ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μην ερωτεύεστε αν δεν είστε σίγουροι για τα αισθήματα του άλλου.

Είμαι πολύ στενοχωρημένος, ο καλός μου φίλος από το δημοτικό αρρώστησε. Το κακό είναι ότι με βάζει να του κάνω τα ψώνια επειδή είναι κρεβατωμένος. Μου λέει ότι θα μου κάνει το τραπέζι επειδή μαγειρεύει καλά σε μένα και την κοπέλα μου. Προφανώς και δεν θέλω, για να μην κολλήσουμε, αλλά αυτός επμένει. Του λέω ότι έχουμε δουλειές. Και κάθε μέρα με βάζει να του αγοράζω τα ψώνια του. Κι εγώ τι είμαι; Η κυρά μας η μαμή;

Ίσως πραγματικά αυτή να είναι η πιο σημαντική εξομολόγηση για εμένα την οποία επιλέγω να την πω κάπου με δυσκολία. Αισθάνομαι πιο μόνη από ποτέ, είμαι πιο μόνη από ποτέ. Είμαι απομονωμένη σε μια μικρή επαρχιακή πόλη, δεν έχω φίλους εδώ ( οι δύο φίλες μου σπουδάζουν σε διαφορετικές πόλεις - εγώ δίνω πάλι πανελλήνιες) Είμαι τόσο μόνη εδώ, σπίτι μου, κλεισμένη, στο δωμάτιο μου. Είμαι από τη φύση μου μελαγχολικό άτομο όμως φέτος το κακό είναι μεγάλο. Ο μόνος άνθρωπος που συναναστρέφομαι είναι η κοπέλα που μου φτιάχνει καφέ, η μητέρα μου είναι σε ένα τάμπλετ και ρεμβάζει, ο πατέρας μου στον κόσμο του, ο αδερφός μου στον δικό του.. γενικά σαν οικογένεια είμαστε στον κόσμο μας.. τα πρωινά προσπαθώ να κοιμηθώ όσο περισσότερο μπορώ για να μην είμαι σε επαφή με τη μοναξιά μου.. μετά η μέρα μου συνεχίζεται στο laptop. Δεν έχουμε πολλά λεφτά, δεν μπορώ να αρχίσω κάποια δραστηριότητα, αλλά ούτε και να μετακινούμαι στην "πολη" επειδή τα περισσότερα χρήματα πάνε στην μετακίνηση μου και μου είναι δύσκολο να μαζεύω από το χαρτζιλίκι μου ... το σώμα μου πλέον πονάει από το καθισιό δεν αστειεύομαι, νιώθω ότι ο κορμός μου δεν με αντέχει πλέον. Είμαι εγκλωβισμένη εδώ..πριν λίγες εβδομάδες χώρισα με το αγόρι μου - δεν μας βγήκε είχε και εκείνος τα δικά του τέλος πάντων , μου λείπει, σκέφτομαι πως μπορεί να με ξεπέρασε τόσο γρήγορα και με πιάνει η καρδιά μου, σκέφτομαι πως μακάρι να ήξερα το πως τα κατάφερε εφόσον και εκείνος ένιωθε σαν εμένα - απλά η διαφορά ήταν ότι εκείνος δεν ήξερε πως και εγώ νιώθω μισή και απογοητευμένη με τη δική μου ζωή.. δεν το έχω παραδεχτεί σε κανέναν αυτό, στις φίλες μου ακόμη δεν έχω μιλήσει καν για τον χωρισμό μας. Είμαι σε άσχημη φάση, πολύ δύσκολη στιγμή και μεγάλη η λούπα που έχω πέσει ψυχολογικά. Νιώθω τόσο μπερδεμένη, άγχος, φόβος, απογοήτευση... πονάω πολύ μέσα μου... νιώθω να πιάνω πάτο... Ξέρω ότι φαίνομαι ένα άτομο με αυτοπεποίθηση στους άλλους αλλά αυτή τη στιγμή μέσα μου κυριαρχεί το χάος. Χάος συναισθημάτων. Μου λείπουν τόσα άτομα.. δεν έχω το κουράγιο για τίποτα.. όπως είπα δεν τα έχω παραδεχτεί σε κανέναν αυτά.. δεν τολμώ.. δεν θέλω.. είναι πολύ δικά μου... εκμεταλλεύομαι την ανωνυμία... φοβάμαι..πως έτσι θα συνεχίσει η ζωή.. νιώθω ότι έχω να δώσω, πως έχω ιδέες, πως έχω την καρδιά αλλά με νικάει όλο αυτό που ζω..δεν ξέρω πια τι να κάνω.. είναι λες και όλοι προχωρούν και εγώ μένω μόνη μου να κοιτάζω ένα ταβάνι.. ευχαριστώ όποιον διάβασε την εξομολόγηση μου.

