ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σε αγαπάω ακόμα Κατερίνα...Και ας τα ξέχασες όλα!

Λοιπον εδω κ κανα μηνα πρπ αρχισα να μιλαω μ ενα παδι ,αυτος οταν τον ειχα πρωτο γνωρισει μ αρεσε αλλα δεν καναμε παρεα δεν τον εβλεπα συχνα δεν ειχα δωσει πολυ σημασια λοιπον...τωρα ομως βρισκομαστε για φασης κ τετοια μου εχει πει οτι δε θελει κατι σοβαρο κ ξερω πως μιλαει κ βγαινει κ μ αλλες αλλα πιο πολυ απ ολες προτιμαει εμενα μ εχει πει.Εγω γνκ δεν εχω θεμα μ αυτο αφου δεν εχουμε σχεση μπορει να κανει οτι θελει..ομως οποτε δεν μ στελνει ειμαι αλλος ανθρωπος...καθε φορα που βρισκομαστε στην αρχη με πιανει ενα περιργο ανγχος αυτο που σ πιανει οταν εισαι μ το αγορι που σ αρεσει...ομως δεν ξερω τι νιωθω για αυτον.βσκ δεν αφηνω τον ευατο μ να νιωσει γτ ξερω οτι εκεινος δεν το βλεπει ετσι...πιστευεται πως υπαρχει τροπος να καταληξουμε μαζι?

Χωρισα πριν απο μερικες ωρες. Ας τα παρουμε απο την αρχη. Βγηκαμε εξω για φαγητο και αυτος πληρωσε για ολα οπως συνηθιζει γιατι τις περισσοτερες φορες δεν δεχεται να πληρωσω και φυσικα το εκτιμω. Αλλα σημερα το απόγευμα με ρωτησε για να του αγορασω ενα μπουκαλι με νερο. Οπως αστειευομασταν πανω στο αστειο του ειπα οχι δεν στο αγοραζω για πλακα φυσικα. Εννοειται οτι ημουν πρωθημη να το κανω. Εξαλλου ποιος νοιαζετε για 50 λεπτα; και μετα αυτος θυμωσε και μου λεει ενταξει θα καλεσω τον αδελφο μου να μου στειλει λευτα και δεν σε χρειαζομαι. Υστερα απο αυτο δεν τσακωθηκαμε αλλα στη διαδρομη δεν μιλαγαμε καθολου. Και ετσι εφυγα στενοχωρημενη απο το ανουσιο (για εμενα) γεγονος. Υστερα μετα απο λιγο μιλησαμε στο τηλ αφου εκανα την πρωτη κινηση να στειλω μηνυμα. Και στο τηλ μου ειπε οτι παντα αυτος πληρωνει και οτι αν δεν μπορω να τον βοηθησω με κατι τοσο μικρο, οπως ενα μπουκαλι νερο, τοτε δεν με χρειαζετε στη ζωη του λεει και δεν θελει ουτε να με ξαναδει. Ειναι πραγματικα αμεταπιστος. Ουτε που θελει να μιλησει απο κοντα. Πως θα το διορθωσω ολο αυτο; βοηθηστε με

Κάποιες φορές πρέπει να σωθούμε από τον ίδιο μας τον εαυτό αλλά και να τον σώσουμε ταυτόχρονα...

Με αφορμή αυτήν την εξομολόγηση, θεώρησα ότι είναι μια καλή ευκαιρία για να εκφράσω τη προσωπική μου άποψη σε αυτό το θέμα.Πράγματι, συνεχώς ακούμε για άτομα που παλεύουν ή πεθαίνουν από τον καρκίνο. Εξάλλου, αυτά συνέχεια μας προβάλλουν τα ΜΜΕ. Έχετε ποτέ σκεφτεί όμως πόσα άτομα έχουν επιβιώσει τα οποία είχαν καρκίνο; πάρα πολλά. Και αυτό είναι πραγματικότητα. Κανείς ποτέ δεν αναφέρει τους επιζώντες, η προσοχή πέφτει πάντα στα θύματα. Ας έχετε λοιπόν στο νου σας ότι αυτή η '' αρρωστια'' δεν '' θερίζει'' τους πάντες.

Καλησπέρα.Θέλω να μιλήσω ανοιχτά γ κάτι π μ.απασχολει.Κουράστηκα από την μεροληψία που δείχνει η μανα μου στον αδερφό μ. Ο αδερφός μου συμπεριφέρεται πολύ άσχημα και επιθετικά σε εκεινην όπως και σε μενα και παρόλα αυτά ποτέ δεν τον παρεξηγεί και ποτέ δεν τον μαλώνει. Εγώ αντιθέτως ακόμη και εάν τύχει και πω "τι λες ΜΩΡΈ?" Θα ακούσω κατσαδα αγριη, γιατί δεν της μιλάω ωραία. Επίσης εάν τύχει και τσακωθούμε (μόνο με εμένα τσακωνεται) κλαίει ψεύτικα και τους στρέφει όλους εναντίον μου. Απλά την μισώ.

