ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Με το αγόρι μου ειμαστε σχεδόν 7 μήνες μαζί. Τον τελευταίο καιρό νιώθω όλο και περισσότερο την επιθυμία να του πω σαγαπω. Δεν έχουμε πει μεταξύ μας ακόμα, μοιραζόμαστε φράσεις όπως σε λατρεύω κλπ αλλά δεν έχουμε πάει σε αυτό το βήμα. Κάθε φορά μου είμαι έξω μαζί μου τον χαζεύω να μου μιλάει και σκέφτομαι πόσο θέλω να του το πω.. Αλλά ντρέπομαι, φοβάμαι.. Δεν θέλω να είναι κάτι δεσμευτικό που θα του το πω. Θέλω απλά να το πω και ξέρω ότι θα αντιδράσει καλά όμως παράλληλα φοβάμαι.. Αν το θεωρήσει νωρίς..

μετα απο καυγα η σχεση μου με χωρισε. Εγω έφταιγα, γι’ αυτό πήρα την απόφαση να φύγω οριστικά απο τη ζωή του, ώστε να ηρεμήσουμε και οι δυο μια και καλή. Κατάλαβα ποσο πληγωμένος ήταν, όταν πέταξε όλα τα πράγματα που του ειχα χαρίσει. Δεν τον ενόχλησα απο τότε. Εξαφανίστηκα. Όμως σήμερα ήρθε έξω απο τη δουλειά μου, για να με δει. Πισωγύρισμα για ακόμη μια φορά γιατί κατάλαβα ότι ο άνθρωπος αυτός με αγαπάει αληθινά.

Λυπάμαι που η οικογένεια μου δεν με ξέρει ουσιαστικά. Πότε δεν μπορέσαμε να επικοινωνήσουμε σε βάθος. Η μάνα μου από τότε που την θυμάμαι είχε ψυχολογικά. Ο πατέρας μου την αγαπούσε και τα ανεχόταν. Ακόμα το ίδιο γίνεται.Τις ελάχιστες φορές που έχουμε μιλήσει εκ βαθέων, η μάνα μου με ρωτάει αν ήταν κακή μάνα. Της λέω όχι. Μόνο δύο φορές έχω βγάλει τα παράπονα μου σε αυτήν. Πότε δεν της χτύπησα κάτι για να μην την πληγωσω. Δύο φορές μόνο παραπονέθηκα σε πολύ κρίσιμες για την οικογένεια στιγμές που ένιωθα να πνίγομαι. Ακόμα και όταν ήρεμα ήθελα να της εξηγήσω πως νιώθω με γεμιζε από το άγχος και την ένταση της. Πάντα καταθλιπτική και αγχώδης.Θυμαμαι αυτό το σπίτι με λύπη και λίγο φόβο.Υπήρχαν ευχάριστες στιγμές φυσικά, αλλά η επιγευση δεν είναι γλυκιά. Υπήρχε πολλη αγάπη από μέρους της, αλλά την εξέφραζε πολύ λάθος.Επικρίσεις, φωνές, ξύλο κάποιες φορές. Ευτυχώς όχι πολλές. Μετά ζήταγε συγγνώμη. Αλλά πάντα όταν το σκέφτομαι βουρκωνω γιατί με πιάνει το παράπονο.Πάντα μεγαλώνα με το αίσθημα ότι δεν είμαι αρκετή,γεγονος που με οδήγησε σε λάθος επιλογές.Εχω μέσα μου πολύ αγάπη για τον κόσμο, αλλά δεν μπορώ να την εκφράσω.