ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

3 μήνες βγαίνω με ένα παιδί, εγώ 21 αυτος 22..να τονίσω πως πριν κανένα χρόνο βγήκα από 4 χρόνια σχέση.. Αφότου χωρίσα με όσους και αν βγήκα με κανέναν δεν κρατούσε και σχεδόν όλοι ήθελαν το κάτι παραπάνω από τις αρχές τις γνωριμίας μάς.. Με το συγκεκριμένο παιδί είχαμε γνωρίστει από τον περασμένο Απρίλιο χωρίς να γίνει κάτι διότι δούλευαμε και οι δύο καλοκαίρι,δεν μέναμε και τόσο κοντα..κατεβαίνω εγώ με το αμάξι οταν είναι να βρεθούμε κάπου διότι έχει διπλωμα όπως είπε αλλά ακόμη δεν πήρε αμάξι.. Στα μηνύματά νιώθω πολλές φορές ότι μιλάμε πιο πολύ σαν φίλοι πάρα σαν κάτι άλλο.. 3 μήνες τώρα όταν λέμε κάτι για εμάς αναφέρει πως μαζί μου περνάει καλά και πως ακόμη δεν έχω δει τίποτα γιατί δεν βλεπόμαστε κ τόσο συχνά κ πως ούτε για αυτόν είναι εύκολο ούτε για εμένα όπως είπε.. Αντε να βρεθούμε 1-2 φορές την εβδομαδα δηλαδή.. Είναι καθημερινα έξω με τους φίλους του και νιώθω πως έρχομαι δεύτερη επιλογή εγώ.. Είμαι σε μια φάση τώρα που θέλω κάτι πιο σοβαρό κάτι πιο ουσιαστικό και όχι έτσι..

Είναι κρίμα κι άδικο να περνούν οι χειμωνιάτικες μέρες,και όχι μόνο,και να μήν έχεις μιά αντρική αγκαλιά να χωθείς.Δέν είμαι απελπισμένη,παραπονεμένη είμαι,μετά από ένα χρόνο χωρισμού και μοναξιάς.Ενώ σε όλα τα υπόλοιπα είμαι εντάξει,νομίζω πως την έλλειψη συντροφικότητας και σέξ,δέν μπορώ να την διαχειριστώ πλέον.Δέν ξέρω άν στα 23 σε "βαράει",γιατί το ίδιο μου λένε και άλλες συνομήλικες μου που βρίσκονται στην ίδια κατάσταση με εμένα,αλλά εκείνες το ελέγχουν με το να το ξεχνάνε και ό,τι γίνει.Τί να πώ...εγώ δέν μπορώ,και έχω φτάσει στα όρια μου!

Κοντεύω τα 37. Μένω στο πατρικό και παίρνω ταμείο ανεργίας που σε λίγο θα τελειώσει. Δεν έχει τακτοποιηθεί ακόμα η ζωή μου, παρά κάποια μικρά βήματα προόδου από τη δουλειά που είχα για κάποιο καιρό. Δεν έχω βρει τον άνθρωπό μου και τα αισθηματικά μου είναι ανύπαρκτα χρόνια. Νιώθω μια μεγάλη λύπη και μοναξιά. Εδώ και τρία χρόνια προσπαθώ μονη μου να γιατρευθώ από κάποιον ανεκπλήρωτο πλατωνικό έρωτα που με στοίχειωσε. Δύσκολη και θλιβερή ιστορία. Νιώθω λίγο καλύτερα τώρα, αλλά ακόμα υπάρχει μια στεναχώρια από τα χάλια που ήμουν. Κοιτάζω μπροστά, αλλά πολλές φορές δακρύζω. Είχα μια ελπίδα και όπως ήρθαν όλα από το πουθενά έτσι και έφυγαν. Νιώθω πικραμένη και δεν έχω ξεκάθαρη εικόνα καιρό. Δεν έχω προσδοκίες φυσικά από όλο αυτό. Έχω ασχολίες στο χώρο μου αλλά καθόλου παρέες. Να μιλήσω δηλαδή κάπου και να υπάρχει φυσική παρουσία με διάλογο. Παρόλα αυτά νιώθω μια ανεξήγητη ελπίδα, χωρίς να συμβαίνει κάτι στη ζωή μου ως αλλαγή. Κάτι απροσδιόριστο που μου δίνει κουράγιο.

