ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παιδια βοηθεια. Εχω ενα θεμα. Δεν θυμαμαι πολλα απο το παρελθον. Δεν θυμαμαι τι εκανα πριν 3 χρονια το πρωι, η το βραδυ η το απογευμα δε θυμαμαι πως περνουσαν οι μερες μου. Θυμαμαι απλα ενα γενικο πλαισιο θυμαμαι πχ πως σπουδαζα τοτε. Σας εχει συμβει αυτο;; Δεν θυμαμαθ καμια λεπτομερεια.

μοιάζει ατελείωτα αν σκεφτείς πως από μαζεύω ακόμα. έβαλα ηλεκτρική εταιρεία καθαρισμού ολικού έφερα και μαστόρους να αλλάξουμε πλακάκια. πίστευα απαλλάχθηκα έμοιαζε με καινούρια. δεν αρκείθα έρχεται πάντα αυτό το πρωινό της Κυριακής, θα πατάς κάποιο ξεχασμένο γυαλάκι θα σου ανοίγει πληγή τεράστια θα αρχίζει να τρέχει το αίμα σαν συντριβάνι και τα δάκρυα ταυτόχρονα δεν θα ξέρεις τι να πρωτοσκουπίσειςέκλαψα όταν έφυγεςέκλαψα μέχρι που άλλα δάκρυα δεν υπήρχαν. ποιο είναι αυτό το εσύ πια δεν θυμάμαι, μα θυμάμαι πως ένιωσα σαν ένα τεράστιο ολοστρόγγυλο μηδέν, που μεγάλωνε και φούσκωνε με κάθε αποχώριση. νόμιζα σε περίμενα. νόμιζα σε περιμένω μα γίνεται να έρθει ό,τι τρέμεις; μπήχτηκε το γυαλί της Κυριακής γελώντας. φοβάμαι την αγάπη αγάπη μουφοβάμαι την αγάπη όσο φοβάμαι την απόρριψη, την εγκατάλειψη, τους δρόμους που χωρίζουν, τους ανθρώπους που μεγαλώνουν μαζί, μα θέλουν να γεράσουν μόνοι, όσους πολιτισμένα δίνουν το χέρι σε μια βουβή παραδοχή πως βαρέθηκαν σε μια αστεία συμφωνία να συνεχίσουν μόνοι ή με άλλους, μα όχι μαζί, το μαζί κουράζει, το μαζί σέρνει βάρη το μαζί κουβαλάει σκόνη, το μαζί θέλει χώρο στην ντουλάπα το εγώ σου στριμωγμένο στην άκρη, κουράγιο και ιδρώτανόμιζα σε έψαχναμα φοβάμαι το μαζί

Περασα στο Χημικο!!!!!!!

Θα παει κανεις σας στο Φεστιβαλ Τζαζ τον χειμωνα;;

Αυτο που εχω. Μιλαμε καθημερινα απο μηνυματα και στα εξι χρονια που γινεται αυτο δεν εχουμε βρεθει ουτε δεκα φορες. Πιστευετε οτι γνωριζω αυτον τον ανθρωπο και μπορω να του ζητησω να ερθουμε πιο κοντα η θα χασουμε αυτο που εχουμε συνηθισει και θα απογοητευτουμε αν η σχεση γινει πιο κοντινη;

Περασα κοινωνικη εργασια στο Ηρακλειο.Ηταν η δευτερερη μου επιλογη.Απο τη μια χαιρομαι πολυ γιατι πριν κανω το μηχανογραφικο ελεγα οτι ηθελα να γινω κοινωνικος λειτουργος.Αλλα αφου εφτιαξα υο μηχανογραφικο και τωρα που περασα ολοι (σχεδον) μου λενε οτι ειναι μια δυσκολη δουλεια και με εχουν επηρεασει αρκετα.

Στην μαμά μου καμιά φορά, λέω τα γκομενικά (όταν βρισκονται σε πολυ αρχικο σταδιο γιατι δεν θελω να την μπλέκω στις σχεσεις μου) μου σαν να ειμαστε φίλες. Ειχαμε λοιπόν τον εξής διαλογο.- Γινεται τίποτα τωρα τελευταία;- Μου αρεσει κάποιος, με ψαρεψε να δει μηπως χωρισα, μου είπε οτι θα στειλει να βγουμε αλλα εχουν περασει πολλες μερες.-Πόσες;-9-Μηπως δουλευει ακόμα στο νησι που μου ειχες πει?-Οχι λογικα εχει τελειωσει εδω και 3-4 μέρες.Και παιρνει η μαμα το σουπερ σοβαρο υφος και μου λεει...-Ρε λες να πεθανε? Τοσα τροχαια γινονται στα νησια το καλοκαιρι!Λιωσαμε στο γελιο! Η καλη μου η μαμακα, πιο πιθανο θεωρει το να πεθανε καποιος παρα να με ξεχασε ! Αυτα ειναι!

όχι για τους άλλους ή για το πώς μου φέρθηκαν, αλλά για το ότι ξαναγυρνώντας κάπου μπορεί και η πόρτα να είναι κλειστή που θα συναντήσεις. Μπορεί να μη σε θέλει και κανένας, κανένας να μη σου δίνει σημασία, οπότε ποιός ο λόγος να μένεις κάπου όπου δε μετράς? Απλά παίρνεις την αξιοπρέπειά σου από το χεράκι και πηγαίνεις για εκεί που σε αγαπούν. Να χαμογελάς καρδιά μου, φτάνει πια οι πληγές.Να φεύγεις λοιπόν. . .

Καλώς ή κακώς ποτέ δεν είναι και ένας άντρας και μια γυναίκα στο «ίδιο μέρος». Ο ένας μπορεί να περνάει όμορφα ενώ ο άλλος να είναι ερωτευμένος. Τι μπορεί να γίνει τότε; Να βάλουμε μια άλλη καρδιά με το ζόρι; Προφανώς δεν γίνεται. Το καλύτερο λοιπόν είναι κάποιος να κάνει ένα βήμα πίσω. Γιατί έτσι είναι η ζωή και η ζωή είναι άδικη.

Οι γονείς μου έχουν πέσει με τα μούτρα πάνω στην αδερφή μου τα τελευταία 10 χρόνια. Πάντα να ανησυχούν και να τρέχουν για όλα. Να μην μπορεί τίποτα να κάνει μόνη της. Κι εγώ στην από έξω. Κάποια στιγμή μου λεει η μάνα μου ‘δεν έχεις ανάγκη εσυ, είσαι δυνατό κορίτσι και τα βγάζεις πέρα μόνη σου’. Που να ήξερες μανούλα μου ότι πίσω από το σκληρό και δυνατό μου πρόσωπο, πόσα κλάματα ρίχνω όταν είμαι μόνη μου.