ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι ενας μεσσηλικας ο οποιος ημουν παιδι καποιου που δεν με αναγνωρισε, η μανα μου παντρευτηκε καποιον αλλον εκανε δυο κοριτσια μαζι του και για λογους που δεν ξερω κατεληξα να μεγαλωσω εως τα 17μου με γιαγια - παππου, μετα μονος μου. Αυτη η εγκαταληψη και η ελειψη στοργης και αγαπης της μανας με εκανε έναν ανθρωπο που δεν εχει εμπιστοσυνη στον εαυτο του, να πρεπει να παλευω κάθε φορα με τους δαιμονες μου ωστε να μου δωσω αυτοπεπηθηση για κάτι που θελω να πετυχω, να έχω σε μεγαλο σημειο δυσκολια να εκφρασω τα συναισθηματα μου σε αλλους και αλλα προβληματα. Είχα καποια τυπικη σχεση με την μανα μου και μερικες φορες μου ειχε πεταξει δικαιολογιες του τυπου " δεν εφταιγα εγω που πηγες στην γιαγια σου γιατι σε πηρε με το ζορι από μενα που ημουν μικρη" μεχρι που πριν ένα μηνα μαθαμε οτι ειχε καποιο σοβαρο προβλημα υγειας και επρεπε να εγχειριστει. Λιγο πριν την εγχειρηση λοιπον με πιανει μονο μου και μου λεει οτι εχει κανει μεγαλο λαθος που με εδωσε, οτι ηταν μικρη αλλα παραδεχτηκε οτι φταιει και μου ζητησε συγχώρεση. Εγω της είπα, οτι εγινε εγινε και οτι ολα θα πανε καλα. Τελικα η εγχειρηση εγινε με επιτυχια και ολα πηγαν καλα. Εγω ομως πιανω τον εαυτο μου να έχω αποθημενα, θελω να τα ξεχασω ολα αλλα μου Ειναι δυσκολο.Η Επαφη μαζι της και με τις Αδελφες μου εχει βελτιωθει λιγο, ομως νιωθω καποιο φρενο σαν, να θελω και να μην θελω. Δεν ξερω τι να κανω.....

Ποιός ο λόγος να σε αφήνει στο διαβάστηκε κάποιος που όταν βρίσκεστε σε κοιτάει και φαίνεται στο βλέμμα του- και γενικά στην όλη στάση του- οτι τρέφει αισθήματα για σένα;Γιατί; Θέλω να τον ρωτήσω, αλλά η περηφάνεια μου δεν το επιτρέπει. Δεν μου επιτρέπει να ξαναστείλω.Γιατί ρε φίλε;Έκαψες την καρδιά μας ρε φίλε.

