ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Της είπα ότι θέλω να είμαστε μαζί,και μου απάντησε ότι τώρα δέν είναι σε φάση για δεσμεύσεις,κι άν θέλω ελεύθερη σχέση έχει καλώς.Δέν θα είχα πρόβλημα,αλλά έχω συναισθήματα γι'αυτήν,και μ'αυτό που μου είπε έχω κομπλάρει εντελώς.

Λένε πως μία φορά έρχεται στη ζωή ο μεγάλος έρωτας. Λένε επίσης πως ο κύκλος δεν κλείνει εύκολα, αν ο χωρισμός είναι άδικος. Ξέρω ότι θα με κράξετε, αλλά δεν έχω καταφέρει να κλείσω τον κύκλο, όσες φορές κι αν προσπάθησα, με όποιο τρόπο... Και κοντεύουν 4 χρόνια, δεν είναι λίγοι μήνες... Και εγώ νιώθω σαν την πρώτη μέρα του χωρισμού, το ίδιο ερωτευμένος...

Αντρες με επίπεδο και με μόρφωση( είτε λόγω παιδείας είτε κοινωνική μόρφωση) έχουν ''καταντήσει'' μονοι . Εχουμε ''καταντήσει'' μόνοι μας. Πολλοί άνδρες εκεί έξω αλλα και εδώ μέσα στη σελίδα είναι μόνοι τους. Γίναμε τόσο δυσκολοι; Εξαφανίστηκαν οι γυναίκες; Καταπιαστήκαμε τόσο πολυ με την δουλειά μας που μετράπηκε σε δουλεία; Πραγματικά ειμαι στα 32 και βλεπω τριγυρω όλοι να έχουν κάτι και η μεγαλυτερη απορία μου είναι αν και οι γυναικες αντιμετωπίζουν κατι τέτοιο αντίστοιχα.!

Καταλαβαίνεις ότι ελάχιστοι είναι οι άνθρωποι που έχεις δίπλα σου, που νοιάζονται για εσένα

Τι γίνεται όταν εχεις εθισμό στα ντελιβερι; όταν κανονικά μπορείς να φας δωρεάν στη λέσχη της σχολής αλλά εσύ παραγγελνεις τις μισές φορες απο εξω;πως κόβεται αυτή η εξαιρετικά δαπανηρή συνήθεια;βλεπω τι έχω χαλάσει στα ντελιβερι αυτές τις τρεις εβδομαδες που άρχισαν τα μαθηματα και φριττω..για να κάνω τις δαπάνες αυτές κόβω από τους καφέδες μου απο τα ψώνια του σπιτιού κ τα συναφη κ μετα μετραω ακόμη κ το χαρτί υγειας ώστε να βγει οκ το μηνιαίο μπάτζετ.δεν είναι ζωή αυτη αλλά πραγματικά λατρεύω να τρώω απο εξω ομως στοιχίζει ..μια λύση η μια συμβουλη θα ηταν αναγκαία

Διαβαζω συνεχως σε εξομολογησεις που αφορουν εργασιακο μπουλινγκ η οταν μιλανε οι εξ για αγχος και πολυωρη εργασια,να τους συμβουλευεται να κανουν τουμπεκι γιατι ειναι και τυχεροι που δουλευουν. Λιγη ντροπη. Οποιος εχει δουλεια δεν παει να πει οτι ειναι τελεια στη ζωη τους.

Είμαι σχεδόν 20 χρόνων, έχω τελειώσει μια σχολή πάνω στο επάγγελμα που μαρεσει και εργάζομαι ήδη. Το επάγγελμα όμως που κάνω είναι πολλές ώρες με κούραση και με λίγα λόγια δεν έχεις ζωή. Ακούγεται πολύ ηλιθιο αλλά ζηλεύω αυτούς που είναι στην ηλικία μου και κάνουν φοιτικη ζωή,πάρτυ,ξενύχτια,ταξίδια κτλπ. Νιώθω ότι θα φτάσω στα 30 και θα έχω απωθημένα. Είμαι ελεύθερος άνθρωπος θέλω να χαρώ την ζωή σε μια τέτοια ηλικία. Δεν νιώθω ετοιμη να μπω στο τρύπακι μόνο δουλειά.Παρόλο που θέλω να εξελιχθώ. Ίσως πρέπει να διαλέξω ενα από τα δυο.

Βγαίναμε για κανένα μηνα, το κάναμε, μετά για μια βδομάδα ψιλοαραιωσε η επικοινωνία μας, εγώ αντιλήφθηκα ότι ήθελε να ξεκοψει, στη συνέχεια άρχισε πάλι να στέλνει και να τα χαζολεμε, πέταξε κ μια μπηχτή να βρεθούμε αλλά δεν κανονίσαμε εν τέλει. Προφανώς κατανοώ ότι κάποιο θέμα υπάρχει απο την πλευρά του και αποφάσισα να προσπαθήσω να τον ξεχάσω ακόμα και αν μου αρέσει πολύ. Αρχικά δεν κατανοώ γιατί οι άνθρωποι είναι τόσο μυστήριοι. Εγώ όταν εν τέλει δε μου αρέσει κάποιος το ξεκαθαρίζω. Επιπλέον με αυτή την ντεμι κατάσταση είναι τόσο δύσκολο να το πάρεις απόφαση και να ξεγράψεις κάποιον γιατί διατηρείς ελπίδες. Το ξέρω είναι τόσο θλιβερό όμως να συμβιβάζεσαι με τη μετριότητα.

Δουλεύω πενθήμερο και κλείνω συνολικά 14ώρες δουλειάς καθημερινά . πέρα του ότι κουράζομαι απίστευτα δεν έχω χρόνο για τόν εαυτό μου ,δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα μου έρχεται να παραιτηθώ από τη δουλειά μου.

Τι ακριβώς γίνεται αν σε δεχτεί ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Αγγλίας και το επίπεδο των αγγλικών σου είναι λίγο πιο κάτω από το B2; Να το ρισκάρω και να πάω;