ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι πολυ αρνητικος τυπος,και λογω πολλων ασχημων βιωματων κανω συνεχως ασχημες σκεψεις. Να φανταστειτε,ειχα παει για ποδηλατο το πρωι σε εναν παραλιακο δρομο. Ηταν φουρτουνιασμενη η θαλασσα,και αντι να σκεφτω την ηρεμια που μου χαριζει αυτος ο ηχος των κυματων,εγω ελεγα: "εαν γινει τσουναμι,θα πεθανεις απο τους πρωτους". Τραγικοοοοοο. Οταν ακουω καποια υποθεση(απαγωγη,βιασμο,φονο) λεω,ωπ κοπελια,πες αλευρι! Μηπως τα παθεις και εσυ καποτε; Οταν γυρναω σπιτι μονη,σε δρομο με φωτα παντου και πολυκατοικιες να φανταστεοτε,φοβαμαι μην μου εμφανιστει κανενας με σπασμενο μπουκαλι,με αρπαξει και με βιασει. Οτιδηποτε κι αν φοραω! Το παραδοξο ειναι οτι οι φορες που "προκαλω" ειναι οταν ειμαι φουλ ντυμενη ( μακρυ τζιν,κλειστη μπλουζα που καλυβει και τον λαιμο) .Τι στο καλο; ετσι θα'μαι παντα; ειμαι παρα πολυ μικρη για να σκεφτομαι τετοια..

Ειμαι παιδι των 90s και πραγματικα νιωθω τυχερη που οταν ημουν παιδι η ποπ μουσικη ηταν ποπ και οχι αθλια ηλεκτρο οπως σημερα και τα ελληνικα τραγουδια ηταν με μπουζουκι ή μελωδικη λαικοποπ και οχι αυτο το χαλι που ειναι σημερα μια βαβουρα και με χυδαιους στιχους οπως -δεν θα το πω γιατι δεν θα το ποσταρουν-του Δαντη.Τι ειναι αυτα πια το παρακαναν.Επισεις,ενα αλλο που μου τη δινει ειναι τα σημερινα Boybands και Girlbands οπως One Direction και Fifth Harmony που ειναι με εφηβους και εφηβες.Εμεις ακουγαμε Blue,Backstreet boys,PusCat dolls με ενηλικες(Στους Blue ο πιο μικρος ο Lee Ryan ηταν τουλαχιστον 17 στα 18 οταν ξεκινησε)ενω τωρα τους/τις βαζουν απο τα 14 και τραγουδανε κατι σαχλο γλυκαναλατα τραγουδακια της πλακας που δεν σου βγαζουν συναισθηματα λυπεις ή χαρας(εμενα παντως δεν μου βγαζουν)πραγματικα εχω βαρεθει με την εμπορικη μουσικη ξενη και ελληνικη και δεν ειμαι η μονη.Τα παιδια των 90s θα με καταλαβουν πιστευω δεν περιμενω κατι θετικο απο τα παιδια των 00s εχω και δυο ξαδερφες γεννημενες τοτε και ξερω.Τελος παντων εγω το εχω ριξει στα εντεχνα τωρα ειναι τα μονα που αξιζουν πια να τα ακουσεις.Ξερω οτι θα προσπαθησετε να μου την πειτε τα παιδια των 00S αλλα δεν εχετε δικιο και το ξερετε.Ειναι αηδιες αυτα που ακουτε οι περισσοτεροι απο σας.Αυτα ηθελα καπου να τα πω.Συγνωμη αν σας ενοχλησε η αποψη μου τωρα μπορειτε να πειτε κι εσεις την αποψαρα σας ελευθερα.

Εναν άντρα να με μυησει στον κόσμο του τανγκο και του παθους. Θα σε βρω. Εύχομαι να βρείτε κι εσείς αυτό που θελετε. Καληνύχτα σας

Ειλικρινά νομιζω πως η εποχή μας μας έχει κάνει σκλάβους ..ζεις για να πεθάνεις..και τίποτα αλλο δυστυχώς..Διαβάστε χρονη μισσιο η άκουστε στο youtube έχει κάποια αποσπάσματα! Θα σας βοηθήσουν πολύ στην ζωη σας .

και παραπάνω από ένα χρόνο είμαι αναγκαστικά κλεισμένη στο σπίτι αρκετά. Ενώ δεν μπορώ να δουλέψω, και δεν έχω εξωτερικές δραστηριότητες, ούτε αρκετές συναναστροφές, παρ' όλα αυτά η εσωτερική εξέλιξη μου και οι αλλάγές που βίωσα είναι περισσότερες, και πιο έντονες, σε σχέση με αυτές που έγιναν όταν σπούδαζα κι εργαζόμουν και γνώριζα νέους ανθρώπους. Έμαθα περισσότερα πράγματα που δεν θα τα μάθαινα ποτέ με τη σχολή και τη δουλειά αλλά ούτε και με τα ταξίδια (που λίγες φορές έκανα).Φυσικά θα ήταν πολύ ωραία να είχα την υγεία μου κι εύχομαι κι εσείς που δεν την έχετε να την αποκτήσετε από τον Θεό σύντομα! Όσοι έχετε υγεία ελπίζω να μην την χάσετε ποτέ και να την εκτιμάτε.Καλό βράδυ και καλή δύναμη! :-)

να λεει τοσα ψεματα,να βγαζει τοσο ασχημο προσωπο,να κρυβει τον πραγματικο του εαυτο; εχω σιχαθει πραγματικα τους παντες εξαιτιας της. δεν μπορω να εμπιστευτω ανθρωπο ξανα... απλα δεν μπορω...

