ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι πολύ δύσκολο να είσαι κοπέλα. Έχουμε που έχουμε τα προβλήματα και τα αγχη μας και τη κούραση μας,έχουμε και τα ορμονικά μας κάθε μήνα που κάνουν πάρτυ. Τώρα νιώθω ότι δεν μου αξιζει τίποτα και προτιμώ να κάθομαι σπίτι χωρίς να κάνω τιποτα.να Από την ωορρηξία και μετά είμαι ένα μάτσο χάλια , μισώ τον εαυτό μου, νομίζω ότι είμαι ένα τίποτα, ότι δεν μου αξίζει τίποτα κτλ. Πιο μικρή δεν το είχα καθόλου αυτό. Μεγαλώνοντας, στην αρχή ήταν για κάποιες μερες μόνο, τώρα σχεδόν 2 βδομάδες και πιο έντονα τα άσχημα συναισθήματα. Δηλ τις μέρες που είμαι καλά νιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά.

Συνειδητοποίησα στα 20 μου πως η εσωστρέφεια - ντροπαλότητά μου (δεν ξέρω τι από τα δύο είναι, ίσως και τα δύο) δεν μου αρέσει. Σε σχέση με τους περισσότερους συνομήλικούς μου νομίζω έχω έλλειψη εμπειριών (σχέσεις , εξόδους,φιλίες κτλ) που μάλλον ήταν δική μου επιλογή ,αφού είχα(έχω;) την τάση να απομακρύνομαι από ανθρώπους. Το ''θετικό'' είναι ότι βρίσκομαι πλέον σε μια μεγάλη πόλη λόγω σπουδών, σε αντίθεση με τόπο καταγωγής μου που είναι μια κλειστή κοινωνία. Θέλω να το αλλάξω .. Ιδανικά θα ήθελα να απευθυνθώ σε κάποι@ ψυχολόγο, όμως οικονομικά δεν είναι εφικτό και μόνη μου φοβάμαι πως δε θα τα καταφέρω...

Είχα διαβάσει μία εξομολόγηση εδώ (η οποία αναφερόταν στο πρόβλημα του/της εξομολογούμενου/ης να κάνει νέες παρέες και φιλίες λόγω του bullying που δέχτηκε ως έφηβος στο γυμνάσιο και τα τραύματα που αυτό του προκάλεσε και αισθάνθηκα την ανάγκη να πω κεγώ το δικό μου που αν και η δικιά μου αντικοινωνικότητα δεν οφείλεται στο bullying, μπορώ να το δω και ως ψυχολογική πίεση κατά κάποιο τρόπο οπότε ταυτίζομαι με το άτομο που την έγραψε. Η μητέρα μου ήταν πολύ αυστηρή μαζί μου, (ο πατέρας μου έλειπε όλη μέρα λόγω δουλειάς από το σπίτι και γι'αυτό δεν θα αναφερθώ σε εκείνον) και για τα σχολικά μαθήματα και για οποιαδήποτε εξωτερική δραστηριότητα, άθλημα, φροντιστήρια, δημοτικούς χορούς, πάντα ήθελε να είμαι ο καλύτερος σε όλα και ποτέ να μην επαναπαύομαι ακόμα και αν πάρω έπαινο και συγχαρητήρια από κάποιον καθηγητή, να μη το θεωρώ επιτυχία, πάντα να προσπαθώ για περισσότερα. Δε θυμάμαι ποτέ να είχα χρόνο για εμένα, πάντα.αφιέρωνα τη προσοχή μου στο τι αυτή ήθελε. Σε κάποια περίοδο που περνούσαν διαζύγιο με τον πατέρα μου και ένιωθα χάλια ψυχολογικά, έφυγα από το πατρικό μου σπίτι και πήγα να μείνω στης γιαγιάς μου, σε άλλη πόλη, απλά.μέχρι να ηρεμήσουν λιγάκι τα πράματα. Πέρασαν έτσι μερικοί ξένοιαστοι μήνες οι οποίοι μετά μας έφεραν σε νέο σπίτι , σε άλλη πόλη. Εγώ από τις μετακομίσεις χανόμουν, ένιωθα πως όλα όσα δημιούργησα με τα παιδιά που ήξερα στο μέχρι πρώτινος περιβάλλον μου, όλα μηδενίζονταν και έπρεπε πάλι από την αρχή να πιάσω νέες παρέες και φιλίες και φυσικά, κάθε φορά ήταν πιο δύσκολο καθώς τα παιδιά στο νέο σχολείο είχα ήδη τις παρέες τους και δεν ήθελαν να εντάξουν έναν "ξένο" στον κύκλο τους. Το πρόβλημα το έχω ακόμα, 10 χρόνια μετά την εποχή εκείνη,στα 24 μου. Δεν μπορώ να πιάσω εύκολα φιλίες, και συζήτηση να κάνω μετά δυσκολεύομαι να το συνεχίσω επειδή σκέφτομαι "τι και αν εγώ φύγω για τον χ,ψ λόγο ή φύγει αυτός/η; τζάμπα θα χαλαστούμε.. ενώ άμα δεν γίνουμε από άγνωστοι - γνωστοί, δεν θα μας πληγώσει ο χωρισμός που θα έρθει αργά ή γρήγορα, είναι καλύτερα και για τους 2" ..

