ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δουλεύω σε μια εταιρία περίπου 2 χρόνια . Εκεί γνώρισα μια συνάδελφο με την οποία έχουμε αρκετά χρόνια διαφοράς(είναι μεγαλύτερη) .Έχουμε σχετικά στενή συνεργασία. Από ένα σημείο και μετά άρχισα να νιώθω κάτι διαφορετικό για εκείνη. Υπήρχε ένα διακριτικό φλερτ ανάμεσά μας για ένα χρονικό διάστημα και φαινόταν να ανταποκρίνεται. Ήμουν πολύ ερωτευμένος μαζί της. Κάποια στιγμή αποφάσισα να ζητήσω το τηλέφωνο της. Εκείνη όχι απλά αρνήθηκε (το οποίο βέβαια είναι δικαίωμα της) αλλά γελούσε όταν το άκουσε και με χλεύασε. Αργότερα της ζήτησα να συζητήσουμε μερικά πράγματα αλλά με αγνόησε εντελώς,δε μου έδωσε σημασία. Με πείραξε πολύ η συμπεριφορά της, την οποία και δεν περίμενα σε αυτό το βαθμό, δεν μου άξιζε αυτή η αντιμετώπιση. Εφόσον δεν ήθελε, θα μπορούσε να το κάνει πιο ευγενικά. Τις επόμενες μέρες ήμουν απόμακρος απέναντι της, την αγνοούσα, ενώ εκείνη έκανε σαν να μη συνέβη τίποτα. Βλέποντας όμως τη συμπεριφορά μου, κάποιες φορές με κοιτούσε με παράπονο του τύπου "γιατί μου το κάνεις αυτό". Μετά από 2 εβδομάδες σταμάτησα αυτή τη στάση , βλέπετε καιγόμουν ακόμα για εκείνη και είχα την ελπίδα μήπως γίνει κάτι ξαναπροσεγγίζοντάς την (ξέρω λάθος) Προσπαθούσα να το πάρω από την αρχή για να έρθω πιο κοντά της. Μετά από ένα διάστημα, βλέποντας κάποια πράγματα, άρχιζα να συνειδητοποιώ ότι όλο αυτό το διάστημα είχε σχέση με κάποιον άλλο συνάδελφο. Στην αρχή αρνούμουν να το δεχτώ, αλλά μετά αποδεχόμενος αυτό το γεγονός, νιώθω κοροϊδία, βλ@κ@ς και πικρία . Δεν μου ξηγηθηκε σωστά, έπαιξε με τα συναισθήματα μου. Άρχισα να αποστασιοποιούμαι σιγά σιγά. Τώρα το καλοκαίρι για ένα μήνα περίπου ηρέμησα κάπως με αυτό το θέμα, είχαμε να βρεθούμε καιρό λόγω αδειών. Τώρα που επιστρέψαμε, τηρώ μια απόμακρη και αδιάφορη στάση απέναντί της σε σημείο να φαίνομαι έως και αγενής. Πονάω που το κάνω αυτό αλλά... αλλά. Όμως πλέον με κυνηγάει συνεχώς,δε με αφήνει σε ησυχία, προσπαθεί να μου τραβήξει την προσοχή με διάφορους τρόπους κλπ. Νιώθω πάλι χάλια συναισθηματικά, προσπαθώ να αντέξω. Παρά τα όσα έγιναν όμως έχω να δηλώσω κάτι. Εγώ σ'αγαπάω και θέλω να είσαι καλά ότι και να γίνει...

Γνωρίζω κάποιον 1 μήνα, περνάμε καλά, μιλάμε αρκετά και θέλω να τον γνωρίσω περισσότερο με τον καιρό. Μου είχε πει στην αρχή πως είχε πρόσφατα σχέση με μια κοινή μας γνωστή, αλλά δεν ασχολήθηκα περαιτέρω για λεπτομέρειες. Έπειτα από κουβέντα με μια κοινή φίλη με την πρώην του, μου είπε πως η συγκεκριμένη κοπέλα τον τελευταίο χρόνο δεν είχε κάποια σχέση. Γενικά στις κουβέντες μας νιώθω μερικές φορές πως μου λέει μικρά ψέματα αλλά δεν μπορώ να το διασταυρώσω. Ωστόσο, μέσω αυτής της κοπέλας θέλω να βεβαιωθώ πως μου είπε όντως ψέματα ( μου έρχεται να της στείλω αυτοπροσώπως να τη ρωτήσω). Αν μάθω οτι μου είπε ψέματα δεν θα μπορέσω να τον εμπιστευτώ ποτέ μελλοντικά. Αλλά αναρωτιέμαι γιατί να μου είπε ψέματα για κάτι τέτοιο, προφανώς δεν εντυπωσιάστηκα με το γεγονός.

