ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μιας και δεν έχω καμία να μου κάνει δώρο , λέω να κάνω εγώ ένα δώρο στους χρήστες της lifo : http://isobitis.com/theatro1/ Γιώργος - Σαλονικιός

Έναν ολόκληρο χρόνο σε καθημερινή βάση έπινα αρκετό αλκοόλ συν κάποιες ουσίες μερικές φορές,πριν από τρεις μήνες χωρίς να το πάρω απόφαση απλά σταμάτησα να πίνω,και την προηγούμενη εβδομάδα ξανά ξεκίνησα δεν νιώθω εξαρτημένος ούτε τώρα ούτε το πρίν,θέλω να κλάψω τόσο πολύ και άλλο τόσο δεν μπορώ,ελπίζω να πιω τόσο ώστε να κλάψω αλλά δεν τα καταφέρνω ποτέ,μέχρι που πριν λίγους μήνες λόγο ενός συμβάντος μου είπαν ότι πρέπει να το κόψω γιατί βρίσκομαι λίγο καιρό πριν χαλάσω το συκώτι μου,και πάλι δεν σταμάτησα τελείωσες έπινα μικρές ποσότητες, γρήγορα για να κάνω κεφάλι,δυστυχώς σε ότι καταπιάνομαι δεν έχω μέτρο είτε είναι αλκοόλ η δουλειά, σύντροφος και η λίστα είναι ατελείωτη.καπου ήθελε αν αυτό πω! Καλό βράδυ :)

Γιατι ειμαι προσκολλημενη σε μια εκδοχη ενος ατομου,η οποια δεν υπαρχει πια.

Μια εσφαλμένη Αυγή μας κέρασε στις φτωχοσυνοικιες της Αθήνας. Μεγαλώσαμε με λίγα αγαθά και πολλές φορές χωρίς καθόλου αγαθά. Πολύ φτωχικά χρόνια και δύσκολη ζωή. Ο κύκλος μου ήταν Δυστηχως η ευτυχώς άτομα του ίδιου κύκλου σε ένα τύπου γκέτο της Αθήνας... Γύρω μου ναρκωτικά, ιερόδουλες, βρώμα....καθόλου καλό περιβάλλον για παιδί...στο σχολείο πολλά μαθησιακά προβλήματα και λεφτά για φροντιστήριο δεν υπήρχαν. Σπίτι 2 γονείς που έπρεπε να είχαν χωρίσει πριν καν ξεκινήσει η σχέση τους ... Δεν υπήρχε μέρα που να μην άκουγα στον κύκλο μου μαχαιρώματα η οβερντοουζ από ναρκωτικά... Μπαίνοντας στην εφηβεία άρχισα να ανακαλύπτω πως έχω ταλέντα και ήθελα να τα αξιοποιήσω...Δυστηχως όμως δεν υπήρχαν χρήματα για να ασχοληθώ όσο ήθελα. Δοκίμασα και εγώ ναρκωτικά και δεν ήμουν και εγώ το πιο υσηχο παιδί αλλά ένιωθα ότι δεν με αντιπροσωπεύει όλο αυτό...παρόλη την αγριότητα του προσώπου μου πάντα ήμουνα χαμογελαστός και ευδιάθετος με όλους....τελειώνοντας το σχολείο με 2 χρόνια καθυστερήσει γιατί έχασα 2 χρονιές στο γυμνάσιο είπα να μπω φαντάρος να ξεφύγω από αυτήν την τρέλα που ζούσα .μου έκανε καλό...έκανα αποτοξίνωση από την μιζέρια που ζούσα και είδα 5-6 πράγματα παραπάνω...τελειώνοντας έπιασα δουλειά σαν υπάλληλος σε εστίαση και προσπαθούσα να βγάλω χρήματα να κάνω πράγματα....είχα αρκετή πέραση στις γυναίκες όχι από θέμα ομορφιάς πιστεύω αλλά κυρίως ύφους και γοητείας που έβγαζα οπότε πέρασα αρκετά καλά σαυτόν τον τομέα .μεγάλωσα αρκετά δουλεύοντας και έβγαλα δικά μου λεφτά....έφυγα από το σπίτι και νοίκιασα μόνος μου από τα 23 μου ....δεν ήθελα να βλέπω τους ανθρώπους που λέγονται γονείς γιατί για μένα δεν φέρθηκαν ποτέ ανάλογα....κατάφερα να είναι ανεξάρτητος....έφτιαξα το σπίτι μου με ωραία έπιπλα ...το καθαρίζω κάθε μέρα να είναι πάντα όμορφο και ζεστό....μαγειρεύω τα πάντα...πλυντήρια ...όλα ....είμαι 32 και είμαι σε μια πανέμορφη σχέση με μια καταπληκτική γυναίκα που θαυμάζω απίστευτα πολύ για την θετική της αυρα και την μόρφωση της...με δέχτηκε όπως είμαι...με ένα απολυτήριο λυκείου και απλός υπάλληλος... Την προσέχω και με προσέχει καθημερινά...ξέρει τα πάντα για το σκοτεινό παρελθόν μου και βλέπει ότι δεν είμαι αυτό που ο καθένας θα πίστευε αν με έβλεπε σε εκείνα τα μεροι που αραζα.... Πολλές φορές περνάμε με το αμάξι από εκείνα τα μεροι και με πιάνει θλίψει που βλέπω τους παιδικούς μου φίλους στο ίδιο ακριβώς σημείο που τους άφησα με τις ίδιες συνήθειες και το ίδιο τσιγαριλικι στο στόμα ... Εγώ έφυγα από αυτό το Ρε ματζόρε και προσπάθησα πολύ....αυτοί ούτε καν προσπάθησαν....και οπότε με βλέπουν μου λένε τι ανάγκη έχεις εσύ...έχεις λεφτά ωραία ρούχα ωραία κοπέλα....εμείς δεν έχουμε καμία βοήθεια....το θέμα είναι ότι ούτε εγώ είχα βοήθεια ποτέ από κανέναν. Πάλευα μέσα μου το εφήμερο με το αιώνιο και απλά ζω την ζωή που αξίζω να ζω... Είμαι περήφανος Αθηναίος γράφω φοβερή μουσική με την έμπνευση μου....επόμενος στόχος να γίνω μεγάλος μουσικός παραγωγός