Είμαι γυναίκα..μίλησα σε μια γνωστή - φίλη ότι μου αρέσει. Το διαχειρίστηκε πολύ καλά στο ότι δεν την ενδιαφέρει γιατί έχει άλλες προτεραιότητες, αλλά με εκτιμάει με συμπαθεί με με.. οπότε κρατάμε το φιλικό..και λόγω χαμηλής αυτοεκτίμησης χάρηκε... Ευτυχής κατάληξη, γιατί δεν ήθελα να χάσω το φιλικό...αλλά κρίμα, γιατί μου αρέσει πολύ..

Η παρέα της αποτελείται από τα πιο βαρετά και προβλεπόμενα άτομα , σε στυλ πριν καν βγούμε να ξέρω για ποια θέματα συζήτησης θα μιλήσουν και πως θα εξελιχτεί το καθένα.. συνέχεια λένε 3-4 βασικά τα οποία είναι μονότονα και σε επανάληψη.. δυστυχώς δε γίνεται να μη βγαίνω με τη παρέα της (μαζί με αυτήν) καθώς συμφωνήσαμε όταν τα φτιάξαμε, να βγαίνουμς κάπου κάπου ο καθένας με τη παρέα του άλλου, έτσι για να μην αποξενωνόμαστε. Όταν όμως αυτή βγαίνει με τη δικιά μου σκυλοβαριέται και δε κάνει και καμία προσπάθεια να το κρύψει, π.χ βγάζει το κινητό της από τη τσάντα και ενώ εμείς μιλάμε, μπροστά μας, βλέπει αστεία βιντεάκια με αντιδράσεις στο tik tok..

Διαβάζω καιρό τις εξομολογήσεις εδώ και ήθελα να γράψω τη δικιά μου, καθώς όμως δεν έχει κάτι συγκεκριμένο, δεν σκέφτηκα κάποιο τίτλο.. όλα πάνε τέλεια στη ζωή μου...τα έχω όλα, όλα όσα θα έκαναν έναν άνθρωπο ευτυχισμένο στην ηλικία μου (25) , καλή δουλειά, καλή κοπέλα, γονείς χωρίς σοβαρά προβλήματα υγείας, έμπιστους φίλους.. δεν μου λείπει κάτι..και όμως νιώθω άδειος...σαν κάποιος σε ένα party που περιτριγυρίζεται από πραγματικά ευτυχισμένους ανθρώπους και δεν ζει τη στιγμή, κάτι τον προβληματίζει, έτσι με βλέπω.. δεν νιώθω πως έχω υψηλές προσδοκίες ή τελειομανία, ξέρω πολύ καλά (και η κάθε εξομολόγηση εδώ μου το υπενθυμίζει) πως πολλοί άνθρωποι δεν έχουν όσα εγώ και είμαι ευγνώμων για όλα.. απλά δεν νιώθω πλήρης...λείπει κάτι.. και το γεγονός οτί δε μπορώ να το προσδιορίσω με αναστατώνει περισσότερο, δε μπορώ να πω π.χ πως μου λείπει ο έρωτας επειδή έχοντας σχέση, θα τον νιώθω αργά ή γρήγορα είτε με τη σχέση μου είτε με άλλη, αναπόφευκτα θα συμβεί και αυτό..ούτε μου λείπει κάποιο ταξίδι μακρινό επειδή όλα πιθανά είναι.. απλά νιώθω μία έλλειψη.. ποτέ δεν υπήρξα χωρίς φίλους και σχέση, δε ξέρω αν φταίει αυτό ακριβώς, δηλαδή η κενή γνώση γύρω από τη μοναξιά, επειδή ποτέ δεν ήμουν πραγματικά μόνος ωστέ να ανακαλύψω εμένα, πάντα ήμουν με κάποιον, ποτέ δεν πέρασα χρόνο (παραπάνω από 2-3 μέρες) ολομόναχος να ανακαλύψω τον εαυτό μου.. η μουσική που ακούω, οι ταινίες που μ'αρέσουν, τα ενδιαφέροντα και οι δραστηριότητές εκτός δουλειάς, όλα είναι κοινά είτε με αυτά των φίλων/γνωστών είτε της σχέσης μου, δεν έχω κάτι να ασχοληθώ αποκλειστικά μόνος μου, όλα είναι μία κοινή εμπειρία...δε ξέρω αν φταίει αυτό, μία υπόθεση κάνω..τέλος πάντων, ευχαριστώ που το διαβάσατε και εύχομαι να βρω την άκρη..

