Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
Υπάρχουν συμβουλές οργάνωσης και αποδοτικού διαβάσματος για εξεταστική;ΥΓ. (Μην πείτε να κλείσω τον υπολογιστή, βρήκα χρόνο να γράψω κατά τη διάρκεια ενός διαλείμματος. Χαχα)
Νιωθω ενα μεγαλο σφιξιμο στην καρδια γιατι στα 29 μου ειμαι σιγουρη οτι ειμαι βαρετη.γιατι σε μια παρεα δε θα κουτσομπολεψω δε θα πω κακιες θα ειμαι ηρεμη και ηπιων τονων και ας εχω μια τεκμηριωμενη αποψη για πολλα θεματα.απλα δεν εχω ενδιαφερον σαν ανθρωπος γιατι δε τσακωνομαι και δε λεω κακιες.με περνανε για χαζη οπως εμαθα να λενε για μενα.νομιζουν οτι ειμαι χαζη επειδη δεν εχω κακια μεσα μου αλλα δεν ειμαι .στην δουλεια στις παρεες στο συγγενικο περιβαλλον παντου τα ιδια
Με το φιλο μου ειμαστε μαζι 7 μηνες.Νοιαζομαστε ο ενας για τον αλλον και υπαρχει εμπιστοσυνη μεταξυ μας.Μιλαμε μεσω μηνυματων γιατι μπορει καποιες μερες να μη βρεθουμε.Αλλα υπαρχει μερα που δεν εχουμε μιλησει καθολου χωρις να εχουμε βρεθει.Εμενα δε με πειραζει καθολου.Γιατι νιωθω πως ειναι καλα και στη περιπτωση που γινει κατι θα το μαθω.Εννοω, οτι δε πιστευω οτι ειναι απαραιτητο να μιλας με τον αλλον ολη μερα και ειδικα μεσω μηνυματων η να σε νοιαζει αν διαβαστηκε και δεν απαντησε.Μετα οταν τον βλεπω απο κοντα οι συζητησεις μας ειναι πιο ουσιαστικες.Μεσω μηνυματων δεν μπορεις να τα πεις ολα και δεν ξερει ο αλλος με ποιο τροπο τα λες εσυ.Θεωρειτε απαραιτητο σε μια σχεση να υπαρχουν καθημερινα πολλα μηνυματα;
Χθές έγινε ένα αστείο σκηνικό.Δούλευα βράδυ 23:00 - 7:00 (εργοστάσιο).Στις 10 παρά το βράδυ μπήκα σε μια καφετέρια για να αντέξω το βράδυ στη δουλεια με καφέ.Παρεμπιπτόντως είχε κόσμο αρκετό για την ώρα εκείνη.Ασυναίσθητα με το που μπαίνω μέσα φωνάζω δυνατά ΚΑΛΗΜΕΡΑ...Όταν καταλάβα τι είπα ψηλοντράπηκα.
Γενικα θυμαμαι παντα τον εαυτο μου απο το σχολειο να εκανα πολλες χαζομαρες μονο και μονο για να μπω και γω σε μια ομαδα...να φανω αστειος τυπος...Αλλα στο τελος εβγαιναν ολοι απο πανω μου...Θυμαμαι πως αφηνα τους αλλους να κανουν χαζομαρες σε μενα, χωρις να αντιδρασω μονο και μονο επειδη δεν ηθελα να βγει ο κακος ο εαυτος μου...Και τρικλοποδια να ετρωγα απλα το παιρνα στη πλακα, δεν ηθελα να το συνεχισω...Θυμαμαι μια φορα ειχε ερθει ενας και μου ειπε...''Εισαι καλο παιδι αλλα λιγο χαζος''...Μεχρι και οι μικροτεροι μου σε ηλικια με ''πειραζουν'' αλλα εγω δεν αντιδραω...Εχω παρει αποφαση να τελειωσει ολο αυτο...αλλα πως?...ξαφνικα να παω μπροστα σε ολους και να ειμαι σοβαρος?...οποιος με πειραξει να πεσω πανω του για ξυλο?Δεν ειμαι χαζος και ας φαινομαι απο τα παραπανω..απλα μαλλον ειμαι αθωος και παραπανω καλο παιδι απο οσο χρειαζεται...
Εχω χασει τον μπαμπα μου απο καρκινο εδω κι 1.5 χρονο. Ηταν κατι που περιμεναμε και ημασταν "προετοιμασμενοι" Δεν εχω καποιες τυψεις απεναντι του. Θεωρω πως οτι μπορουσα να προσφερω το εκανα.Τον τελευταιο καιρο τον βλεπω στον υπνο μου συνηθως να με μαλωνει για κατι. Να μου φωναζει και να μου ζηταει τον λογο που εκανα κατι (δεν ξερω τι) ελαχιστες φορες τον βλεπω πιο καλα να μου μιλαει (δεν θυμαμαι τι λεει οταν ξυπνησω) Χθες ειδα οτι ημασταν σε οικογενειακο τραπεζι κ ξεραμε οτι εχει πεθανει και τον ρωτουσα αν του λειπουμε.Ξυπναω ταραγμενη καθε φορα που τον βλεπω και δεν εχω ορεξη για τιποτα.Να σημειωσω οτι δεν εχω καποιο θεμα να με απασχολει εντονα ωστε να βγαινει καπως ετσι. Δεν αγχωνομαι, δεν πιεζομαι..ειμαι σε αρκετα καλη φαση.Τι συμβαινει; Πως θα γινει να ηρεμησω;
"Ευτυχία είναι η αίσθηση ότι η δύναμη αυξάνεται - ότι μια αντίσταση εξουδετερωνεται". Πόσο δίκιο έχει. Ήμουν μικρή όταν το είχα ακούσει. Μετά από χρόνια το καταλαβαίνω. Από τα καλύτερα του Νίτσε.
Ειναι χρονια χωρις κοπελα, χωρις φιλους και κινδυνευει να χασει και την δουλειά του.. Δεν ξερω τι να κάνω, η μονη παρεα του ειμαι εγω και το αγόρι μου, αν ποτέ χωρίσω θα μεινω μονο εγω για παρεα του.. Ποναω να τον βλεπω ετσι γαμωτο...
Έχω ένα βάρος μέσα μου.Έναν μεγάλο αναστεναγμό και βάρος όταν τη σκέφτομαι(πρωην).Δεν ήταν οκ μαζί ήταν άπιστη.Γιατι όμως να έχω ένα τέτοιο βάρος. Αφού ξέρω τι έκανε. Γιατί?Γιατί να μου λείπει? Αφού δεν άξιζε