ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι προηγουμενες εμπειριες μου με αντρες (που ειτε ηταν αδιαφοροι, ειτε ηθελαν μονο σεξ, ειτε δεν με σεβονταν κλπ) με εχουν γεμισει ανασφαλειες οι οποιες επηρεαζουν σε σημαντικο βαθμο την σταση μου οταν γνωριζω καποιον καινουργιο. Σιγουρα εχω κ γω ευθυνη στο οτι οι προηγουμενοι μου φερθηκαν οπως μου φερθηκαν (αν κ συνηθως απομακρυνομουν εγκαιρως απο τυπους που δεν μου φερονταν καλα) απλα τωρα νιωθω οτι καθε φορα που γνωριζω καποιον, οσο καλα κ αν μου φερεται, οσο κ αν με σεβεται, δεν μπορω να αφεθω, δεν μπορω να πιστεψω οτι ολο αυτο ειναι ειλικρινες κ πιστευω οτι απλα το κανει μεχρι να με κερδισει κ μετα θα βρει αλλη ή θα με παρατησει κλπ. Αν γνωρισω καποιον κ το πραγμα πηγαινει καλα κ μου στελνει καθε μερα κ μια μερα δεν μου στειλει γινομαι παρανοικη αρχιζω να πιστευω οτι ηταν σαν ολους τους αλλους κ οτι εχασε το ενδιαφερον του κλπ. Δεν σημαινει οτι απαραιτητα αυτο που σκεφτομαι ειναι λαθος, στην τελικη εχω βρεθει πολλες φορες σε παρομοια κατασταση, οτι καποιος αρχικα ηταν μεσα στον ενθουσιασμο κ σε λιγες μερες απλα αρχισε να απομακρυνεται. Απλα το θεμα ειναι πως ολο εστιαζω στην αρνητικη πλευρα των πραγματων, δεν θα σκεφτω ποτε πχ "α δεν μου εστειλε, ε νταξει μπορει να ηταν πολυ απασχολημενος στη δουλεια". Θα σκεφτω οτι δεν μου εστειλε γιατι δεν νοιαζεται. Κ παρολο που δεν βγαζω στον αλλον αυτη την ανασφαλεια αλλα την κραταω μονο μεσα μου, ολο αυτο νιωθω οτι με δηλητηριαζει. Επειδη εχω απογοητευτει απο πολλους αντρες, με το που βλεπω καποιον να εχει περιεργη συμπεριφορα απομακρυνομαι προτου καν μπω στη διαδικασια να τον ρωτησω αν ολα ειναι καλα μεταξυ μας κ γιατι ειναι απομακρος κλπ. Επειδη δεν θελω να ξαναπληγωθω, προτιμαω να το τελειωσω εγω πρωτη προτου το τελειωσει ο αλλος. Αυτο ομως σημαινει οτι δεν δινω ευκαιριες. Δηλαδη με το παραμικρο λαθος που θα κανει ο αλλος, τον απομακρυνω χωρις καν να του δωσω την ευκαιρια να εξηγησει κλπ. Κ ενω συνειδητοποιω οτι με αυτο τον τροπο μπορει να εχω χασει ευκαιριες κλπ, νιωθω οτι δυσκολευομαι να το αλλαξω. Νιωθω οτι ο φοβος μου παντα κυριαρχει κ με οδηγει σε λαθος αποφασεις. Κ επισης νιωθω οτι αν δωσω ευκαιρια σε καποιον στην προσπαθεια μου να αλλαξω κ τελικα αυτος αποδειχθει μαλακας κ μου φερθει ασχημα, τοτε θα αποκτησω ακομα περισσοτερες ανασφαλειες. Ειχα περασει μια περιοδο περιπου 5 μηνων που δεν εβγαινα με κανεναν, δεν μιλουσα με κανεναν (εννοω σε ερωτικο επιπεδο μονο, οχι γενικα) γιατι ειχα κουραστει τοσο να γνωρισω αντρες κ μετα ενας ενας να αποδεικνυονται σκαρτοι. Οποτε ηθελα απλα να μην συναντω κανεναν κ να εχω τουλαχιστον την ψυχικη μου ηρεμια. Απλα κουραστηκα. Θελω να βρω καποιον που να με κανει ευτυχισμενη κ το ξερω οτι αυτο προυποθετει προσπαθεια κ απο μενα, απλα δυσκολευομαι, φοβαμαι να αφεθω. Νιωθω οτι πολλοι αντρες ξερουν τοσο καλα τι να κανουν για να ενθουσιασουν μια γυναικα, αλλα αυτο δεν βγαινει απαραιτητα απο μεσα τους, μπορει δηλαδη απλα να το κανουν στην προσπαθεια τους να φανουν καλοι κ να κερδισουν μια γυναικα. Οποτε ειναι δυσκολο να καταλαβεις ποτε καποιος ειναι πραγματικα σωστος απεναντι σου κ ποτε απλα το παιζει. Κ τωρα εχω γνωρισει καποιον κ φαινεται πολυ ενθουσιασμενος κλπ αλλα αντικειμενικα θεωρω οτι δεν γνωριζομαστε τοσο πολυ καιρο ωστε να εχω καταφερει να το ενθουσιασω τοσο! Δηλαδη θεωρω οτι το μονο που μαλλον τον εχει κυριως ενθουσιασει ειναι το σεξ. Οι φιλες μου παλι μου λενε οτι ειναι πιθανο εστω κ σε τοσο μικρο χρονικο διαστημα να τον εχω ενθουσιασει. Εχουμε περασει χρονο μαζι κ η αληθεια ειναι οτι μου φερεται ωραια, μου μαγειρευει, με φροντιζει, αλλα νιωθω οτι παλι με το που κανει κατι κακο, εγω αρχιζω τις υπεραναλυσεις στο κεφαλι μου. Θεωρειτε οτι θα ειχε καποιο νοημα να του μιλησω κ να του εξηγησω οτι ειμαι αρκετα ανασφαλης τον πρωτο καιρο οταν γνωριζω καποιον κ γενικα να του εξηγησω οτι δεν κανει αυτος κατι λαθος, απλα εγω μεσα μου δεν νιωθω σιγουρη για κανεναν λογω προηγουμενων εμπειριων?