Όλα για αυτό γίνονται.. είσαι ευγενικός, αστείος, ακούς ό,τι σου λέει, πάντα προσπαθείς να της φτιάχνεις το κέφι όταν ο -άντε μη πω- δικός της συνέχεια το χαλάει, πάντα πρόθυμος να βοηθήσεις και πάντα διαθέσιμος, και στις 3 το πρωϊ να στείλει μήνυμα αμέσως να απαντήσεις... αλλά... επειδή δεν είσαι όπως αυτός εμφανισιακά, έχεις μόνιμη θέση στο friendzone της. Δεν αγαπάνε πλέον με τη καρδιά αλλά με το μυαλό αλλά με τα μάτια μόνο, δεν εξηγείται αλλιώς.. νιώθω τόσο μίσος για όλα όσα έχει αυτός, όλα αυτά τα ανούσια και τυχαία χαρακτηριστικά (λες και επέλεξε να είναι ψηλός ξέρω γω, απλά έτυχε) τα οποία αν τα είχα εγώ και ήμουν το 1/1000 ο χαρακτήρας που είμαι τώρα, θα την είχα κάνει δικιά μου εδώ και αιώνες ξέρω γω.. εντάξει, θα πείτε το κλασικό, "μα άμα είχες το φαίνεσθαι, θα σου έλειπε το Είναι" επειδή συνήθως οι ωραίοι είναι ψιλό *beep* ενώ οι μέτριοι εμφανισιακά αντισταθμίζουν την ελλειπή εμφάνισή τους με την προσωπικότητά τους.. αλλά και πάλι, το θεωρώ άδικο να δέχεται κάποια σαν αυτή που μου αρέσει, να είναι με κάποιον σαν αυτόν, όταν της φέρεται άσχημα και αυτό επανειλημμένα.. μου έρχεται να την αρπάξω να της φωνάξω "δώσμου μία ευκαιρία να σου αποδείξω πόσο καλύτερός του είμαι, πόσο δε θα σε πληγώσω ποτέ μα ποτέ,πως θα γίνομαι θυσία για να σε βλέπω να χαμογελάς" αλλά ξέρω πως δε θα βγω από το καταραμένο το friendzone, ποτέ δε θα με δει αλλιώς.. και δεν υπάρχει κάτι χειρότερο ξέρεις... να τη βλέπω να χαραμίζεται για την άθλια συμπεριφορά του, ενώ θα μπορούσε να τα είχε όλα μαζί μου.. τόσο άδικο, τόσο παράλογο, τόσο ψυχοφθόρο να κάθομαι να τη κοιτάω να φθείρεται σιγά σιγά για ένα Φαίνεσθαι, για έναν όμορφο κούφιο άνθρωπο, σαν μία στολισμένη πινιάτα που μέσα είναι άδεια...

