ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θέλω να τον χωρίσω και δεν μπορω. Με περνει συνεχώς τηλεφωνα μηνύματα και όταν δεν το σηκώνω περνει στο σταθερό του σπιτιού μου και ενοχλεί τους γονεις μου τι να κάνω;Εν τω μεταξύ έχω γνωρίσει και ένα άλλο παιδί που θέλω να κάνω κάτι μαζί του και δν με αφήνει σε ησυχία. Μέχρι κ σήμερα του λέω τέρμα και μου λέει έλα από κοντά να το συζητήσουμε δεν αντέχω άλλο. Με πιέζει πολύ. Σκέφτηκα πολύ να δώσω δεύτερη ευκαιρία αλλά δεν αξίζει γτ μπήκε στη μέση άλλη γυναίκα... Και μετά απ όλα αυτά έχει και το θράσος να με ενοχλεί..

Μου λείπει τόσο πολύ η εποχή που ήμουν παιδί, ειδικά όταν πλησιάζουν οι μέρες των Χριστουγέννων και εγώ τις περνούσα τόσο ξένοιαστα τότε, κάτι που πλέον έχει χαθεί.. δεν έχασα την παιδικότητά μου απλά δε μπορώ να τη μοιράζομαι με άτομα ίδιας ηλικίας καθώς όλοι συμπεριφέρονται σαν να βρίσκονται σε έναν διαγωνισμό σοβαρότητας οπού νικάει ο πιο αποστειρωμένος από κάθε μορφής φαντασίας... νιώθω πως χαραμίζομαι σε ό,τι κάνω επειδή σκέφτομαι υπερβολικά πολλά πράματα σε σχέση με όσα κάνω..

Θέλω να γράψω το παράπονό μου από τη ζωή... είμαι στα 27 και είχα αρκετές σχέσεις εξ αποστάσεως (διαδικτυακές) αλλά από κοντά μόνο 3-4 κοπέλες γνώρισα και τελικά μόνο 1 σχέση από κοντά με την οποία τελικά δεν ευδοκίμησε όπως το περιμέναμε και οι 2... δυστυχώς εγώ είμαι αυτός που πάντα απογοητεύω τον άλλον, σε κάθε σχέση μου ή και γνωριμία το ίδιο συνέβαινε... πάντα στην αρχή νιώθω υπέροχα με τον άνθρωπο τον οποίο γνωρίζω, πάντα μου φαίνονται όλα τέλεια και δε δίνω σημασία σε κανένα red flag, τον θεωρώ τον καλύτερο άνθρωπο που θα μπορούσα να γνωρίσω τη δεδομένη χρονική στιγμή και πετάω στα συννεφάκια μου.. έπειτα έρχεται η περίοδος που τον ανακαλύπτω καλύτερα σιγά σιγά και μαθαίνω τον μικρόκοσμό του, εξερευνάω τις απόψεις του για τη ζωή, τις συνήθειές του, ενημερώνομαι για κάθε θέμα που τον αφορά, μου λέει και του λέω όλα όσα χρειάζεται και χρειάζομαι να ξέρουμε ο ένας για τον άλλον για να έχουμε μία πλήρη εικόνα και μετά από όλα αυτά, εγώ για κάποιον ανεξήγητο ως τώρα λόγο, εστιάζω σε κάτι το οποίο δεν μ'αρέσει ή γίνομαι λιγάκι επιλεκτικός σε σχέση με πριν, έρχονται τότε οι πρώτες διαφωνίες και μετά οι εντάσεις και σιγά σιγά οξύνονται ως τον χωρισμό.. πραγματικά δε μπορώ να το εξηγήσω το τι με πιάνει και εκεί που τα βλέπω όλα ωραία και ρόδινα ξαφνικά δίνω έμφαση σε αυτά που δε πρέπει να δώσω ή ίσως πρέπει αλλά με λιγότερη ανάλυση...αλλά αυτό είναι περίπου το κοινό μοτίβο κάθε γνωριμίας και σχέσης (διαδικτυακής και φυσικής) που είχα ως τώρα. Έχω πάντα τις καλύτερες προθέσεις και τα εξιδανικεύω όλα στον άλλον και μετά μαθαίνω χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του που με ξενερώνουν, λες και πρέπει να είναι όλα ή τίποτα, ή να ταιριάζουμε μαζί σε όλα ή να μην είμαστε μαζί... ειλικρινά δε ξέρω γιατί το κάνω αυτό στον εαυτό μου, ξέρω πως είναι αυτοκαταστροφικό σε μία γνωριμία/σχέση να αναζητάς την τελειότητα απλά εμένα δεν μ'αρέσει να συμβιβάζομαι με τον άλλον, θεωρώ οτί είναι κουσούρι επειδή έτσι καταλήγω μόνος στο τέλος..