Σε έναν μηνα γραφω πανελλήνιες, και αυτο το πραγμα με εχει ισοπεδώσει ψυχικά. Ποτε δεν διαβαζα ιδιαίτερα, ισα ισα για να ανταποκριθώ σε κάποιες απαιτήσεις του φροντιστηρίου αλλα οχι οσο ακριβώς χρειάζεται. Πάντα είχα ενα θέμα στην αφοσίωση, και παρόλο που έχω στόχο, τις τελευταίες μερες δεν διάβαζα σχεδόν καθόλου. Για αυτον τον μηνα εχω σχεδιάσει να ακολουθήσω ενα προγραμμα διαβάσματος αλλα και παλι νιωθω πως δεν θα τα καταφέρω. Εχω και τους γονείςμου πανω απο το κεφάλι μου οι οποίοι με πιέζουν αφάνταστα και σε οτι θεμα συζήτησης και αν ανοίξω μαζι τους, πάντα βρίσκουν χωρο να συνδέσουν και τις πανελλαδικές. Πάντα μ λενε σε οτι πω, "εντάξει, εμένα με νοιάζει να διαβαζεις!" "Αρκει να διαβαζεις και να μην χαζεύεις στο κινητό" ή "Αντε να διαβασεις, μπορεις να γραψεις 20 ανετα!" , δίνοντάς μ τοσο άγχος που καθε θετικη διαθεση ή ορεξη για διαβασμα χάνεται. Μου θυμίζουν σε καθε λεπτο που περναει πως πρεπει να περάσω τις πανελλήνιες γιατι ειναι ολο το μελλον μ και αλλιώς θα καταστραφω. Νιώθω καθε μερα που περναει να πνιγομαι και αδυνατώ να διαβασω. Αυτο το προγραμμα που έφτιαξα ειναι η τελευταία μ ελπίδα. Με τρομαζει το πως θα αντιδράσουν αν δεν περασω. Μια φορα, σε ενα μη προειδοποιημένο γραπτο στα αρχαια γραμματική ειχα παρει πολυ μέτρια, η μητερα μ το είδε και άρχισε να λέει "Εσυ δεν ειπες πως θα καλυπτες τα κενα σ?Τι ειναι αυτο?" και άρχισε να λεει πράγματα που με έκαναν να αγχωθώ σε σημείο που δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Μια φορα τόλμησα να ανοιξω συζήτηση για το οτι αν δεν περασω θα ξαναδώσω και αρχιζε να φωνάζει "Θα διαβασεις και θα περάσεις φετος!" Γιατι δεν μπορεί να καταλάβει οτι δεν ειναι εύκολο? Επίσης, ο τρόμος που νιώθω για το γεγονος οτι η ζωη μ μετα θα ειναι κολαση εφόσον 90% θα χρησιμοποιούν εις βαρος μ το γεγογονος οτι εχω κινητο, λεγοντας οτι αυτο φταιει που μ πολτοποιησε τον εγκέφαλο. Νιώθω οτι η ιδια μ η οικογένεια εχει γινει εχθρος. Φοβάμαι ασύγκριτα, δεν ξερω τι να κανω.

εχουν κατά καιρους εκφρασει ως προτυπο την αρχαια ελλαδα θα ηθελα να πω ότι θεωρούνταν υβρεις το να φερθεις ασχημα σε ένα ξενο και να του αρνηθείς τη φιλοξενια. Ελπιζω να το ασπάζονται και αυτό γιατι αλλα καταλαβαίνω εγω.

Σε ενα μηνα τελειωνω για παντα το σχολειο ,σαν χθτες θυμαμαι την πρωτη μου μερα στο δημοτικο - να ντρεπομαι να παω στην σειρα , να μην μιλαω να ειμαι κλειστος ...ξερεις στην πραγματικοτητα δεν ειμαι ετσι -ειναι αμυνα -μεχρι και τωρα το ιδιο κανω ...μεσα στα 12 χρονια νιωθω πως εχασα παρα πολλα ,δεν εκανα πολλα και αναρωτιεμαι μπορω να προχωρησω μπορω να το αλλαξω ? πολυ φοβαμαι οτι θα μου κοπουν τα φτερα η οτι θα τα κοψω ΕΓΩ ...το ξερω :μπορω γινω πολυ αυτοκαταστροφικος .Ειναι λες και παταω ενα κοκκινο κουμπι που λεει ΤΕΛΟΣ και αφηνομαι ...Μα δεν ειναι αυτο το Τελος ...Θα το διαβαζεις εσυ που εισαι 30 ,40,50,60 και θα λες μα καλα παει καλα αυτος ειναι 18 και εχει τετοια ματαιοδοξια για το αυριο τι να πω εγω ...Φοβαμαι ομως πολυ -απο την μια ξερω πως ειναι φυσιολογικο *ετσι λετε εσεις οι μεγαλοι αλλα απ την αλλη φοβαμαι οτι δεν θα κανω τιποτα και πως θα φτασω 40 50 60 και θα λεω μακαρι να μπορουσα να παω το χρονο πισω -οπως λεω τωρα για αυτα τα 12 χρονια ζωης μου ...

Απόψε θα είναι μια δύσκολη νύχτα.. έγιναν όλα τόσο γρήγορα.. μα κ τόσο όμορφα μέσα στη δυσκολία τους.. έρωτά μου όμορφε τρόμαξες μα σε καταλαβαίνω.. Απόψε αμφισβητώ τον εαυτό μου..όλα Ίσως..μα όχι αυτό που ένιωθα κάθε φορά που έβλεπα τα μάτια σου..Κάθε φορά που σε αγγιζα λίγο στα κρυφά.. Κάθε φορά που διάβαζα τα λόγια αυτά που ποτέ κανείς δεν μου ξανάπε.. μοιάζουμε εμείς ψυχή μου κ θα συναντηθούμε πάλι..

