ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όχι δεν έγινε κάτι απλά έχουν γίνει όλα αχταρμας . Και η ιστορία πάει ως εξής: πριν 2 μήνες τελείωσα μια σχέση 2,5 χρόνων και ήταν όλα πολύ ήρεμα . Μπορούσαμε κυριολεκτικά να μιλάμε για τα πάντα και να κάνουμε μαζί το οτιδήποτε. Κολλητοί και σύντροφοι ταυτόχρονα ένα πράγμα . Μόνο που όλη αυτή η σχέση που σε πολλούς φαινόταν ιδανική από κάποια στιγμή και μετά σταμάτησε να είναι έτσι . Από τη πλευρά μ τουλάχιστον. Ε δεν γίνεται κύριε να Μν τολμάμε να κουνιθουμε κιόλας . Σόρρυ πως περιμένουν κάποιοι άνθρωποι να συμβιβαζεσαι με τα θέλω τους και να παραμελείς τα δικά σου ? Για να Μν τα πολυλογω τελείωσε η όλη φάση με αυτόν και κάπως άσχημα και εκδικητικά θα έλεγα λίγο αργότερα κατάλαβα ότι τα λόγια περί αγάπης και λατρείας ήταν μάλλον ψεύτικα από τη μεριά του . Ένα πράγμα ξέρω. Όταν αγαπήσεις δεν ξεαγαπας ούτε μισείς έτσι εύκολα . Το ξέρω ότι δεν με μίσησε άρα δεν με αγάπησε ποτέ . Ποσο πολύ μπορεί να πονέσεις όταν ακούσεις Απο τον άνθρωπο που μοιράστηκε μαζί του τόσες στιγμές και σκέψεις αυτό : " σε αγάπησα αλλά προσπαθώ να μην σε αγαπάω πια και νομίζω τα καταφέρνω " ? Τουλάχιστον εγωιστικό . Εγώ τον χώρισα . Κι εγώ έκανα λάθη . Αλλά δν περιόρισα ποτέ κάποια επιλογή του . Εκεί ήμουν να τον εμψύχωνω σε κάθε επιλογή και να Μν τον κρίνω για τπτ . Αντίθετα πόσες φορές ήταν εκείνες που ένιωθα ότι εκείνος με κρίνει , πόσες φορές σκεφτόμουν χίλιες φορές πριν κάνω κάποια μ επιλογή μήπως και θυμώσει . Κάποιος θα σκεφτεί :"ε ήσουν ηλίθια που καθοσουν αν ένιωθες πιεσμένη " . Λογικό. Έτσι ένιωθα και το έδειχναν αλλά εμένα γτ πίστευα ότι έχω ελπίδες να το σώσω . Ήθελα να σωθεί . "Σκατα τα έκανα " έλεγα κάθε βράδυ στον εαυτό μ προς το τέλος . Γτ απλά δν κατάφερνα να βάλω τη τελεία τις τελευταίες φορές που βγαίναμε . Δεν μ έβγαινε. Ανασφάλεια ? Φόβος να Μν πληγωθεί? Κάνω δεν κάνω το σωστό ? Πληγώνομαι όσο σκέφτομαι ότι τελικα έκανα τη καλύτερη επιλογή να είμαι ελεύθερη . Και δν θα έπρεπε να είναι έτσι μετά από εκείνον . Γτ δν έχω αγαπήσει τόσο αληθινά και δν ξέρω αν θα ξανασυμβεί αυτό ποτέ. Πληγώθηκε που το τελείωσα αλλά ήταν για να Μν πληγωθεί αργότερα περισσότερο . Αυτό δεν είναι αγάπη ? Τουλάχιστον από μέρους μ

Επιτέλους νιώθω καλά, πολύ καλά θα έλεγα! Καιρό είχα να νιώσω τόσο ωραία. Είμαι 19 και έχω ένα σεβαστό πόσο στην άκρη αφού είναι η πρώτη μου φορά που εργάζομαι. Ταυτόχρονα είμαι και περήφανος για τον εύατο μου. Ναι κοπέλα και φίλους με την κανονική έννοια δεν έχω! Αλλά ξέρετε κάτι, Χεστηκα. Πότε δεν είχα και δε θα κάτσω να κλαψουρησω για αυτό. Κάποια στιγμή θα έρθουν και αυτά

Άνεργος για άλλη μια φορά.Ψαχνω για δουλειά όπως ο ναρκομανής την δόση του.Μενω στάσιμος και αρχίζω και πέφτω σε κατάθλιψη.Μακαρι να είχα αυτή την αναισθησία της γενιάς μου όπου λένε άμα βρω-βρήκα ή να περιμένω να με κάνουν διευθυντή...δυστυχώς δεν την έχω και το κεφάλι μου είναι καζάνι που βραζει και η ψυχολογία μου κάνει βουτιές από το ρετιρέ που δεν χτυπάει το τηλέφωνο για συνέντευξη.