Καλησπέρα , ήμουν μια κοπέλα 4 μήνες, μέσα στην σχέση ειδικά τον πρώτο καιρό δεν συμπεριφερόμουν καθόλου σωστά μου είχαν μείνει πολλά κατάλοιπα από την προηγούμενη σχέση μου και δεν ένιωθα καθόλου έτοιμος , η ίδια το ήξερε και το προσπάθησε παρά πολύ με τον καιρό με έκανε να ξεπεράσω τα πάντα. Η ίδια της μου έλεγε ότι την βοηθάω και ότι ξεπέρασε σε μεγάλο βαθμό την κατάθλιψη εξαιτίας μου. Ήταν πολύ έντονη η σχέση μας , μαλωναμε πολύ συχνά γιατι ζήλευε συνέχεια προσπάθησα να την κανω να με εμπιστευτεί και να μην σκέφτεται και τα κατάφερα. Δυστυχώς όμως λογω επαγγελματικών θα μετακομίσω εντοσ Ελλάδας και όταν το συζητήσαμε ήταν πολύ κάθετη στο ότι δεν θέλει να το συνεχίσουμε είπαμε να το αφήσουμε και να το συζητήσουμε μετά το καλοκαίρι μήπως δεν δεχόμουν την θέση και δεν έφευγαζ Είπε πολύ βαρια λόγια ότι δεν θα αφήσει την απόσταση να μας χωρίσει , ότι θα έρθει μαζί μου (απο κανεναν δεν περίμενα να αλλάξει / αφήσει την ζωή του για μένα ) και αλλά πολλά. Μετά απο 2 μέρες από τότε που της είπα ότι ενδέχεται να φύγω με χώρισε μου είπε ότι δεν άξιζε το μεταξύ μας και ότι δεν της φέρθηκα καλα. Το πήρα πολύ βαρια στην αρχή γιατί ένιωθα ότι με αφήνει γιατί φεύγω και σκεφτόμουν να το προσπαθήσω μηπως τα ξανά βρούμε αλλα μετα έλεγε σε τρίτους (κοινούς μας φίλους ) οτι της φέρθηκα απαίσια και με κορόιδευε στα σοσιαλ. Αναρωτιέμαι αν αξίζει να το προσπαθήσω χωρίς να σημαίνει αυτό ότι θα τα ξανά βρούμε (αν άξιζε όμως δεν θα το σκεφτόμουν ) εσείς στην θέση μου τι θα κάνατε ; Δεν θέλω μα την χάσω τελείως από την ζωή μου αλλά δεν ξέρω αν πρέπει να προσπαθήσω

Υπαρχει περιπτωση καποιος να σε γουσταρει ομως να απανταει στα μηνυματα σου ωρες ή μέρες αργοτερα? Αν ενδιαφερεται, δεν θα ήθελε λογικα να μου μιλάει οσο πιο συχνα γινεται? Δηλαδη εχω κ φιλες που ειναι ετσι, που μπορει να μου απαντησουν 3 μερες αργοτερα σε ενα μηνυμα αλλα προφανώς κ δεν θα νιωσω οτι με γραφουν γιατι ξερω οτι απλά ισως αυτο που ρωτησα δεν ηταν σημαντικο οποτε δεν ένιωσαν την αναγκη να απαντησουν αμεσα. Ομως απο εναν αντρα δεν ειναι λογικό να το εκλαβω ως αδιαφορια οταν μου απανταει μερες αργοτερα? Οκ, δε λέγαμε κατι σημαντικο, αλλα κ παλι...

