ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω πατήσει τα 30. Ποτέ μου δεν έχω κάνει σχέση, έχω γνωρίσει μερικές κοπέλες και υπήρξε έλξη και πάθος αλλά δε γινόταν να εξερευνήσω αυτό το μονοπάτι.. από μικρός ήμουν πάντα ο καλύτερος μαθητής, οι γονείς μου ήταν καθηγητές και οι 2 στο επάγγελμα (μαθηματικός ο πατέρας και φιλόλογος η μητέρα μου) και με πίεζαν να παίρνω άριστα παντού, για αυτούς και το 19/20 ήταν αποτυχία αφού κάτι δεν διάβασα, κάπου δεν έδωσα αρκετή προσοχή και αυτό θα δημιουργήσει κενά στο μέλλον. Όσους φίλους είχα, όσες παρέες, όσους έρωτες, όλα ήταν part time. Ήξερα οτί έπρεπε 11 το αργότερο να είμαι πίσω, οπότε ακόμα και όταν έβγαινα είχα το νου μου πάντα στο ρολόϊ και δεν "ήμουν" πραγματικά εκεί. Δε ξέρω πότε έφτασα 31, νιώθω κατά βάθος πως είμαι ένας έφηβος που ακόμα διψάει για ζωή, νιώθει ένα δέος, ένα θαυμασμό για τα απλά πράματα στη ζωή, σαν ακόμα να έχει όλες τις επιλογές διαθέσιμες και να επιλέξει όποιον δρόμο επιθυμεί, κάτι το οποίο δεν μπορώ να κάνω δυστυχώς, με έχει κάνει σκλάβο του ο τρόπος ζωής με τον οποίο ανατράφηκα και όλα πλέον, αυτόματα, τα βάζω με προτεραιότητες, βαθμό αναγκαιότητας, χρονοδιάγραμμα. Οι λέξεις "αυθορμητισμός" και "περιπέτεια" είναι άγνωστες στο λεξιλόγιό μου.. είμαι υποδιευθυντής σε κατάστημα τράπεζας, έχω όλα όσα θεωρούσαν "απαραίτητα" οι γονείς μου, δεν μου λείπει τίποτα και όλη μου η επαγγελματική ζωή από τώρα μέχρι να βγω στη σύνταξη είναι ήδη τετελεσμένη, πάντα θα ανεβαίνω τα σκαλοπάτια απλά επειδή έτσι έχω συνηθίσει, να τα βλέπω σαν "ανάγκη" , κάτι που κάνεις ενστικτωδώς, χωρίς να συλλογιέσαι τι έχεις καταφέρει ή τι χρειάστηκε για να το πετύχεις, απλά το κάνεις και τη στιγμή που βάλεις το "τικ" δίπλα του, σαν λίστα με ψώνια, οτί ναι, το κατάφερες, αμέσως για το επόμενο. Η ζωή μου είναι άδεια και φοβάμαι πως ακόμα και αν γνώριζα κάποια γυναίκα που να ήθελε κάτι σοβαρό μαζί μου, με προοπτική, όταν θα καταλάβαινε πόσο κενός είμαι από συναισθήματα τα οποία δεν ένιωσα ποτέ και λίγο-πολύ αχρηστεύτηκαν στο βωμό της προόδου και της επιτυχίας, θα φύγει μακριά μου. Ακόμα και όταν συναντιέται η ματιά μου με κάποια γυναίκα στο δρόμο κοιτάω αλλού, δε μπορώ να αφεθώ, πάντα νιώθω σε υπερένταση, πάντα νιώθω πως όλα αυτά τα όμορφα συναισθήματα θα με κρατήσουν πίσω, υποσυνείδητα πάντα. Ζηλεύω όλους όσους έχουν σχέση, όλους όσους αγαπάνε και ας μην αγαπιούνται, όλους όσους μπορούν να νιώσουν αυτό το πυροτέχνημα μέσα τους που ξεπερνάει όρια και σε γεμίζει.. όλοι έχουν κάτι που δε θα αποκτήσω ποτέ και θα αντάλλαζα ευχαρίστως όλη μου τη καριέρα, όλο μου το μέλλον, για ένα ραντεβού με μία γυναίκα, οπουδήποτε..