Πλησιάζουν οι γιορτές,κι εγώ ούσα χωρισμένη εδώ και ένα μήνα,δέν είμαι καλά,με έχει πάρει από κάτω.Μακάρι να μπορούσαμε να συνεχίζαμε,αλλά παρ'όλο που εκείνος ήταν 25(εγώ 21)ήταν πολύ ανώριμος για εμένα.Το καλό της υπόθεσης είναι ότι αυτοί οι 6 μήνες που ήμασταν μαζί,με έκαναν να συνειδητοποιήσω και να σιγουρευτώ ότι μου αρέσει πολύ να είμαι σε μία σχέση,μου αρέσει η συντροφικότητα,γενικά μου αρέσουν όλα τα στοιχεία μίας τέτοιας κατάστασης,με τα θετικά και τα αρνητικά.Είναι δύο παιδιά από τη σχολή μου που μου έχουν δείξει ξεκάθαρα το ενδιαφέρον τους,και σκέφτομαι μήπως το προσπαθούσα με τον ένα ή τον άλλο.Πρέπει να κάτσω να ζυγίσω τα υπέρ και τα κατά τους και να αποφασίσω.Αυτές οι γιορτές θα είναι οι πρώτες μετά από δύο χρόνια που θα μπορέσουμε να τις ξαναζήσουμε με μία σχετική κανονικότητα,κι εγώ δέν θέλω να είμαι μόνη,θα μου κακοφανεί πολύ... Θέλω τόσο πολύ να προσφέρω σε κάποιον την θετική μου διάθεση,τα συναισθήματα από τα οποία πλημμυρίζομαι και πολλά πολλά άλλα,και είμαι αποφασισμένη να προχωρήσω ξανά.Όσο θα το σκέφτομαι,στο τέλος θα μείνω με τις σκέψεις,και μόνη.

Ένα από τα όνειρά μου σε αυτή τη ζωή είναι να βρω τον άνθρωπό μου. Αν όχι τώρα που πλησιάζω τα σαράντα και δεν έχει συμβεί, ίσως σε μεγαλύτερη ηλικία. Ακόμα και στα εξήντα ή τα εβδομήντα μου έτη. Ή στα ογδόντα μου. Συνομήλικη, λίγο μικρότερη, λίγο μεγαλύτερη, δεν με απασχολεί. Πιστεύω θα τα καταφέρω. Θα μου πει κάποιος πως όσο μεγαλώνουμε χάνονται οι ευκαιρίες, πρέπει όσο είμαστε νέοι να το παλεύουμε και να είμαστε ανοιχτοί και να ψάχνουμε και να διεκδικούμε. Δεν με νοιάζει, χαμένη για χαμένη είναι έτσι κι αλλιώς η ζωή μου μέχρι τώρα από άποψη συντροφικότητας, πιστεύω όμως στο τέλος κάπου θα φανεί η αγάπη μου που τώρα κρύβεται μέσα σε αυτό το χάος του πολυδαίδαλου τούτου κόσμου. Θα είναι μια γυναίκα που θα έχει περάσει πολλά χρόνια στη μοναξιά όπως εγώ και θα σκέφτεται ακόμα και τώρα τα ίδια με μένα ή κάποια με πολλές εμπειρίες που στο τέλος θα καταλήξει μαζί μου. Κάπου υπάρχει η αγαπούλα μου. (μου αρέσει πολύ αυτή η λέξη, συγνώμη αν δεν σας αρέσει, εγώ τη βρίσκω πολύ γλυκιά). '' Μα τι βλάκας που είσαι'' μπορεί να σκεφτείτε. Σκεφτείτε το ανεμπόδιστα, μπορεί να είμαι. Όταν βρεθούμε όμως εγώ κι εκείνη το πρώτο τραγούδι που θα της βάλω να ακούσει θα είναι το ''πόσο λυπάμαι τα χρόνια που πήγαν χαμένα, πριν να γνωρίσω εσένα, που πρόσμενα καιρό''. Το ξέρω ότι δε ζούμε στην εποχή της λατέρνας κι η Ομόνοια δεν είναι πλέον κυκλική αλλά έτσι αισθάνομαι.

