ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι άντρας 31 χρονών. Τα έχω με μία κοπέλα λίγα χρόνια μικρότερή μου η οποία μένει σε ένα χωριό έξω από την πόλη που μένω εγώ, σε κοντινή απόσταση (5-6 χιλιόμετρα). Εγώ δουλεύω σε ένα εργοστάσιο παραγωγής μετάλλικων κατασκευών, ξεκίνησα ως απλό ανειδίκευτος εργάτης πριν από 2 χρόνια περίπου και τώρα είμαι βοηθός του αρχιεργάτη, ο μισθός που ξεκίνησα ήταν ο ελάχιστος κατώτατος και τώρα παίρνω 1800€ και συν την βενζίνη του μήνα για τα πηγαινέλα στη δουλειά. Το αναφέρω αυτό για να δώσω μία εικόνα της κατάστασής μου, αυτή του εργαζόμενου μεν αλλά με καλέε απολαβές, τουλάχιστον για την Ελληνική πραγματικότητα. Σίγουρα δε τα λες και αρκετά χρήματα για οικογένεια αλλά μόνος μου μια χαρά την βγάζω και μένουν και χρήματα στην άκρη κάθε μήνα. Η κοπέλα μου είναι άνεργη, ήταν να πάει σεζόν τώρα το καλοκαίρι αλλά τελικά δεν πήγε επειδή έλεγε ότι φέτος κάνει απίστευτα υψηλές θερμοκρασίες και ο ήλιος την ζαλίζει. Εγώ δεν πήρα θέση σε αυτό καθώς απόφασή της είναι, όχι δικιά μου. Αυτό που με ενοχλεί είναι που παραπονιέται για τις βάρδιες που έχω (οι οποίες είναι 3 που καλύπτουν όλο το 24ωρο, κάθε βδομάδα διαφορετική, μία βράδυ-πρωί, μία μεσημέρι-βράδυ και μία πρωί-απόγευμα) επειδή λέει πως είναι ασταθές πρόγραμμα και δεν μπορούμε έτσι να κάνουμε σχέδια για ταξίδια. Την ενοχλεί και το αμάξι μου το οποίο είναι 20ετίας (το πηγαίνω για ελέγχους ΚΤΕΟ και service σε τακτά χρονικά διαστήματα και συνεχώς κάνω μικροβελτιώσεις όσο αυτές επιδέχονται) , μου λέει να πάρω ένα πιο καινούριο επειδή αυτό είναι παλιομοδίτικο ενώ εγώ το έχω πρώτα για την δουλειά και μετά για τίποτα εξόδους. Τέλος, μπροστά στη μητέρα της ή και σε φίλες της άμα μιλάμε για εμάς παραπονιέται με ειρωνία για την εργασία μου που είναι χειρωνακτικής φύσεως ενώ αυτή σπούδασε γεωπόνος (αλλά δεν το εξάσκησε ακόμα) και έχει πτυχίο που όσο νά'ναι ο κύκλος της το θεωρεί success story και ότι δίνει έναν άλλο αέρα. Εγώ την βλέπω σοβαρά και 1μιση χρόνο που είμαστε μαζί μου έχει δείξει σημάδια εμπιστοσύνης και αμοιβαίας αγάπης απλά είναι αυτά τα πράματα στα οποία αντιδράει κάπως ξιπασμένα και τα σνομπάρει που με πειράζουν. Έχουμε συζητήσει και για οικογένεια και της είπα πως άμα βρει μία δουλειά ως ταμίας σε κάποιο σούπερ μάρκετ θα έχουμε συνδυαστικά ένα επαρκές ποσό για να κάνουμε ό,τι όνειρα και στόχους έχουμε πράξη αλλά αυτή θέλει σώνει και καλά να βρει σε αυτό που σπούδασε, μου λέει συνεχώς πως "αν δε βρω εργασία σε αυτό που σπούδαζα επί 4 χρόνια θα είναι σαν να πετάω στον αέρα 4 χρόνια από της ζωής μου και θα νιώθω σαν να χαραμίζομαι σε δουλειές που μπορεί να κάνει ο οποιοσδήποτε ακόμα και αν δεν πήγε καν Λύκειο". Πολλές φορές της βρήκα έτοιμες δουλειές είτε από γνωστό είτε φίλο και τις αρνήθηκε όλες, και όταν βγαίνουμε και έχει ήλιο δεν δείχνει να την ενοχλεί τόσο πολύ επειδή περπατάμε με τις ώρες και δεν λέει κάτι. Μου έχει δώσει την εντύπωση της λίγο κακομαθημένης αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν την αγαπώ και δεν την θέλω για γυναίκα μου απλά προβληματίζομαι λίγο για το κοινό μας μέλλον. Τι πιστεύετε εσείς; Ευχαριστώ..

