ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μιλάω με ένα παιδί εδώ και 3 μήνες. Γνωριστήκαμε μέσω μιας εφαρμογής. Αμέσως ταιριάξαμε αυτός 7 χρόνια μεγαλύτερος μου αλλά γενικά είχαμε πολλά κοινά. Δεν έχουμε βγει πολλές φορές ραντεβού, συγκεκριμένα έχουμε βγει μόνο 2 φορές λογο του ότι και εγώ ήμουν απασχολημένη με την δουλειά μου αλλά και αυτός επίσης είχε πολύ δουλειά συνεχώς. Μιλάμε καθημερινά όμως.. Δεν ξέρω όμως τον τελευταίο καιρό σαν να έχει αλλάξει. Ενώ μιλάμε σχεδόν όλη την μέρα, πλέον είχε αρχίσει σιγά σιγά να αργεί να απαντήσει στα μυνήματα μου. Στην αρχή ήταν 3 ώρες μετά 5 μετά 8. Εκεί του είπα ότι ξέρω πόσο απασχολημένος είναι αλλα γενικά όλη αυτή η κατάσταση δεν μου άρεσε. Θα μπορούσε πολύ απλά να με ενημερώνει όταν δεν μπορεί. Τέλος πάντων μου είπε ότι δεν θα το ξανά κάνει και ότι γενικά αυτό δεν το κάνει επίτηδες... Αυτές τις μέρες όμως έχει γίνει πιο απόμακρος ή τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ... Όταν του λέω ότι θέλω να βγούμε, μου λέει ότι θέλει πάρα πολύ, άλλα όταν έρχεται η μέρα για να βγούμε μου λέει άκυρο το σημερινό έχω πολύ δουλειά.. Οκ το καταλαβαίνω αλλά μου το έχει ακυρώσει πολλές φορές τουλάχιστον 3. Μου ζητάει συγγνώμη και μου έχει πει πολλές φορές πόσο του έχω λείψει αλλά ειλικρινά δεν πάει άλλο. Νομίζω παίζει μαζί μου. Θα ήθελα και την γνώμη σας βέβαια, τι να κάνω?

Μιλούσσα με μία κοπέλα η οποία μένει Αμερική, κοντά 2 χρόνια. Είναι Ελληνικής καταγωγής (ξέρει άπταιστα Ελληνικά) και μετακόμισαν εκεί όταν ήταν 12 χρονών οπότε η μητρική της είναι τα Ελληνικά και με αυτά μιλούσαμε. Είμαι στα 25 και αυτή στα 23, γνωριστήκαμε από μία ιστοσελίδα γνωριμιών και ξεκαθαρίσαμε από την αρχή της επικοινωνίας μας (πράμα που το θεωρούσα -τότε- και το πιο σωστό) οτί σε περίπτωση που τα πηγαίναμε καλά, θα βάζαμε ο καθένας από τα μισά χρήματα και όποιος από τους 2 μπορούσε, θα πήγαινε στην χώρα του άλλου να κάτσει μερικές μέρες να τον δει. (στα χρήματα θα είχαμε και για φαγητό και διαμονή σε ξενοδοχείο και τυχόν μικροέξοδα, όλα από μισά) Με τα πολλά, και για να μη γράψω λεπτομέρειες που μόνο στεναχωριέμαι και δίνω μούντζες στον εαυτό μου όταν τις θυμάμαι (για το πόσο καλή φαινόταν, πόσο με υποστήριζε σε όλα, πόσο με άκουγε, πόσο καλή επικοινωνία είχαμε και μιλούσαμε με τις ώρες για όλα) , αποδείχτηκε ψεύτικη. Όλα τα κατάλαβα στην πλήρη έκτασή τους όταν μου είπε μία μέρα οτί μπορούσε και καλά να έρθει Ελλάδα επειδή θα επισκεφτεί τον μεγάλο της αδερφό που παντρεύτηκε και με την ευκαιρία θα έρθει και να με δει. Της έστειλα μέσω μίας εφαρμογής το προπληρωμένο της εισιτήριο της ημερομηνίας που μπορούσε να έρθει και 300€ με έμβασμα σε τράπεζα. Το εισιτήριο το εξαργύρωσε (δεν ήξερα καν οτι γινόταν αυτό) και μη την είδατε, έκοψε κάθε επαφή.. και πρόσφατα μιλούσα με ένα φίλο μου ο οποίος μου είπε οτί μιλάει με μία Ελληνίδα που μένει στη Γαλλία και πριν προλάβει να ολοκληρώσει, του είπα όλα όσα ήξερα για αυτήν, και αποδείχτηκε πως είναι η ίδια.. ποιος ξέρει με πόσους το έκανε αυτό το κόλπο.. και για πόσα; 300-500€; Δηλαδή να βγάζεις τα προς το ζην έχοντας ως δουλειά να πληγώνεις κάποιον (μπορεί και κάποιες, ούτε που ξέρω με πόσα άτομα το έκανε αυτό) και να τον κάνεις να απογοητεύεται πάνω που πίστευε πως βρήκε το άλλο του μισό.. τι να πω.. χαλάστηκε πολύ η ψυχολογία μου με όλο αυτό... δεν το έχω πει εννοείται στους γονείς μου, (τα χρήματα είπα οτί τα έδωσα σε έναν φίλο μου που του χρωστούσα και καλά) πουθενά δεν το είπα εκτός από τον φίλο μου που παραλίγο να του τύχαινε το ίδιο και εδώ που το γράφω... ευχαριστώ και μόνο που το διαβάσατε, νιώθω πως μου έφυγε ένα βάρος..

