ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όποιο τραγούδι ν' ακούω κ ό,τι ποίημα να διαβάσω μου θυμίζει κάτι από εσένα ...

Είμαι φοιτήτρια και νομίζω πως έχω κατάθλιψη. Δε γνωρίζω τα συμπτώματα, αλλά τον τελευταίο καιρό είμαι αρκετές φορές μελαγχολική, κάνω πολλές αρνητικές σκέψεις, έχω μια αποστροφή προς τη σχολή και το διάβασμα, εγώ που άλλοτε ξημεροβραδιαζόμουν πάνω στα βιβλία. Νιώθω απογοητευμένη από τον εαυτό μου, γιατί οι ακαδημαϊκές μου επιδόσεις δεν είναι όπως θα ήθελα . Ενώ ξέρω ότι πτυχίο θα πάρω με κάποια καθυστέρηση, νιώθω ανεπαρκής και κενή. Φοβάμαι πολύ ότι θα αρρωστήσω από όλο αυτό, ενώ νιώθω ότι στενοχωρώ και τους γονείς μου με αυτή μου τη στάση , γι' αυτό πολλές φορές τους λέω απλά ότι είμαι μια χαρά και μοιράζομαι με τους φίλους μου τους προβληματισμούς μου. Εκείνοι είναι πολύ πιο αισιόδοξοι αν και χρωστάνε τα διπλά και ειλικρινά ζηλεύω τη στάση τους αυτή απέναντι στα πράγματα. Δε ξέρω πώς έφτασα σε αυτό το σημείο. Δεν έχω ιδέα πώς θα ξεκολλήσει το μυαλό μου από όλο αυτό και ενώ βλέπω άτομα που ήταν σε χειρότερη κατάσταση από εμένα να παίρνουν πτυχίο, εγώ συνεχίζω την κλάψα. Ώρες ώρες θέλω να με χαστουκίσω μπας και συνέλθω , γιατί αυτό το πράγμα δεν είμαι εγώ. Είναι ένα ανδρίκελο του εαυτού μου που στερείται λογικής. Έχει κανείς βρεθεί ποτέ σε παρόμοια θέση; Μπορεί κανείς να με συμβουλέψει; Περιμένω τα σχόλια σας και ευχαριστώ οποιονδήποτε μπήκε στον κόπο να το διαβάσει.

Είμαι σχεδόν 18 κοπέλα και παρατηρώ ότι δένομαι συναισθηματικά με τις φίλες μου η κολλητές μου (σε σημείο που να κλαίω για μέρες όταν σπάμε) και δεν μπορώ να δεθώ συναισθηματικά με αγόρια...Φυσικά έχω παρατηρήσει ότι δεν έλκομαι σεξουαλικά από τα κορίτσια αλλά από τα αγόρια...Όσες σχέσεις έχω κάνει και έχω χωρίσει δεν στεναχωριόμουν ούτε λίγο...Μου φαίνεται πάρα πολύ περίεργο γιατί ακούω κάποια κορίτσια "αχ τι θα κάνω αν δω τον πρώην" θα λυποθυμήσω τέτοια...Και μου φαινεται πολυ περίεργο...Γιατί εγώ όσες σχέσεις έχω κάνει δεν δέθηκα ούτε λίγο...Δεν έχω βρει τον κατάλληλο η κάτι άλλο παίζει;

Φοβαμαι οτι θα με απολυσουν και ντρεπομαι να φανω ανικανος στους γυρω μου..αλλα ισως δεν κανω για αυτο...

Τις αρχές του 2019 έβαλα σαν στόχο να περιορίσω όσο δυνατόν σε μεγαλύτερο βαθμό την χρήση του διαδικτύου και κυρίως των social media. Μπορώ να πω ότι μέχρι ένα μεγάλο βαθμό τα έχω καταφέρει αν και πάρα πάρα πολύ δύσκολα. Εχω κρατήσει μονάχα το μεσεντζερ για επικοινωνία. Παρόλα αυτά θέλω και δεν μπορώ να κλείσω και αυτό. Έχω προσπαθήσει να το διαγράψω αλλά πάντα σκέφτομαι ότι κάποιος θα μου έχει στείλει, που πάντα στέλνουν, και το ξανακατεβαζω. Αυτό έχει γίνει πολλές φορές και το μαξ που έχω αντέξει είναι 10 μέρες. Έχω σκεφτεί να αγοράσω κινητό απλής χρησης( + ξεχωριστό mp3 για μουσικη) για να λυθεί το θέμα πειρασμός, δηλαδή πρακτικά να μην ειμαι σε θέση να το μπω. Έχω πει σε φίλους να με παίρνουν τηλέφωνο αλλά κανονικά συνεχιζουν να στέλνουν. Μπορείτε να προτείνετε κάποια άλλη λυση;

Θα ήθελα πάρα πολύ να πάνε διακοπές οι γείτονές μου τα Χριστούγεννα ώστε να περάσω ήσυχα στο σπίτι μου στην πολυκατοικία τις γιορτές χωρίς τη φασαρία τους.Και τώρα κάνουν φασαρία, σέρνουν τα έπιπλά τους, περπατάνε με παπούτσια μέσα στο σπίτι, χτυπάνε τις πόρτες τους με δύναμη όταν μπαινοβγαίνουν στα δωμάτια, ρίχνουν με δύναμη τα πράγματά τους στο πάτωμα, γαβγίζουν τα κατοικίδιά τους, μουσικές, κουτσομπολιά, ενόχληση.Μακάρι να φύγουν για διακοπές.Αυτοί είναι και πλούσιοι, έχουν λεφτά, ιδιότητο εργοστάσιο και πολυκατοικίες, οπότε μπορούν να πάνε όπου θέλουν, εγώ δεν έχω χρήματα για ξόδεμα σε διακοπές, δεν θα πάω διακοπές, θα μείνω Αθήνα, άλλωστε λατρεύω την πόλη, οπότε μόνο αυτό ζητάω φέτος από τον Άγιο Βασίλη. Αυτό το δώρο.Έστω για λίγες μέρες να τους πάρει μακριά μου.