Από τη μία καταλαβαίνω την ανάγκη να υπάρχουν τα dating apps και τα social media χάρις στα οποία πολλές φορές γνωρίζεις άτομα μέσω κοινών γνωστών/φίλων που σε διαφορετική περίπτωση ίσως και να μη γνώριζες ποτέ. Από την άλλη όμως, αναρωτιέμαι πόσοι ανεξερεύνητοι έρωτες υπάρχουν εκεί έξω τους οποίους δε θα γνωρίσεις ποτέ ακριβώς επειδή θα είσαι με το κινητό στα χέρια και η προσοχή σου θα είναι αλλού;.. πόσες στιγμές χάνονται έτσι αφού προτιμάμε την ασφάλεια του διαδικτύου παρά το ρίσκο της αληθινής ζωής.. Ίσως θα πείτε κάποιοι/κάποιες οτί "ναι αλλά αυτό είναι σχετικό, αν π.χ εσύ δεν βρήκες κάτι αξιόλογο μέσω dating app, αυτό δε σημαίνει οτί δεν υπάρχει, απλά εσύ δε στάθηκες τυχερός" αλλά δε μιλάω για success stories απαραίτητα, εγώ μιλάω για τον ανθρώπινο έρωτα που μπορείς να δεις κάποιον, να του μιλήσεις, να είναι όλα φυσικά και αυθόρμητα και χωρίς τον χρόνο του να σκεφτείς κάτι που έχεις μέσω μηνυμάτων..υπάρχει κάτι το ανθρώπινο σε όλα αυτά, κάτι που φοβάμαι πως έχει χαθεί ανεπιστρεπτί από τη κοινωνία του σήμερα.. και άντε, εγώ είμαι κοντά 28, έζησα και το "από κοντά".. τα παιδιά, η γενιά, που μεγαλώνει και τώρα είναι στην εφηβική τους ζωή, ξέρουν μόνο τον ψηφιακό τρόπο, ακόμα δηλαδή και να γνωρίσουν κάποια/κάποιον από κοντά, το 90%+ της επικοινωνίας τους θα είναι μέσω μηνυμάτων ή βιντεοκλήσεων, διαδικτυακά. Πόσο στεναχωριέμαι για όλα αυτά.. μακάρι να υπήρχε μία μηχανή του χρόνου να πηγαίναμε στα '90s πριν εισβάλλει η τεχνολογία στη προσωπική/ερωτική μας ζωή..

Θα σας πω την ιστορία μου γιατί νομίζω πως ξέρω την απάντηση αλλά θέλω να τη δω γραμμένη απο άλλους μήπως και ξεκολλησω! Κάποια στιγμή πριν δυο χρόνια πήρα ένα αίτημα φιλίας απο έναν πολύ ενδιαφέρον άντρα αλλά δεν υπήρξε καμία επικοινωνία μέχρι φέτος τον Φεβρουάριο που με ρώτησε αν θέλω να πιούμε ποτο και του εξήγησα ότι ζω βόρεια και όχι Αθήνα και εκείνος μου είπε ότι ζει εξωτερικό αλλά έρχεται συνέχεια Αθήνα λόγω οικογένειας και δουλειάς. Μου ξαναεστειλε χρόνια πολλά στις 14 κι του είπα ότι δεν γιορτάζω με ρώτησε τόσο όμορφη πως και η επικοινωνία μας ήταν ανύπαρκτη μετά απο αυτό πέρα απο κάτι αντιδράσεις του σε στορι μου..ώσπου εκεί που ήμουν στο νησί που δούλευα δον είδα να περνάει απο μπροστά μου..του έστειλα και μείναμε άφωνοι και οι δυο απο το ποσό μικρός είναι ο κόσμος..