Σαν παιδί είχα φοβίες για διάφορα. Ένιωθα διαφορετική πάντα και κατά βάθος μόνη. Σαν έφηβη πέρασα νευρική ανορεξία. Στα φοιτητικά μου χρόνια έμπλεξα με αλκοόλ και ουσίες. Σαν μεγαλύτερη πια, έκανα μια σχέση εξαρτητικη από την οποία όμως έμαθα πάρα πολλά. Τα κατάφερα όμως. Ξεπέρασα τη νευρική ανορεξία όταν έφυγα από το σπίτι και δεν ήμουν σε τοξικό περιβάλλον. Όταν πέρναγα καλά, σε άλλη πόλη όπου σπούδαζα. Όσο ήμουν σπίτι ή μάνα μου νόμιζε ότι θα ξεπεράσω την ανορεξία με εκβιασμούς, φωνές και βία. Το αλκοόλ και τις ουσίες τις έκοψα μόνη μου, ύστερα από πολλά περιστατικά που με έφτασαν στον πάτο.Οι γονείς μου δεν το έμαθαν ποτέ. Δεν τους το είπα ποτέ. Ήξερα ότι θα τους πληγώνε αυτό. Ότι θα κατηγορούσαν τον εαυτό τους και δεν ήθελα. Άλλωστε ότι έκαναν, έκαναν. Όπως με μεγάλωσαν, με μεγάλωσαν. Αυτό δεν αλλάζει. Έτσι αποφάσισα να το κρύψω καλά. Τις λίγες φορές τον χρόνο που με έβλεπαν, έλεγα δικαιολογιες ότι είμαι κουρασμένη. Με είχαν ρωτήσει αν έχω μπλέξει. Το αρνήθηκα και προσποιουμουν ότι ήμουν καλά. Άλλωστε δεν μέναμε μαζί. Μόνη μου τα κατάφερα. Κανείς δεν ήταν εκεί. Ίσως και να μην άφησα κανέναν να είναι εκεί. Χώρισα με την εξαρτητικη σχέση, αλλά απέκτησα έναν καλό φίλο μέσα από αυτό.Δουλέψαμε ψυχολογικά με την σχέση μου και είδαμε και οι δύο ότι τα τραύματα μας δεν μας βοηθούν στο να είμαστε μαζί. Μπορεί να μην είναι το αγόρι μου πια, αλλά έχω όμως έναν συμπαράστατη που με αποδέχεται πια για αυτό που είμαι και εγώ το ίδιο. Οι γονείς μου ακόμα ρωτάνε για το αν θα τα ξανά βρούμε. Μοιάζει να τους ξενίζει αυτό. Δυσκολεύονται να καταλάβουν. Σήμερα είμαι μια ανάσα πριν τα 30.Έχω αλλάξει επαγγελματικό προσανατολισμό. Κατά βάθος δεν το δέχονται. Καταπιάστηκα με την τέχνη, που με θεραπεύει. Οι απόψεις μου και η προσωπικότητα μου δεν είναι αποδεκτά απόλυτα. Καμία φορά μοιάζει να προσπαθούν να με αποδεχτούν. Αλλά νιώθω ότι δεν με αποδέχονται. Φροντίζουν κάθε μέρα να μου το υπενθυμίζουν με μικρά πράγματα. Παιδιά δεν θέλω να κάνω. Νομίζουν ότι είναι μια τρέλα που θα μου περάσει και συνέχεια μου πετάνε φράσεις του στυλ "όταν κάνεις παιδιά θα νιώσεις ευτυχία". Με την τέχνη μου δεν πιστεύουν ότι θα τα καταφέρω και με κάθε ευκαιρία μου λένε να αξιοποιήσω το πρώτο πτυχίο μου. Θέλω να φύγω από το σπίτι και οικονομικά δεν μπορώ. Νιώθω αμφιθυμα. Απογοητευομαι μαζί τους και νευριαζω,αλλά ταυτόχρονα στεναχωριέμαι γιατί τους αγαπάω. Μου έδωσαν και καλά στοιχεία και το ξέρω ότι προσπάθησαν. Ίσως δεν ήταν αρκετό. Τόση υπερπροστασια, τόση πίεση. Δεν ένιωσα ποτέ την χαλαρότητα και το ανέμελο. Νιώθω