Φοβάμαι ότι τον ερωτευομαι... Είναι μεγαλυτερος μου, σε θέση ισχυος, παντρεμενος όμως αυτός ζει εδώ και η γυναίκα του Αμερική. Εδώ και λίγο καιρό με φλερτάρει... Αυτό που με κάνει και τον ερωτευομαι είναι οι γνώσεις του. Τον θαυμάζω γι αυτες. Είναι καταπληκτικός όταν χειρίζεται τον λόγο. Επίσης είναι πολυ όμορφος άντρας. Με περναει 20 χρόνια...θεωρει ότι ειναι καλυτερα να ζει χωρίς τη γυναίκα του κι αυτή έρχεται μόνο το καλοκαίρι.Φοβάμαι ότι θα καταπάτηση τους ηθικούς μου κώδικες και μια ωραία πρωια θα ανταποκριθώ στο φλερτ του... Φοβάμαι! Και θέλω και δεν θέλω. Ήθελα απλώς να το πω κάπου. Ξέρω ότι δεν είναι σωστό να ενδώσω.

Βρίσκομαι σε σχέση εδώ και 2 χρόνια.. Ξεκινήσαμε να μένουμε μαζι αρκετά νωρίς, περιπου στους 6 μηνες. Νιώθω οτι όλα έχουν σκοτεινιάσει και είναι φορες που νιώθω να πνηγομαι!! Δεν είναι άνθρωπος που παιρνει απο συζητήσεις.. Τι να κάνω;

Ρε παιδια βλεπω να λετε πολυ ευκολα το "βρηκε γκομενο/γκομενα και χαθηκε". Και οκ δε μιλαω για περιπτωσεις που οι ανθρωποι οντως εξαφανιζονται απ το χαρτη για παντα,εκει να νευριαζετε και να ξενερωνετε και ο,τι θελετε. Αλλα στις αρχες μιας σχεσης ειναι λογικο να θες να εισαι συνεχεια με τον αλλον. Αυτο ειναι το νοημα του ερωτα,το πιο ωραιο. Κανονικα θα επρεπε να χαιρεστε για τους φιλους σας. Κι ακομα και πιο μετα ειναι λογικο ο χρονος τους να μοιραζεται πια σε εσας στη σχεση του και στην οικογενεια του. Δεν μπορει να ειναι παντα μεσα σε ολα οπως ηταν παλια. Και στο κατω κατω αν σας πειραζει κατι πειτε το ευθεως στον αλλον,να το συζητησετε,να βρειτε λυση. Ή και να μη βρειτε. Αλλα να ειστε ξεκαθαροι. Υποτιθεται φιλοι σας ειναι τους αγαπατε και σας αγαπανε.

Παλια ,γύρω στα 20 χρειάστηκε να κανω μία επέμβαση αισθητικής φύσεως.Ο γιατρός ήταν παντρεμένος με μικρά παιδάκια. Συνεχώς μου την έπεφτε όχι άμεσα φυσικά αλλά εμμέσως ώστε να έχει καλυμμένη την πλάτη του . Για παράδειγμα, είχα πάει για επανέλεγχο και όπως καθόμουν στην καρέκλα είχε ακουμπήσει το πόδι του πάνω μου... Τραγικός.Με αποκαλούσε μωρό του και ήταν άβολο.Βεβαια τότε ήμουν οικτρά ανασφαλής και σκεφτόμουν τί τυχερή που ήμουν (!!!!!) που γυρισε και με ´κοίταξε ´ έστω κάποιος.Έτσι λοιπόν έκανα το τρομερό λάθος να του στείλω στο τέλος το εξής απιστευτο μηνυμα στο κινητό : " Τί κριμα . Νόμιζα ότι θα μπορούσε να βγει κάτι καλό απο όλο αυτό" . Το μήνυμα δεν ξέρω πώς φάνηκε στα μάτια του γιατί δεν ήταν ξεκάθαρο αλλα εξομολούμαι ότι 12 χρόνια μετά ντρέπομαι πολύ γι αυτό που έκανα τότε. Ντρέπομαι τόσο πολύ που στενοχωριέμαι και περιφρονώ ένα μέρος του ανόητου. - τότε - εαυτού μου.Ντρέπομαι που έμαθαν όλοι οι συγγενείς μου και ιδίως ο πατέρας μου οτι μου άρεσε ένας παντρεμένος ....! Δεν ξέρω πώς να συγχωρέσω τον εαυτό μου γίαυτο!Δεν ξέρω τί είχα πάθει τότε , αλλά τωρα αηδιάζω και μόνο στη σκέψη και κατηγορώ τον τότε μετεφηβικό εαυτό μου συνεχώς ακόμα και αν δεν έγινε τίποτε απολυτως με αυτό το άτομο , για τις σκέψεις που έκανα τότε νιώθω ντροπή . Ντροπή και που το αποκάλυψα στους οικείους μου!Το γελοίο της υπόθεσης ?? Ακόμα και σήμερα έχω δει κλήσεις στο κινητό μου απο το γραφείο του. Σκέφτομαι να αλλάξω το νούμερο του κινητού μου μονο για να μη μου θυμίζουν οι κλήσεις πόσο ανοητη ημουν που είχα αρχίσει να "ψιλογουστάρω " ένα γλοιώδη πέφτουλα μεσήλικα με τρία παιδιά στην πλάτη .Δεν ξέρω πώς να "ξεπλύνω "την ντροπή .