Πριν ακριβώς από έναν χρόνο χώρισα. Η κοπέλα μου, 30 ετών, είχε μια πολύ τοξική συμπεριφορά που εμπόδισε να δημιουργηθεί οποιοδήποτε συναίσθημα. Δυστυχώς είχε άλυτα κόμπλεξ, θέματα με τον εαυτό της και ανασφάλειες που την έκαναν να έχει μια άκρως δυσλειτουργική συμπεριφορά με όλο τον περίγυρό της. Σε αυτά να προστεθεί ότι ήταν χειριστική. Στην ζωή της λειτουργούσε χωρίς πλάνο. Στα 30 της δεν είχε πάρει το πτυχίο της, δεν εργάζονταν και γενικά δεν είχε σχέδια για το μέλλον, κάθε μέρα άλλαζε απόψεις και αποφάσεις. Γενικά το όλο κλίμα που δημιουργούσε η συμπεριφορά της ήταν τουλάχιστον αποκρουστικό. Δεν μπόρεσα ούτε να ερωτευτώ ούτε να αγαπήσω, βέβαια είχα μια μεγάλη συμπάθεια στο πρόσωπό της ή μάλλον καλύτερα ένοιωθα ένα κρίμα ίσως. Το φθινόπωρο που μας πέρασε έμαθα από συγγενή της πως όταν χωρίσαμε ήταν πολύ χάλια. Είχε επενδύσει σε εμένα και πίστευε ότι ίσως να ήμουν το λιμάνι της γεγονός βέβαια που από εγωισμό δεν μου εξέφρασε ποτέ καθώς στους 9 μήνες που τα είχαμε μου έδινε την εντύπωση πως ήθελε κάτι χαλαρό και αν βγει αλλιώς δεν την ενδιέφερε. Το γεγονός ότι ένιωθε όλα αυτά και δεν μου τα είπε ποτέ με έκανε να νιώσω ακόμα πιο σίγουρος για την επιλογή μου. Πριν λίγες μέρες έμαθα πως προχώρησε παρακάτω... με έναν 21 χρονών. Πραγματικά δεν μπορούσα να το πιστέψω γιατί γνωρίζω τόσο το παιδί όσο και όσα η ίδια μου έλεγε. Δεν μπορώ να καταλάβω πως έφτασε σε αυτό το σημείο ίσως επειδή δεν έχει και κανέναν φίλο. Αν κι εγώ έχω προχωρήσει από το καλοκαίρι τολμώ να πω ότι όλο αυτό με επηρέασε άσχημα. Δεν είναι το γεγονός ότι προχώρησε αλλά με το άτομο που επέλεξε. Αισθάνθηκα πως επί 9 μήνες έχανα τον χρόνο μου με ένα άτομο που έπεσε στα μάτια μου. Δεν υπήρχε περίπτωση επανασύνδεσης αλλά για ποιον λόγο να αισθάνομαι έτσι; Είναι σαν να γκρεμίστηκε η εικόνα ενός ανθρώπου στα μάτια μου ή σαν να μου έτριψαν στην μούρη ότι εξαπατήθηκα για την εικόνα ενός ατόμου που παρά τα θέματα που έχει είχα μια εκτίμηση. Ξέρω ότι είναι όλο λάθος αυτό το συναίσθημα και η απογοήτευση αλλά γιατί να με επηρεάσει; Όλοι από τον περίγυρό της γελάνε με αυτήν την κατάσταση, εγώ όμως δεν μπορώ. Αισθάνομαι ότι εξαπάτησα ο ίδιος τον εαυτό μου.