Και είναι -ή δείχνουν έστω- ευτυχισμένοι; Απορία το έχω...περπατάς στο δρόμο και είναι τόσοι που δείχνουν να ξέρουν ποια είναι η θέση τους σε αυτόν τον κόσμο, ξέρουν που ανήκουν, που έχουν αυτό που θέλουν, που τα έχουν όλα σε μία τάξη και ισορροπία χωρίς να υστερούν σε κάτι, να έχουν δηλαδή χρόνο για όλα όσα γουστάρουν να κάνουν.. δε ξέρω αν αυτό το συμπέρασμα είναι απαισιόδοξο ή ωμά ρεαλιστικό, αλλά διαβάζω εξομολογήσεις εδώ (και σε άλλες ιστοσελίδες/φόρουμ) και 9/10 είναι τύπου "αφήστε με να σας πω το πρόβλημά μου", και απορώ ειλικρινά που είναι όλοι αυτοί οι δυστυχισμένοι άνθρωποι που τα γράφουν όλα αυτά και γιατί εγώ δε τους βλέπω; Εγώ εθελοτυφλώ ή αυτοί δεν δείχνουν το αληθινό τους πρόσωπο στον έξω κόσμο; Δηλαδή, είναι λες και όταν βγαίνεις βόλτα όλοι να είναι σαν ινσταγκράμερ, τύπου yolo και έτσι, "απολαμβάνω τη ζωή" , και όπου μα όπου διαβάζω προσωπικές ιστορίες είναι σχεδόν όλες γεμάτες στεναχώρια και μιζέρια... θα μου πείτε τώρα, "μα αν είσαι ευτυχισμένος δε χρειάζεται να το μοστράρεις, απλά το ζεις" αλλά και πάλι, μιλάμε για χιλιάδες εξομολογήσεις και θέματα σε φόρουμ και και και.. εγώ αν κάποιος ήταν με τα μούτρα μέχρι κάτω και περπατούσε σκυφτός, ΔΕΝ θα το θεωρούσα αδυναμία, ΔΕΝ θα τον κουτσομπόλευα, ΔΕΝ θα γελούσα εις βάρος του. Δε ξέρω γιατί δεν δείχνουν το αληθινό τους πρόσωπο, τόσο πολύ φοβούνται τι θα πει η κοινωνία; Ή είναι προκατειλημμένοι οτί κανείς δεν νοιάζεται για τον πόνο του άλλου; Επειδή το πρώτο αναιρείται από μόνο του, καθώς τι είναι μία κοινωνία αν δεν αποτελείται από ανθρωπιά, κατανόηση, αλληλεγγυή; Και το δεύτερο με κάνει να προβληματίζομαι επειδή διαδικτυακά μοιραζόμαστε τόσα πράματα, τόσες πληροφορίες ανάμεσά μας ενώ στον έξω κόσμο είμαστε σαν ξένοι μεταξύ ξένων.. γιατί έτσι ρε παιδιά;

Με τη ζωή μου.. δε βρίσκω δουλειά στην ειδικότητα την οποία τελείωσα, δεν έχω σχέση, η παρέα μου έχει χαθεί (δεν έχουν χρόνο να βγαίνουμε, μεταξύ δουλειάς-κοπέλας του καθένα) , γενικά είμαι τελείως άδειος.. δε ξέρω τι πρέπει να κάνω, μπορώ να βρω κάποια δουλειά σε άλλο αντικείμενο, να κοιτάξω αγγελίες, αλλά επειδή αγαπώ πολύ την ειδικότητα που τελείωσα, ξέρω καταβάθος πως όποια άλλη δουλειά σε άλλο αντικείμενο θα με κάνει να βαρεθώ πολύ σύντομα και να τα παρατήσω όλα...

Παιδιά, με έχει προβληματίσει πάρα πολύ η στάση της, ενώ είμαστε μαζί και παιρνάμε καλά, συνέχεια σκέφτεται το μετά, οικογένεια, συγκατοίκηση, γάμος, κτλπ. Γενικά σκέφτεται μακροπρόθεσμα αγνοώντας το τώρα. Κεγώ σκέφτομαι καμιά φορά δε λέω, αλλά αυτή κάθε φορά που μιλάμε για κάτι θα πει κάτι για το μετά, κάποιο σχέδιο ή όνειρο ή κάτι και αυτό με αγχώνει αρκετά επειδή ξέρω τι χρειάζεται για να της ικανοποιήσω όλα της τα όνειρα και στόχους, λεφτά λεφτά λεφτά. Θέλω να το πάμε σιγά σιγά αλλά αυτή είναι σαν να βιάζεται, λες και την κυνηγάει κάτι ξέρω γω ή φοβάται μη τελειώσει ο κόσμος προτού κάνει πράξη όλα όσα θέλει...