ότι δεν ανήκω πουθενά. Νιώθω τύψεις ότι δεν είμαι αρκετά καλή. Το ξέρω ότι είναι αποροια της κατάστασης. Θα θελα πολύ να ήταν αλλιώς. Είναι τόσο κρίμα να μην ξέρουμε οι άνθρωποι να εκφραζόμαστε και να πληγωνουμε ανθρώπους που αγαπάμε. Δεν θα το βάλω κάτω. Αλλά νιώθω ψυχικά κουρασμένη. Ψάχνω συνεχώς ότι πρέπει να καταφέρω κάτι. Να αποδείξω τι; Γιατι; Σε ποιον; Είμαι αυτή που είμαι στο κάτω κάτω. Πάντα ήμουν έξω από τα κουτάκια.Γιατι είναι τόσο κακό; Γιατι πρέπει να είμαστε όλοι ένα πράγμα; πάντα ήμουν ονειροπολα, πάντα ήθελα να προσπαθώ για το "ανέφικτο". Δεν ήθελα ποτέ ένα σπιτάκι και μια δουλίτσα. Να δημιουργώ θέλω. Να ταξιδεύω.Να αφουγκραζομαι. Να αγαπάω. Να ζω.

Είμαι 23 και δυσκολεύομαι πολύ να κάνω παρεες,παλιότερα ήμουν πολύ έντονος χαρακτήρας και γενικά έλεγα ότι σκεφτόμουν θυμωνα και παρεξηγούσα εύκολα ,τα τελευταία 3 χρόνια αυτό άλλαξε ριζικά και κλείστηκα πολύ στον εαυτό μου λόγω διαφόρων πραγμάτων.από μικρή είχα πρόβλημα με την κοινωνικοποιηση μου πάντα ήμουν outsider.κάποιες φορές φαίνομαι και σνομπ η αλήθεια είναι ότι απλά φοβάμαι και τιποτα άλλο…. Επίσης έχω δυο καλες φίλες δεν μπορώ να πω και γνωστούς τους οποίους όμως φοβάμαι να πάρω τηλέφωνο γιατί δεν αισθάνομαι ότι με θέλουν η δεν αισθάνομαι ότι θα με πάρουν και αυτοί τηλέφωνο ….ίσως φταίει που απλά πιστεύω μετά από πολλά στραπάτσα που έβαλα κι εγώ το χέρι μου σε μεγάλο βαθμό πιστεύω ότι δεν αξίζω και φοβάμαι και ντρεπομαι παρά πολύ….σίγουρα έχω άτομα να μιλήσω γιατί υπάρχουν άνθρωποι που είναι ολομόναχοι αλλά και πάλι ….θα ήθελα κι εγώ παρεες και να με καλούν σε πάρτυ ….θα ήθελα η πλέον ντροπαλοσυνη και το γεγονοσ Της φανταστικής απόρριψης να μην με εμποδίζει …

Εδώ και ένα χρόνο κάνω παρέα με μια κοπέλα λίγο μικρότερη από μένα και έχουμε κολλήσει αρκετά...Το καλοκαίρι αυτό ήμασταν κώλος κ βρακί...Ζήσαμε πολύ ωραίες στιγμές και σε παρέες και με αγόρια και μόνες μας...Κάθε μέρα μαζί...Από τότε που άρχισαν τα σχολεία για την τρίτη λυκείου (Να σημειώσω ότι δεν διαβάζει καθόλου) άρχισε να απομακρύνεται...Σνομπάρει στα μηνύματα αρκετές ώρες...Είχαμε κανονίσει ένα μεσημέρι να βγούμε για καφέ και την ρωτάω "Τελικά ισχύει;" και μου απαντάει ότι με ξέχασε και ότι κανόνισε με την άλλη της κολλητή ...Που αυτή ποτέ δεν με έχει ξεχάσει μέχρι τώρα...(τουλ από όσο θυμάμαι)...