Βρήκα χαμένη γιαγιά να περπατάει στη μέση δρόμου διπλής κυκλοφορίας και να προσπαθεί να σταματήσει αυτοκίνητα και φορτηγά. Τη φώναξα, με δυσκολία την ανέβασα στο πεζοδρόμιο. Φαινόταν χαμένη, δεν ήξερε πού μένει, δεν ήθελε να έρθει μαζί μου, ήθελε να πάει στο παιδί της στον Κόκκινο Μύλο. Πήγα στο αστυνομικό τμήμα να το αναφέρω πριν την πατήσουνε, δυο στενά πιο κάτω. Στο γραφείο αστυνομικού υπηρεσίας ήταν 3 άτομα, ο ένας μόλις βγήκε από τη σχολή, τσιγάρο αναμμένο στο ένα χέρι, στο άλλο καφέ, με το ζόρι άνοιξε το παράθυρο να μου μιλήσει. Του είπα το σκηνικό και μου απάντησε "Πάρτε το 100, τι να σας κάνω εγώ;". Νόμισα ότι μου κάνει πλάκα. Επέμεινε κιόλας, να καλέσω το 100 και εκείνοι θα τους ειδοποιήσουνε, "να αφήσω το τμήμα και να βγω στο δρόμο;". Πριν με πάνε μέσα για εξύβριση ευτυχώς βγήκε ένας παλιότερος, καλός άνθρωπος, κράτησε περιγραφή, στοιχεία, τι μου είπε η κυρία και φάνηκε ότι τη συμπόνεσε γιατί από τα συμφραζόμενα η κυρία μάλλον προσπαθούσε να πάει στο παιδί της στο νεκροταφείο. Ρε παιδιά, μπαίνετε στην αστυνομία, είναι στην περιγραφή καθηκόντων να βοηθήσεις τον πολίτη, μπορεί να ήταν η μάνα σας η κυρία, λίγη ανθρωπιά πια και συνείδηση.