Είμαι άντρας 26 χρονών και μένω μαζί με την μητέρα μου η οποία είναι ηλικιωμένη. Ζούσα μαζί με την πρώην μου αλλά ο χωρισμός έδωσε την θέση του στην μετακόμιση οπότε έπαψε η συγκατοίκησή μας και ξαναγύρισα πίσω στο πατρικό μου. Η μητέρα μου με αντιμετωπίζει σαν παιδί (στη καλύτερη έφηβο) και συνέχεια κάνει παρατηρήσεις και γκρινιάζει για πολλά θέματα. Μερικά μπορώ να τα καταλάβω όπως π.χ. το να μη καπνίζω μέσα στο σπίτι (κακή συνήθεια που απέκτησα με την διαμονή με την πρώην μου η οποία δεν είχε θέμα με τον καπνό αφού και η ίδια κάπνιζε) ή να μην κάνω θόρυβο άμα τύχει και γυρνάω αργά επειδή ξυπνάει (έχουμε άθλια ηχομόνωση στο σπίτι, ο παραμικρός θόρυβος διαχέεται παντού). Όμως μερικά νομίζω είναι παράλογα και κατάλοιπα της παλιάς εποχής τότε που κυριολεκτικά ήμουν παιδί και υπάκουα σε όλα ή έστω κάπως συμβιβαζόμουν, π.χ. μου λέει συνέχεια να πηγαίνω για μπάνιο στη θάλασσα επειδή μένουμε σε παραθαλάσσια κωμόπολη και πως είναι κρίμα να μη χαίρομαι το καλοκαίρι μου. Εγώ είμαι υπέρβαρος και χωρίς να μου κάνει κάποιος body shaming, απλά δε νιώθω οκ να κάνω μπάνια αλλά δεν είναι μόνο αυτός ο λόγος. Εδώ δεν είναι καθαρή η θάλασσα (όλο το χρόνο αλλά ειδικά το καλοκαίρι που αφήνουν σκουπίδια οι τουρίστες, δε βρίσκεις χώρο να αφήσεις τα πράματά σου στην αμμουδιά και πολλές τσούχτρες στο νερό) και δεν τρελαίνομαι να πηγαίνω. Δεν θέλω απλά να αξιοποιήσω το ότι μένουμε δίπλα στη θάλασσα απλά επειδή το βλέπει αυτή έτσι, επειδή εδώ μετακομίσαμε κυρίως για αυτόν τον λόγο, αυτής της αρέσει η θάλασσα υπερβολικά πολύ και γι'αυτό ήρθαμε εδώ. Γενικά η συμβίωσή μας δεν είναι ούτε αρμονική ούτε και τοξική αλλά συγκριτικά με το πως ήμουν τότε που ζούσα με την πρώην μου, καμία σχέση, μου λείπει εκείνη η περίοδος της ελευθερίας και έλλειψης γκρίνιας και "πρέπει" ακόμα και ας μην μου λείπει η ίδια η πρώην μου. Θέλω να φύγω από εδώ, ή να πάω κάπου να ζήσω μόνος (αλλά δύσκολο επειδή δεν είναι αρκετά τα 600€ της δουλειάς μου όταν μόνο το νοίκι και οι λογαριασμοί νερού + ηλ. ρεύματος είναι τόσα, χώρια το φαγητό και όλα τα εξτρά) ή να συγκατοικήσω ξανά με κάποιον/α αλλά αυτό απαιτεί και ένα επίπεδο εμπιστοσύνης και δεν είμαι από τα άτομα που μπορούν να μένουν με κάποιον άμα δε ξέρουν τίποτα. Είναι μία περίεργη κατάσταση όπως καταλαβαίνετε..

Κουραστηκα, δουλεύω 8-6 ( δύο δουλειές ) και Σαββατοκύριακο . Θέλω να βρω άλλη δουλειά να φύγω . Είμαι 37 και ακόμα δεν έχω βρει τη δουλειά που θα μείνω και θα σταθεροποιηθω. Βαρέθηκα. ΕΧω απηυδήσει. Κάνω υπομονή γιατι έχω κάποια έξοδα που θέλω να τελειώσω και μετά θα τα παρατήσω όλα για ένα διάστημα περισσότερο για λόγους ψυχικής υγείας.

Είμαι στα 36 και μένω με τη μητέρα μου και τα δύο μου αδέρφια. Χάσαμε τον πατέρα μου πριν 1,5 χρόνο. Με την αδερφή μου οι σχέσεις μας είναι ανύπαρκτες. Για την ακρίβεια ποτέ δεν είχαμε καλές σχέσεις και από μικρή που ήταν πάντα μου φερόταν κακοποιητικά είτε με λόγια είτε ασκώντας μου βία. Μου έκοβε με το παραμικρό την καλημέρα κάτι που μπορεί να κρατούσε και 4 χρόνια. Τώρα δε μιλάμε φυσικά... σταμάτησε να μου μιλάει πριν 7 χρόνια για λόγους που μόνο η ίδια ξέρει και δε λέει. Να σημειωθεί εδώ ότι δείχνει να έχει ψυχολογικά προβλήματα και το λάθος ήταν που η μαμά μου κυρίως έβλεπε την αποκλίνουσα συμπεριφορά από τα παιδικά της χρόνια αλλά θεωρούσε πως είναι θέμα χαρακτήρα και μεγαλώνοντας θα ωρίμαζε... Κάτι φυσικά που δεν άλλαξε αλλά επιδεινώθηκε. Καθώς ακόμα είμαστε και οι τρεις ανύπαντροι και οι μισθοί ασταθείς και χαμηλοί για να νοικιάζαμε ο καθένας το δικό του σπίτι, η κατάσταση στο σπίτι είναι ασφυκτική. Δεν μπορώ πλέον όμως να υποφέρω την αρρωστημένη κατάσταση και ανακοίνωσα στη μαμά μου πως είτε παντρευτώ είτε όχι εγώ θα φύγω σε δικό μου σπίτι. Η απάντησή της ήταν - μιας και περιμένει να φύγουμε από το σπίτι μόνο σε περίπτωση γάμου - ότι " μόλις ξεπατώσουμε και τον άλλο γονιό, τότε ναι να φύγω". Δεν το περίμενα να μου πει τέτοιο πράγμα τη στιγμή που ξέρει ότι ο μπαμπάς έφυγε από καρκίνο και ότι η αδερφή μου έχει ψυχολογικά προβλήματα. Είμαι πολύ απογοητευμένη γιατί 1,5 χρόνο τώρα κάνω το παν να τη στηρίξω και έχω γίνει χαλί μιας και εργάζομαι από το σπίτι και δεν την άφησα ούτε στιγμή μόνη της. Σε αντίθεση με τον πατέρα μου που με καταλάβαινε, δεν έχω τέτοια απαίτηση από εκείνη γιατί είναι παιδί της. Δε θα ανεχτώ όμως να μου καταλογίζει ευθύνες για τίποτα. Μόνο λύπη αισθάνομαι και όσο περνάνε τα χρόνια απογοητεύομαι από δήθεν φίλους και συγγενείς και αισθάνομαι μόνη μου. Ο μόνος που με καταλαβαίνει και αναγνωρίζει την υπομονή μου είναι ο αδερφός μου.

Τη γνώρισα πριν λίγες μέρες τυχαία μέσω δουλειάς όταν χρειάστηκε από τη θέση της να με εξυπηρετήσει σε κάτι που χρειαζόμουν (πολιτικός μηχανικός). Όμορφη κοπέλα και έξυπνη. Εγώ 45 εκείνη αρκετά μικρότερη γύρω στα 30.. με εξυπηρέτησε με το παραπάνω και λίγες μέρες μετά με κάλεσε στο τηλέφωνο να με ρωτήσει την επαγγελματική μου άποψη για ένα ζήτημα που αντιμετώπιζε στη δική της δουλειά ( συνδέονται κάπως τα επαγγέλματά μας). Έκτοτε μιλάμε με μικρές αφορμές καθημερινά για δουλειά κυρίως και χρειάστηκε να ξαναπάω άλλες 2-3 φορές από το γραφείο της όπου τυχαία αρχίσαμε να συζητάμε και άλλα πράγματα.. Με εξυπηρετεί πάντα με τεράστια ευγένεια και χαμόγελο.. άραγε είναι αυτό σημάδι ότι μπορεί να της αρέσω ως άντρας; Την έχω γοητεύσει καθόλου ή απλώς έχω παρεξηγήσει την ευγένεια και την προθυμία της; Θα ήθελα να της προτείνω να βγούμε αλλά διστάζω να την προσεγγίσω αφενός γιατί δεν ξέρω αν είναι σίγουρα ελεύθερη αφετέρου γιατί φοβάμαι μην την ενοχλήσω ή της φανεί άκομψο… τι μπορώ να κάνω..