βγήκαμε και ενώ νόμιζα ότι θα είναι πολύ σνομπ λόγω της κατάστασης και της θέσης του ήταν τόσο ομιλητικός σαν αν τον ήξερα χρόνια,και όλο το body language έδειχνε ποσό πολύ του άρεσα! Είχα πολύ καιρό να βγω με κάποιον που ήταν τόσο ξεκάθαρο ότι του άρεσα! Πέρασα τέλεια δεν έκανε καμία κίνηση πέρα από το να με φιλήσει και ήταν πολύ διακριτικός και ευγενικός! Με ρωτούσε αν θα εμένα ποτέ εξωτερικό, έδειξε κάπως κτητικός ενώ με κρασί τόσα από το χέρι και αγκαλιά! Μιλήσαμε με μηνύματα δυο μέρες και την τριτη του είπα εγώ να βρεθούμε και με το που με είδε με αγκάλιασε, μου κρατούσε το χέρι στο αμάξι και ολη τη νύχτα που πίναμε ποτο. Καταλήξαμε σπίτι του και προχώρησαμε, μου ζήτησε να μείνω και με είχε αγκαλιά όλο το βράδυ πολύ περιποιητικός μου έφερε μέχρι και νερό χωρίς να ζητήσω ενώ δεν με άφησε στιγμή αππ την αγκαλιά του..την επόμενη μου έστειλε να δει πως είμαι και τι κάνω με ρώτησε τι θα κάνω και μου είπε ότι θα έβλεπε την οικογένεια του..την μεθεπόμενη έφευγε..έφυγε εξωτερικό και κου έστειλε αποκαλώντας με με υποκοριστικό που το βρήκα τόσο γλυκό! Το θέμα είναι ότι έχουν περάσει εφτα μέρες κανείς δεν έκανε κίνηση να στείλει, εγώ δεν έστελνα ποτέ..με ρώτησε τι σχεδια έχω για τον μήνα αλλά δεν ανεφερε πουθενά αν θα ήθελε να βρεθούμε ή ποτέ δεν με κλείσε να τον επισκεφτώ..δεν ξέρω τι να κάνω..εμένα μου αρέσει πολύ και το ξέρω ότι του αρέσω αλλά δεν ξέρω τίποτα για την κατάσταση του στην πόλη που ζει αν είναι πχ με κάποια..ήταν απλά σεξ για εκείνον μια περιπέτεια και ήταν απλά ευγενικός; Να το αφησω να το ξεχάσω; Είναι πολύ δύσκολο να βρεις κάποιον να κουμπώνεις έτσι αλλά δεν ξέρω..βιάζομαι εγώ να βγάλω συμπεράσματα όταν εκείνος ζει τόσο μακριά και μπορεί να μην του πέρασε καν από το μυαλό ότι εγώ θα ήθελα κάτι παραπάνω; Όχι σχέση αμέσως αλλά μια προοπτική!

Υπάρχει...? Ή θα γίνει ένας συμβιβασμός τελικά όπως γίνεται για την πλειοψηφία όπως βλέπω. Δεν μου λείπει προσοχή έρωτας η αγάπη. Αλλά αναρωτιέμαι αν υπάρχει ένας άνθρωπος που να έχει συμβατότητα 90% αυτό δηλαφη το άλλο μισό. Το πιστεύετε αυτό ότι μπορεί να γνωρίσεις κάποιον που να ταιριάζετε τόσο πολύ ή στις σχέσεις πρέπει να δουλέψουμε για να φτάσουμε εκεί? Αξίζει να αφήνουμε ανθρώπους που μας αγαπαπησαν επειδή νιώθουμε ότι δεν είναι η μια/ένας?

