ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα νιώθω πολύ χάλια...Νιώθω ότι έχω αποτύχει σε όλους του τομείς της ζωής ότι δεν έχω τπτ το ιδιαίτερο σαν άνθρωποςΘα ακουστώ ίσως σαν κακομάθημενο παιδί που όλα του τα δώσανε στο χέρι. Και ίσως και να είμαι....Ήμουνα τυχερή και οι γονείς μου μου δώσανε πολλά ερεθίσματα με εξωσχολικές δραστηριότητες αλλά μεγαλώνοντας δεν εχω αξιοποιήσει καμία απο αυτές.Μεγάλωσα με έναν αδερφό πανέξυπνο και όμορφο κι εγώ ας πούμε ήμουνα μέτρια..Στο σχολείο ωστόσο καλή μαθήτρια ..Οπότε μεγάλωσα με το να με συγκρίνουνε συνεχώς (κυρίως καθηγητές) με τον αδερφό μου ο οποίος πραγματικά είναι εκπληκτικός όχι μόνο για τους παραπάνω λόγους αλλά και σαν χαρακτήρας τουλάχιστον στα δικά μου μάτια.Ισως γι αυτό νιώθω ότι θέλω να αποδείξω στον εαυτό μου ότι αξίζω λόγω αυτής της σύγκρισης...Από τη δευτέρα λυκείου και μετά νιώθω ότι δεν μπορώ να πάρω ανάσα..Στη σχολή μέτρια στο μεταπτυχιακό επίσης..Σαν να κάνω πράγματα που συνεχώς μου αποδεικνύουνε ότι μάλλον δεν στροφάρω και πολύ..Δεν είναι ότι θέλω να είμαι πρώτη ..Αυτό ποτέ δεν το κυνηγούσα αλλά θέλω να είμαι καλή και νιώθω ότι δεν είμαι και φοβάμαι να το παραδεχτώ αλλά μάλλον ούτε έξυπνη...Στο θέμα σχέσεων εκεί και αν είναι η απόλυτη αποτυχία..Έλεγα στον εαυτό μου ότι εντάξει δεν είμαι οργανωτική τα κάνω τελευταία στιγμή οπότε λογικό είναι να μην έχω τα επιθυμητά αποτελέσματα αλλά πλέον αυτό δεν είναι δικαιολογία..Πλέον ακόμα κι όταν προσπαθώ πολύ τα αποτελεσματα είναι πάλι μετρια...Νιώθω ότι ό,τι και να κάνω αποτυγχάνω ...Και κλαίγομαι και το ξέρω ότι πρέπει να σκάσω και να προσπαθήσω κι άλλο αλλά σήμερα είναι απ αυτές τις μέρες που απλά θέλω να κάτσω σπίτι και να μιζεριάσω..

Μολις γυρισα απο μια συνεντευξη ρε παιδια. Δεν ξερω αν ειμαι περισσοτερο απογοητευμενη η εκνευρισμενη. Μαλλον χαζη ειμαι η ετσι νιωθω. Ημουν με αλλα εξι ατομα και μας εβαλαν ενα τεστ με 15 ερωτησεις για μια ωρα. Μια απο τις ερωτησεις ειχε να υπολογισουμε 7 γραμμες απο πραξεις με παρενθεσεις αγκυλες νομιζω ολοκληρωματα  ισως και παραγωγους και ουτε θυμαμαι τι αλλο. Μονο για αυτη χρειαζομασταν 2 ωρες τουλαχιστον. Αν δε μας θελουν γιατι μας καλουνε τοτε;;; φυσικα τα πηγα πολυ χαλια οπως και οι υπολοιποι. Και υπηρχαν και αλλες εντελως χαζες ερωτησεις. Γιατι δε μας αφηνουν στον πονο μας τουλαχιστον εε; γιατιιιιι;; Αν εσεις καταλαβαινετε κατι αλλο θα ηθελα να το ακουσω. Μια παρηγορια για το 2ο χρονο ανεργειας που διανυω!

Στο σπίτι , την τελευταία φορά , το πρωίΣτεκοσουν στον διάδρομο να φύγεις , αλλά έβρισκες αφορμή να παραμείνεις λίγα λεπτά ακόμα. Όταν "ήρθε η ώρα " ... Ένα φιλάκι στο δεξί μάγουλο , ένα φιλάκι στο αριστερό.. Σε πείραξα πως για να ολοκληρωθεί η "μάνα" να μου δώσεις κι ένα στο μέτωπο. Το έκανες , γελάσαμε. Και μετά μου έδωσες ένα πεταχτό στα χείλη για πρώτη φορά , ενώ ξέρω πως σε ξενίζει το πρωινό φιλάκι χωρίς να έχουμε προλάβει να πλύνουμε τα δόντια μας Σου χάιδεψα το μούσι , κοιταχτηκαμε φευγαλέα μα έντονα στα μάτια , καλημεριστηκαμε (ξανά) κι έφυγες Σε σκεφτόμουν όλη μέρα. Και την επόμενη. Και τη μεθεπόμενη. Με έψαξες εκείνην τη μέρα να πάμε βόλτα , αλλά άθελά μου σου έριξα άκυρο. Την επομένη μου έριξες εσύ. Το έκανες για σπάσιμο? Όντως έπρεπε να πάρεις το φιλαράκι από το αεροδρόμιο? Ξαναβρεθηκαμε χθες σε κοινό χώρο και ήμασταν όλο χαμόγελο και πείραγμα. Ξαναστείλε μου ρε γαμώτο σήμερα. Το υπόσχομαι , αυτήν τη φορά παίρνω το κινητό ακόμα και στην τουαλέτα. Αφού καίγεσαι κι εσύ ..