Οταν ήμουν παιδί, ο πατέρας μου ούρλιαζε τόσο δυνατά όταν θύμωνε, που φοβόμουν ότι το σπίτι θα γκρεμιζόταν και θα έπεφτε πάνω μας.Είναι γελοίο,αλλά εξακολουθώ να νοιώθω το ίδιο όταν συγχίζεται μαζί μου, παρά το γεγονός ότι έχει μαλακώνει με το πέρασμα του χρόνου.Συνεχίζω να συμπεριφέρομαι σαν να να είναι ακόμα εκείνος ο τρομακτικός τύπος που γνώρισα ως παιδί.

Δεν αντέχω άλλο παιδιά πραγματικά δεν μπορώ άλλο.Νιώθω τόσο μα τόσο μόνη!! Δεν έχω φίλους ο περίγυρος μου με κοτσομπολευει συνέχεια ακούγονται συνέχεια άσχημα πράγματα για εμένα όλοι όλοι κριτικάρουν Οι γονείς μου με συγκρίνουν συνέχεια με τον αδερφό μου βγάζοντας με συνέχεια ελλιπή τους δημιουργω συνέχεια προβλήματα, δεν επικροτουν τις επιλογες μου με θεωρουν ανωριμη και ανοητη.Ειμαι ενα πρόβλημα για όλους με λίγα λόγια.Σε λιγο καιρό θα φύγω από τον τόπο μου για σπουδές να ξέρατε πόσο θέλω να φύγω από αυτόν τον τόπο από τη μια στεναχωριέμαι που θα αφησω τους δικους μου από την άλλη όμως θέλω τόσο πολύ επιτσλους να ξεφύγω από αυτή την απογοήτευση και τη στεναχώρια μόνο κακο κανω στον ευατο μου κυριολεκτικα παρα καλό.Δεν αντέχω άλλο τα λόγια και την κριτική του κόσμου ότι και να κάνω καλό η καλό πάντα θα βρουν κάτι να πουν.Δεν το αντέχω άλλο αυτο απλα νιώθω να πνίγομαι να μην έχω άλλο αέρα εχω χάσει την όρεξη μου και αυτό τραβάει παρα πολύ χρονιά γύρω στα 8 κι όλο μαραζωνω μέσα μου.

ενω δινω πανελληνιες..ποσο πιο γκαντεμια

αλλαπως θα βγει χωρις εσενα στη αγκαλια μου ρε μικρη;τον περιμεναμε πως και πως να χουζουριαζουμε αγκαλιτσα μες στα παπλωματα,να πινουμε το καφεδακι μας,να διαβαζω στο κρεβατι και εσυ να ζωγραφιζεις ακουγοντας μουσικη. μεινανε ονειρα ομως... δεν θα ναι ο πρωτος χειμωνας που το πραγματικο κρυο το νιωθω μεσα μου. τουλαχιστον εχω ολεςαυτεςτις ομορφες αναμνησεις να με συντροφευουν. το μονο που μετραει ειναι να σαι καλα.

Την μηχανη μου...Την κοπελα μου απο πισω...Την παρεα μου με τις κοπελες τους και αυτοι να ακολουθουν...Και βολτες και ταξιδακια συνεχεια...

Να μας κόβανε το ίντερνετ και την τηλεόραση για μια εβδομάδα. Σκεφτείτε πώς όλοι εμείς που γυρίζουμε απ τις δουλειές, θα μπορούσαμε να περάσουμε ευχάριστα τον χρόνο μας. Τι θα κάναμε; νομίζω θα ξαναγυρναγαμε στα βιβλία, στην τηλεφωνική επικοινωνία, στις πιο συχνές επισκέψεις σε φίλους κλπ κλπ...

Είμαι ένα συνισμένο 17χρονο κορίτσι, που μόλις πριν 2 μέρες, η μητέρα μου μας ανακοίνωσε (και τα αλλα 2 αδερφια μου 22+23) ότι χάθηκε το σπίτι μας.Ότι πήγε σε πληστηριασμό(το πήρε η τράπεζα ), και ότι το πήρε κάποιος, και εμείς θα πρέπει κάποτε να φύγουμε. Δίνω και πανελλήνιες και λεει θα προσπαθήσει τουλάχιστον να μείνουμε όσο πιο πολύ μέχρι να τελειώσω κ να περάσω κάπου.Το σπίτι μου βρίσκεται μόλις 5 μέτρα απέναντι από την θάλασσα. Σε κάθε δυσκολή στιγμή που περνούσα, έβγαινα στο μπαλκόνι και η θέα της θάλασσα; και του πελαγους μου έπαιρνε μακριά όλες τις αμφιβολίες και μου έδινε ελπίδα και θετική ενεργεια... Τώρα πλέον όμως πάει, χάθηκε και αυτό και όλα. Νιώθω τόσο απελπισμένη, έχω χάσει κάθε ελπίδα. Θέλω να κλειστώ στον εαυτό μου και να μην κάνω οτιδήποτε, μέχρι να αισθανθώ λιγάκι καλύτερα. Ωστόσο λίγη υποστήριξη από εσάς, θα μου έκανε καλό.Ευχαριστώ.