Παντα στη ζωη μου,σε δουλειες που πηγαινα πισω απο τη πλατη μου ή μπροστα μου εμμεσα με λεγανε χαζη με λιγα λογια..Οτι το μυαλο μου δεν στροφαρει.. Γενικα ειμαι κλειστος χαρακτηρας,δεν ειναι οτι φλυαρω ή οτι χαζογελαω συνεχεια. Ακομα και ο πατερας μου σε φασεις που ειναι θυμωμενος μαζι μου ή οταν μαλωνουμε μου λεει οτι το μυαλο μου δεν στροφαρει. Απορω τι εικονα δειχνω προς τα εξω ωστε να το εχω ακουσει απο πολλους και τι πρεπει να κανω για να αλλαξει αυτο... Υπαρχουν οντως "χαζοι" ανθρωποι;

Λοιπόν είμαι μια γυναίκα κοντά στα 36, ( βέβαια όλοι μου λένε ότι δε φαίνομαι πάνω από 28) ελεύθερη αρκετα χρόνια, χωρίς να έχω κάνει ποτέ γάμο και οικογένεια. Θέλοντας να αλλάξω λίγο τη ρουτίνα της καθημερινότητας μου ξεκινησα γυμναστήριο με personal trainer. Ο οποίος είναι ένας αντικειμενικα όμορφος νεαρός δέκα χρόνια μικρότερος μου. Πότε δε θα έβλεπα ερωτικά έναν άντρα τόσα χρόνια μικρότερο, αλλά μια μέρα δείχνοντας μου πως να κάνω μια άσκηση ηρθε κοντά μου και με άγγιξε στα σημεία του σώματός μου που πρέπει να δουλέψει η άσκηση. Δεν κρύβω ότι αναστατώθηκα και από εκείνη την ημέρα άρχισα να νιώθω έντονη σωματική έλξη. Οι σχέσεις μας από την πλευρά μου είναι τυπικές, αυτός ήταν περισσότερο φιλικός αλλά υποθέτω ότι είναι έτσι με όλους τους πελατες. Προσπαθώ να κρυψω αυτό που νιώθω γιατι δε θα ήθελα να κάνω κάτι με μικροτερο. Αλλαξα γυμναστή γιατί δεν ένιωθα άνετα μαζί του, ωστόσο συνεχίζω να τον βλέπω στο γυμναστήριο και μετά να τον σκέφτομαι. Το ότι τον σκεφτομαι και τον ποθώ μου φέρνει δυσφορία, και αποφάσισα ότι θα ήταν καλυτερα να αλλάξω γυμναστήριο αλλά το επόμενο κοντινότερο είναι 45 λεπτά μακριά από το σπίτι μου. Με βάζει σε μεγάλη ταλαιπωρία, αλλα ακόμη και να γινόταν κάτι μεταξύ μας ( εφόσον το ήθελε και εκείνος) θα ήταν κάτι εφήμερο και ανούσιο.

Έχω σχέση με ένα παιδί εδώ και ενάμιση χρόνο,σε γενικές γραμμές είμαστε καλά,στο μόνο που το έχουμε χάσει λίγο τελευταία είναι στο θέμα της επικοινωνίας.Βρήκα τυχαία στα social έναν παλιό γνωστό μου,αρχίσαμε να μιλάμε,και αυτό συμβαίνει εδώ και 2 μήνες.Δέν υπάρχει κάτι πονηρό,από την πλευρά μου σίγουρα,αλλά και εκείνος δέν μου δείχνει κάτι τέτοιο.Απλά έχουμε πολύ καλή επικοινωνία,κάτι το οποίο εμένα μου είχε λείψει και είχα ανάγκη.Εννοείται πως το αγόρι μου δέν ξέρει τίποτα γι'αυτό,για τον προφανή λόγο ότι φοβάμαι μήπως με παρεξηγήσει.Ο γνωστός μου,έχει εκφράσει την επιθυμία να συναντηθούμε και από κοντά γιατί θα ήθελε πολύ να με ξαναδεί μετά από 4 χρόνια που έχουμε να βρεθούμε(ήταν τότε που βρισκόμασταν σε κοινή παρέα)αλλά πρός το παρόν αποφεύγω να συμβεί κάτι τέτοιο.Κατά βάθος όμως θα ήθελα να το επιχειρήσω,για να καταλάβω από την δια ζώσης επαφή μας πώς με βλέπει εκείνος,και να κρίνω άν πρέπει να συνεχιστεί η επικοινωνία μας.Όλα αυτά,γιατί πάνω απ'όλα νιώθω τύψεις απέναντι στο αγόρι μου,άν και δέν έχω κάνει κάτι ανήθικο.Ποιά είναι η γνώμη σας;