Γενικά είμαι άνθρωπος που δύσκολα μετατοπίζεται με σταθερές αντιλήψεις και πρακτικές. Πράγμα βέβαια όχι πάντα καλό. Έχω αποδειχθεί και δύσκολος με τις συναναστροφές μου με τους ανθρώπους... Ασχέτως το κοινωνικό προφίλ που δείχνω στην δουλειά που τυχαίνει να έχω και καλή θέση και να απολαμβάνω ευρεία αποδοχή ... Σε λίγες μέρες πατάω το 29 και αρχίζω να μετράω αντίστροφα για τα 30. Και έχω κάνει έναν μίνι απολογισμό. Και βλέπω τα θετικά και τα αρνητικά. Ένα από αυτά είναι και οι προσωπικές συναναστροφές μου με το άλλο φύλο. Πρακτικά μηδενικές. Αν εξαιρέσουμε μια μηνιαία αναλαμπή με μια φίλη κάποτε φίλου προ 5ετιας ποτέ άλλοτε τίποτε σχολείο, πανεπιστήμιο, δουλειά. Εδώ και 4,5 πια χρόνια δεν το σκέφτομαι ούτε κάνω κάτι γι' αυτό. Δεν είχα και ποτέ δεξιότητες επί του θέματος εξ' άλλου. Και να είχα δηλαδή που χρόνος όλο δουλειά και σπίτι και οι όποιο 1-2 γνωστοί που κάνω παρέα όποτε γίνεται σε αντίστοιχη κατάσταση και χειρότερα ίσως .... Άκουγα μια γεροντοκόρη συνάδελφο κοντά τώρα στα 59 που έλεγε προ 4ετιας ότι αν τη φλερτάρει κάποιος άγνωστος σε μια συνεστίαση θίγεται ! Τότε γέλαγα από μέσα μου ... Τώρα - αναλογικά πάντα - παρόμοια με την κυρία αισθάνομαι και πράττω ! Αισθάνομαι μέσα μου μια παραξενιά, ιδιαιτερότητα στις αντιδράσεις μου πάνω σε αυτό από ότι παλαιότερα. Στην δουλειά που συνάδελφοι ίδιας ηλικίας πάνω κάτω μιλάνε για σχέσεις κτλ που έχουν αποφεύγω και την κάνω, πάω για κουβέντα στον διευθυντή, για νερό - φαγητό. Δεν ξέρω αν είστε και άλλοι στην θέση μου ... Όχι τίποτε άλλο, τους γονείς μου σκέφτομαι που θέλουν κάποια στιγμή να με δούνε και παντρεμένο με παιδάκι (τα οποία ασχέτως με τα παραπάνω αγαπώ πολύ) ... Υιοθεσία τέκνου από άντρα επιτρέπεται ή απαγορεύεται; Χαίρομαι που μπόρεσα να γράψω όσα σκέφτομαι εδώ ! Βοηθάει ! Καλό ξημέρωμα ! Υ.Γ.: Επιστρέφω στην στήλη μετά από 9 χρόνια.

Εδώ και λίγο καιρό,έπιασα δουλειά σε μια εταιρεία. Εχω ήδη κάνει κάποιες παρέες από τη δουλειά. Μέσα σε αυτές τις παρέες είναι και ένας συνάδελφος ο οποίος μου αρέσει. Ως τωρα όλα πάνε καλά,μιλάμε και γενικά,δεν έχω προκαλέσει κάποιο θέμα ούτε στη δουλειά ούτε στις φιλίες μου. Το θέμα είναι ότι αυτός ο συνάδελφος είναι φιλικός και ευγενικός μαζί μου εάν μείνουμε μόνοι,αλλά υπάρχουν φορές που μέσα στον κόσμο ή περνώντας δίπλα μου στη δουλειά,μπορεί να με αγνοήσει και να κάνει πως δεν υπάρχω. Τις προάλλες,συναντηθηκαμε λιγο πιο μακριά από την εταιρεία και πιάσαμε κουβέντα. Όλα μια χαρά,ήταν αρκετά ευγενικός,όμως,όταν μπήκαμε στο κτήριο,σοβαρεψε απότομα και αφότου,πέρασε τον έλεγχο των ποστοποιητικων,βιάστηκε να πάει στο γραφείο του,ενώ εγώ είχα μείνει παραπισω. Δεν μπορώ να εξηγήσω τη συμπεριφορά του.

Το προηγούμενο Σάββατο είχα γενέθλια,και το αγόρι μου μου έκανε δώρο ένα μονόπετρο από λευκόχρυσο.Μου φάνηκε περίεργο να μου κάνει τέτοιο δώρο που συνηθίζεται σε προτάσεις γάμου,αλλά πέρα από αυτό,είμαστε μόνο 8 μήνες μαζί.Όταν του είπα όλα αυτά,μου απάντησε ότι ήθελε μόνο να μου κάνει ένα καλό δώρο και να βλέπει να το φοράω.Με το που το είδα κατάλαβα ότι είναι ακριβό,και σήμερα από περιέργεια πήγα σε ένα κοσμηματοπωλείο για να το εκτιμήσουν.Όταν ο κοσμηματοπώλης μου είπε για την αξία του(τετραψήφιος αριθμός)τρελάθηκα.Το αγόρι μου μου είπε ότι θέλει να το φοράω,αλλά πώς να γίνει αυτό;Αυτό θα κάνει μπάμ και στην οικογένεια μου,στους φίλους μου,στη δουλειά μου.Δέν θα έπρεπε να με νοιάζει βέβαια,αλλά εγώ νιώθω άβολα.Δέν ξέρω γιατί το σκέφτομαι έτσι.

Άραγε από μοναξιά να πέθανε ποτέ κανείς;; Κοινωνικός κύκλος και φίλοι υπάρχουν, αλλά αυτή η καρδιά πόσο γεμάτη από αγάπη μα και τόσο "άδεια" ταυτόχρονα ... Εύχομαι τα Χριστούγεννα να φέρουν σε όλους υγεία και τους ανθρώπους που είναι η πρώτη μας και η τελευταία μας σκέψη.

Γουστάρω την εργένικη ζωή μου! Τα χρήματα του γάμου τα τρώω σε ταξίδια και του διαζυγίου σε συναυλίες και ποτά!