Είμαι στην χειρότερη ψυχολογική κατάσταση που έχω υπάρξει ποτέ! Είμαι 27 χρόνων και άνεργη εδώ και αρκετό καιρό και μένω με τους γονείς μου! Το θέμα των επαγγελματικών μου πραγματικά με βασανίζει τον τελευταίο καιρό! Δεν μπορώ να εστιάσω πουθενά αλλού! Ψάχνω δουλειά και πάνω στο αντικείμενο που σπούδασα αλλά και γενικά οπουδήποτε αλλού! Επίσης σκέφτομαι να δώσω κατατακτήριες σε μια σχολή που και μου αρέσει φυσικά αλλά και νομίζω πως θα έχει καλύτερες επαγγελματικες προοπτικές από αυτό που τελείωσα ήδη, ξεκίνησα να διαβάζω κιόλας αλλά πραγματικά τελευταία υπάρχουν στιγμές που νομίζω πως δεν έχω την δύναμη ούτε από το κρεβάτι να σηκωθώ! Νιώθω ότι καταρρέω σιγά σιγά! Επίσης σκέφτομαι πρώτα την αποτυχία και μετά μήπως είναι πολύ αργά για εμένα κάτι τέτοιο! Για σχέση φυσικά ούτε λόγος, και δεν προέκυψε κάτι τελευταία αλλά και στην κατάσταση που είμαι ούτε και θέλω εγώ η ίδια! Νιώθω άχρηστη, δεν υπάρχει κίνητρο για εμένα πια. Αναπολώ τις μέρες που ξυπνούσα τα ξημερώματα, ντυνόμουν ωραία και πήγαινα στην δουλειά μου, σε μια δουλειά που μου άρεσε κιόλας που είναι πολύ βασικό! Ζηλεύω όταν βλέπω νέα κορίτσια να κάνουν όσα εγώ δεν έχω τη δυνατότητα να κάνω! Νομίζω πως η ζωή μου θα είναι πάντα έτσι και θα είμαι αποτυχημένη! Ξέχασα να αναφέρω, πως οι γονείς μου είναι υποστηρικτικοί και δεν με πιέζουν για κάτι! Απλώς θέλω και εγώ να γίνω ανεξάρτητη και γενικά η ζωή μου να είναι αλλιώς! Δεν ξέρω πόσο ακόμα μπορώ να αντέξω να ζω όπως τώρα! Τίποτα απ'όσα έχω ονειρευτεί δεν έχουν πραγματοποιηθεί. Αυτή ήταν η δικιά μου εξομολόγηση, ήθελα να τα βγάλω από μέσα μου! *Υ.Γ. : Κάποτε ήμουν και εγώ πολύ πιο θετικός άνθρωπος!