Δεν έχω φίλους μόνο γνωστούς δεν έχω δουλειά δεν έχω τόπο δεν έχω ελπίδα γενικά.Δεν έχω πως να γεμίσω την μέρα μου μου . Και το αραλικι κάποια στιγμή το βαριέσαι ,για να σας προλάβω προσπαθώ να βρω χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία φυσικά.θα μου πείτε τώρα σιγά το πρωτότυπο απλά κοντεύω να σαλταρω.Δεν είμαι αχάριστος άνθρωπος τουλάχιστον έχω την υγεία μου,την ψυχική μου υγεία δεν ξέρω για πόσο θα έχω ακόμα.Μεχρι τώρα το έριχνα στο φαι ήταν μια μορφή παρηγοριάς και αυτή αλλά αποφάσισα να το κόψω γιατί δεν λέει να πάθω και τίποτα.Πως βρίσκεις νέους στόχους;ειδικά όταν δεν έχεις και χρήματα;Πόσο εύκολο είναι;Αυτά.

Παραπονιόταν ότι πονάει καιρό και δεν μου το έλεγε. Του έκλεισα ραντεβού σε νοσοκομείο και ήθελε πρώτα να περάσω από το σπίτι του για να πάμε μαζί. Μόλις ήμουν από κάτω την ώρα που είχαμε πει, μου έστειλε να μην έρθω γιατί τον πόναγε ο λαιμός του. Περπάτησα ξανά να βρω λεωφορείο να πάω στο νοσοκομείο για να βρεθούμε μετά εκεί. Δεν πέρναγε τίποτα και περπάτησα 9 χιλιόμετρα με τα πόδια για να φτάσω. Όταν έφτασα στο νοσοκομείο, περίμενα στο χώρο που ήταν το ραντεβού με τον γιατρό και του έστειλα μήνυμα να δω που είναι. Δεν μου απάντησε, δεν ήρθε ποτέ. Εγώ είχα κοιμηθεί αργά γιατί δούλευα, ξύπνησα πολύ νωρίς για να φύγω να πάω σπίτι του, περιπλανιομουν στους δρόμους ,πήγα περίμενα για ένα ραντεβού που δεν ήταν καν για μένα και αυτός δεν ήρθε ποτέ γιατί τον είχα πάρει ο ύπνος και πόναγε ο λαιμός του (!) . Μου έστειλε μετά συγγνώμη και συγγνώμη και ότι δεν ήταν καλά. Αισθάνομαι πιο ηλίθια από ποτέ, σαν να με έχει ένα σκουπίδι, ένα πιόνι του. Του έχω δείξει τόσες φορές ότι τον αγαπάω και τον νοιάζομαι. Μήπως τελικά δεν πρέπει να δείχνουνε την αγάπη μας; Μήπως η αφοσίωση θεωρείται μειονέκτημα; Όσο σκέφτομαι το σημερινό, τόσο πιο χαζή νιώθω. Μάλλον πρέπει να προσπαθήσω να γίνω αναίσθητη και ψωνισμένη. Ίσως τότε οι άντρες με εκτιμήσουν πιο πολύ. Μάλλον το στυλ "το καλο κορίτσι" δεν έχει πια απήχηση.