Πότε επιτέλους θα ζήσω κ γω μια όμορφη σχέση; Να βρω τον άνθρωπο μου; Να περνάμε καλά, να έχουμε αμοιβαία αισθήματα, να υπάρχει αγάπη, έρωτας, ειλικρίνεια, σεβασμός. Είμαι 25 χρ και έχω κάνει 1 ολοκληρωμένη σχέση, σχεδόν για την ακρίβεια. Είδα επιτέλους καθαρά ότι δεν ήταν ποτέ σε όλο αυτό, σκέτη κοροϊδία. Και τι μου άφησε στο τέλος; Πίκρα, θυμό, απογοήτευση!! Η πρώτη μου σχέση κ να με κάνει να νιώσω ετσι; Και όχι μόνο αυτό, παρόλο που παίρναμε προφυλάξεις, μ έχει κολλήσει κάτι, απ όσο έχω διαβάσει με μια θεραπεία περνάει. Αλλά τι; Πήρα την απόφαση να προχωρήσω και να έχω αυτά τα βάσανα στο μυαλό μου; Ώρες ώρες πάει να με πιάσει πανικό όταν τον σκέφτομαι και τι μου έχει προκαλέσει. Ζητούσα να τα φτιάξω με κάποιον επιτέλους, είχαν χτυπήσει κ οι ορμόνες, έβλεπα κ τις γύρω μου που είχαν μια σχέση, αλλά όχι κ έτσι, και στην ουσία κατά τη διάρκεια της "σχέσης" δεν περνούσα καλά, ήταν μια ψευδαίσθηση. Ήταν τώρα υγιές να είμαι συνέχεια σε μια ταραχή, μη παίζει με άλλες; Τις οποίες ανασφάλειες εκείνος μου τις δημιουργούσε με αυτά που μου έλεγε, ίσως όμως τώρα που το σκέφτομαι να ήταν ο τρόπος του να με απομακρύνει. Αλλά εγώ η χαζή εκεί. Απ τη μία, το μετάνιωσα. Μετάνιωσα που επένδυσα σ εκείνον, που αποφάσισα να προχωρήσω. Αν είχε μπει μπρο η λογική, πόσα θα είχα γλυτώσει; Απ την άλλη, όμως, πήρα μαθήματα, τι θα πρέπει να προσέχω από δω και πέρα. Να ξέρετε ότι αν ο άλλος δε θέλει σχέση, μη προσπαθήσετε να τον αλλάξετε, θα χάσετε πολύτιμο χρόνο απ τη ζωή σας. Γι αυτό εύχομαι, όσο γίνεται σύντομα, να γνωρίσω επιτέλους αυτό το άτομο, τον σύντροφο που θα αξίζει ο ένας για τον άλλον. Καλό σαββατοκύριακο σε όλους!