Καμιά φορά όταν μιλάει για τον πρώην της κλαίει και επειδή δε ξέρω τίποτα για αυτόν ή τι πέρασε μαζί του (δεν μου έχει πει κάτι) νιώθω πως κλαίει επειδή της φερόταν πολύ άσχημα αλλά μπορεί να είναι και επειδή δεν τον ξεπέρασε, πραγματικά δε ξέρω, μόνο υποθέσεις κάνω. Κάθε φορά που πάω το θέμα της συζήτησης κατά κει μήπως και καταφέρω να ρίξω φως στο μυστήριο, αυτή το αλλάζει... θέλω να μάθω αλλά δεν με αφήνει, τα είχαν καιρό (8 χρόνια) και χώρισαν πριν 3-4 μήνες και μετά γνώρισε εμένα και από τότε βγαίνουμε συχνά και μιλάμε αλλά σαν κάτι να την κρατάει στο τότε παρ'όλο που χώρισε..πιστεύετε πως μπορώ να έχω μέλλον μαζί της αν αυτή έχει κολλήσει με τον πρώην ή είναι καταδικασμένο το όλο πράμα;

Το παρελθόν μου, χωρίς αυτό να σημαίνει απαραίτητα πως θα ήθελα να το ξαναζήσω.. απλά μου λείπει ο τότε ανέμελος και αθώος εαυτό μου, όλα τα απλά πράματα που θεωρούσα τόσι σημαντικά και αναντικατάστατα, όλα τα αισιόδοξα συναισθήματα και σκέψεις για το μέλλον μου, τα όσα θέλω να κάνω στη ζωή, ταξίδια κτλπ.. κεγώ δε ξέρω πότε πέρασαν έτσι τα χρόνια, δεν κατάλαβα την αλλαγή, απλά μεγάλωσα και αυτό ήταν, κάθε χρόνος που περνούσε μου έπαιρνε και από κάτι, όσο πήγαινε η θετική ενέργεια μειωνόταν.. τώρα έφτασα στα 31 και ενώ είμαι μικρός ακόμα (με την άποψη οτί έχω πόσα χρόνια ακόμα μπροστά μου) νιώθω πως γέρασα, δε μπορώ κιόλας να το εξηγήσω...σαν όλα τα όμορφα και ζεστά συναισθήματα και αναμνήσεις θαλπωρής και περιπέτειας να πέρασαν ήδη και πλέον επειδή "σοβάρεψα" και δεν είμαι παιδί, οι ευθύνες και οι υποχρεώσεις μου στερούν κάθε ευκαιρία ξενοιασιάς, κάυε δυνατότητα αδρεναλίνης, νιώθω σαν κάποιος Αμερικάνος τουρίστας που αναγκάζεται να πάει σε μία χώρα στην άλλη άκρη του κόσμου (Ταυλάνδη π.χ) μόνο και μόνο για να νιώσει το ίδιο συναίσθημα ενθουσιασμού και περιπέτειας που ένιωθε ούτε 30 μέτρα από το σπίτι του, όταν ήταν παιδί.. και γράφω "παιδ7" επειδή όντως έτσι νιώθω, μέσα μου νιώθω σαν ένα παιδί και όσες φορές με ρωτάνε άλλα άτομα όταν πάμε να γνωριστούμε ή έτσι στο άκυρο, πόσο χρονών είμαι, καταβάλλω μεγάλη προσπάθεια να μην πω "είμαι 31 αλλά νιώθω 17άρης" επειδή ξέρω πως όλο αυτό το prestige και "επαγγελματικό look" που αντιπροσωπεύει τα 30s που έχεις ανεξαρτητοποιηθεί από γονείς και είσαι ο κύριος του εαυτού σου, έχεις δουλειά και καριέρα, αυτόματα θα χαθεί και ο άλλος θα με παρεξηγήσει...ζηλεύω τόσο τα παιδιά που τώρα σε λίγες μέρες ξενινάνε τα σχολεία, αυτά το βλέπουν σαν αγγαρεία όπως κεγώ στην ηλικία τους, αλλά θα έκανα ευχαρίστως όλες τις τάξεις ξανά μόνο και μόνο αν είχα το δικό τους μυαλό που όλα τα ωραιοποιεί και δεν βλέπουν παρά αισιόδοξα το μέλλον... είναι απίστευτα τυχερά και ας μη το γνωρίζουν τα ίδια..