Βγαινουμε με καποιον on and off απο τον αυγουστο του 2020. Δεν εχουμε σχεση απλα βρισκομαστε για σεξ. Εμενα αυτος εξαρχης μου αρεσε πολυ κ τον πρωτο καιρο που βγαιναμε προσπαθησα να του δειξω οτι θα ήθελα κατι πιο σοβαρο μαζί του(πχ επεδιωκα πιο συχνη επικοινωνια μεσα στην ημερα) αλλα δεν ανταποκριθηκε ιδιαίτερα. Τελοσπαντων, το αφησα κ για καποιο καιρο απομακρυνθηκα, εβγαινα με αλλους κ γενικα τον ξεχασα. Πριν κάποιους μηνες ηρθαμε ξανα σε επαφη (του εστειλα μηνυμα για καλη χρονια κ μετα μια απο τις επομενες μερες μου εστειλε εκεινος κ μου προτεινε να βρεθουμε). Ηταν πολυ ωραια, συζητουσαμε για τις εξελιξεις στη ζωη μας, γελουσαμε κ γενικα υπηρχε τοση χημεια μεταξυ μας! Απ ο,τι φαίνεται ένιωσε το ιδιο κ εκεινος γιατί καποια στιγμή με ρωτησε γιατι εμεις οι δυο δεν ήμασταν ποτε μαζι αφου εχουμε τοσο καλη χημεια. Με παραξενεψε αυτο που μου ειπε δεδομενου οτι εγω το ειχα προσπαθησει για κατι πιο σοβαρο πριν καιρο αλλα εκεινος δεν ανταποκριθηκε. Η αληθεια ειναι οτι οταν τον πρωτογνώρισα είχε μολις βγει απο σχεση οποτε μπορει να μην ηθελε να ξαναμπει αμεσως σε αλλη, αλλα τώρα που εχει περασει καιρος μπορει να αλλαξε γνώμη. Το θεμα ειναι οτι επειδη ηδη μια φορα εχω φαει εμμεσο ακυρο απο κεινον στο ενδεχομενο να κάνουμε σχεση, πλέον κραταω αμυνες κ μου βγαινει ασυναίσθητα μια ψιλοψυχρη συμπεριφορά απέναντι του, του δειχνω ότι τον θελω μόνο για να περναμε καλα κ τελος. Κ επειδη ξερω οτι γενικα δεν ειναι κ πολυ τολμηρος με τις γυναικες, φοβαμαι οτι αν εγω το παίζω αδιαφορη, δεν πρόκειται να παρει το θαρρος να κανει καμια κινηση. Απο την αλλη σκεφτομαι οτι αν ενας ανθρωπος σε θελει για κατι πιο σοβαρο, θα βρει το θαρρος να στο πει. Μπορει κ ολα αυτα να ειναι βλακειες βεβαια κ ο τυπος να με βλεπει ακομα ως μια καβαντζα κ να μην εχει καν στο μυαλο του κατι πιο σοβαρο με μενα. Τελοσπαντων, εκει που θελω να καταληξω ειναι: θεωρειτε οτι υπαρχει πιθανότητα καποιος να σε θελει κ απλα να μην στο λεει απλα επειδη βλέπει αδιαφορια απο την πλευρα σου?

Δε βρίσκω δουλειά και έχω απελπιστεί. Νιώθω να έχει μπει η ζωή μου σε μια αναμονή. Όλο με ελπίδα κάθε μέρα και όλο περιμένω να χτυπήσει ένα τηλέφωνο και δε χτυπαει. Θέλω τόσα να κάνω και δεν υπάρχουν πόροι. Κουράστηκα με όλα. Θέλω τη ζωή που δεν έζησα!