Το αγόρι μου εδώ και λίγο καιρό λόγο εξεταστικής και δουλειάς εχει αλλάξει εντελώς συμπεριφορά. Καταλαβαίνω απόλυτα ότι είναι δύσκολη περίοδο αλλά αρχίζω και νιώθω πολύ άσχημα. Προσπαθώ να κάνω ότι μπορώ να μην ενοχλώ να όσο διαβάζει γενικά περιορίσαμε τις εξόδους μας για να έχει αρκετό χρόνο λόγο και δουλειάς. Αλλά αυτή η συμπεριφορά που έχει που με κάνει να νιώθω ότι δεν θέλει με στεναχωρεί παρά πολύ. Και εγω έχω περάσει δύσκολο με θέμα σχολής δουλειά αλλά προσπαθούσα να είμαι όσο γίνεται σωστή μαζί γιατί δεν φταίει αυτός σε κατι και δε η σχεση μας. Απλά νιώθω ότι κατι δεν πάει καλά με την σχέση μας και δεν μου βγαίνει από το μυαλό.

Για πόσο μπορεί να συμβαίνει; Να διατηρείται μία φιλία που είχε εξελίχθει κάποια στιγμή σε φλερτ που οι συνθήκες δεν άφησαν να ευδοκιμήσει, να υπάρχουν αισθήματα ανομολογητα και συνεχίζει ως φιλία που πραγματικά θα ήταν ιδανική και χωρίς το ερωτικό στοιχείο στο μυαλό. Τι μπορεί να κάνει μια τέτοια σχέση να κρατάει έτσι;Είναι αληθινή φιλία πέρα από όλα ή ο λόγος ύπαρξης της είναι να τρέφεται η ελπίδα ότι κάπου κάπως κάποτε; Υ.Γ. Με το μαλακό, σας παρακαλώ.

Πως γίνεται κάθε φορά κάποιον που να έχω προτεραιότητα να είμαι προτεραιότητα για αυτόν στην αρχή να μου συμπεριφερεται τελεια και μετά από καιρό ούτε καν μετά από λίγες μέρες (μιλαω από 1 χρόνο και πανω που εγώ έχω δεθεί σαν τον μαλακα) να αλλάζουν πρόσωπο και να δειχθούν αυτό που πραγματικά είναι...Και αναφέρομαι περισσότερο στο φιλικό κομμάτι...Γιατί προσωπικά είμαι της άποψης ότι οι φίλοι μενουν ενώ οι γκομενοι φεύγουν... Τέλος πάντων...Με όσους φίλους μου η φίλες μου έχω βάλει προτεραιότητα και έχω δεθεί τρομερά μαζί τους μετά από αρκετό χρονικό διάστημα βγάζουν έναν άλλον εαυτό...Όχι τόσο επικοινωνία, λιγότερος σεβασμός και κατανόηση, εγωισμός και τα λοιπά...Ενώ εγώ τους συμπεριφερομαι ίδια όπως στην αρχή με την ίδια και απαράλλαχτη τεράστια δοτικοτητα που τους παρέχω...Πραγματικά απογοητευομαι...Και δεν μπορώ να καταλάβω τι φταίει γιατί πάντα στο τέλος εγώ πληγωνομαι...Αυτή τη στιγμή κατάλαβα ότι η κολλητη μου δεν είναι το πρόσωπο με το οποίο ταιριαζω πραγματικά ενώ τόσο καιρό το θεωρουσα soulmate...Άλλαξε μου συμπεριφερεται με τεράστια αδιαφορία και νευραα ...Αυτά...Τι φταίει;