Παίζει πολλές ώρες την ημέρα βιντεοπαιχνίδια στον υπολογιστή και κάθε φορά που είναι να βγούμε το αναβάλει για 2-3 ώρες. Είναι στα 19, δε ξέρω αν θεωρείται ανώριμο ή όχι το να παίζεις παιχνίδια διαδικτυακά τόσες ώρες, πάντως είναι καλό παιδί και μ'αρέσει σαν προσωπικότητα. Μου είχε πει μία φορά οτί ο λόγος που ξεκίνησε να παίζει ήταν επειδή δεν είχε φίλους στην αληθινή ζωή παλιά, στην εφηβεία του, και μιλούσε ενώ έπαιζε παιχνίδια διαδικτυακά με τους συμπαίκτες του. Αυτό βέβαια άλλαξε, κοινωνικοποιήθηκε πλέον αλλά δεν σταμάτησε να παίζει επειδή σε αυτό το διάστημα από τότε έγινε πολύ καλός σε κάποια από αυτά και ανέβηκε επίπεδο ή πως τα λένε τέλος πάντων, και λέει πως κρίμα είναι να τα παρατήσω τώρα που έχω φτάσει ως εδώ. Δε ξέρω κατά πόσο μπορούμε να είμαστε μαζί όμως επειδή τώρα που τα έχουμε μόνο 2 μήνες δεν με πειράζει αφού έτσι και αλλιώς δε βλεπόμαστε τόσο συχνά όμως μετά θα θέλω να τον βλέπω περισσότερο και το ξέρω αυτό..

Φοβάμαι πως δεν θα ξεπεράσω ποτέ το παρελθόν μου και θα μείνω για πάντοτε προσκολλημένη εκεί. Θα σκέφτομαι ανθρώπους που κάποτε αγαπιόμασταν όσο τίποτα και τώρα μάλλον έχουν βρει κάποιον άλλον να αγαπάνε..Δυστυχώς όμως δεν νομίζω ότι εγώ θα μπορέσω να αγαπήσω κάποιους άλλους περισσότερο από εκείνους.

Δεν μπορώ άλλο, την ψυχική εξάντληση κυρίως. Λίγο η δουλειά λίγο η οικογένεια...Δεν ξέρω αν υπάρχει τρόπος διαφυγής από την καταπίεση και την τοξικότητα, οι ισορροπίες πλέον είναι λεπτές. Προσπαθώ να κάνω υπομονή αλλά αισθάνομαι ράκος.

Όταν πρέπει να δικαιολογώ κάτι που έκανα στο παρελθόν, λες και οφείλω να υπερασπιστώ τον παρελθοντικό εαυτό μου με τον οποίο δεν έχω καμία σχέση πλέον. Αυτό το γράφω επειδή συνήθως όταν μιλάω με κάποια, μετά από ένα χ διάστημα λέμε για την ιστορία της ζωής μας και θα τύχει να ρωτήσει πράματα τα οποία αν και επέλεξα/έπραξα κατά αυτόν τον τρόπο, πλέον δεν με εκφράζουν οπότε δε καταλαβαίνω γιατί να πρέπει να υπερασπιστώ έναν άλλον, έναν ξένο πλέον άνθρωπο ο οποίος δεν είμαι εγώ. Είχα μία σχέση την οποία όλοι μου οι φίλοι και οι γνωστοί τη χαρακτήριζαν τέλεια, όλοι ζήλευαν αυτό που είχα (πολύ σπάνιο το να αγαπάς και να αγαπιέσαι) αλλά επειδή εκείνη τη περίοδο εγώ ασχολιόμουν με τα αθλήματα και τη γυμναστική, ήθελα να αφοσιωθώ εκεί και δεν γινόταν να είμαι μαζί της παράλληλα οπότε έκανα την επιλογή μου. Το αν μετάνιωσα μετέπειτα για αυτή τη απόφαση δεν παίζει κανένα ρόλο αφού ήταν πλέον αργά και πήρε ο καθένας μας διαφορετικούς δρόμους. Πάνω σε συζήτηση που είχα με μία κοπέλα που γνώρισα το ανέφερα επειδή είπε και αυτή για μία δικιά της ιστορία και είπα να μοιραστώ κεγώ κάτι το προσωπικό αλλά το μετάνιωσα ακαριαία όταν άρχισε την κριτική τύπου "γιατί να την πληγώσεις με αυτόν τον τρόπο;" και "γιατί να μην την έχεις πρώτη προτεραιότητα;". Δεν υπάρχει "γιατί" αλλά και να υπήρχε, αυτό πρέπει να το ρωτήσεις στον τότε εαυτό μου αλλά δε γίνεται καθώς δεν έχεις κάποια μηχανή του χρόνου, τόσο απλό. Δε μοιραζόμαστε ιστορίες για να μας κάνετε να νιώθουμε υπαίτιοι ή δε ξέρω κεγώ τι, τις μοιραζόμαστε επειδή έτσι καταλαβαίνετε εσείς που θέλετε να σας βάλουμε στη ζωή μας (υπό δοκιμή ακόμα δηλαδή, μπορεί εν τέλει να μη σας βάλουμε καν, δικαίωμά μας after all) καλύτερα το τι έχουμε περάσει και πως αυτό διαμόρφωσε το χαρακτήρα και την αντίληψή μας για τη ζωή. Μεγάλο red flag να κρίνεις το παρελθόν κάποιου κατ'εμέ. Εντωμεταξύ, εγώ δεν είπα κάτι επικριτικό όταν αυτή μοιράστηκε τη δικιά της ιστορία μαζί μου. Όλοι/ες κάναμε λάθη κάποτε και όλοι/ες αδικήσαμε κάποιον/α για τον χ,ψ λόγο. Δεν μπορούμε να αλλάξουμε το παρελθόν μας, μόνο να διδαχτούμε από αυτό μπορούμε και πέρα από αυτό, όλα για κάποιο λόγο γίνονται, τίποτα δεν είναι τυχαίο. Μπορεί αυτή η κοπέλα που τότε πλήγωσα τόσο εγωϊστικά, πλέον να είναι παντρεμένη και με παιδιά, κάτι που ίσως να μην αποκτούσε ποτέ μαζί μου, ίσως να είναι ευτυχισμένη στη ζωή της. Ποτέ δε ξέρεις αν μία φαινομενικά λάθος επιλογή, αν δεν προκαλέσει τελικά περισσότερο καλό στον άλλον..