Εχω μια και μοναδικη αδερφη. Ειμαστε τοσο διαφορετικες παρ ολο που οι γονεις μας εχουν τις ιδιες αξιες κ προσπαθησαν να μας τις περασουν. Δε λεω εχουν κανει πολλα λαθη σα γονεις αλλα το ιδιο κανουμε κ εμεις σα παιδια κ καθε ανθρωπος γενικα και δε δικαιολογει αυτο μια κοπελα παντελως αδιαφορη και ανευθυνη προς τη ζωη -παλαιοτερα αλλα και ακομα πολλες φορες- αλλα κυριως ως προς εμας σαν οικογενεια. Εχουμε εναν πολυ αρρωστο πατερα. Εγω επισης εχω σοβαρα θεματα υγειας που πλεον με εμποδιζουν απο το να προσφερω οσα ο πατερας μου χρειαζεται. Ζω και αναπνεω για εκεινους ομως καλως η κακως δε μπορω κ ουτε θελω να εγκαταλειψω τα μοναδικα ατομα στη ζωη μου που παρ ολες τις διαφωνιες μας, τους τσακωμους μας και τα λαθη μας αγαπαμε ανιδιοτελως ο ενας τον αλλο! Δε μπορω να διαννοηθω να σκεφτω την παρτη μου εις βαρος αυτων των ανθρωπων. Ομως η αδερφη μου αυτο κανει μια ζωη! Την εχω πιασει με το καλο, με το πολυ καλο αλλα πλεον κ με πιο αυστηρο και ειλικρινη τροπο να της πω οτι οφειλει και πρεπει να προσφερει στην οικογενεια της και δε ζηταω ρε γαμωτο και κατι τρελο! Ζηταω να προσφερει πχ μια μετακινηση στον αρρωστο πατερα μας για να κανει ενα σοβαρο χειρουργειο. Κ εκεινη ειναι αλλου! Δεν εχει καν ιδεα τι συμβαινει καθε μερα μεσα στο σπιτι μας! Δεν εχει ιδεα τι περναμε, πως ειναι να εισαι κ εσυ αρρωστη κ να βλεπεις ενα πατερα να καταρρεει στο πατωμα κ μια μανα εξισου μεγαλη κ αρρωστη να παλευει να τον σηκωνει κ να ξεσπαει σε κλαμματα. Δεν αντεχω αλλο, αλλα οχι την κατασταση αυτη αλλα την αδιαφορια αυτης της κοπελας που πραγματικα αν και σκληρο δεν εχω νιωσει ποτε ως αδερφη! Ο μονος λογος που τη λεω ετσι ειναι επειδη εχουμε ιδιο αιμα κ για χαρη των γονιων μου κ των παιδικων μας χρονων που κ εκει ηταν απουσα και προτιμουσε να κυνηγα αγνωστα ατομα αντι να ζει με την οικογενεια της εστω κ λιγες μικρες στιγμες. Βοηθεια δεν εχω εμπρακτη απο κανενα αλλο. Συγγενεις να μη πω καλυτερα.. χρονια τωρα ενα αγκαθι.. τους ενοχλουσε παντα οποιαδηποτε επιτυχια των γονιων μου κ ας μην ειμαστε πλουσιοι κτλ κ εβγαζαν παντα απιστευτη κακια κ μας πλησιαζαν μονο αν νομιζαν οτι θα διεκδικουσαμε καποια περιουσια (το οποιο δεν εγινε ποτε γτ οι γονεις μου δεν ειχαν ποτε τετοιο χαρακτηρα κ ηταν παντα αφοσιωμενοι απλα στα δικα τους) οποτε βοηθεια δεν υπαρχει απο πουθενα.. κανεις δε ξερει τι τραβαμε και νιωθω τοσο απογοητευμενη απο την αδερφη μου.. ειναι απλα μια γνωστη.. και δε ξερω τι να κανω πια κ πως μπορω να της ζητησω βοηθεια και λιγη εστω ελαχιστη καταννοηση! Ειναι τετοιο ατομο που ακομα και οταν με πηγε πχ μια φορα για μια σοβαρη εξεταση μετρουσε το χρονο που θα εχει μη χασει κανενα χρημα απο τη δουλεια που κανει.. παρ ολο που εβγαζε κ πολλα παραπανω απο εμενα κ εγω οσο ενιωθε ανασφαλης κ δεν εχει ασφαλιση της ειχα πληρωσει κ εξετασεις.. αλλα κ παλι δε με νοιαζουν τα λεφτα.. θελω απλα να νοιαστει για τους γονεις μας και να δωσει ενα χερι βοηθειας ειδικα τωρα που το χρειαζομαστε οσο ποτε.. δεν ξερω ειλικρινα πια αν υπαρχει καποια λυση.. ουτε αν μπορω να τη προσεγγισω καπως ωστε να καταλαβει τη σοβαροτητα της καταστασης.. και με πληγωνει κ βαθυτατα οτι για ατομα ξενα οπως φιλες κτλ ακομα και «φιλες» που της φερθηκαν απιστευτα απαισια και σε εμας εκλαιγε ξεσκιζεται να τις παει νοσοκομεια, να τους βοηθησει , να τους ακουσει κτλ. Εμεις ειμαστε απλα σαν να μην υπαρχουμε.. κ χ… α για μενα στη τελικη, τους γονεις μου θελω να σκεφτεται και να βοηθαει.. Μεγαλο κειμενο αλλα ελπιζω ν ανεβει..