Αυτό το διάστημα μένω με συγκάτοικο. Θέλω όμως να φύγω και να νοικιάσω ένα δικό μου σπίτι. Θα προτιμούσα να είναι κάπου στο κέντρο - όπου βρίσκεται και η δουλειά μου - και κοντά στο μετρό εννοείται αλλά δεν ξέρω αν με συμφέρει οικονομικά. Οι περιοχές που ψάχνω είναι κυρίως οι στάσεις στην μπλε γραμμή του μετρό. Όλα τα ενοίκια είναι πανάκριβα. Το υψηλότερο όριο που βάζω είναι τα 300 ευρώ/μήνα. Αλλά ακόμα και με αυτή την τιμή βρίσκεις κάτι σπίτια - ερείπια - λες και ζουν ποντίκια εκεί μέσα. Καλά για τιμές κάτω των 300 ευρώ, δεν το συζητώ, μόνο ποντικότρυπες βρίσκεις. Είμαι στα 30, με μηνιαίο εισόδημα λίγο πάνω από τα 700, ελάχιστα προσωπικά έξοδα, γενικά δεν έχω κάποια "καθημερινή" συνήθεια (βλ. κάπνισμα, καφέ, πότο κτλ), συνήθως είμαι σπίτι-δουλειά-σπίτι, μέχρι να βρω αυτό που θα με "ταράξει" :P. Πιστεύετε ότι θα καταφέρω να τα βγάλω πέρα; Ή να παραμείνω στην συγκατοίκηση; Στο άτομο αυτό δεν έχω αναφέρει κάτι και δεν ξέρω πως θα το έπαιρνε. Εννοώ έχουμε χτίσει μία καθημερινότητα, μοιράζουμε τα έξοδα, καταλαβαίνετε. Θα παίρνατε ποτέ στα σοβαρά για σχέση ένα άτομο στην ηλικία μου με αυτό το εισόδημα να συγκατοικεί ή να μένει σε μία γκαρσονιέρα;

Το χω ξαναγράψει.Γνωρισα κάποια στιγμή ένα τυπα από σοσιαλ media ,τον είχα δει μια φορά, μιλάμε κάποιο καιρό και θα βγούμε από κοντά για ποτό. Προτάθηκε να έρθει από σπίτι να με πάρει είπα ότι: « οκ ίσως να μην εύκολο να με εντοπίσει ενώ όποιο μαγαζί πούμε θα είναι ευκολότερο». -Μου πε να μη σκέπτομαι το μεταφορικό μέσο κι ότι θα έρθει εκείνος, όμως δεν ξέρω μηπως δεν είναι safe? Πως να του πω να βρεθούμε μπαμ στο μαγαζί χωρίς όμως να με παρεξηγήσει και να νομίζει ότι του κρύβω το σπίτι μου;; Αν εν τελει πω ναι δηλαδή να έρθει από σπίτι μου μηπως με περάσει εύκολη;; Από την άλλη δεν έχω αμαξι και μετα θα γυρναγα με ταξί όποτε σίγουρα θα προθυμοποιουταν να με επιστρέψει κι μάλλον θα έλεγα ναι και όποτε θα εβλεπε έτσι κι αλλιως που μένω.Αχ δεν ξέρω τι να κάνω;;;;

Είμαι η μόνη που σήμερα δεν έκανα τίποτα, δεν πήγα πουθενά αλλά καθόμουν σπίτι μου μόνη μου;

ΦΙΛΙΑ? ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΑΓΕ? ΕΙΜΑΙ 2Α ΛΥΚΕΙΟΥ ΚΑΙ ΕΧΩ ΠΛΗΓΩΘΕΙ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΑΠΟ ΑΥΤΗ...ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΛΗΘΙΝΗ ΦΙΛΟΙ...ΜΟΝΟ Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΑΞΙΖΕΙ...