Έχω σχέση 9 χρόνια και είμαι 27.Τον αγαπάω όσο τιποτα,όμως τελευταία καβγαδιζουμε διαρκώς άνευ λόγου και αιτίας.Με το παραμικρο βγαινουν σπιθες.Ο ενας κατηγορει τον αλλον οτι δε νοιαζεται οτι ψαχνει αφορμες κτλ.Κανεις από τους δυο μας δε θέλει τον χωρισμό και πάντα τα βρίσκουμε σε μια δυο μέρες παλεύοντας παράλληλα να βρούμε τι μας φταίει τελευταία.Μεσα στα πλαισια αυτών των καβγάδων έχω σκεφτεί τον χωρισμό.Πως ίσως με χωρίσει η ίσως πρεπει να το κάνω εγώ.Ε,και μόνο στη σκέψη φρικαρω.Οχι μόνο για τον αυτονοητο λόγο,ότι δηλαδή δε θελω,αλλα γιατί δεν μπορώ να φανταστώ να πάει στο κρεβατι με άλλη και εγώ με άλλον.Φρικαρω τόσο που πιστεύω ότι μπορεί και να έκλαιγα αν κατέληγα με άλλον άντρα γυμνό δίπλα μου.Η αν όχι να έκλαιγα,να την κοπανουσα άρον άρον. Και το χειρότερο είναι ότι φρικαρα ακόμη χειρότερα όταν συνειδητοποίησα τη φρίκη μου στο ενδεχόμενο ενός άλλου γυμνού άντρα.Αλλη σάρκα,άλλη μυρωδιά...φρικαρα!