Με τον ένα ταιριάζουμε σάν χαρακτήρες,έχουμε τις ίδιες προτιμήσεις,έχουμε τέλεια επικοινωνία,αλλά δέν μου βγάζει κάτι ερωτικό.Με τον άλλο,είμαστε η νύχτα με τη μέρα,αλλά μου αρέσει τόσο πολύ εμφανισιακά,που και μόνο που τον κοιτάζω τρελαίνομαι.Θα το πώ κι άς παρεξηγηθώ.Μακάρι να μπορούσα να είμαι και με τους δύο,αλλά δέν μπορώ να το κάνω.Λέω να συνεχίσω τελικά με τον πρώτο.Ο δεύτερος μου θυμίζει τον πρώην μου,και δέν θέλω να την πατήσω πάλι.Δέν ξέρω,δέν είμαι σίγουρη τελικά.Μπέρδεμα εντελώς...

Δεν ξερω πως πάει η δική σας μέρα, αλλά εγώ σκοτώθηκα στη δουλειά, έμαθα τυχαία οτι ο μεγάλος ερωτας της ζωης μου γύρισε απο εξωτερικό και δεν ειπε κουβέντα, έφαγα πορτα απο την κολλητή μου και συνειδητοποίησα οτι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος για μένα δε με σέβεται καν! Εμορφα!

Είμαι 19 και δεν έχω κάνει μια σοβαρή ουσιαστική σχέση...Έχω κάνει αλλά ανούσιες χωρις συναισθήματα στο γυμνάσιο και 1η λυκείου (στην ουσία δεν ήταν σχέσεις)...Δεν έρχεται ο κατάλληλος και μου έρχονται όλο μ@λ@κες...Η λίμπιντος έχει φτάσει στα ύψη...Και αφού δεν έχω κάνει ποτέ μια σοβαρή σχέση δεν έχω κάνει και ποτέ σεξ...Περιμένω να ανοίξουν τα πανεπιστήμια μήπως και βρεθεί κάτι γιατί εδώ στην επαρχία που ζω πολύ δύσκολα...Είστε και εσείς στην ίδια θέση με εμένα;

Σήμερα έχει γενέθλια η κοπέλα μου.Της στέλνει ο πρώην το εξής μήνυμα:"Πολύχρονη μωράκι να σε χαίρομαι.Τί έγινε,πότε θα βρεθούμε τελικά;" Το διάβασα και έμεινα κάγκελο.Η εξήγηση της κοπέλας μου:"Αντε παράτα με που δίνεις σημασία.Αφού σου έχω πεί τί τρελάρας είναι" Και σηκώθηκε κι έφυγε για τη δουλειά.Μάλιστα... Τί παίζει;