Είμαι αμφιφυλόφιλη κοπέλα. Πριν από 2 χρόνια, μιλούσα στα σοσιαλ με μια κοπέλα, πολύ μακριά από μένα, που επειδή κάποια στιγμή δεν ήθελα να μιλάμε πλέον, άρχισε να με βρίζει και να με απειλεί πολύ ακραία. Την μπλοκαρα και σκέφτηκα να την μηνύσω αλλά μου φάνηκε μεγάλη διαδικασία με βάση αυτά που μου είπαν από την δίωξη. Έχω μάθει ότι έχει κάνει τα ίδια και σε άλλους, όποτε βλέπω νέο προφιλ της το μπλοκάρω. Επίσης, αρκετά χρόνια μιλούσα με μια άλλη κοπέλα διαδικτυακά. Την είδα από κοντά μόνο μια φορά. Ξαφνικά όμως κάποια στιγμή έβγαλε μια πολύ προσβλητική και καταπιεστική συμπεριφορά και παρόλο που μου ζητησε συγγνωμη και την συγχωρούσα αρκετές φορές, έκανε συνέχεια τα ίδια. Μέχρι που κάποια στιγμή με έπαιρνε συνεχώς τηλέφωνο οπότε αναγκάστηκα να την μπλοκαρω, πριν 6 μήνες περίπου. Αυτές οι δύο κοπέλες ακολουθηθηκαν μεταξύ τους πριν 2 μερες στο ινσταγκραμ. Και τρέμω. Φοβάμαι ότι μπορεί να συνομωτήσουν και να με βλάψουν με κάποιον τρόπο. Δεν ξέρω τι να κάνω για να προστατευτώ και να ηρεμήσω. Φοβάμαι ότι θέλουν να κάνουν κακό με κάποιον τρόπο σε μένα ή στην κοπέλα μου ή στην οικογένεια μου

Είμαστε μαζί περίπου 3 βδομάδες, δεν τα έχουμε φτιάξει επίσημα αλλά πάει καλά το πράμα, αρκετά καλά θα έλεγα.Το μοναδικό πράμα που με χαλάει λίγο είναι οι διαφωνίες μας, όχι τα πράματα για τα οποία διαφωνούμε όσο για την στάση της η οποία είναι απόλυτη μη δίνοντας έτσι τη δυνατότητα για μία υγιής συζήτηση.. π.χ λέει την άποψή της για κάτι και αν διαφωνήσεις θα προβάλλει κάποια επιχειρήματα του γιατί έχει αυτή την άποψη. Όλα καλά μέχρι εδώ. Έλα όμως που όταν θα προβάλλεις κεσύ με τη σειρά σου τα δικά σου επιχειρήματα θα τα προσπεράσει.. τα δικά της επιχειρήματα θα τα υποστηρίξει έντονα λες και είναι επιστημονικά ξέρω γω, ενώ τα επιχειρήματα του άλλου θα τα θεωρήσει χαζά και χωρίς ουσία..και να πεις διαφωνούμε για κάτι σημαντικό π.χ πολιτική, θα πω εντάξει καταλαβαίνω το λόγο του να το τραβήξει τόσο.. μα εμείς διαφωνούμε για άκυρα σε στυλ "ποια θεωρείς καλύτερη τραγουδίστρια μεταξύ Βίσση και Βανδή;" ή "προτιμάς πισίνα ή θάλασσα;" ή "θες να κάτσουμε εδώ για καφέ ή να τον πάρουμε στο χέρι και να περπατήσουμε;" και τέτοια που δεν αξίζει τόση υπερανάλυση.. από τη μία θέλω να την μάθω επειδή με ενδιαφέρει από την άλλη με εκνευρίζει να μη μπορώ να διαφωνώ όταν νιώθω αυτήν την ανάγκη, έτσι είναι σαν να τα αποδέχομαι όλα.. τι να κάνω;;

Μου αρέσει μία κοπέλα με την οποία δουλεύω στο ίδιο πολυκατάστημα. Επειδή είμαστε πωλητές και οι 2, όταν δεν έχει πελατεία πιάνουμε τη κουβέντα μεταξύ μας να περνάει η ώρα (ο εργοδότης μας και ιδιοκτήτης του καταστήματος δεν είναι του μπλα μπλα και έχουμε και μία διαφορά ηλιακή που λόγω του "χάσμα των γενεών" δε μπορούμε να τον καταλάβουμε τόσο και αυτός εμάς, 22 εγώ, 20 αυτή και 56 αυτός). Μου έχει τα πάντα λίγο πολύ για τη ζωή της και την ίδια, από ενδιαφέροντα, απόψεις