Θέλω συμβουλές σχετικά με τον αδερφό μου. Εγώ μένω σε άλλη πόλη λόγω μεταπτυχιακού. Γύρισα σπίτι για διακοπεσ και τον βρήκα σε πολύ κακή ψυχολογική κατάσταση. Μένει με τη μαμά μου. Πρόσφατα έχασε τη δουλειά του και το πτυχίο του το παράτησε. Έχει ξεκινήσει ουσίες και πιστεύω έχει χρόνια κατάθλιψη . Φίλους δεν έχει,κοπέλα δεν έχει. Είναι μόνο 25 χρόνων και βασανίζεται τόσο ψυχολογικά. Η οικογένεια μου δεν εχει την δυνατότητα να προσφέρει οικονομικά και ο καημένος δεν έχει ούτε να πάρει ένα καφέ. Δουλεύει σε ένα μαγαζί τώρα και του δίνουν ψίχουλα για καθημερινή εργασία. Πως μπορώ να τον βοηθήσω; Σε ψυχολόγο δεν θέλει να πάει. Έχω αρχίσει και φοβάμαι ότι έχει αλλεσ τάσεις :( Η μαμά μου ειναι αρκετά αυταρχική και παρεμβατική και κάθε μέρα τσακώνονται. Τόσο καιρό εγώ ζω τη ζωή μου και είχα άγνοια του τι συμβαίνει εδώ. Έχω στεναχωρηθεί πάρα πολύ και δεν θέλω πλέον ούτε διακοπεσ να πάω που είχα κανονίσει.. νιώθω πνιγμένη. Είμαι το μόνο άτομο που μου μιλάει αλλά κάποια στιγμή εγώ θα ξανά φύγω..

Μετανιώνω πικρά για ο,τι κακό ευχήθηκα στον πατέρα μου. Ναι εχει δύσκολο χαρακτήρα αλλα κι εγώ το ίδιο. Μετανιώνω που ήμουν σκληρή μαζί του. Μα όταν ημουν μικρή ήταν ο πατερούλης μου. Πήγαινα και τον ξύπναγα στο κρεβάτι του . Με πήγαινε στα παρκάκια και όλο προσοχή μού έδειχνε. Προέκυψε κάτι σοβαρό και ανοιξαν τα μάτια μου. Πόσο λυπάμαι που τον αδίκησα ετσι! Πατέρας μου ειναι και θα πει και μια κουβέντα παραπάνω, εγώ δεν έπρεπε να είμαι τόσο σκληρή μαζί του! Στενοχώρια μεγάλη έχω που έδειξα τόσο σκληρό πρόσωπο στον μοναδικό άνθρωπο που με αγαπάει , με νοιάζεται και μόνο το καλό μου θέλει. Πόσο τυφλή ημουν που δεν το έβλεπα. Έπρεπε να γίνει αυτό για να ξυπνήσω. Λυπάμαι για ό,τι κακό εχω πει για αυτόν. Ακόμα και εδω μέσα. Τα παίρνω όλα πίσω με δάκρυα. Ειναι τρομερό όταν διαπιστώνεις πόσο εχεις αδικήσει εναν τόσο σημαντικό ανθρωπο στην ζωή σου. Προς όσους εχετε υπάρξει σκληροί με τους γονείς σας έχω να σας πω και να είστε σίγουροι γι'αυτό, οτι θα έρθει η μέρα που κλαίτε με μαύρο δάκρυ. Διορθώστε την κατάσταση πριν ειναι αργά. Μην αφήνετε την αλαζονεία της νιότης σας να σας θολώνει το μυαλό.