Κάποιον άνθρωπο που σε έκανε να ελπίζεις σε κάτι υπέροχο το οποίο τελικά τελείωσε τόσο άδικα; Μπορείς να τον αγαπάς με το μυαλό σου και αν σωματικά είναι αλλού και εσύ αλλού; Μπορεί μία ανάμνηση παρελθοντική να υπερνικάει την όποια ευτυχία του παρόντος; Μπορείς να τα θυσιάζεις όλα αρνούμενος να μεγαλώσεις εφόσον δεν τον έχεις πλέον αγκαλιά; Μπορείς να είσαι κολλημένος εκεί και ας πέρασαν μήνες και αν κάποτε περάσουν χρόνια; ...

Όταν οι άνθρωποι μου αναφέρουν κάποια αδυναμία μου νομίζω ότι με απορρίπτουν,με θεωρούν τραγική και δεν με θέλουν. Δεν έχω μια γερή αυτοεκτίμηση μέσα μου και είναι πολύ ευμετάβλητη ανάλογα με το ποιόν έχω απέναντι μου και τι μου λέει. Αυτό με δυσκολεύει πολύ στη ζωή μου γιατί πληγώνομαι εύκολα και απομακρύνομαι από τους γύρω μου για να αποφύγω την απόρριψη. Όταν μένω και αυτή συμβαίνει ,διαλύομαι.

