ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θα γράψω και γω αυτό που με απασχολεί..απ'ότι διάβασα και στα προηγούμενα post το πρόβλημα των σχέσεων γενικά καλά κρατεί.Με χει στεναχωρήσει πολύ, εδώ και λίγους μήνες μια φίλη μου η οποία δε θέλει πλέον να κάνουμε παρέα. Σταδιακά μου φάνηκε πως απομακρυνόταν, τη ρώτησα και μου είπε δεν συμβαίνει αυτό, όλα καλά κλπ. Μετά την "πίεσα" λίγο παραπάνω και μου είπε εν ολίγοις αυτό που σας έγραψα. Όταν της είπα να μου πει το λόγο και μήπως έφταιγε ένα γεγονός που είχε γίνει μου λεγε κάτι του τύπου δεν είμαστε και τόσο φίλες..ας πούμε ότι φταίει αυτό ναι. -σα να έριχνε το βάρος σε μενα με αυτό το γεγονός που της είπα- Δεν είπε κάτι ξεκάθαρα. Μόνο ότι θέλει μόνο τα τυπικά. Δεν μπορώ να καταλάβω αλήθεια..πάντα της φερόμουν καλά και με το παραπάνω,νοιαζόμουν και το έδειχνα, έκανα ότι θα έκανε μια καλή φίλη θεωρώ. Κι εκείνη όμως ήταν δίπλα μου ειδικά όταν τη χρειαζόμουν και αυτά δεν τα ξεχνάω. Αυτή πως το κάνει; Τι ήταν τόσο σημαντικό και λάθος και με διαγράφει έτσι; Γιατί δε θέλει να το λύσουμε; Ούτε σε αυτά δεν μπορεί να μου απαντήσει;Τώρα που πέρασαν περίπου τρεις μήνες θέλω να της πω να μιλησουμε αν θέλει αλλά διστάζω.Δεν πιστεύω ότι θα κάνει εκείνη κάτι από μόνη της. Εν τω μεταξύ ήταν από τα άτομα που ήθελα να έχω στη ζωή μου. :(

Γιατί εμείς οι έλληνοι έχουμε τόσο κακή αγγλική προφορά?

Είμαι με ένα άτομο που μετά από δύο χρόνια έχω συνειδητοποιήσει ότι έχει έντονα χειριστικες συμπεριφορες. Δεν μου μιλάει όταν νευριάσει μπορεί και για μέρες και όταν έχει φίλους κοντά είναι μια χαρά, με εμένα κατά 80%ειναι με τα μούτρα κατεβασμένα και καταλήγω να παρακαλάω για να περάσουν τα μούτρα. Επίσης, ενώ και οι δύο δουλεύουμε πιστεύει πως είναι υποχρέωση μου μόνο το νοικοκυριό και ότι δεν πρέπει να με βοηθάει. Σταμάτησα και εγώ να υπηρετώ και τώρα υπαινισσεται ότι εγώ δεν κάνω για σπίτι και ότι δυσαρεστειται . Αν πάω να χωρίσω η δεν μιλάω, κάθεται χωρίς να μιλά και κλαίει σιγά γιατί έχει και περηφάνια. Και εγώ εκεί στεναχωριέμαι πολύ. Εγώ, ως ατομο με κατάθλιψη, αδυνατώ πολλές φορές να καταλάβω αν ειναι έτσι όπως τα νιώθω η όχι και αν φταίω τόσο. Δεν ξέρω αν σας έχει συμβεί. Αυτή η διαδικασία με έχει φθειρει και με έχει γερασει

Η αδερφη μου εχει ενα πολυ ζωηρο παιδι.Μεγαλωνοντάς το μονο της,τις ωρες που δουλευει μας το φερνει σε εμας.Δηλαδη την μιση μερα και παραπανω μενει μαζι μας..(Ζω με τους γονεις μου)Το προβλημα ειναι οτι δεν μας ακουει καθολου,ουτε εμενα ουτε τους γονεις μου και για να τον καταφερουμε να πεσει για υπνο πρεπει να περασουμε απο μαρτυριο.Μας βριζει,μας πεταει οτι βρει,γενικοτερα μας εχει τρελανει.Αμα τον παρουμε με το αγριο γινεται ακομα πιο επιθετικος.Εγω απο την αλλη,εχω τοσο πολυ διαβασμα με την σχολη και δεν με αφηνει με τιποτα να συγκεντρωθω.Με ξυπναει οταν κοιμαμαι και αλλα πολλα..Ειλικρινα μετα απο ολα αυτα,το μονο που δεν θελω ειναι να κανω παιδια.Και τα αγαπαω τοσο πολυ αλλα ολη αυτη η κατασταση με εχει κουρασει τοσο πολυ.