Είμαι 24 χρονων και έχω δουλέψει μπορώ να πω σε πολλές δουλειες. Τα περισσότερα χρόνια στην δουλειά όμως, τα έχω κάνει κυρίως ως σερβιτόρα. Έχω δει έχω ζησει και έχω ακουσει πολλά κάνοντας αυτή την δουλειά. Έχω καταλήξει εδώ και καιρό ότι οι άνθρωποι ειναι ηλίθιοι. Βλέπω παρέες νέων, κάθονται σε ένα τραπέζι και απλά δεν ξέρουν να συζητάνε, χωρίς παιδεία και χωρίς γνώσεις. Σαν μικρά παιδάκια. Το ιδιο και για τους μεγαλύτερους. Γεροί να κουτσομπολευουν τα νεαρά παιδιά κυρίως κοριτσια, κρίνουν τα όνειρα των άλλων. Άνθρωποι αγράμματοι συζητάνε θέματα σοβαρα σαν κάτι το πολύ απλό και πουλάνε μυαλό συνέχεια ενώ οι απόψεις τους είναι κυριολεκτικά γελοίες. Έχω μιλήσει με τοσο κοσμο και απλά πολύ σπανια να μου έχει τύχει ένας που να έχει απόψεις τις οποίες μπορεί να υποστηρίξει με επιχειρήματα και όχι με λογια αλλόκοτα. Δηλαδή ειλικρινά τώρα αυτοί είναι οι νέοι και οι νέες οι οποίοι υποτίθεται θα φερουν ένα καλύτερο μέλλον για την χώρα μας;;Που πήγαν οι άνθρωποι με γνώσεις;;; Έχω ακούσει και έχω δει τόσα πολλα που λέω ειλικρινά αυτή η χώρα δεν έχει σωτήρια. Χανόμαστε! Κανενας δεν μας φταίει. Παιδιά της ηλικίας μου κοιτανε ποια θα ρίξουν σε ένα βράδυ ή αμα ο γκόμενος θα στείλει ή οχι. Παπουδες και οι άνθρωποι στην ηλικια των πατεράδων μας καταβαθος ακόμα εγκρίνουν την βία στην οικογένεια. Αυτά υπάρχουν και η πλειοψηφία ετσι είναι! Χάθηκαν οι σωστοί άνθρωποι;; Τα νέα παιδιά τι έγινε;; όλα έχουν γίνει το ίδιο!! Απλά αυτό με θλίβει γιατι το βλέπω κάθε μέρα... είναι θλιβερό να ξέρεις ότι το κύριο πρόβλημα της χώρας σου είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι της. Άνθρωποι να μην ξερουν την ιστορία της πατρίδας τους, να μην έχουν καν τις θεμελιώδεις γνώσεις, να μην τους νοιαζει ιδιαίτερα για την χώρα τους. Ειναι θλιβεροο!!! Και αυτό το λεει μια σερβιτόρα, την οποια την εχουν βρίσει οι ίδιοι οι άνθρωποι αυτοί. Ειμαστε μηδεν σε όλα ενώ κάποτε όλοι μας ζήλευαν..... Αλήθεια πώς γίναμε έτσι το σκέφτεστε ποτέ;;;;

Ένα βήμα πριν η εργασία και η καθημερινότητά μου, με το εύθραυστο ψυχικό μου υπόβαθρο με καθηλώσουν στο τίποτα. Το αίσθημα ανακούφισης της παραίτησης από καταπιεστικές συνθήκες, ενάντια στο αβέβαιο αύριο και σε μία δύσκολη συνέχεια που επιβάλει ηρεμία και να βρω τον εαυτό μου για νέες επιλογές και ξοδεμένο χρόνο που ίσως οδηγήσου στην ευτυχία. Ωσότου, ξυπνήσει το μικρό αγόρι που ήθελε να κατακτήσει το κόσμο με διαγραμμένες τις αναμνήσεις αποτυχημένων προσπαθειών. Ωσότου ξεκινήσω να ζω και πάλι.

Γέννησα πριν λίγες μέρες, καθ'όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης ειχαμε στήριξη οικονομικη και γενικά οτιδήποτε βοήθεια χρειάστηκα από την οικογένεια μου . Ήρθαμε σπίτι μας πριν 3 μέρες . Εκανα καισαρικη οποτε χρειαζομουν βοηθεια . Εμεινε η μητέρα μου 2 μέρες μαζί μας όπου ανέλαβε το μωράκι μου , το σπίτι και γενικά τις δουλειές.. Όλα μου φαίνονται ακόμα βουνό.. Ο σύζυγός είναι πολύ ενεργός προς το μωρό, άρχισαν οι επισκέψεις και επειδή η μητέρα μου και η αδερφή μου από την λαχτάρα τους θέλανε να την χαϊδεύουν ενώ κοιμάται ή να την έχουν αγκαλιά ξεκίνησε η γκρίνια του συζύγου όπου μονίμως έχει μια μούρη ως το πάτωμα και λέει είναι σπίτι μας πρέπει να μείνουμε οι 2 μας με.το μωρό κι δεν είναι κούκλα να το ταισει η αδερφή μου. Και μόνο εμείς έχουμε δικαιωμα... Εγώ όμως αρνούμαι να διανοηθώ την συμπεριφορά του. Νιώθω πως βγάζει κακία απέναντι τους με αυτό το χαρακτήρα του. Είμαι παράλογη; Κάνω και εγώ Μήπως κάτι λάθος; πονάω ακόμα στην τομη και γενικά ήταν μια δύσκολη καισαρική .. Και απλά θέλω βοήθεια, αυτός νομίζει ότι μόνο ο ίδιος μπορεί να μου την προσφέρει ...