ακόμα.

Γράψει την εξομολόγηση όπου πήγα να συναντήσω άγνωστο τύπο σε άλλη πόλη. Ο τύπος λοιπόν, παρόλο που ρωτούσε ποτέ θα ξαναπάω, δεν επικοινώνησε ποτέ, και όταν έστειλα εγώ μια εβδομάδα μετά να ρωτήσω απλά τι κάνει, δεν απάντησε καν. Προφανώς δεν άξιζε τον κόπο και δεν ασχολούμαι ξανά, εδώ που τα λέμε η συμπεριφορά του δεν μου άρεσε. Όμως με τρώει το θέμα, γιατί να λεει ένα σωρό κομπλιμεντα, γιατί να αφήνει να νοηθει κάποια συνέχεια, γιατί να λεει ότι δεν ξενέρωσε και μετά εξαφανίζεται; και δεν είναι ο πρώτος προφανώς, όμως τα βάζω με τον εαυτό μου και σκέφτομαι αν κάνω κάτι λάθος ή αν τόσο πολύ χάλασαν οι άντρες.

Περασαμε τοσα πολλα μαζι στη δουλεια, κ ευκολα κ δυσκολα, καναμε τοσο καλη παρεα, και ξαφνικα αυτος με βλεπει αλλιως..εχασα εναν καλο φιλο-συναδελφο..nothing will be the same again. Σας εχει τυχει? Τι κανατε?

έχουν μια αγκαλιά να τους τυλίγει και μια φωνή να τους λέει πως όλα θα πάνε καλά οποία κι αν αυτή είναι πλούσιοι. Όλα τα άλλα είναι άλλα λόγια ν'αγαπιομαστε.

Δεν αντέχω τη φασαρία. Από τότε που είχαμε ένα γείτονα που έκανε παρα πολύ φασαρία. Εγώ κατέληξα στο νοσοκομείο με κρίση πανικού. Κάθε φορά που κάποιος κάνει πάρτυ Εγώ είμαι με πυρετό, φοβάμαι ότι δεν θα κλείσουν τη μουσική. Έχουν περάσει 1 χρονος και 9 μήνες από τότε που έφυγε. Και δεν το ξεπέρασα ακόμα φοβάμαι τη φασαρία και κάθε καινουργιο γείτονα. Τώρα ήρθαν πάλι κάτι τύποι χαμένα κορμιά. Δεν θέλω να,αρρωστήσω πάλι φοβάμαι. .Μακάρι να μην κάτσουν πολύ. Να φύγουν γρήγορα. Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό που φοβάμαι συμβαίνει γιατί να με τυραναει έτσι η ζωή.

Πλησιάζω τα 37 και είμαι μόνη μου χρόνια. Δεν έχω χαρεί ακόμη και νιώσει την αληθινή και όμορφη αγάπη. Το δρομολόγιό μου είναι δουλειά σπίτι και το αντίθετο. Ήμουν κιόλας άνεργη μεγάλο χρονικό διάστημα που τουλάχιστον κάτι βρήκα τώρα από το τίποτα. Πολλές φορές με ρίχνει όλο αυτό ψυχολογικά και άλλες φορές δεν νιώθω τίποτα. Η σκέψη δηλαδή πως δεν έχω βρει τον δικό μου άνθρωπο. Νιώθω μόνη και άδεια. Είμαι εμφανίσιμη γυναίκα και νιώθω καλά με εμένα, οπότε δεν είναι το παρουσιαστικό. Δεν έχω φίλους και φίλες και κανέναν να μιλησω για αυτό γράφω εδώ. Βαρέθηκα να απογοητεύομαι και να ελπίζω σε κάτι που απλά δεν έρχεται. Νιώθει καμία άλλη έτσι; Ώρες ώρες πιστεύω ότι είμαι η μόνη που έχει αυτή τη λύπη. :(

Έχω πολλά όνειρα αλλά ένα ονειρο που είναι υλικής φύσεως είναι να αποκτήσω ενα σπιτι σε μια μεγαλη εκταση γης. Που οι γείτονες αν έχει, να είναι 500 μέτρα μακρια (και παραπανω) από όλες τις πλευρες του σπιτιου. Η εστω ενα μεγαλο κομματι γης που να χτισω στη μέση. Μεγαλώνοντας αντιλήφθηκα την αξία της ηρεμίας. Αυτό θέλω. Τέλεια.

Πραγματικά έχω νευριάσει φέτος κάνω 2 δουλειές κ τα έχω παίξει μόλις έμαθα ότι πρέπει να πληρώσω φόρο 1000 ευρώ συγνώμη για πιο λόγο, μας έχουν τρελάνει πραγματικά, απορώ γιατί γύρισα να δουλέψω στην Ελλάδα...τι να πω προς γκρεμός κ πίσω ρέμα

Την γνωρίζω πάνω από ένα χρόνο μέσα από κοινή παρέα,αλλά ποτέ δέν βρήκα το θάρρος να της δείξω πώς νιώθω.Και ήρθε ο άλλος πρίν από 2 μήνες στην παρέα από σπόντα,και γρήγορα-γρήγορα έκαναν σχέση.Δέν αντέχω να τους βλέπω μαζί,αλλά και όταν δέν έρχονται είμαι πιό χάλια γιατί είναι οι δυό τους.Αυτό που με έχει τσακίσει περισσότερο είναι ότι συγκρίνω τον εαυτό του μ'εκείνον.Αυτός είναι ξεκάθαρα πιό ωραίος από μένα,έχει πολύ καλύτερη δουλειά,έχει ακριβό αυτοκίνητο,και πολλά άλλα.Δέν έχω πέσει ποτέ τόσο πολύ ψυχολογικά.Θέλω να ξεκόψω για να ηρεμήσω.

Που για να ξεπερασω καποιον πρεπει να με κανει να τον σιχαθω με τις πραξεις του. Ποτε θα τα βρω επιτελους με τον εαυτο μου ετσι ωστε να ξεπερναω πιο ηπια ατομα που δε με αποδεχτηκαν συνολικα ακομα κι ας εκαναν τα παντα να με πεισουν για κατι τετοιο και οχι να πρεπει παντα να το τραβηξουμε μεχρι να δω ενα πολυ κακο προσωπο τους,που το δειχνουν ηδη αλλα εγω εθελοτυφλω; θελω να ηρεμησω.