μέχρι παιδική ηλικία. Κεγώ της έχω πει τα πάντα για μένα και την ζωή μου. Της πρότεινα να πάμε μετά το τέλος της βάρδιας μας για έναν καφέ. Αυτό έγινε το Σάββατο που πέρασε. Όλα πήγαν όπως τα φανταζόμουν, μου είπε οτί και αυτής της αρέσω και επειδή στη δουλειά είμαστε επαγγελματίες, δε γίνεται να εκδηλώνουμε ελεύθερα τα προσωπικά μας συναισθήματα, είπε οτί με βρίσκει γλυκό, ευαίσθητο, ευγενικό, με χιούμορ, και άλλα ωραία. Φεύγοντας είπαμε να ανταλλάξουμε σόσιαλ μιας και δε μιλούσαμε διαδικτυακά τόσο καιρό, μόνο από κοντά. Μου έδωσε το fb της και εγώ το δικό μου και με το που την έκανα αποδοχή, μέσα σε 2 λεπτά είχε στείλει 20+ μηνύματα, άκυρες παρατηρήσεις που είπε να μοιραστεί μαζί μου, τυχαίες σκέψεις, ότιδήποτε διάβασε στο διαδίκτυο και ήθελε να μου το δείξει. Φυσικά απαντούσα μιας και είχε ενδιαφέρον η συζήτηση αλλά αυτό επειδή νόμιζα πως οφειλόταν κυρίως στο άγχος της γνωριμίας μας και όχι τόσο στην ίδια, κάτι που με το καιρό θα καταλάγιαζε. Δεν έγινε αυτό όμως. Κάθε μέρα μου στέλνει εκατοντάδες μηνύματα, άμα τα έβλεπε κανείς θα νόμιζε οτί μιλάει σε κάποια κολλητή της. Ελπίζω να μη με παρεξηγήσετε, δε με πειράζει να μου λέει ό,τι θέλει αλλά εγώ δε τη βλέπω φιλικά και νιώθω πως μέσα στη τόση πληροφορία χάνεται κάτι, το συναίσθημα ίσως.. επειδή είναι σαν να συζητάμε για όλα εκτός από εμάς, σαν να αποφεύγει (χρησιμοποιόντας όλα αυτά ως δικαιολογία) να κανονίσουμε να πάμε κάπου ή να σχεδιάσουμε ένα ταξίδι, κάτι. Δε ξέρω αν με βλέπει φιλικά ή ερωτικά επειδή όταν βγήκαμε το Σάββατο δεν πέρασε κάποιο μήνυμα έμμεσα με όσα είπαμε οτί ναι π.χ μου αρέσεις αλλά ερωτικά ή ναι μου αρέσεις αλλά φιλικά. Μπορεί να της αρέσω σαν χαρακτήρας μεν αλλά όχι με έλξη ερωτική. Τι να κάνω; Θα είναι περίεργο να τη ρωτήσω ξεκάθαρα αν με βλέπει ερωτικά ή όχι επειδή σε περίπτωση που πει όχι, πέραν του οτί θα απογοητευτώ επειδή μου αρέσει πολύ, θα υπάρχει και μία αμηχανία μεταξύ μας αφού δουλεύουμε μαζί και τη βλέπω κάθε μέρα..

Είμαι 22,είναι 23,και εδώ και περισσότερο από μήνα,έχουμε σχέση που όμως δέν έχει ολοκληρωθεί ερωτικά.Πρίν από μερικές μέρες,μου είπε εμμέσως πλήν σαφώς ότι δέν είχε κάποια ερωτική εμπειρία στο παρελθόν.Κι εγώ,μία σχέση είχα στα 20,αλλά βρε παιδιά αυτό που μου είπε μου φάνηκε σάν εξωπραγματικό και συγγνώμη που θα το πώ,αλλά κάπως με ξενέρωσε.Λειτουργικά(you know)έχω καταλάβει ότι είναι εντάξει και με το παραπάνω,αλλά γιατί δέν παίρνει την πρωτοβουλία; Επειδή είναι πολύ ωραίο παιδί,έχω σκεφτεί μήπως μου κάνει πλάκα.Δέν μπορώ να διανοηθώ ότι δέν θα τον ήθελε κάποια κοπέλα ή ότι δέν θα είχε την ευκαιρία να κάνει κάτι με κάποια,και πιστεύω ότι μου λέει ψέματα.Τον θέλω πολύ,είναι 3 μέρες από τότε που μου το είπε και έχω κάπως απομακρυνθεί,ενώ εκείνος μου στέλνει συνέχεια και αναρωτιέται γιατί έχω ψιλοχαθεί ενώ ήμασταν μιά χαρά.Καλύτερα να μήν μου είχε πεί τίποτα.Γνώμες;