Είχαμε κάτσει δίπλα δίπλ στο λεωφορείο. Δεν την ήξερα, ούτε αυτή εμένα. Ούτε ξέραμε ποιος ήταν o προορισμός του άλλου. Διάβαζε ένα βιβλίο, μία συλλογή ποιημάτων του Τάσου Λειβαδίτη και ήταν πάνω κάτω στην ηλικία μου (22). Επειδή συνήθως όποια κάθεται δίπλα μου είναι όλη την ώρα με το κινητό, μου έκανε θετική εντύπωση το γεγονός οτί διάβαζε ένα βιβλίο. Της το είπα και χαμογέλασε κάπως ντροπαλά και μετά πιάσαμε τη κουβέντα σιγά σιγά (δεν τη πίεζα να συζητήσει μαζί μου, απλά προέκυψε) και με έκανε να την συμπαθήσω αρκετά, πολύ καλλιεργημένη κοπέλα και ευαισθητοποιημένη για το περιβάλλον, μου άρεσε πολύ η κουβέντα μας και ήθελα να τη γνωρίσω καλύτερα αλλά εκείνη τη στιγμή ένας ηλικιωμένος ζήτησε τη θέση της επειδή είχε θέμα με τα πόδια του (το λεωφορείο ήταν γεμάτο) σηκώθηκε για να του δώσει τη θέση της και μετά από 2 στάσεις κατέβηκε. Μου είπε ένα "χάρηκα που μιλήσαμε, καλή συνέχεια" και έφυγε. Δε κράτησε πολύ σε διάρκεια αλλά ήταν κάτι το αναπάντεχο. Ελπίζω απλά να είναι με κάποιον που να την κάνει ευτυχισμένη, φάνηκε να το αξίζει..

Επειδη βλεπω πολυ μαυριλα εδω μεσα , ευχομαι σε ολους να ειστε καλα, υγιείς και ευτυχισμενοι με ψυχολογικη ηρεμια. Επίσης ας μαθουμε ολοι να συγχωρουμε (βεβαια χωρις να ξεχνάμε τα λαθη και οσα δεν μας αρεσουν στους αλλους) και να μην κρίνουμε. Οι ανθρωποι αλλαζουμε αλλοι πιο συντομα αλλοι πιο αργα. Μην κοιτατε πισω κοιταξτε το σημερα.

Ειμαι φοιτητης στον Βολο και παω προς το τριτο ετος αλλα υπαρχει ενα θεμα. Δεν εχω βρει ακομα μια παρεα που να με εκφραζει στο 100% μου. Οι στενοι μου φιλοι ειναι φοιτητες σε αλλες πολεις και δεν τους βλεπω συχνα. Και μερικες φορες νιωθω ασχημα γιατι βλεπω πως εχω πολλους γνωστους (γεγονος που δεν με ενοχλει) αλλα σχεδον κανενα ατομο που να ειμαι κοντα μαζι του. Εχω σκεφτει απο την καινουργια χρονια να αρχισω να μιλαω σε ακυρα ατομα μεσω παρτι η καφετεριας αλλα απο την αλλη πλευρα κατι με σταματα. Στο πανεπιστημιο εμαθα πως δεν σκεφτονται ολοι οπως εγω. Οποτε ενω για εμενα ειναι κατι απλο να ερθει καποιος αγνωστος και να μου μιλησει ισως θεωρω πως δεν αντιδρουν οπως εγω.