Επίσης όταν της στέλνω μνμα η την παρινω τηλ τελευταία μου βγάζει το βάιμπ ότι την ενοχλώ... Πραγματικά δεν ξέρω τι γίνεται αλλά γενικά είναι πολύ αναίσθητη,χύμα, δεν έχει καθόλου ενσυναίσθηση (μου έχει πει ότι δεν καταλαβαίνει ότι πληγώνει τον άλλον έτσι πως συμπεριφέρεται και που μιλάει) και έχει υπερβολικά πολλά νεύρα σε σημείο να έχει τύχει να με βρίσει που δεν την τραβάω καλά φωτογραφίες...Και όταν της μιλάω για τέτοια θέματα νιώθω ότι δεν καταλαβαίνει πως αισθάνομαι (θεωρεί τα συναισθήματα αδυναμία)...Αλλά από την άλλη ήταν από τις μοναδικές κολλητές που ήταν στις δύσκολες και εύκολες στιγμές και γενικότερα είναι ΠΑΝΤΑ ΕΙΛΙΚΡΙΝΗΣ και δεν κάνει πονηριές όπως τα περισσότερα κορίτσια...Νομίζω κολλάμε περισσότερο στη διασκέδαση...Αλλά προσωπικά εγώ έχω δεθεί πολύ...Τι να κάνω;

Αυτό τον ένα μήνα που έλειπαν οι δικοί μου για διακοπές,ερχόταν στο σπίτι το αγόρι μου.Μου άρεσε λοιπόν τόσο πολύ να μαγειρεύω για τους δυό μας,μέχρι και γλυκά επιχείρησα για πρώτη φορά.Τώρα που γύρισαν,δέν έχω διάθεση ούτε αυγό να τηγανίσω,ακόμα και το τόστ από την μητέρα μου ζητάω να μου το φτιάξει. Είναι πολύ όμορφο να προσπαθείς να ευχαριστήσεις αυτόν που αγαπάς,και από το βλέμμα του,και όχι μόνο βέβαια,να καταλαβαίνεις ότι εκτιμά αυτό που κάνεις. Πέρασα ένα μήνα σούπερ,άν και είμαστε κάθε μέρα με το αγόρι μου,ένα στερητικό το νιώθω,γιατί συνήθισα στο να είμαστε μαζί πολλές ώρες,και τώρα δέν έχω τη διάθεση που είχα.Μάλλον είναι η μεταβατική περίοδος... Άντε να ξεκινήσει η σχολή,να ξαναμπώ στη ρουτίνα μου.

Εδώ και λίγο καιρό μιλούσα με ένα παιδί και είχαμε έρθει αρκετά κοντά. Είχα έντονα συναισθήματα γι αυτόν κι εκεινος για μένα όπως έλεγε. Κάποια στιγμή μου είπε ότι έχει σχέση. Ρωτώντας τον τι θέλει ήταν λίγο σε φάση δεν ξερω, είμαι μπερδεμένος.. Κάποια στιγμή συναντηθηκαμε τυχαία (είμαστε από το ίδιο μέρος και πήγαμε και οι δύο διακοπές το καλοκαίρι εκεί) και ζήτησε να μιλήσουμε. Πήγαμε κάπου και μου είπε ότι υπάρχουν κάποια θέματα στη σχέση του αλλά κυρίως το θέμα το έχει ο ίδιος στο κεφάλι του. Δεν ξέρει τι του συμβαίνει και ότι ένιωσε έντονη έλξη για μένα που τελικά από κάτι χαλαρό που το ξεκίνησε του προέκυψε κάτι πιο δυνατό. Αλλα το πιθανότερο πως δεν θα χώριζε. Του είπα κι εγώ τη δική μου πλευρά ότι δεν θέλω να είμαι το τρίτο πρόσωπο και ότι θα ήθελα να ξέρω τις προθέσεις του εξ αρχής. Μου είπε ότι δεν ήξερε που θέλει να το πάει