Είμαι σε σχέση με ένα παιδί εδώ και 8 μήνες. Είμαστε από επαρχία , όπου μένουμε με τους γονείς μας , αλλά εγώ έχω σπίτι και στην Αθήνα. Έχω περάσει τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου στην Αθήνα. Δεν δουλεύουμε ακόμα, αλλά θα αρχίσουμε να ψάχνουμε για δουλειά. Εγώ δεν μπορώ να αποφασίσω που θα ήθελα να μείνω. Αν μείνω στην επαρχία ίσως να νοικιάσω σπίτι μέσα στην πόλη γιατί μένω σε χωριό που απέχει γύρω στα 20 λεπτά από την πόλη και θα πρέπει να πηγαίνω έρχομαι για την δουλειά. Δεν έχω πάρει ακόμα δίπλωμα οδήγησης και αν πάρω θα περάσει καιρός μέχρι να οδηγήσω μόνη μου. Το να νοικιάσω σπίτι σημαίνει ότι θα στήσω από την αρχή ένα νοικοκυριό που συνεπάγεται έξοδα και θα πληρώνω ενοίκιο. Το σπίτι στην Αθήνα είναι δικό μου. Εγώ προτιμώ την Αθήνα γιατί έχεις πιο πολλές επιλογές για δουλειά και διασκέδαση. Εκείνος προτιμά την επαρχία. Ωστόσο, αν πάμε στην Αθήνα θα μείνουμε μαζί για να μην νοικιάζει σπίτι. Η συγκατοίκηση με τρομάζει σαν ιδέα. Δεν ξέρω πως θα πάει ...αν θα υπάρχουν γκρίνια, νεύρα και καβγάδες μεταξύ μας. Από την άλλη αν δεν πάει καλά και χωρίσουμε θα έρθω σε δυσκολη θέση να του πω να φύγει από το σπίτι και να ψάξει αλλού για να μείνει. Εγώ δεν έχω παρέες στην Αθήνα παρά μόνο μια φίλη που πάμε που και που για έναν καφέ. Εκείνος έχει κάποιους φίλους και συγγενείς στην Αθήνα. Δεν ξέρω με ποιο κριτήριο να επιλέξω που να μείνω. Να λάβω υπόψη ότι η συγκατοίκηση ίσως έχεις ως αποτέλεσμα να λήξει η σχέση μου ή να σκεφτώ καθαρά που ήθελα να μείνω εγώ; Στο αγόρι μου δεν αρέσει η Αθήνα λόγω αποστάσεων κτλ, αλλά το επάγγελμα με το οποίο θέλει να ασχοληθεί θα του επιτρέπει μετά από κάποιο χρονικό διάστημα να εργάζεται από το σπίτι.