Λοιπόν, είμαι 22 χρόνων και ψάχνω να βρω φίλους και παρέες στην πόλη μου. Δεν μενω Αθήνα η Θεσσαλονίκη ή Πάτρα η σε καμία πολύ μεγάλη πόλη. Θα έλεγα μια φυσιολογική πόλη. Δεν σπουδάζω και θεωρώ ότι αυτό είναι ένα πρόβλημα στην εύρεση φιλων αλλά ας το προσπεράσουμε αυτό.Μπορείτε να μου προτείνετε κάτι κυρίως από δική σας εμπειρία το πώς γνωρίσατε και διατηρησατε καλούς φίλους μετά την ηλικία των 20; Έξω από πανεπιστημιακούς χώρους. Θα με ενδιέφερε πολύ να μου προτείνετε. Ο,τι θεωρειτε εσείς πως θα με βοηθήσει. Είτε είναι χώρος για το που μπορώ να βρω είτε είναι τρόπος πχ να είμαι πιο χαμογελαστός και ανοιχτός.Γενικά σαν άτομο είμαι πολύ εσωστρεφής και δεν ανοίγομαι εύκολα. :/ Περιμένω τις συμβουλές σας, οποίος επιθυμεί!

Παιδιά δεν έχω να εξομολογηθώ κάτι απλά το παράπονό μου θα ήθελα να πω..Καλή μαθήτρια, όχι άριστη, με μια κλίση στα οικονομικά και στα μαθηματικά.. Στις πανελλήνιες δεν έγραψα καλά, αλλά κατάφερα τον τομέα που ήθελα. Στην Κοζανάρα λοιπόν όπως λέγαμε! Με τη σχόλη πήγαινα εξαιρετικά, περνούσα τα μαθήματα στην ώρα τους, καλοί βαθμοί και καλές σχέσεις με τους καθηγητές.. Αλλά ήμουν για παραπάνω, δεν μου έφτανε να βγάλω ΤΕΙ, ήθελα και άλλα πτυχία και μεταπτυχιακά και όλα αυτά τα ωραία! Στο τρίτο έτος γκρεμίζεται ο κόσμος μου, χάνω το στήριγμα μου, τον άνθρωπο που με μεγάλωσε, τον μπαμπάκα μου και πέφτουν όλα πάνω μου.. Η αδερφή μου έδινε πανελλήνιες εκείνη τη χρόνια και προφανώς δεν κατάφερε κάποια σχολή, αλλά ευτυχώς γιατί δεν υπήρχαν και τα χρήματα να πάει οπουδήποτε. Η σχολή και τα όνειρα μου έμειναν στη μέση πάνω που ξεκινούσα την πτυχιακή μου, μια εργασία που ήξερα ότι θα μου έδινε το βήμα για τα παραπάνω που ήθελα.. Και φτάνουμε στο 2018, τελείωσα τα μαθήματα με 2 χρόνια καθυστέρηση αφού πήγαινα μόνο στις εξεταστικές.. Δεν ήμουν ικανοποιημένη που θα έπαιρνα αργά το πτυχίο μου οπότε τα έδωσα όλα στην πτυχιακή μου!Δεν ήθελα να αποτύχω, είχα ξεχάσει πολλά από τη σχόλη και είχα χάσει τις επαφές με καθηγητές και συμφοιτητές για να ζητήσω βοήθεια. Ούτε ο υπεύθυνος καθηγητής μου δεν με θυμόταν καλά καλά.. Έκλαιγα από την πίεση, δεν κοιμόμουν τα βράδια αλλά τα κατάφερα! Το 10 έμοιαζε σαν όνειρο. Αλλά δεν ήταν μόνο το αυτό, διακρίθηκα, τους άρεσε, με κάποιες διορθώσεις μου ζήτησαν να την παρουσιάσω σε ένα συνέδριο! Ενθουσιάστηκα, οι κόποι όλοι μου φάνηκαν τίποτα.. Έκανα τις διορθώσεις, ενημέρωσα τη μαμά μου ότι θα χρειαστώ κάποια χρήματα για το ταξίδι, είπα στη δουλειά ότι θα λείψω και μετρούσα μέρες.Και δεν πήγα ποτέ, δεν έφταναν τα χρήματα μας, έχουμε κοινό ταμείο και τα διαχειρίζεται η μαμά μου, ένιωσα τόσο άδεια, τόσο μόνη, σαν να με πρόδωσε κάποιος.. Δεν κατηγορώ τη μητέρα μου, καταλαβαίνω ότι είχαμε μεγαλύτερες ανάγκες. Αλλά απογοητεύτηκα.. Τουλάχιστον πλέον ξέρω ότι έχω τις δυνατότητες! Πέρασε ένας χρόνο σχεδόν και ακόμα δεν το έχω χωνέψει..