Στην καραντίνα, εγώ,η αδερφή μου και η ξαδέρφη μου ετυχε να χωρίσουμε και οι τρεις μαζί.Έχουμε ένα πολύ ωραίο πάρκο κοντά στα σπίτια μας και αραζαμε κάθε μέρα εκεί. Καφεδάκι το πρωί, απόγευμα red bull και βράδυ μπύρες (τις ώρες που δεν δουλεύαμε) Μια μέρα ήρθε ένας παλιός φίλος της αδερφής μου στο πάρκο και γίναμε κατευθείαν κολλητοί. Έφερνε κάθε βράδυ την παρέα του (πάνω από 10 άτομα)και αραζαμε όλοι μαζί. Παίζαμε πινγκ πονγκ, πήραμε μπάλα και παίζαμε βόλεϋ, συζητούσαμε κτλ. Ξενυχταγαμε καθόμασταν πολλές φορές ως τις 4 το πρωί. Και από εκεί γνωρίσαμε τρία αγορια και είμαστε μαζί τους ως τώρα. Εγώ έκανα παιδί και οι άλλες δύο ετοιμάζονται να παντρευτούν Το point της ιστορίας είναι μην μιζεριαζετε!!! Υπάρχουν και απλές λύσεις σε δύσκολες καταστάσεις. Δεν χρειάζεται να έχεις πολλά λεφτά. Και εμείς δεν περνούμε πολλά στις δουλειές μας. Βγείτε εξω μιλήστε με κόσμο να είστε ανοιχτοί και να μην το βάζετε κάτω ποτέ!

Είμαι κολλημένη με έναν άνθρωπο εδώ και τρία χρόνια. Τον σκέφτομαι κάθε μέρα όλη μέρα. Πέρυσι πήγε να γίνει κάτι παραπάνω μεταξύ μας αλλά το σταμάτησα. Είμαστε στην ίδια ηλικία, αλλά μένουμε σε διαφορετικές πόλεις και βρισκόμαστε μόνο το καλοκαίρι στον κοινό τόπο καταγωγής μας. Ξέρω ότι θέλει μόνο κάτι ερωτικό της μιας βραδιάς από εμένα. Εγώ τον θέλω με όλο μου το είναι, αλλά δεν πρόκειται να τον αφήσω πάρει απλά αυτό που θέλει και μετά γεια σας. Θα θελα να με ήθελε όπως εγώ. Πρέπει όμως να βρω τη δύναμη να πάω παρακάτω γιατί όλο αυτό με κρατά πίσω. Επίσης, τα τελευταία χρόνια όλο και λιγοστεύουν οι φίλοι ή χρόνος που περνούσαμε μαζί. Τώρα λόγω δουλειάς, μετακόμισης κλπ. μιλάμε μόνο τηλεφωνικά μια στο τόσο. Μου λείπει η εποχή των φοιτητικών χρόνων που βγαίναμε κάθε μέρα, όλη μέρα και γενικά ζούσα τη ζωή στο έπακρο. Πλέον η απουσία φίλων με έχει τραβήξει μέσα στο σπίτι. Όλα όσα σκέφτομαι και υπό άλλες συνθήκες θα τα μοιράζουν με φίλους, πλέον τα κρατάω μέσα μου και αυτό με πνίγει.

Βγαίνω εδώ και 2 βδομάδες με κοπέλα που γνώρισα από το γνωστό dating app με την μωβ καρδιά για logo. (καταλάβατε ήδη φαντάζομαι) Κάθε φορά που βγήκαμε εγώ κέρασα, το θεώρησα καθήκον μου ως άνδρας, τζεντλεμανίκι και έτσι. Αυτή όμως ποτέ δεν είπε κάτι, κάποιο σχόλιο όταν έλεγα εγώ "πληρώνω εγώ" ξέρω γω όταν ερχόταν ο λογαριασμός, σαν να το θεωρούσε δεδομένο αυτό. Εν πάση περιπτώσει, κάνουμε τις βόλτες μας, συζητάμε, όλα καλά. Περνάει πάντα έμμεσα το μήνυμα οτί περνάει καλά μαζί μου και έχει προοπτική το όλο πράμα. Παρ'όλα αυτά, κάθε φορά που βγαίνουμε, όλο κάνει μπιμπ μπιμπ το κινητό της από τα μηνύματα που τις στέλνουν οι άλλοι υποψήφιοι , απόδειξη πως δεν είμαι ο μόνος. Δε ξέρω αν και οι άλλοι που βγαίνει μαζί τους άμα συνέχεια κερνάνε ή της παίρνουν τίποτα δώρα, κτλπ. Πάντως νιώθω οτί τα κάνει για προσωπικό κέρδος και όχι επειδή θέλει να προκύψει σχέση ή οτιδήποτε. Τι λέτε;