Με το αγορι μου ήμαστε σχεδόν 1 χρόνο μαζί. Εγώ 24 αυτός 27. Μέσα σε αυτό το χρόνο έχουμε τσακωθεί αρκετές φορεσ γιατι ήμαστε και οι δύο πολύ αντιδραστικοί και εγωιστεσ. Εγώ τον φτάνω συχνά στα όρια του γιατί όταν τσακωνόμαστε λέω πάντα αυτά που δεν πρέπει να πω. Λόγω αυτού έβγαινε και αυτός εκτός εαυτού με αποτέλεσμα να τσιριζει, να με τραβαει από τα χέρια, να μου σπάει πράγματα. Μια φορά παράτησε τα πράγματα μου στο δρόμο όταν ήμουν μεθυσμένη και του έκανα καταγγελία, και τη τελευταία φορά έπαθα κρίση πανικού. Αναγνωρίζω τα λάθη του , ξέρω πως ακούγονται πολύ κακα όμως έχω και εγώ ευθύνη σε αυτή τη τοξικότητα και δεν είναι ακριβώς όπως ακούγονται. Λίγο νιώθω ότι οι συγκυρίες και εγώ που ρίχνω λάδι στη φωτιά τον έφτασα σε σημεια που δεν έπρεπε και ότι είναι παρεξηγημένο ατομο. Έκανε λάθη αλλά πιστεύω ότι και εγώ ήμουν αρκετά χειριστικη και τοξικη. Παρ όλα αυτά πιστεύω σε εμάς και σε εκείνον και πιστεύω ότι μπορούμε να κάνουμε τη σχέση μασ υγιή. Σε όλα τα άλλα τα πάμε τέλεια και επικοινωνουμε φουλ. Σκοπεύαμε από το νέο έτος να συζησουμε. Το πρόβλημα είναι ότι κάτ' αρχάς οι γονείς Μ και οι φίλοι μου τον μισούν. Στη μαμά μου δεν μπορώ να πω καν ότι είμαστε μαζί και ότι θα πάμε διακοπεσ επειδή ξέρω ότι θα ανεβάσει πίεση. Εκείνη ήταν το άτομο που με άκουγε να κλαίω στο τηλέφωνο,αλλά εκείνη δεν ξέρει όλη την αλήθεια και το δικο μου μερίδιο στους τσακωμούς και στη τρέλα. Ξέρει μόνο τη μια πλευρά, και τα κακά του άλλου. Εγώ πιστεύω ότι μπορώ να αλλάξω και εγώ και αυτός. Να πω σε ολουσ ότι τα ξαναβρήκαμε; Μήπως έχουν δίκαιο ότι είναι ακατάλληλος; Να πάω διακοπεσ κρυφά;

Έχω ένα προβλημα, κλείσαμε διακοπεσ με τις φίλες μου και τώρα δεν θέλω να πάω. Νιώθω κάπως ντάουν και δεν έχω όρεξη ούτε μέχρι το λιμανι να φτάσω. Ήμαστε 4 άτομα και κλείσαμε τρίκλινο επειδή επέμενε η μία φίλη Μ ότι είναι καλή ιδέα και πλήρωσε η κάθε μία το 1/4. Θεωρείτε πολύ κακό να μην πάω; Επίσης αν δεν πάω είναι κακό να περιμένω και το μερίδιο μου πίσω εφόσον το δωμάτιο είναι τρίκλινο;

Περασα λοιπον στην 1η επιλογη.. Δεν θα αναφερω το τμημα αλλα θα πω οτι ειναι στην Αθηνα! Εχω μπει σε μια ομαδικη και εχω φρικαρει. ΤΙ ΝΑ ΠΩ ? Παιδια κατωτατου επιπεδου.. Τα αγορια ολο για γκομενες, τα κοριτσια στον κοσμο τους. Εντωμεταξυ περναγα μεχρι και Ψυχολογια με τα μορια που εχω αλλα εκτος Αθηνων και (ο ανόητος!) απο επιλογη δεν πηγα! Δεν εχει ξεκινησει ακομα η σχολη αλλα ηδη νιωθω απογοητευση και δεν ξερω τι σταση να κρατησω. Σιγουρα δεν πας για τους αλλους, ουτε για τους συμφοιτητες αλλα δεν ξερω πως θα αντεξω.