Θα τα πω όλα μαζί. Από τη μια η χρόνια κολλητή μουπέρασε Πάτρα και φεύγει. Όσο και αν προσπαθώ να την στηρίξω σε αυτό και να την καθησυχαζω πως δεν θα χαθούμε, ξέρω πως δεν θα είμαστε όπως πριν και δε ξέρω πως να το διαχειριστώ. Από την άλλη είμαι ερωτευμένη με ένα 'συγγενικο πρόσωπο'. Το βάζω σε εισαγωγικά γιατί γνωριστήκαμε φέτος σε ένα γάμο εδω και η συγγένεια είναι απελπιστικά μακρινή, όπως άλλωστε και η απόσταση που μας χωρίζει. Εγώ Αθήνα αυτός Θεσσαλονίκη. Από τη πρώτη στιγμή υπήρχε χημεία και δέσαμε πολύ σαν χαρακτήρες. Είχαμε βγει και μετά τον γάμο πριν ξαναφύγεις για Θεσσαλονίκη. Πρόσφατα γύρισα από ένα τριήμερο στη συμπρωτευουσα όπου είχα παει μαζί με την κολλητή μου και βρεθήκαμε 2 μέρες από τις 3. Παιδια υπάρχει κάποιο φλερτ στον αέρα το νιώθω αλλά από την άλλη τον νιώθω και λίγο σφιγμενο και δεν είμαι σίγουρη αν νιώθει κάτι ή απλώς με βλέπει σαν την ξαδέρφη του. Θέλω να του το πω αλλά πολύ φοβάμαι πως θα χαλάσω αυτό που έχουμε τώρα ή τα πράγματα θα γίνουν πολύ άβολα. Δεν αντέχω όμως. Ζορίζομαι πολύ ψυχολογικά. Αυτά τα δύο γεγονότα με έχουν ρίξει πολύ τελευταία. Τι να σας πω, ότι μπήκα στο ΚΤΕΛ και έβαλα τα κλάματα; ότι είμαι χάλια πόσες μέρες; τι? Βοηθήστε με.

Έχω κάνει 4 σχέσεις έως τώρα, στα 21 μου. Κανένας από αυτούς όμως δεν έχει καταφέρει να με κάνει να τον ερωτευτώ και να δεθώ μαζί του. Δεν ξέρω ειλικρινά τι φταίει και δεν αφήνομαι, δεν είμαι εκδηλωτική ούτε διαχυτική. Δεν έχω πει σε κανέναν τους "Είμαι ερωτευμένη/ Σ' αγαπώ/ Έχω όνειρα για εμάς". Λέξεις που από αλλα ζευγάρια βγαίνουν τόσο αβίαστα, χωρίς φόβο και συστολή. Έχω αφόρητες ενοχές για αυτό.Η μεγαλύτερη διάρκεια σχέσης μου ήταν 6 μήνες και διαλύθηκε κατόπιν δικής μου απόφασης. Οι υπόλοιπες δεν άντεξαν τον φόρτο ενός άτεγκτου ανθρώπου, άψυχου, χωρίς συναισθήματα, όπως έλεγαν επανειλημμένως. Ενώ η ένδειξη ενδιαφέροντος από μέρος τους μου αρέσει πολύ, δεν ανέπτυξα ιδιαίτερα συναισθήματα για εκείνους. Το σεξ δεν είχε πάθος ούτε ηδονή. Και ξέρω ότι ευθύνομαι γι'αυτό. Τι μου συμβαίνει; Είμαι φύσει συναισθηματικά ψυχρή ή φοβάμαι ότι μια ενδεχόμενη εκδήλωση συναισθήματος θα με πονέσει και θα γίνει προϊόν χλευασμού ή εκμετάλλευσης;

Γουστάρω τρελά μια γυναίκα εδώ και πολλά χρόνια αυτή δεν με θέλει και δεν είχαμε και ποτέ τίποτα.Το θέμα είναι πως όσα χρόνια και εάν περάσουν την σκέφτομαι συνέχεια,έχει στοιχειώσει μέσα μου,στην καρδιά μου στο μυαλό μου θέλω να την ξεριζώσω από μέσα μου αλλά δεν τα καταφέρνω, πολλές φορές νιωθω πως δεν θα αντέξω τόσο πόνο και πως δεν πρόκειται να την ξεπεράσω ποτέ,την πάτησα πολύ άσχημα και πραγματικά είναι αδιέξοδο,ένα αντίδοτο μόνο αυτό θα με βοηθήσει να ξεχάσω τίποτα αλλο!!!

Λοιπόν μπαίνω κατευθείαν στο ψητό . Είμαι 17 και θα ξεκινήσω την τρίτη λυκείου. Μέχρι τώρα έκανα προετοιμασία για 3ο πεδίο aka επιστημών υγείας. Τα βρήκα πολύ σκούρα και δεν τα πάω καλά (και όταν λέω ότι δεν τα παω καλά εννοώ μέτρια έως και χάλια) και σκέφτομαι να πάω οικονομικά για μια καινούργια αρχή μιας και δεν βλέπω φως με τα άλλα. Σκέφτομαι βέβαια αν ειναι αργά για κάτι τέτοιο.. τέλος σκέφτομαι και τους γύρω μου (τεράστιο λάθος το ξέρω αλλά ), πώς θα το αντιμετωπίσουν και τι θα σκεφτούν. Θέλω γνώμες, ευχαριστώ για τον χρόνο σας !!