δεν τα ελέγχουμε ποτέ. Είναι απίστευτο πόσα ¨κατακάθια¨ μαζεύουμε με τα χρόνια και τις εμπειρίες. Εκεί που λές: το χω, τσουπ ξεπηδάνε από το παρελθόν ανασφάλειες που σου δημιουργήσαν κάποιοι, κάπως, κάποτε... Θλιβερό ρε γαμώτο. Και αν μην τι άλλο, το υποσεινήδητο λειτουργεί εν΄αγνοία μας.. Είχα υποσχεθεί ότι τα φαντάσματα του παρελθόντος έχουν πεθάνει οριστικά, έλα μου όμως που ήταν ψευδής θάνατος...κανείς δε ξεφεύγει από τη μνήμη του. Κανείς. Κουβάρια που ξετυλίγονται με ασήμαντες αφορμές..Καλή δύναμη σε όλους τους βασανισμένους...

Ευτυχισμένος κάθε μέρα δε γίνεται να είσαι.Γίνεται, όμως, να είσαι ευτυχισμένος κάθε μέρα για συγκεκριμένα πράγματα. Έτσι κι εγώ είμαι κάθε μέρα ευτυχισμένη που σε γνώρισα. Θυμισου το και θα το ξαναβρεις μπροστά σου!

ήρθε έξω και λέει ότι τον απέρριψαν επειδή είναι Έλληνας ενώ είμαστε τρεις Έλληνες που εργαζόμαστε σε αυτή την εταιρεία. Τα τελευταία χρόνια μαθαίνω τέτοια τα λένε και άλλοι, ότι δεν θέλουν τους Έλληνες στην Ευρώπη δεν μας παίρνουν για δουλειά, ότι μας ζηλεύουν κλπ., και πάντα πρόκειται για εταιρείες που έχουν προσληφθεί Έλληνες πιο παλιά αλλά και τελευταία. Έναν τον είχαν πάρει δοκιμαστικά δούλευε μαζί μου αλλά δεν τον κράτησαν αργούσε κάθε μέρα και του λέγαμε να προσέχει αλλά δεν μας άκουγε. Μια φορά στις τόσες δεν πειράζει αλλά αυτός αργούσε κάθε μέρα μισή και μια ώρα. Όταν πήγε στην Ελλάδα έλεγε ότι δεν του φέρθηκαν καλά οι ξένοι ότι του έκαναν καψόνια επειδή είναι Έλληνας, του δώσανε ευκαιρία και τους κατηγορεί πολλές φορές σκέφτομαι καλά που δεν ακούνε οι ξένοι όλες τις μαλακίες που λέμε δεν θα ξέραμε που να κρυφτούμε.

Αγαπημένη ασχολία στο σπίτι να βάζω το αγαπημένο μου χορευτικό τραγούδι στο κινητό με ακουστικά και να χορεύω δίχως αύριο λες και είμαι στο πιο γαμάτο club του κόσμου. Επίσης ηλεκτρική σκούπα με κινητό ακουστικά και χορευτικά με τη σκούπα....επίσης οι γείτονες μου προχθές με άκουσαν να τραγουδάω γιατί βάζω τα ακουστικά στην τσίτα οπότε δεν καταλαβαίνω την ένταση της φωνής μου....το καλό νέο είναι ότι μου είπαν ότι έχω ωραία φωνή!Αυτά βέβαια μόνο ώρες κοινής ανυσηχίας!

Πως αντιδράς όταν η κοπέλα σου (που κατά τα άλλα σε λατρεύει πολύ) σου λέει συνέχεια ότι της αρέσει να την φλερτάρουν παρόλο που είναι σε σχέση μαζί μου; Ότι την ανεβάζει αυτό; Που συνέχεια μου λέει να πάω να δω τι της γράφουν στο instagram κάτι λιγούρια που της στέλνουν και προσωπικά μηνύματα χυδαίου τύπου ενώ βλέπουν ότι έχει αγόρι και αυτή αντί να τους βρίσει , χαίρεται; Μήπως πρέπει να την στείλω στην μάνα της χτες ; Πριν μου πείτε να της βάλω όρια ή να της τα πω όλα αυτά, 2 χρόνια τα λέμε και τίποτα δεν έχει αλλάξει. Δεν ξέρω αν θέλει να με βάλει να πλακωθώ με άλλους(που δεν πρόκειται να γίνει, έχω και μια αξιοπρέπεια) ή το κάνει για άλλους λόγους