Να νοικιάσω σπίτι μόνος μου? Είμαι 27 και αρκετοί από το περίγυρο μου κάνουν ένα τέτοιο βήμα είτε μόνοι τους είτε με τη σχέση τους. Και ενώ λέγανε αποκλείεται, φοβάμαι και τα λοιπα τους βλέπω πως πατάνε πιο σίγουρα στα πόδια τους.

Είμαι φοιτήτρια , είχα κάνει αίτηση για το φοιτητικό στεγαστικό επίδομα απο τον ιουλιο, τα χαρτιά μου είναι οκ αλλά δεν μου το χουν δωσει ακομα. Παίρνω τηλεφωνο, μου λενε απο τη νεα χρονια. Μα καλα τι νομιζουν οτι ειμαστε εμεις που παιρνουμε το επιδομα. Πλουσιοι που δεν τα χουμε αναγκη και δεν πειραζει ας περιμενουμε ? Και δεν μπορω να καταλαβω γτ να καθυστερήσει τοσο. Πραγματικα στεναχωρηθηκα.

Έχω θέμα με τη γιαγιά μου..δε μένει μαζί μας αλλά κάθε μέρα μιλάει στο τηλ με τη μαμά μου (κόρη της) Το θέμα είναι ότι επεμβαίνει πολύ στη ζωή μας και στη δική μου για πχ της λέει συνέχεια να βρω κανένα καλό παιδί, ότι στεναχωριέται που δεν εχω κάποιον κλπ (Α είμαι 30 ναι) Πολλές φορές έχω τσακωθεί με τη μαμά μου γι αυτό το θέμα..δε θέλω να ασχολείται μαζί μου, δε της πέφτει λόγος. Της το είπε κάποια στιγμή πριν καιρό, αλλά μετά από λίγο πάλι τα ίδια. Κουράστηκα και όλο αυτό με στεναχωρεί και μένα γιατί φυσικά και θέλω να εχω κάποιον και οταν σου το λένε και συνέχεια δεν είναι ωραίο. Λες και φταίω εγώ ας πούμε.. Η μαμά είναι στη μέση και δε ξέρει τι να κάνει..Δεν καταλαβαίνει ότι δεν είναι δική της δουλειά τι κάνω εγώ; Φτάνει πια!

Καλησπέρα σας. Διαβάζω αυτή τη στήλη καιρό τώρα και βλέπω ιστορίες, παράπονα και ευχες με τις οποίες πολλές φορές ταυτίζομαι και άλλες όχι.Αυτό που παρατηρώ σε μένα, αλλά και στις υπόλοιπες διηγήσεις είναι ότι πάντα κάτι φταίει. Συνήθως έξω απο έμας. Όταν ρίχνουμε την ευθύνη, όσων μας συμβαίνουν σε έναν "τοξικό ανθρωπό", ενώ συνεχίζουμε να θέλουμε την εγκρισή του, κακό στον εαυτό μας κάνουμε. Όταν ελπίζουμε να εξαφανιστούν όλα τα δεινά, που έχουν πλήξει την εργασία, οικογένεια , ζωή μας, για να είμαστε καλά, κακό στον εαυτό μας κάνουμε. Το ξέρω οτι ειναι δύσκολο να παραμείνει κάποιος θετικός, όταν όλα πάνε σκατα. Το έχω ζήσει, δεν είμαι απο άλλο πλανήτη. Ακόμα ξέρω πως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι, το ότι δεν έχουμε μάθει να αγαπάμε με τον σωστό τρόπο. Με ένα τρόπο που δεν μας πληγώνει, αλλά μας κάνει να ανθίζουμε. Και αυτό τείνει να γίνει εθνική μάστιγα. Να ξέρεις όμως, οτι δεν πειράζει. Η ζωή είναι ένας ωραίος αγώνας και αν καταφέρουμε στο τέλος να ανοίξει λίγο η καρδία μας, κέρδος θα ειναι. Καταλάβαίνω όλα τα άγχη και τις προσωπικές αναζητήσεις, όμως αν μπορούσα να κάνω μια ευχή για τις γιορτές αυτή θα ήταν: να βγούμε για λίγο απ τη προσωπική λούπα που έχουμε πέσει. Να βρούμε, έστω το ένα πλάσμα, που κάνει τη ψύχη μας να χαμογελάει και να το αφήσουμε να μας δώσει την αγάπη του, για να γεμίσει η καρδία μας χαρά.Μακάρι φέτος στις γιορτές να ανθίσουμε όλοι και να βοήθησουμε τους άλλους να ανθίσουν.Η αγάπη είναι όντως παντού (και δεν είναι κλισέ) αρκεί να ξέρουμε να τη βλέπουμε. Καλές γιορτες!! Ooooλα θα γίνουν!! :)