Τίτλοι σαν τους παραπάνω είναι καθημερινό φαινόμενο στο lifo.Τις περισσότερες φορές ένας άνθρωπος ανοίγει την ψυχή του και λέει λόγια από την καρδιά του για κάποιον/α που αγαπάει.Έχει σκεφτεί ποτέ κανείς πως θα ήταν η ζωή αν τα λόγια που λέμε μέσα από τις εξομολογήσεις (μαζί και εγώ) τα λέγαμε κατευθείαν στα πρόσωπα που αγαπάμε;Έχεις σκεφτεί ποτέ πόσοι θα ήταν με τον άνθρωπο που αγαπάνε αν έβρισκαν το θάρρος να πούνε από κοντά όσα μας εξομολογούνται εδώ;Προσωπικά μου αρέσει να διαβάζω εξομολογήσεις με λόγια μέσα από την καρδιά αυτού/ης που τα γράφει όμως θα μου άρεσε περισσότερο αν δεν μέναμε όλοι στον γραπτό λόγο αλλά λέγαμε όλα αυτά τα όμορφα λόγια σε αυτούς που αγαπάμε.Ίσως αυτός/η που μας λείπει να περιμένει ένα σημάδι από εμάς. Έναν καλό λόγο, ένα συγγνώμη, μια φωτογραφία στα social media με υπονοούμενο, ένα τραγούδι ή οτιδήποτε.Πόσοι άραγε να είμαστε ένα βήμα από την απόλυτη ευτυχία και να μην την έχουμε λόγο του ότι ντρεπόμαστε, φοβόμαστε ή έχουμε αμφιβολίες; Συνεχίστε να γράφετε εξομολογήσεις με όσα νιώθεται, βοηθάει πολύ να τα βγάζεις από μέσα σας. Μην μένετε όμως μόνο σε αυτό. Βρείτε το θάρρος και πείτε, έστω τα μισά από αυτά που γράφετε, στον άνθρωπο που αγαπάτε. Δώστε του ένα σημάδι, ένα πάτημα να σας πλησιάσει.Μια γραμμή χωρίζει την απόλυτη ευτυχία από την δυστυχία.Αυτά... Τα γράφω για να τα θυμάμαι και εγώ, γιατί και εγώ ανήκω στα παραπάνω παραδείγματα.

Να κάθεσαι να ανέχεσαι χίλιες δυο παπαριές, να κάνεις άπειρη υπομονή με τη βλακεία που δέρνει τον άλλον, να δίνεις σε όλα τα επίπεδα χωρίς να υπάρχει αύριο. Και στο τέλος να ξεσπάς γιατί ήταν άδικο να δίνεις μόνο εσύ και να εξηγείς τα αυτονόητα και τελικά συσσώρευσες και σου έφυγε. Εννοείται ότι κάποια στιγμή η καλή συμπεριφορά πάει περίπατο όταν ο άλλος σε έχει τεντώσει με την απύθμενη βλακεία, την ανωριμότητα και την αναποφασιστικότητα που τον δέρνει. Και μετά από όλο αυτό το πανηγύρι να νιώθεις και σκατά γιατί σε βγάζουν σκάρτο άνθρωπο επειδή για ακόμη μια φορά δεν μιλάς, δεν εξηγείς έξω από τα δόντια ότι είχες να κάνεις με ό,τι να ναι ανθρώπους και ξενέρωσες- μην τυχόν και τους πληγώσεις. Καπώς έτσι λοιπόν γίνεσαι ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΛΚΣ της ιστορίας, γιατί ο άλλος την βγαίνει λάδι και συ κάθεσαι και βασανίζεσαι για ακόμη μια φορά από ενοχές (ω τι πρωτότυπο, ευχαριστώ μαμά που με έμαθες να απολογούμαι ΣΥΝΕΧΕΙΑ και για τα ΠΑΝΤΑ και να φοβάμαι και τον ίσκιο μου).