και τα σχετικά. Τελικά μετά από πολυ συζήτηση καταλήξαμε να κάνουμε σεξ. Ξέρω είναι λάθος αλλά δεν μπόρεσα να αντισταθώ. Όλον αυτό τον καιρό είχα αρχίσει να τον ερωτεύομαι. Μετά όμως από αυτό νιώθω απαίσια. Δεν ξέρω καν την κοπέλα του αλλά νιώθω απαίσια γι αυτό που έγινε. Δυστυχώς είμαι αρκετά αδύναμος χαρακτήρας και δεν του είπα όλα αυτά που έπρεπε να του πω και απλά να σηκωθώ να φύγω.. Πανε λίγες μέρες από τότε και δεν ξέρω τι να κάνω. Ξέρω ότι είναι λάθος όλο αυτό και πρέπει να το τελειώσω,γιατι ακόμα κι αν χωρίσει τα ίδια θα κάνει σε μένα. Επίσης αν μαθευτεί κάτι τέτοιο ολοι θα πουν ότι φταίω εγώ. Ενώ δεν τον προκάλεσα ποτέ, σίγουρα φταίω ναι αλλά δεν φταίω μόνο εγώ. Πονάω τοσο πολύ..δεν ξέρω τι να κάνω..

Έχω έναν φίλο εδώ και χρόνια τα πηγαίνουμε πολύ καλά ταιριάζουμε βγαίνουμε έχουμε κοινά ενδιαφέροντα και περνάω πολύ όμορφα μαζί του. Ο ίδιος είναι αρραβωνιασμενος με μια πάρα πολύ καλή κοπέλα την γιώτα η οποία τον στηρίζει πάρα πολύ και τον αγαπάει και παρά πολυ. Εγώ είχα μια σχέση σοβαρή και εγώ για αρραβώνα το πήγαινα αλλά κατάλαβα πως ο άνθρωπος που έχω δίπλα μου ήταν προικοθηρας και τον άφησα και εφυγα. Ήταν δύσκολος χωρισμός με ενοχλούσε με απειλουσε έλεγε θα κάνει κακο στον εαυτό του και έπειτα σε εμένα εγώ δεν φοβήθηκα καθόλου είχα πάρει τα μέτρα μου απέναντι του και το πήρε απόφαση και σταμάτησε να με ενοχλεί. Στην ζωή μου εμφανίστηκε από το "πουθενά" ο Γιώργος.. Ο Γιώργος είναι ανηψιος του αφεντικού μου και είναι 2 χρόνια μεγαλύτερος μου. Ώριμος , έξυπνος,γοητευτικός όλο το πακέτο. Βγήκαμε αρκετες φορες για καφέ ,φαγητό, σινεμά, κλπ και καταλήξαμε να έχουμε μια όμορφη φρέσκια σχέση που τώρα ξεκινάμε σιγά σιγά να κτισουμε βάσεις να τον γνωρίσω περισσότερο να με γνωρίσει και ο ίδιος καλά και ένταξη είναι ακόμη αρχή για να κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια. Ο φίλος μου μαθαίνοντας ότι προχώρησα αρκετά γρήγορα μετά τον χωρισμό μου έγινε άλλος άνθρωπος αρνητικός με αυτή τη σχέση να λέει πως έκανα λάθος να βιαστώ να κάνω κάτι καινούργιο και πως αργά ή γρήγορα θα χωρίσουμε και δεν υπάρχει μέλλον ακόμη και γκομενιαρη έβγαλε τον άνθρωπο ενώ δεν ισχύει κάτι τέτοιο και το βλέπω δεν είμαι χαζή. Πολύ αρνητικότητα που με επηρεάζει και εμενα που πάνω στα νεύρα μου ξεσπάω και στον Γιώργο που δεν φταίει και σε κάτι. Χθες Μαλωσα άσχημα με τον φίλο μου του είπα κάτσε να δεις έχεις την κοπέλα σου έχεις την σχέση σου την ζωή σου έτσι και εγώ θέλω να προχωρήσω παρακάτω με έναν άνθρωπο αρχισε μετά να λέει πως κάνω μεγάλο λάθος να προχωρήσω σε σχέση γρήγορα και πως θα καταληξη όλο αυτό να ξαναπληγωθω και να μείνω μόνη. Του είπα να μην τολμησει να ξαναανακατευτει στην προσωπική μου ζωή και πως δεν θέλω να καθόλου να καθίσω να συζητήσω μαζί του έκλεισα το τηλεφωνο και εδω και μέρες δεν απαντάω στα μηνύματα του . Καλά δεν καταλαβαίνω τι τον ενδιαφέρει τον φίλο μου γιατί θέλω να προχωρήσω γρήγορα σε κάτι νέο ενώ πραγματικά αυτό είναι που θέλω . Και στην τελική αν είναι να πληγωθω θα πληγωθω εγώ εγω θα πονέσω Όχι αυτός... θέλω να ζήσω την ζωή μου όπως εγώ θέλω εγώ ορίζω τα πρέπει και τα μη δεν θα αφησω ποτέ ξανά κανέναν να ανακατεύτει στη ζωη μου και την σχέση μου. Και όσο για τον φίλο μου μπορεί να τον συνχωρησω μπορεί και όχι αρνητικούς ανθρώπους γύρω μου δε θέλω

Με το αγόρι μου είμαστε μαζί 7 χρόνια. Όμως πριν από εκείνον μου έστελνε ο Αδερφος του σχεδόν κάθε μέρα ρωτώντας με διαφορες ερωτήσεις ώστε να με γνωρίσει καλύτερα. Εγώ δεν του πολύ έδινα σημασία. Τελοσπαντων πέρασε ο καιρός και ένα με δυο χρόνια μετά γνωρίζω το αγόρι μου ( τον αδερφό του) φυσικά δεν ήξερα ότι είναι αδέρφια. Το μαθαίνω αργότερα. Του το λέω. Ότι παλιά μου μιλούσε κτλ. Δεν μου είπε τπτ παρά μόνο ότι ήταν πιο μικρος τότε και επίσης δεν το ξέραμε. Το θέμα είναι ότι παρολο που πέρασαν τόσα χρόνια δεν έχουμε μιλήσει ποτε από τότε. Συνεχώς με αποφεύγει. Δεν έτυχε να συναντηθούμε ποτε. Καθώς όταν είναι να πάω σπίτι του εκείνος βγαίνει έξω και δεν θα γυρίσει μέχρι να φύγω. Νιώθω πολύ άβολα με όλο αυτό. Ξέρω ότι είναι λίγο καπως για εκείνον αλλά πανε και τόσα χρόνια από τότε δεν είναι πια και τόσο τραγικό. Εξάλλου απλώς μου έστελνε μηνύματα. Δεν βγήκαμε ποτε. Τι μπορώ να κάνω ώστε να σταματήσει όλο αυτό ; Εσείς τι θα κάνατε ;;

Μπαλώματα ή μαλώματα? Συγκατοικω εδώ κ 3ετη..το τελευταίο διάστημα, ο σύντροφός μου τρέχει στον μπαμπά του που διαγνωστηκε με κάτι άσχημο, το προηγούμενο διάστημα κ η μαμά του το ίδιο, κάθε μέρα τον βλέπω ίσως μια ώρα, ίσως κ λιγότερο, εγώ πάω σούπερ, κ ενδιαφέρομαι για τα πρακτικά κτλ. Δεν νιώθω όμως χαρά, εδώ κ πολύ καιρό αν πω ότι νιώθω μόνη μου θα μου πει δεν τον στηρίζω..., Εννοείται δεν είπαμε να μην πάει αλλά δεν μπαίνει όριο, κανενα