Εδω και αρκετο καιρο, σταδιακα απομακρυνθηκα απο τους φιλους μου... Οι λογοι πολλοι.. καταλαβα οτι δεν καλυπτουν τις αναγκες μου, καποιοι ηταν απλα γνωστοι και ενω ημουν διπλα τους παντα αυτοι με θυμοντουσαν μονο οταν με χρειαζοντουσαν για κατι... Ο κολλητος μου εκανε κατι πισω απο την πλατη μου και οταν το εμαθα, πηγε να βγει κ απο πανω.. Εχω σοβαρα προβληματα και με τη δουλεια, ηθελα να φυγω διακοπες να ηρεμησω κ μου τις ακυρωσαν σχεδον τελευταια στιγμη με αποτελεσμα αλλο ενα καλοκαιρι να μεινω μονη μου στην Αθηνα.. ολα αυτα με εκαναν να ξεκοψω απο παρεες και φιλους... εχω κλειστει μεσα στο σπιτι, ειμαι σπιτι δουλεια, δουλεια σπιτι! Πριν ενα μηνα εκλεισα τα 30 κανενας δεν θυμηθηκε τα γενεθλια μου.. Ολη τη μερα πισω απο μια οθονη, ενω ειμαι ατομο κοινωνικο.. βλεπω γνωστους μου, να πηγαινουν διακοπες, να βγαινουν, να περνανε ομορφα.. και εμενα πλεον το κινητο μου χτυπαει μονο οταν με παιρνει η μητερα μου.. Ειλικρινα αισθανομαι οτι βρισκομαι σε αδιεξοδο, δεν εχω διαθεση για τιποτα..κοιμαμαι για να ξεχνιεμαι και ολο αυτο ειναι τελειως εξω απο τον χαρακτηρα μου... θελω να βγω, να γνωρισω ανθρωπους να κανω καινουριες παρεες και να περναω ομορφα.. ξερω πως αισθανεται κι αλλος κοσμος το ιδιο. Παω γυμναστηριο, κανω κ ενα αθλημα αλλα βλεπω οτι ο κοσμος ειναι απομακρος.. Οι μονοι που με πλησιαζουν για να μου μιλησουν, ειναι αντρες που θελουν να μου την πεσουν.. Το εχετε νιωσει ποτε αυτο? Εχετε βρεθει στη θεση μου? Θα τρελαθω αμα συνεχισω ετσι!

μετα απο πολυ καιρο που κραταγα τα παντα μεσα μου,που μιζεριαζα χωρις να ζητησω την παραμικρη βοηθεια απο κανεναν, εκλεισα να παω σε ψυχολογο. φοβαμαι πολυ το πως θα με αντιμετωπισει ενας αγνωστος που θα δει το μυαλο μου εντελως γυμνο. ομως δεν μπορω να ζω πλεον ετσι

(Για τελευταία φορά) Κοίταξες στα κλεφτά, δεν είπαμε ούτε γειά και χαθήκαμε στο πλήθοςΣχεδόν 2 μήνες έχουν περάσει και εγώ ακόμη εσένα σκέφτομαι. Παραιτήθηκα και από την δουλειά, για να μην σε δω ούτε τυχαία.. Μα γιατί ήρθες εκεί που δουλεύω; Για να μην πεις ούτε λέξη;Εγώ δεν γυρίσα καν να σε κοιτάξω.. έτσι με καταντήσες εσύ

Είμαι μεταπτυχιακός φοιτητής 46 ετών και σιτίζομαι καθημερινά στη λέσχη της σχολής μου. Είμαι αρκετά ικανοποιημένος από το μενού. Πρόβλημα υπάρχει μόνο για 1-2 μηνες τον χρόνο όταν κλείνει το εστιατόριο για τις καλοκαιρινές διακοπές και αναγκάζομαι να μαγειρεύω τα ίδια και τα ίδια, ενώ χάνω τη μισή μέρα μαγειρεύοντας. Δεν ανησυχω τι θα κάνω μόλις τελειώσω τη σχολή μου καθώς σκοπεύω να συνεχίσω τις σπουδές μου (εργάζομαι, δεν εξαρτώμαι οικονομικά από γονείς). Αλλά μερικές φορές σκέφτομαι τι θα κάνω από άποψης φαγητού κάποια μέρα όταν ολοκληρώσω όλες τις σπουδές μου. Νομίζετε ότι αυτός είναι λόγος ευρεσης συντροφου? Πολλοί άνθρωποι σκέφτονται έτσι, αν και, όπως κι έγω, δεν έχουν καμιά αναγκη σύναψης σχέσης από συναισθηματικής άποψης/ Πώς το βλέπετε? Άλλωστε η σχέση δεν αποσκοπεί στην αμοιβαία κάλυψη αναγκών? Όποιες κι αν είναι αυτές, όχι απλά οι ερωτικές, οι οποίες δεν μ ενδιαφέρουν κιολας.