Ακόμα κ αν χωρίσαμε, ακόμα κι αν πληγωσαμε ο ένας τον άλλο.. σε θεωρώ και θα σε θεωρώ για πάντα οικογένεια μου. Γιατί έτσι σε ένιωσα.. Κανένας άλλος δε θα με κάνει να νιώσω τόσο οικεία όσο μ έκανες εσυ. Είμαστε μικροί και κάναμε και οι δύο λάθη που δε μπορεσαμε και δε μπορούμε να συγχωρεσουμε ο ένας στον άλλο.. Προσπαθώ να προχωρήσω αλλά αναζητώ τη δική σου αγκαλιά.. Μου λείπει η μυρωδιά σου, η στοργή σου, το πως με έκανες να νιώθω ότι ήμουν δικός σου άνθρωπος...ομως δε μου λείπουν όλα αυτά που με απομάκρυναν από σενα όπως και σε σένα το ίδιο. Δεν ξέρω γιατί αλλά κατι μέσα μου μου λέει ότι όλο αυτό δεν έχει τελειώσει απλά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να φανεί αυτό. Το αν θα βγω αληθινή ή όχι θα το δείξει ο χρόνος.. Ίσως αυτός γιατρέψει τις πληγές μας και καταλάβουμε τι ήμασταν πραγματικά ο ένας για τον άλλο. Πληγωσαμε και πληγώθηκαμε.Ας ωριμάσουμε μέσα απ αυτό..Σ αγαπάω για πάντα

Βρε μανούλα δε φταίω εγω που στα 55 σου δεν εχεις σχέση,εχεις κοψει το σεξ απο 45 σου και δε ξαναφτιαξες τη ζωη σου ποτε ουσιαστικα αφοτου στα 25 σου χωρισες οριστικα με τον πατερα μου...Σευχαριστω που με βοηθας οικονομικά(αν και κατα καιρους δουλευω),αλλα και εγω σου στεκομαι (ευτυχώς δε μενουμε μαζι),τρεχω για υποθεσεις σου και καλως εφοσον μπορω,αλλα τα νευρα σου τον 1,5 μηνα στο συνολο που βρισκομαστε μεσα στον χρονο δεν ειμαι υποχρεωμένη να τα ανέχομαι.Ας περασουν και αυτες οι εξι μερες ,να επιστρέψω σπιτι,και να σε βοηθησω παλι απο κει(δε στο χτυπαω,το κανω με χαρα)και μακρια και αγαπημενες.Παλι θα με βοηθάς οικονομικα αλλα στο ανταποδίδω με χαρα οπως ειπα.Κάνοντας πρακτικα πραγματα που εσυ ειναι αδυνατο να κάνεις.Αλλα δε σου φταιω που δεν εχεις δεκα,χρονια κανέναν σύντροφο.Σε παρακαλαω να βρεις ,δε θες.Μανουλα μου,ή κανε ερωτα ή σε παρακαλώ μη με πιεζεις αλλο. Κορη σου ειμαι,οχι ο ψυχολογος σου...

Μαζί και χωριά, μια ναι μια όχι σε θέλω με θέλεις μετά παλι σιωπή, παλι μακριά παλι καμια επαφή.. Χρόνια τώρα από τη μέρα που σε είδα πρωτη φορα δεν έφυγες ποτε από μέσα μου, σ αγάπησα όσο κανέναν. Κανέναν δεν μπόρεσα να συγκρίνω μαζί σου. Αυτό που με ποναει μέσα μου είναι πως 15 χρόνια με τα έτσι και με τα αλλιώς μας ξέρω πως δε με ερωτεύτηκες, δε με αγάπησες. Τι θες και ξαναρχεσαι;Εγώ δεν έχω τη δυναμη να σε διώξω. Σήμερα, αυριο παλι εμφανιστεις με ένα μηνυμα που θα πρεπει κανονικά να αφήσω αναπάντητο.. Λίγο αν μ αγαπουσες κι εσυ θα τα κανα όλα εγώ για μας.. Μου ναι πολυ δυσκολα τώρα όλα. Γιατί γυρνάς αφου δε νιώθεις γμτ

Έχω γράψει πολλές φορές για το θέμα αυτό και για κάποιους ίσως είναι βαρετό αλλά να είναι ένας τρόπος κ εμείς να τα βγάζουμε από μέσα μας. Τι θα κάνατε εσείς εάν η οικογένεια σας δεν δεχόταν τον σύντροφο σας, ενώ έχετε τσακωθεί μαζί τους αρκετές φορές, κ τη τελευταία μάλιστα μπήκε ένα όριο του στυλ αν είσαι με εκείνον με εμένα δεν έχεις πλέον δουλειά. Είναι δύσκολο να ακούς κάτι τέτοιο από τον έναν γονιό. Τόσο καιρός με τρώνε οι τύψεις γιατι στεναχωριουνται όμως αγαπάω το αγόρι μου, κ τους γονείς μου τους λατρεύω, όμως δεν ξέρω αν ποτέ θα αλλάξει αυτή η κατασταση. Και τι να κάνω? Να χωρίσω μου είναι πολύ δύσκολο, να φύγω μαζί του πάλι μ είναι δύσκολο γιατί σκέφτομαι την οικογένεια μου κ κάπως έτσι έχω χάσει την ηρεμία μου.

Για να βρούμε δουλειά όσοι ψάχνουμε..Ευχαριστούμε!