Θα ήθελα να γνωρίσω κάποιο αγόρι ,αλλά επειδή περνάω τον χρόνο μου μοναχικά ,έχω ανασφάλεια πως ο τρόπος που ζω δεν θα αρέσει και θα με θεωρεί ξενέρωτη ,βαρετή,παράξενη. Αναρωτιέμαι εάν εσάς θα σας πείραζε αυτό σε μία κοπέλα . Επίσης τι θα κάνατε εάν ήσασταν εγώ. Νιώθω αρκετά άβολα να εξηγώ σε πολύ κοινωνικούς ανθρώπους τον τρόπο που ζω γιατί νιώθω πως κάπως φαίνεται σαν να είμαι άδεια,κενή ενώ πιστεύω πως έχω ωραία ψυχή, με διάθεση να μαθαίνω ,να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος και να δίνω αγάπη σε όποιον ειναι δίπλα μου. Δεν είναι πλήρως επιλογή μου η μοναξιά , έχω κοινωνικό άγχος ,αλλά και έτσι έχει τύχει οι φίλοι μου να μην μένουν αρκετά κοντά. Παρόλα αυτά μου λείπει η αγάπη στη ζωή μου και θα ήθελα να μην νιώθω ντροπή με αυτό που είμαι. Αναρωτιέμαι πολλές φορές αν είναι λάθος να με αποδεχτώ και η σωστή λύση είναι να προσπαθήσω να αλλάξω ή αν αυτο θέλω σταλήθεια, αλλά όποτε το σκέφτομαι το άγχος μου αυξάνεται. Είμαι 25 , με καλή εμφάνιση και σκεπτόμενη θα έλεγε κανείς αλλά παρόλα αυτά ντρέπομαι να βγω με τον οποιονδήποτε ,ακόμα και ένας- δύο που μου έχουν ζητήσει να βγούμε μέσω σοσιαλ,γιατί δεν νιώθω αρκετή. Και κάπως έτσι χαντακώνω τον εαυτό μου. Μου είχε ζητήσει πριν καιρό ένα αγόρι που μου φαινόταν καλός. Δεν θα μάθω αν ήταν ή δεν ήταν. Δεν του έδωσα την ευκαιρία να με γνωρίσει, είπα πως δεν είμαι πολύ καλά αυτή τη περίοδο και ίσως κάποια άλλη στιγμή. Το χειρότερο δεν ανέφερα. Δεν έχω δουλειά, άργησα να βγάλω άκρη με το τι θα κάνω στη ζωή μου χάνοντας χρόνο με σπουδές που δεν οδηγούν σε επάγγελμα που θέλω ..Τώρα εξασκούμαι μόνη σε κάτι που έχει να κάνει με σωματική άσκηση μήπως πάω προς αυτό το μονοπάτι και ελπίζω να βγει κάπου. Μια ανασφάλεια με καταβάλει αλλά αν δεν τα παρατήσεις , μπορείς να τα καταφέρεις ,σωστά ; Ντρέπομαι να πάω σε κάποια δραστηριότητα (όπου θα γνώριζα κόσμο) γιατί φοβάμαι πως θα με ρωτήσουν τι δουλειά κάνω και δεν θα έχω να πω. Νιώθω μια αποτυχία και πως πρέπει να έχω φτάσει σε ένα επίπεδο που δεν ντρέπομαι για μένα για να γνωρίσω κάποιον είτε φιλικά είτε ερωτικά. Ίσως να είναι έτσι. Ίσως να μην μου αξίζει κάτι σε αυτή τη φάση . Απλα σκεφτόμουν ότι θα μου έκανε καλό η αγάπη και μία ασφαλης σχέση αν την είχα ,όπως σε όλους μας.Εσείς τι λέτε; ευχαριστώ εκ των προτέρων.

Με στενοχωρεί αφανταστα που η μητέρα μου δεν περιμένει να παντρευτώ. Δεν θελει να βγαίνω εξω. Ειμαι 35 και δεν εχει πει ποτέ της οτι θελει να με δει νυφούλα ενω όλες οι συνομήλικές μου παραπονιουνται οτι δεχονται πίεση απο γονείς, εμένα η δική μου κάνει σα να μην έχω καμία υπόσταση ως άνθρωπος. Σα να με μηδενίζει. Σα να μην ειμαι ενηλικη, σε ηλικια γάμου. Σα να ειμαι καμια καθυστερημένη μου φερεται,που δεν πρεπει παρει στο λαιμο της και αλλους με γάμο, έτσι νομίζω οτι με βλέπει. Σα να μη νοιαζεται για το μέλλον μου, καθόλου όμως. Αληθεια, δεν την νοιαζει αν μεινω μόνη στη ζωή; Τι ειδους μανα ειναι αυτή; Δεν με παρότρυνε ποτέ να βγαινω εξω, να έχω αγόρι/ φίλες. Το αντίθετο έκανε,στην εφηβεια ολο υποννοούσε ποσο ασχημη ειμαι για να μου ριξει το ηθικό να μην με θέλει κανείς, μετεπειτα που ειδε οτι δεν μασάω με καταπίεζε να μην πηγαινω πουθενά και μετά μου εκανε ανάκριση και καψόνια που δεν της έδινα αναφορά: "θα έπαιρνα την αστυνομία" μου έλεγε. Πάντα ηταν εξπερ στους εκβιασμους και τον ψυχολογικό πόλεμο. Εγω κάνω ο,τι θέλω αλλα μου φαίνεται μη φυσιολογική η συμπεριφορά της και θα ηθελα να ρωτησω αν έχετε παρόμοια βιωματα με την δική σας μητερα.

Χώρις φίλους φίλες....πώς παλεύεται;Δεν ξέρω...Στα 30 δύσκολο να δημιουργήσεις νέα πράγματα...